Читать книгу Susanna M Lingua Gunstelinge 4 - Susanna M Lingua - Страница 8

Die volgende oggend is Rina sewe-uur al uit die bed. Stadig en versigtig begeef sy haar na die badkamer. Vanmôre gaan sy bad, besluit sy, al sal dit ’n bietjie stadig gaan. Sy sien uit na ’n lekker geurige bad. Van ’n skottel water en ’n waslap het sy genoeg gehad.

’n Halfuur later is Rina weer terug in haar kamer. Sy neem die bloedrooi naellak uit die tas wat Alvaro se ma die vorige dag gebring het, neem op die stoel plaas en begin haar naels verf. Na ontbyt verklee sy haar in die ligpienk minirok en ligpers bykomstighede. Sy is nog geweldig swak en voel effens onseker en ietwat van balans af op die fyn skoene met hul ontsettende hoë hakke. Haar rok is so kort dat sy eintlik selfbewus voel, maar sy is vasbeslote om deur te druk.

Haar gesig grimeer sy gewoonweg, slegs die kleur van haar lipstiffie het drasties verander. Haar altyd sagte lippe lyk op die oomblik soos ’n uitdagende verkeerslig, bloedrooi en verleidelik.

Rina se tas is reeds gepak. Nou wag sy net op Conzalo om haar te kom haal. Maar sy het nie nodig om lank te wag nie. Nege-uur stap hy en Alvaro haar kamer binne. Rina kom dadelik orent. Die tergduiweltjies dans openlik in haar oë toe sy die twee mans met ’n breë glimlag begroet.

Met genot sien sy die skok in Conzalo se streng oë. Sy sien hoe hy skielik verstyf, hoe sy afkeurende oë haar van kop tot tone bekyk. Die volgende oomblik kyk hy vas in haar oë wat hom nou openlik uitlag. Die man se koue blik hou hare etlike oomblikke gevange. Rina voel hoe sy nou bloos by die gedagte aan die ontsettende kort rokkie waarin sy hier voor die twee mans staan. Ook die edelman is bewus van die blos op haar wange. Dit laat sy oë skielik vernou en nou is dit kompleet asof daar ’n glimlaggie aan die een hoek van sy mond raak.

Sonder ’n enkele woord neem hy Rina se tas en plaas dit op die bed. Vlugtig maak hy dit oop en haal haar duur kamerjas en pantoffels te voorskyn. Voordat Rina of Alvaro ’n woord kan sê, is Conzalo reeds besig om vir haar die kamerjas aan te trek, sommer bo-oor haar klere. Ewe behendig knoop hy die kamerjassie voor toe.

Asof sy ’n veertjie is, tel hy haar ineens op en sit haar versigtig op die bed neer. Rina wil nog kapsie maak teen sy eiegeregtigheid, maar hy is reeds besig om haar skoene deur die pantoffels te vervang. Sy sien hoe hy sy sakdoek uit sy sak haal.

“Señor . . .” begin sy swakkies, nog ietwat uit die veld geslaan, maar hy is reeds besig om die bloedrooi lipstiffie van haar lippe te verwyder.

Hiermee klaar, beskou hy sy handewerk met openlike goedkeuring.

“So,” sê hy met sy mooi, diep stem, “nou is al die . . . e . . . gemors verwyder en bedek.” Rina maak ’n beweging om van die bed af te klim, maar die man keer haar dadelik. “Nee, sit, asseblief, señorita, ek is nog nie klaar nie,” sê hy ewe kalm en bedaard.

Conzalo draai na Alvaro, voer op Portugees ’n kort gesprek met die dokter en krap dan weer haastig in haar tas rond. Na ’n rukkie vind hy waarna hy soek. Rina herken die botteltjie wat hy in sy hand het en nou weet sy dat haar rooi naellak aan die beurt gaan kom . . . Sowaar, die man gebruik sy wit sysakdoek om die rooi lak van haar naels te verwyder!

Alvaro wonder hoe Rina oor Conzalo se optrede voel. Maar hy het nie nodig om lank te wonder nie, want die verbasing op haar gesig is ’n duidelike weerspieëling van haar gevoelens.

Rina voel momenteel soos ’n geprikte ballon. Sy het daarna uitgesien om Conzalo se siel vandag weer hartlik te versondig en nou het hy al haar pret bederf. Hy was nou wel diep geskok, maar hy het niks gesê nie. Nee, sy trotse waardigheid is onversteurbaar en boonop bly hy in beheer van enige situasie.

Op die oomblik weet Rina nie wat om vir die edelman te sê nie. Sy kyk op na sy gesig wat gevaarlik naby hare is en merk die ernstige trek om sy mooi, karaktervolle mond.

’n Oomblik flits dit deur haar gedagtes dat Conzalo ’n buitengewoon aantreklike man is en dat dit baie maklik sal wees om op hom verlief te raak. Maar sy besef ook dat dit fataal sal wees. Hy is die soort wat slegs met ’n vrou uit sy eie nasie sal trou . . . nee, sy wat Rina Verhoef is, sal nooit ’n kans staan nie. Tog wonder sy hoe dit sal voel om deur hierdie man bemin te word. Sal hy ook teenoor sy beminde koud en ongenaakbaar wees, of is daar ’n verborge vuur en normale drange in hom waarvan niemand weet nie? Hy is koud en ongenaakbaar, tog is hy ook wonderlik bedagsaam en hoflik. Die man is werklik ’n eienaardige mengsel van uiteenlopende eienskappe.

Rina is so diep ingedagte dat sy nie eens agterkom toe die marquês orent kom en sy sakdoek doodluiters in sy sak steek nie. Dis eers toe hy praat dat sy weer tot verhaal kom. Maar sy verstaan niks wat hy sê nie, want hy spreek Alvaro op Portugees aan. Sy sien hoe Alvaro haar tas sluit en dit van die bed af neem. Die volgende oomblik tel Conzalo haar op asof sy ’n baba is en sonder meer begin hy met haar aanstryk na die hoofingang van die hospitaal.

“Señor,” sê sy ietwat verontwaardig, “ek is sterk genoeg om self te loop . . .”

“Nee, jy is nie,” sê hy baie kortaf. “En onthou, asseblief, ek is nie Alvaro wat jy om jou pinkie kan draai soos jy wil nie. Maar ons sal later daaroor gesels.”

By sy motor aangekom, word Rina behendig en versigtig op die voorste sitplek neergesit, asof sy breekbaar is. Sy merk dat haar tas reeds in die motor is.

“Señor marquês,” sê sy toe die man agter die stuurwiel ingly, “ek het nog nie die vorm geteken dat ek die hospitaal op eie verantwoordelikheid verlaat nie.”

“Ek het die vorm reeds geteken, señorita,” verklaar hy onderwyl hy die motor aanskakel en wegtrek. “Jy begryp dus dat jy van hierdie oomblik af my verantwoordelikheid is, totdat jy volkome herstel het.”

“O, ek is nie van plan om nou al die gees te gee nie, as dit is wat jy bedoel,” antwoord sy ongeërg. “Ek wil jou ook daaraan herinner dat ek reeds van my siekte herstel het. Oor ’n dag of twee sal ek hopelik weer heeltemal mens wees.”

Sy merk dat daar meteens ’n harde trek om die edelman se mond verskyn, ’n duidelike teken dat sy weer iets gesê het wat nie sy goedkeuring wegdra nie. Sy vergis haar ook nie, want sy volgende woorde bevestig haar mening.

“As jy dink dat jy oor ’n dag of twee hierdie stad se strate gaan platry, vergis jy jou terdeë, señorita. Jy sal geen motor bestuur voordat jy nie volkome aangesterk het nie.”

“In daardie geval kon ek maar netsowel in die hospitaal gebly het!” laat Rina verontwaardig hoor.

Die edelman haal sy skouers liggies op. “Ek vrees dit is jou fout,” laat hy bedaard hoor. “Niemand het jou gedwing om die hospitaal so gou te verlaat nie.”

’n Stroewe stilte hang soos ’n ondeurdringbare muur tussen hulle, en na ’n rukkie hou Conzalo voor die Hotel Universo stil. Daar is nou ’n openlike trek van ontevredenheid op Rina se gesig. Sy gaan haar glad nie deur hierdie man laat domineer nie. Hy eien homself gans te veel toe deur ook haar lewe te wil regeer.

Rina sien hoe ’n portier hom na die edelman se motor haas. Die volgende oomblik is sy slegs bewus van Conzalo se gespierde arms wat haar uit die motor tel en haastig met haar begin aanstryk na die hoofingang van die hotel. Die portier neem haar tas uit die motor en volg hulle na die hysbak.

In haar kamer lê Conzalo haar versigtig op die bed neer. Hy neem die tas, plaas dit op ’n stoel en knip die deksel oop. Ewe waardig kom hy langs Rina se bed staan en kyk haar met ’n streng blik aan. Ook sy stem is streng toe hy sê: “Ek gee jou presies tien minute om jou te verklee en in die bed te wees, señorita.”

“En as ek nie wil nie, señor?” vra sy met ’n uitdagende stem terwyl haar oë nie ’n oomblik voor sy streng, vorsende blik weifel nie.

“Dan, señorita,” sê hy afgemete, “sal ek verplig wees om jou eiehandig te verklee en in die bed te sit. Die keuse is joune.”

’n Sagte laggie borrel oor Rina se aanloklike lippe. Sy kyk die man skepties aan en verklaar bedaard: “Toemaar, señor, jy bluf my glad nie. Jy is gans te konserwatief en nougeset om my te verklee en in die bed te sit. Ek is seker dat jy nog nooit in jou lewe eens aan ’n meisie se kaal been gevat het nie, wat staan nog een te ontklee.”

“Daag jy my uit, señorita?” vra die edelman met ’n ernstige stem.

’n Verborge duiweltjie hits Rina aan om te sien of hierdie preutse man haar regtig sal ontklee en in die bed sit. Sy kan nie glo dat hy ooit so iets sal waag nie. Nee, hy is gans te preuts en konserwatief.

“Ja, señor, ek daag jou uit om my te verklee en in die bed te sit.”

“Ek laat my deur niemand uitdaag nie, señorita,” verklaar hy bedaard.

Die volgende oomblik begin hy ongeërg haar kamerjas voor losknoop. Hy lig haar orent in ’n sittende posisie, sodat haar bene van die bed af hang. Daarna verwyder hy haar kamerjas ewe behendig. Rina laat hom maar begaan. Sy wil sien presies hoe vasbeslote hy is om sy wil op ander af te dwing. Sy glo nog nie dat hy werklik sy dreigement sal uitvoer nie.

“Waar knoop ’n mens hierdie skrapse affêre wat jy ’n rok noem, los, señorita?” hoor sy die edelman bedaard hier bokant haar kop vra.

“Dit word nie losgeknoop nie, señor,” antwoord sy en kyk hom met ’n gemaak vroom gesiggie aan. “Daar is ’n ritssluiter op die rugkant van die rok.”

Die marquês buig soos ’n wilgerlat oor haar en bekyk die ritssluiter aandagtig. Rina laat haar hare opsetlik agter oor die ruglyn van die rok val, sodat sy arendsoog nie die sleutel van die ritssluiter sommer kan raaksien nie. Laat hom soek, dink sy. Hy dink mos hy is tot alles in staat.

Sy voel hoe hy haar hare versigtig van haar nek af wegstoot en haar glimlag verbreed. Nou sal sy sien of hy regtig so vasberade is as wat hy voorgee. Die volgende oomblik verstar haar glimlag toe sy hoor hoe hy haar rok agter ooprits. Maar sy troos haarself met die wete dat sy darem ’n onderrok onder haar rok aanhet.

Sy voel hoe sy warm hande die skouers van haar rok vasvat om dit oor haar skouers te trek, maar sy keer hom dadelik deur haastig te sê: “Dankie, jy het nou genoeg gedoen. Ek sal my nou verder self uittrek.”

Hy kom vlugtig orent en kyk haar met ’n blik van oorwinning aan. Die eerste keer sien Rina ’n glimlag om sy mond, ’n glimlag wat haar verraderlike hart drie slae laat mis en toe skielik teen ’n gevaarlike tempo laat klop. Sy voel eintlik duiselig. Sy het altyd gedink hy is ’n aantreklike man. Maar nou dínk sy dit nie meer nie, sy is volkome oortuig daarvan. Sowaar, as hy weer vir haar glimlag, gaan sy flou word van skone ekstase.

Dis meteens asof Rina vir haar eie gedagtes skrik. Maar die volgende oomblik hoor sy die edelman met iets soos spot in sy stem sê: “Is jy seker jy sal alleen kan regkom, señorita?”

Rina vererg haar dadelik vir die openlike spot in sy stem, maar meer nog omdat sý die een is wat eerste die handdoek moes ingooi.

“Natuurlik kan ek alleen regkom!” roep sy kwaad en opstandig uit.

“Ek sien jy is nou kwaad omdat ek vasbeslote was om my dreigement uit te voer,” laat die edelman bedaard hoor onderwyl hy haar streng aankyk. “Dit sal jou leer om my nie weer uit te daag nie. Ek verkies gehoorsaamheid, absolute gehoorsaamheid. Ek is ook nie van plan om verdere uittarting van jou te duld nie. Ek hoop ons verstaan mekaar nou eens en vir altyd.” Hy kyk na sy polshorlosie en vervolg: “Ek gee jou tien minute, dan moet jy in die bed wees. Ek sal self kom seker maak dat jy wél in die bed is.”

Rina wag ook net totdat hy die kamerdeur agter hom op knip trek, toe begin sy haar haastig verklee. Met bitter ontevredenheid klim sy later in die bed, maar baie beslis nie met die doel om die hele dag in die bed te bly nie. O nee, die baasspelerige man het haar nog nie heeltemal uitoorlê nie. Sy wag maar net totdat hy vertrek, dan staan sy dadelik op. Nie hy en sy hele geslag gaan haar in die bed hou nie!

Daar is ’n opstandige blik in haar oë toe die edelman na tien minute haar kamer binnetree. Syne weerspieël slegs goedkeuring en tevredenheid.

“Ek het vir ons koffie bestel,” kondig hy terloops aan onderwyl hy vir hom ’n stoel langs die bed trek en plaasneem.

O, maggies, dink Rina paniekerig, hy moet nou nie lol om die hele dag hier langs my bed te sit nie! Dit sal ’n ramp wees. Ek durf nie die hele dag hier in die bed vertoef nie. Ek moet opstaan sodat ek aangetrek kan kom, anders sal ek nooit môre my motor kan gaan haal nie.

“Señorita,” gaan hy voort, “vertel my nou waarom jy jou vanoggend so pynlik mismaak het met daardie aaklige, uitspattige lipstiffie en naellak. Ek is dit nie van jou gewoond nie. Jou beskeidenheid tot dusver wat jou grimering betref, het nog altyd my respek afgedwing. Maar ek vrees jy het vanoggend skokkend gelyk, presies soos ’n goedkoop flerrie. Wat het in jou gevaar?”

“Ek kry maar soms sulke bevliegings, señor,” jok sy sonder om te blik of te bloos. “Ek dink weer ek het vanoggend besonder modieus gelyk.”

“Moenie jok nie, jy was glad nie so ’n mening toegedaan nie. Waarom het jy dit gedoen?” hou hy vol. Sy donker blik wyk ook nie ’n oomblik van haar bekoorlike gesig nie.

“Ek sê mos.”

“Wat jy gesê het, is nie die waarheid nie,” val hy haar bedaard in die rede. “Vertel my nou asseblief die waarheid.”

“O, nou goed, ek sal jou die waarheid vertel,” antwoord sy ontstoke. Die openlike woede op haar gesig laat die marquês se streng oë dadelik opflikker met ’n lig van tevredenheid. “Ek het opsetlik daardie uitspattige grimering aangewend om jou te skok, my geagte outokraat, en ek is bly dat ek daarin geslaag het. Onthou net een ding: ek is nie ’n lid van jou familie nie, gevolglik sal ek doen wat ek wil.”

“Jy is ’n vriendin van my familie,” herinner hy haar met steurende kalmte.

“Dit sê niks nie . . .”

“Dit sê baie. Wat sal ons vriende en familie daarvan sê as hulle die De Valcadas en De Moras in so ’n . . . e . . . modieuse dametjie se geselskap sien?”

“Jy het regtig niks te vrees nie, señor,” verseker Rina hom, nou ook bedaard. “Dit is nie my gewoonte om my aan mense op te dring nie. Ek maak ook nooit van mense se vriendskap misbruik nie. Jou vriende en familie sal dus nie die geleentheid kry om my in jul adellike teenwoordigheid te sien nie, in elk geval, nie in die De Valcadas en De Moras se geselskap nie.”

“Dit gaan nie daaroor nie, señorita,” weerspreek hy haar. “Die De Valcadas, De Moras en Peredas is baie lief vir jou.”

“Ek is self ook lief vir jou familie, señor. Maar as jy bang is dat ek dalk ’n uitnodiging na jou castelo sal aanneem, kan jy maar dadelik daarvan vergeet. Ek het jou met ons eerste ontmoeting al verseker dat ek nooit ’n voet in jou castelo sal sit nie, dus is dit nie nodig dat ek so ’n belofte herhaal nie. Of verkies jy dat ek vandag nog na ’n ander hotel verhuis waar jou familie nie met my in aanraking kan tree nie?”

Dis asof Rina se laaste woorde die man effens laat skrik. Hul gesprek het nou ’n wending geneem wat hom glad nie aanstaan nie.

“Dit is hoegenaamd nie wat ek bedoel het nie,” antwoord hy streng. “Hoe jy ooit daaraan kan dink om vandag na ’n ander hotel te verhuis, gaan my verstand te bowe . . .”

Die binnekoms van die kelner met hul koffie maak tydelik ’n einde aan die gesprek.

Daar is ’n afgetrokke uitdrukking in Rina se oë onderwyl sy haar koffie drink. Sy voel bekommerd dat sy dalk nie sterk genoeg sal wees om haar motor te gaan haal nie. Alvaro is so besig, anders kon sy hom gevra het om haar te vergesel. Sy wonder of sy ma ’n motor kan bestuur. Sy sal die bestuurder van die hotel môre vra om vir haar vas te stel of die voertuig al aangeland het.

Ook Conzalo drink sy koffie in stilte. Hy weet nou vir seker dat hy hopeloos verlief is op Rina, al vertel sy verstand vir hom dat sy allermins die ideale vrou vir hom sal wees. Hy voel bitter teleurgesteld. Maar hoe moes hy weet dat sy sulke skrapse, onbehoorlike rokkies dra? Die aand met die dansparty het sy ma hom verseker dat sy nooit ’n bikini of ’n kortbroek in die openbaar dra nie, dat sy geen sterk drank gebruik nie en ook nie minirokke dra nie. En tog het sy vanoggend die kortste rokkie denkbaar aangehad, dus moes sy opsetlik vir sy ma ’n leuen vertel het.

Conzalo weet nou glad nie wat hy moet glo en wat hy nié moet glo nie. Maar een ding staan soos ’n paal bo water: as Rina sy ma met leuens bedrieg het, sal hy sy liefde vir haar dadelik in die kiem moet smoor. Sy vrou, net soos hy, moet te alle tye as voorbeeld vir sy adellike familie dien en ook ’n voorbeeldige moeder vir sy kinders wees.

Conzalo drink net sy koppie koffie klaar, toe staan hy beslis op. “Ek vrees ek sal nou moet gaan,” sê hy bedaard. “Ons sal jou stellig weer vanaand besoek. Adeus, señorita.”

“Tot siens, señor,” antwoord Rina verlig, “en dankie dat jy my hier by die hotel besorg het.”

“Não tem de quê, dis ’n plesier! Até a vista, tot ons weer ontmoet.”

“Muito obrigado!” glimlag Rina ietwat ondeund. “Adeus, señor marquês.”

Hy kyk etlike sekondes lank diep in daardie lieflike ondeunde oë. Die volgende oomblik draai hy stil om en verlaat die vertrek.

Rina wag ook net totdat sy voetstappe in die gang wegsterf, toe klim sy uit die bed, trek haar kamerjas aan en maak haar voor die venster tuis. Hier verwyl sy die ure deur na die hawe en die verkeer te kyk, totdat daar om halfdrie ’n klop aan haar kamerdeur is.

“Binne!” roep sy sag uit.

Die ou marquesa, Ada de Mora en Carla kom die vertrek binne. Hulle groet Rina vriendelik, verneem belangstellend na haar gesondheid en neem dan op haar uitnodiging plaas.

“Rina, jou stoute kind!” lag die marquesa. “Jy het natuurlik net gewag totdat Conzalo vertrek het en toe dadelik uit die bed geklim.”

“Hoe het u geraai, señora?” glimlag Rina geamuseer.

“Asof ek jou nou nog nie ken nie,” antwoord die ou dame goedig. “Maar vertel vir my, wat het jy vanmôre weer aangevang dat Conzalo in so ’n slegte luim by die castelo aangekom het?” vra sy asof sy van geen sout of water weet nie, asof Conzalo nooit sy griewe teenoor haar gelug het nie.

“O, giftig, dan is hy nog humeurig ook!” lag Rina saggies. “Ek dag hy is net nougeset en konserwatief!”

“Nee, Conzalo was nooit voorheen humeurig nie. Dis jy wat hom so die harnas in jaag,” kom dit glimlaggend van sy ma. “Sedert hy jou ontmoet het, was hy nog nooit weer in ’n goeie luim nie. Nou wil ek weet wat jy vanmôre aangevang het.”

“Ag, ek wou hom maar net ’n bietjie uit sy waardigheid skok, señora,” glimlag Rina ondeund. “Ek het my lippe en my naels bloedrooi geverf en so ’n eina minirokkie aangetrek.”

“Het Conzalo jou uitgetrap, Rina?” wil Carla geamuseer weet.

“Hy het nie ’n enkele woord gesê nie; altans, nie in die hospitaal nie,” glimlag Rina. “Maar hy het my ook nie in daardie toestand na die hotel gebring nie. Hy het eers die bloedrooi lipstiffie en naellak met sy sakdoek verwyder en my daarna so te sê in my kamerjas gestop asof ek ’n bondel wasgoed was. Toe val sy arendsblik weer op my hoëhakskoene en dié het hy ook eiehandig deur my pantoffels vervang . . . Sowaar, die man is onverbeterlik.”

“Wat gaan jy nou met die rok maak wat jy so versnipper het, pequena?” wil die ou dame belangstellend weet.

“Die rok is nie versnipper nie, señora,” glimlag Rina, “dit het slegs ’n breë dubbelsoom gekry. Ek trek maar net die tweede soom los, dan het my rok weer sy gewone lengte. Maar ek gaan dit nie nou al doen nie. Ek hou die rok vir ’n volgende geleentheid. Dis net moontlik dat die señor marquês dalk aanbied om my na die doeanekantoor te vergesel. In daardie geval sal ek weer die rok moet gebruik, want u seun verkeer nou onder die indruk dat al my rokke so kort is.”

“Wanneer moet jy na die doeanekantoor gaan, Rina?” vra sy ma besorg.

“Wel, ek sien die boot waarop my motor is, het die hawe ’n uur gelede binnegevaar. Ek sal dus môre na middagete my motor kan gaan haal. Ek hoop net ek voel môre sterk genoeg om hierdie entjie te bestuur. Dis maar net twee blokke.”

Dit is byna vieruur toe daar weer aan Rina se deur geklop word en tot haar verbasing tree die marquês die vertrek binne.

So ’n ou skelm, dink sy. Hy het gesê hulle sal my vanaand besoek en nou is almal hier. Hy het dit natuurlik opsetlik gesê om my gerus te stel, sodat hy kan sien of ek soos ’n soet kind in die bed sal bly.

“Boa tarde, señorita!” groet hy met ’n opgewekte stem, hoewel sy blik streng en onverbiddelik op haar rus.

“Goeiemiddag, señor,” groet sy ongeërg terug. “Jy sal ongelukkig op die bed moet sit, hier is nie nog ’n stoel nie.”

“Jy vergis jou, señorita. Die bed is vir jou bedoel, nie vir my nie.”

Met hierdie woorde tel hy haar weer op en lê haar saggies op die bed neer. Hy verwyder haar pantoffels en trek die laken netjies oor haar. Daarna neem hy ongeërg op die stoel voor die venster plaas.

Die marquesa en haar suster kan nie ’n glimlaggie bedwing nie. Rina se opstandige gesig is te kostelik om te aanskou.

“Señor marquês,” hoor hulle haar onthuts sê, “ek word nou moeg daarvan dat jy my telkens in die bed stop asof ek ’n kind is.”

“Sodra jy ophou om jou soos ’n kind te gedra, señorita, sal ek nie langer nodig hê om jou soos een te behandel nie. Maar blykbaar het jy vergeet dat ek jou vanoggend op mý verantwoordelikheid uit die hospitaal geneem het. Ek is dus verantwoordelik vir jou welsyn totdat jy volkome aangesterk het.”

“Ek wens ek het jou nooit in my lewe ontmoet nie, señor,” begin Rina ontstoke.

Maar Conzalo val haar bedaard in die rede: “Wensdenkery sal jou absoluut niks baat nie, want jy gaan my nog die volgende twee dae elke dag sien. O ja, jy gaan nog twee dae in die bed bly. Ek kom jou juis sê dat die skip vroeër vanmiddag die hawe binnegeseil het. As jy my jou paspoort en die nodige dokumente gee, sal ek môre jou motor gaan haal.”

“Dankie, maar ek sal my motor sommer self gaan haal, señor.”

“Wanneer? Maandag?”

“Wat bedoel jy met Maandag?” vra Rina vererg.

“Wel, jy gaan in die bed bly tot Sondagoggend,” lig die edelman haar in. “Dus kan jy jou motor eers Maandag gaan haal.”

“Ek verkies nog om dit self te doen,” hou Rina knaend vol. Sy het reeds besluit om môremiddag weg te glip en haar motor te gaan haal. Maar dit hoef die vermetele man nie te weet nie. Hoe minder hy van haar sake af weet, des te beter vir hulle albei.

Hierna gesels Rina uitsluitlik met die drie vroue.

Haar gaste geniet eers middagkoffie saam met haar, voordat hulle aanstaltes maak om te vertrek.

Na ete daardie aand ontvang Rina weer besoek van Alvaro en sy ma. Die ou dame lag te lekker omdat die marquês Rina se skoktaktiek vanoggend so netjies verydel het.

“Conzalo laat nie met hom speel nie,” kom dit goedig van Alvaro. “ ’n Mens kan maar doen net wat jy wil, maar Conzalo bly in beheer van elke situasie. Jy sal hom ook nie maklik van stryk bring nie, daarvoor is hy te ’n koel komkommer. Ek het trouens nog nooit van ’n geval gehoor waar hy nie as oorwinnaar uit die stryd getree het nie.”

“As ons in die sestiende eeu gelewe het, het hy my seker lankal met sy swaard onthoof of in sy kasteel se kelder doodgemartel,” lag Rina ondeund. “Maar ek is nie vir hom bang nie; ek vervies my net wanneer hy hom so baasspelerig hou en maak of hy al die seggenskap ter wêreld oor my het.”

“Conzalo is maar so. Hy sal nooit verander nie, Rina,” verklaar die ou dame gemoedelik. “Sy vader was net soos hy. Dit is ’n inherente karaktereienskap in die manlike De Valcadas.”