Читать книгу Susanna M Lingua Gunstelinge 4 - Susanna M Lingua - Страница 9

Soos gewoonlik besoek die twee gesinne van die castelo Rina die volgende môre. Vanoggend vertoef die gaste nie so lank soos gewoonlik nie, aangesien die marquesa nog etlike inkopies moet doen vir die olyffees wat voorlê.

Na middagete gaan Rina ’n uur lank rus. Daarna gaan bad sy en verklee haar vir haar besoek aan die doeanekantoor.

Dis na twee toe sy, deftig uitgevat in ’n liggeel pakkie met lemmetjiekleurige bykomstighede, met die hysbak afry. In die voorportaal loop sy die hotelbestuurder raak. Die kêrel groet haar baie vriendelik en verneem belangstellend na haar gesondheid.

“Ek sien ons señor marquês hou ’n wakende oog oor u, señorita,” glimlag hy met ’n betekenisvolle uitdrukking in sy oë wat Rina nie ontgaan nie.

Sy begin saggies lag en kyk die man ondeund aan.

“Hy vergis hom terdeë as hy dink hy kan my in die bed hou,” sê sy. “Ek gaan nou my motor by die doeanekantoor haal. In elk geval, ek sal nou moet gaan. Adeus, señor.”

“Adeus, señorita,” groet hy terug.

Rina se hoë hakkies klink vrolik op die sypaadjie onderwyl sy die twee blokke na die doeanekantoor tydsaam aflê. Sy is nog nie sterk genoeg om vinnig te stap nie, maar dit hinder haar nie in die minste nie. Sy voel in haar noppies omdat sy die heerssugtige edelman weer eens uitoorlê het. Die man sal nog moet leer dat sy ’n Suid-Afrikaanse meisie is en nie Portugees nie.

Vergesel van ’n warboel opstandige gedagtes, daag Rina eindelik by die doeanekantoor op. Na etlike navrae bevind sy haar in die regte kantoor. Sy voel besonder moeg en bewerig van die kort wandeling, en toe sy merk hoe ’n lang tou mense voor haar staan en wag om geholpe te raak, begeef haar moed haar byna. Sy weet eerlikwaar nie of sy so lank op die been sal kan bly totdat dit haar beurt is om bedien te word nie. Sy kyk in die vertrek rond, maar daar is nie ’n enkele stoel of ander sitplek nie. Op die oomblik sou sy selfs ’n leë kissie verwelkom het om op te sit.

Die volgende halfuur verwissel Rina haar gewig van die een na die ander been. Sy voel hoe ’n koue sweet op haar voorkop uitslaan. Ook haar hande is nou koud en klam en sy begin selfs duiselig voel. So deur ’n waas sien sy dat daar nog net drie mense voor haar in die tou staan.

Die volgende oomblik vou ’n inkswart duisternis oor haar toe en sy sak net daar inmekaar.

Op dieselfde oomblik dat Rina daar in die doeanekantoor in ’n floute wegsink, hou Conzalo se motor voor die Hotel Universo stil. Hy stap die hotel binne, groet die bestuurder en wil net verbystap na die hysbak toe die ander man eerbiedig sê: “As u onderweg is om juffrou Verhoef te besoek, u edele marquês, spyt dit my om u te sê dat sy nie in haar kamer is nie.”

“Wat bedoel jy, my goeie vriend?”

“Ek vrees juffrou Verhoef het ’n uur of wat gelede na die doeanekantoor vertrek om haar motor te gaan haal,” verduidelik die bestuurder beleef.

“Het sy ’n taxi ontbied?” wil die edelman dadelik weet. “Nee, sy is te voet hier weg.”

“Wat? Te voet? Onmoontlik!” Die jong man se gelaat is doodsbleek. Voordat die bestuurder nog ’n enkele woord kan sê, draai Conzalo om en verlaat die hotel.

Toe Rina so skielik daar voor die toonbank inmekaarsak, het die middeljarige beampte hom yskoud geskrik. Haar pols het hom egter dadelik verseker dat sy slegs flou is. Met behulp van een van die omstanders het die beampte Rina na die personeel se ruskamer geneem, waar hulle haar gemaklik op ’n bank laat lê het.

Gelukkig is die beampte ’n ou getroude man, gevolglik weet hy darem iets van siekte en floutes af. Hy neem ook sommer dadelik die vlugsout uit die noodhulpkassie en hou dit onder Rina se fyn neus. Na etlike minute word sy moeite beloon toe Rina se oë stadig oopgaan. Daarna bied hy haar ’n glas water aan. Rina drink dit soos ’n gehoorsame kind. Sy stel haar aan die man voor, vertel hom wat die doel van haar besoek is en vra dan om verskoning vir die moeite wat sy hom aangedoen het.

“Dis geen moeite nie, señorita,” verseker die beampte haar met ’n vaderlike glimlaggie. “Rus maar nog ’n paar minute. Ek sal u oor vyftien minute kom haal en sommer dadelik die saak in verband met u motor afhandel.”

Hierna keer die beampte terug na sy kantoor. Die eerste persoon op wie sy blik val, is die lang, breedgeskouerde gestalte van die bekende marquês De Valcada wat trots en statig langs die toonbank staan.

Conzalo groet die beampte beleef en vra sag: “Kan u my asseblief sê of señorita Rina Verhoef al haar motor, wat gister met die Suid-Afrikaanse vragskip aangekom het, kom haal het?”

“Ek vrees die jonge dame voel nie wel nie, my heer die marquês,” antwoord die beampte ernstig.

Die edelman se swart oë verdonker meteens, maar sy stem is nog steeds bedaard toe hy weer vra: “Waar is sy dan nou?”

“Sy rus in die personeel se ruskamer.”

“Neem my asseblief sonder versuim na haar, my goeie vriend.”

Nadat Rina die water gedrink het, het sy haar op die bank uitgestrek en gerus, soos die beampte haar aangeraai het. Die volgende oomblik gaan die vertrek se deur oop en die marquês staan lewensgroot daar.

“So, dan het jy my vermanings oorboord gegooi en jou eie kop gevolg,” kom dit eensklaps sag, onheilspellend sag van Conzalo. “Jy verkies veel eerder om op die harde manier te leer as om jou deur ’n ouer persoon met meer kennis en ervaring te laat lei. Maar ons sal nie nou verder gesels nie, señorita, jy moet rus.”

Die volgende oomblik neem hy haar handsak wat langs haar op die bank lê. Hy knip die sak oop, neem haar paspoort en die nodige dokumente van haar motor en steek dit in die binnesak van sy baadjie. Daarna plaas hy haar handsak langs haar neer.

“En nou, señor?” vra sy verbaas.

“Nou ontspan jy hier op die bank totdat Alvaro opdaag.”

“Alvaro?”

“Ja, ek het die beampte gevra om Alvaro te ontbied. Ek wil weet of hierdie jongste eskapade van jou nadelige gevolge gaan hê, señorita. Onderwyl Alvaro jou deeglik ondersoek, sal ek intussen die saak in verband met jou motor afhandel.”

“Maar jy kan dit nie doen nie, señor!” roep sy onthuts uit.

“So!” Sy wenkbroue vorm ’n sierlike vraagteken. “Wie gaan my belet, jý?”

“Maar natuurlik, wie anders?”

“Hoe gaan jy dit regkry, señorita? Ek is tans in besit van jou paspoort, al die dokumente van jou motor en selfs ook jou rybewys. Op die oomblik is ek die enigste persoon wat jou motor deur die doeane kan kry, weet jy?”

Rina werp hom ’n deurdringende blik toe wat sy arendsoë nie ontgaan nie. Sy voel hoe die trane warm agter haar ooglede brand, trane van gebelgdheid en frustrasie. Sy besluit egter saggies dat sy hom nie die genot gaan verskaf om voor hom in trane uit te bars nie.

Byna twintig minute later maak Alvaro sy opwagting in die vertrek waar Rina en Conzalo hulle bevind. Die edelman kom dadelik orent. Hy groet sy neef, vertel hom kortliks op Portugees van Rina se jongste eskapade en verlaat daarna die vertrek.

“Boa tarde, Rina, pequena!” groet hy haar geamuseer en neem doodluiters op die stoel voor die bank plaas.

“Goeiemiddag, Alvaro,” glimlag sy suur. “Bêre gerus maar jou stetoskoop, jong, ek makeer op die aarde niks nie. Jou neef was skoon laf om jou hierheen te ontbied.”

“Ek hoor jy het flou geword,” sê hy bedaard.

“Wel, dis nie dodelik nie,” antwoord sy ongeërg. “Ek ken baie mense wat al flou geword het en hulle lewe vandag nog.”

“Ek sal jou nogtans moet ondersoek,” gaan hy voort. “Conzalo sal ’n verslag van my eis. Kom, verwyder jou baadjie en lê op jou rug: ek wil na jou hart luister.” Hy luister na haar hart, na haar longe en neem dan haar pols.“Nee wat,” verklaar hy met ’n glimlaggie van tevredenheid, “jou hart en longe is nog goed genoeg vir ’n honderd jaar. Jy is maar net swak, dis al. Conzalo was verniet bekommerd.”

“Ek het jou mos gesê,” antwoord sy. Alvaro lag haar saggies uit, plaas sy stetoskoop terug in sy tas en neem weer voor die bank plaas. Sy blik is kameraadskaplik.

“As ek elke keer na jou moet luister en maak soos jy sê, Rina, sal ek hopeloos verlore wees. Jy besef natuurlik nie dat jy die hospitaal op Conzalo se verantwoordelikheid verlaat het nie, nè? Dit verbaas my eerlikwaar dat hy jou nie oor sy skoot getrek het en jou ’n drag slae gegee het nie, omdat jy so ongehoorsaam is. Die man moet jou inderdaad baie liefhê.”

“Wat, hý my liefhê? Moenie verspot wees nie, Alvaro. Ek twyfel of daardie man weet wat die woord liefde beteken. Sy soort raak nie verlief nie, hulle trou slegs omdat dit gerieflik is om iemand te hê wat na hul pype kan dans en vir hulle kinders in die wêreld kan bring.”

“Jy vergis jou hopeloos met Conzalo, meisie,” glimlag Alvaro beterweterig. “Al is hy die hoof van ons hele familie, is hy nogtans ’n man met al die inherente drange van ’n warmbloedige man . . . Nee, ek verseker jou, as Conzalo liefhet, sal sy liefde vurig en besitlik wees.”

“Ag, vergeet die man,” val Rina hom ongeërg in die rede. “Vertel my liewer hoe dit met jou ma gaan en of julle ook die De Valcadas se olyffees gaan bywoon.”

“Ons woon dit elke jaar by; altans, my moeder woon dit elke jaar by. Vir my is dit op die oomblik onmoontlik om van die hospitaal af weg te breek.”

Hulle gesels oor die fees en oor Alvaro se werk as superintendent van die hospitaal totdat Conzalo eindelik sy verskyning maak. Sy donker, deurdringende blik dwaal vlugtig na Rina se bleek gesig, toe weer na Alvaro wat ewe rustig daar voor die rusbank sit.

“Ek vrees jy sal eers die señorita se motor na haar verblyfplek moet neem, Alvaro,” kondig hy bedaard aan. “Daarna sal ek jou terugbring om jou eie motor te kom haal.”

“Ek is heeltemal in staat om my motor self te bestuur, señor,” begin Rina.

Maar hy maak haar dadelik stil. “Nee, jy ry saam met my,” sê hy. “Alvaro sal jou motor veilig by die hotel besorg.” Die volgende oomblik tel die edelman Rina in sy gespierde arms op, maar hiermee is sy glad nie gediend nie en wys dit baie gou baie duidelik.

“Señor,” sê sy, rooi van ergernis, “sit my asseblief dadelik neer. Ek kan self na die motor loop.”

“Jy het vandag reeds te veel geloop,” antwoord hy onverstoord. “Ek is verstom dat jy nie op pad hierheen al flou geword het nie.”

Alvaro tree haastig na vore en maak die deur vir sy neef oop. Na ’n rukkie stap hulle uit in die straat, waar sowel Conzalo se swart motor as haar eie wit Jaguar in die middagson blink. Ten aanskoue van haar motor, voel dit vir Rina soos ’n herontmoeting met ’n dierbare vriend wat sy jare laas gesien het.

Conzalo is bewus van die sagte uitdrukking in haar pragtige oë, maar hy laat niks blyk nie. Met tere besorgdheid plaas hy haar op die voorste sitplek van sy motor, kompleet asof sy iets baie kosbaar is. Sy hoor hoe hy ’n paar vlugtige woorde op Portugees met Alvaro wissel. Daarna stap hy voor om die motor; lank, donker en uiters aantreklik, ’n toonbeeld van manlikheid.

Die ellendige man is sowaar onweerstaanbaar aantreklik! dink sy, vies vir haarself omdat sy voorkoms so ’n indruk op haar maak. Sy sou verkies het om dit nie raak te sien nie.

Waardig, soos altyd, skuif die jong edelman agter die stuurwiel in en wag dat Alvaro eerste vertrek. Met ’n sagte blik wat aan teerheid grens, hou Rina die man langs haar dop; onbewus daarvan dat hy, op sy beurt, haar weer vlugtig sydelings sit en bekyk. Sy verwonder haar aan sy besonder sterk gelaatstrekke, sy blouswart, glad gestrykte hare en sy breë skouers. Die volgende oomblik kyk sy op, vas in daardie donker, onpeilbare oë wat na haar terugstaar. Sy bloos vuurwarm en draai haar gesig haastig weg. Conzalo glimlag slegs stilweg, skakel die voertuig aan en ry weg.

In Rina se oë het hy pas al die dinge gesien wat hy haar graag in woorde wil hoor sê. Sy hart voel momenteel bly en gerus, want is ’n mens se oë dan nie die vensters van jou hart nie?

’n Kort oomblik het Conzalo dieper in Rina se hart gestaar as waarvan sy bewus is. Hy het emosies in haar oë gelees wat sy nog nie aan haarself wil erken nie. Maar liefde is ’n emosie wat ’n mens se oë maklik verraai, soms sonder dat jy self daarvan bewus is.

Op die oomblik bots Rina se hart en verstand soos twee magtige golwe wat verwoed teen mekaar aanstorm. Sy het nou tot die slotsom gekom dat sy meer van die koue, trotse en nougesette marquês hou as wat goed is vir haar vreedsame gemoed. Maar hierdie feit wil haar verstand nie aanvaar nie, want hulle lewe in aparte wêrelde, twee pole wat mekaar nooit sal of kan ontmoet nie.

Rina is so diep ingedagte dat sy kwalik daarvan bewus is toe hulle voor die hotel stilhou en Conzalo haar weer eens na haar kamer dra. Sy is vreemd stil en afgetrokke. Sy maak nie eens beswaar omdat die besorgde edelman haar al weer soos ’n invalide behandel nie.

Hulle tree haar kamer binne. Weer lê hy haar saggies op die bed neer. Terwyl hy nog so gebukkend oor haar staan, ontmoet hul oë. Daar is ’n vreemde lig in Rina se blik. Dis asof sy die man ineens met nuwe oë raaksien.

Die edelman se blik versag merkbaar toe hy met iets soos teerheid in sy stem sê: “Verklee jou asseblief en gaan dadelik bed toe. Ek moet Alvaro gou terugneem om sy motor te gaan haal.” Hy kom orent. “O ja, byna vergeet ek . . . jou paspoort.” Hy haal haar paspoort, rybewys en ander dokumente uit sy sak en plaas dit alles terug in haar handsak.

“En my motor se sleutels, señor?” herinner sy hom sonder veel belangstelling.

“Die sleutels sal ek Sondagoggend vir jou gee,” antwoord hy bedaard. “Moenie bekommerd wees nie, ek sal persoonlik toesien dat jou motor gesluit is.”

’n Glimlaggie raak aan Rina se lippe. “Is jy bang dat ek vandag nog met my motor sal gaan ry?” vra sy.

“Nie bang nie, net versigtig, menina,” antwoord hy. “Ek het al geleer om enigiets van jou te verwag, selfs die onmoontlike.”

Sy lag saggies. “O, señor . . .”

“Die naam is Conzalo, pequena,” sê hy met ’n glimlaggie wat Rina se polsslag ontwrig.

“Goed, Conzalo,” glimlag sy toegewend, “ek belowe om my vandag en môre soos ’n soet meisietjie te gedra. Maar Sondagoggend wil ek my motor se sleutels terughê, of die duiwel gaan jou haal.”

“Ek het die duiwel nog nooit gevrees nie, menina,” antwoord hy doodbedaard.

“Conzalo het gelyk,” glimlag Alvaro, “die duiwel vrees hom, want hy word geen geleentheid gegee om onheil en tweedrag in ons familie te saai nie.”

“Goeie genade, is daar dan niks wat jy vrees nie, Conzalo?” vra Rina merkbaar verbaas.

“O ja, daar is een ding wat ek vrees,” kom dit sag van die edelman.

“En wat is dit?” wil Rina nuuskierig weet.

“Ek sal jou anderdag vertel,” antwoord hy ontwykend. Hy draai na Alvaro. “Adeus, pequena. Ons sien jou weer vanaand,” groet hy haar oor sy skouer.

“Adeus, Conzalo,” groet Rina met ’n sagte stem terug. Ook Alvaro sê tot siens, dan vertrek die twee mans onverwyld.

Die nag is reeds besig om sy swart vlerke oor die stad te vou toe die kamermeisie Rina eindelik kom wakker maak vir aandete, die een wat ’n bietjie Engels verstaan. Sy groet Rina vriendelik en verneem belangstellend na die beeldskone señorita se gesondheid.

Na ete verklee Rina haar in ’n swierige ligblou kamerjas wat haar oë nog blouer laat lyk. Sy knap haar grimering op, kam haar hare en wag dat haar besoekers moet opdaag. Meteens val dit haar by dat sy Conzalo geld skuld, die invoerkoste op haar motor. Sy neem haar handsak en kyk al die dokumente deur, op soek na die kwitansie, maar vind niks nie.

Ek het seker half gekyk, berispe sy haarself en keer haar handsak op haar skoot om. Noukeurig gaan sy elke dokument en papier na.

Sy is nog hiermee besig toe haar besoekers hul opwagting maak; die De Valcadas, De Moras en Peredas. Almal groet haar vriendelik en verneem belangstellend na haar gesondheid.

“Wat maak jy met al daardie papiere wat so verstrooid op jou skoot lê, menina?” vra Conzalo en trek sy stoel langs haar bed.

“Ek soek na die kwitansie van die bedrag wat jy vanmiddag by die doeanekantoor betaal het, Conzalo,” antwoord sy ernstig. “Ek kry glad nie so iets nie.”

“Daar is nie ’n kwitansie nie, pequena,” laat die edelman sag hoor.

“Conzalo, jy jok. Daar móét ’n kwitansie wees . . .” begin Rina, maar hy help haar dadelik reg.

“Ek vrees jy het my nie mooi verstaan nie, menina,” sê hy bedaard, maar met ’n sweem van ’n glimlaggie. “Ek het gesê daar is nie ’n kwitansie in jou handsak nie. Kom, laat ons al hierdie papiere en goed weer terugsit in jou handsak.”

“Nee, los jy hierdie papiere uit, Conzalo,” keer sy ietwat streng. “Jy het reeds my motor se sleutels en ook die kwitansie.”

“Die sleutels kry jy Sondagoggend of Saterdagaand,” val hy haar sag in die rede.

“En die kwitansie?”

“Die dag wanneer jy na Suid-Afrika terugkeer,” antwoord hy.

“Maar ek moet tog weet wat ek jou verskuldig is!” hou sy vol.

“Slegs ’n paar escudos,” antwoord hy ontwykend, “en daarvan kan jy gerus vergeet, menina.”

“Ja, vergeet daarvan, Rina-kind,” tree sy ma vriendelik tussenbeide. “Conzalo is ’n miljoenêr, hy sal daardie paar escudos nie eens mis nie.”

“U bedoel ’n paar duisend escudos, señora,” sê Rina ernstig.

“Menina, vergeet nou van daardie onbenullige sakie,” kom dit sag van die ou marquesa.

“Ek vrees dit is teen my beginsels om so iets toe te laat, señora,” kom dit ernstig en beslis van Rina. “Ook my ouers sal bitter ontevrede wees as ek Conzalo toelaat om sulke bedrae uit sy sak te betaal. Nee, ek moet die verskuldigde bedrag aan hom vereffen. As hy my nie vanaand die kwitansie gee nie, sal ek môre persoonlik by die doeanekantoor gaan verneem wat die bedrag was. En as hy weier om die geld van my te neem, sal ek dit eenvoudig in sy bankrekening gaan inbetaal.”

“Beskou dit as ’n verjaardaggeskenk, pequena,” doen Conzalo aan die hand.

“Ook dít is teen my beginsels, Conzalo. Ek is van kleins af geleer om nooit ’n duur geskenk van ’n man aan te neem nie, tensy ek aan die man verloof is.”

“Wel, as dit is hoe jy oor die saak voel,” kom dit teleurgesteld van die edelman, “sal ek môreoggend vir jou die kwitansie bring, Rina. Ek is jammer, maar ek het dit nie nou hier by my nie. Dit is nog steeds in die sak van die baadjie wat ek vandag aangehad het.”

Etlike minute lank gesels Rina en die drie ouer dames oor haar voorgenome reis deur Europa. Conzalo ontbied die kelner en bestel vir elkeen ’n drankie. Rina sê dat sy ’n vrugtedrankie sal drink. Sy glo nie sterk drank is bevorderlik vir iemand wat pas van ’n siekte herstel het nie.

“Ja,” beaam Conzalo met ’n stadige glimlaggie, “jy is ook nog te swak om ’n glas behoorlik te hanteer. Jy sal dit dalk net op jou bed laat omval en dan is jou bed weer sopnat, soos jou rok daardie aand met die dansparty was.”

“Ja, en dan sê jy weer ek het dit opsetlik gedoen,” troef sy hom met ’n spul tergduiweltjies in haar oë wat sy blik nie ontgaan nie.

“Het ek regtig gesê dat jy dit opsetlik gedoen het? Ek vra nederig om verskoning, menina,” glimlag hy, nou self met ’n duiweltjie in sy oë.

Hy kom sowaar reg! juig dit in Rina se verliefde hart. Ek sal hom nog heeltemal regruk, gee my maar net kans.

Maar dan hoor sy Carla in haar jeugdige opgewondenheid sê: “O, Rina, ek kan nie meer wag dat Woensdag moet aanbreek nie! Die olyffees is vir my die aangenaamste tyd van die jaar. Noudat die oes ingesamel is, voel almal vrolik en gelukkig. Jy weet nog nie hoe jolig so ’n fees kan wees nie. Dis die ene vrolikheid en musiek. Al die boere in die omgewing, almal wat op Conzalo se plaas werk en al die bure en hul gesinne sal daar wees. Ons sal eet, drink, dans en vrolik wees.”

“Ja, dit klink gesellig,” erken Rina met ’n mooi glimlaggie. Sy wil Carla nog goedig vermaan om nie te veel harte te breek nie, maar Conzalo is reeds aan die woord.

“Ek vrees jou beskrywing van die fees skiet ver te kort, my liewe Carla,” help hy haar reg. “Dit is iets wat Rina self sal moet bywoon om dit ten volle te kan waardeer.” Hy draai na Rina.“Hoe lyk dit, wil jy nie saam met ons by my quinta gaan feesvier nie, pequena? Ons vertrek Dinsdagoggend.”

Rina huiwer slegs ’n oomblik, dan antwoord sy bedaard: “Dankie, ek waardeer jou uitnodiging, Conzalo, maar ek vrees dat my teenwoordigheid die fees glad nie tot eer sal strek nie

. . . of het jy vergeet dat ek slegs kortbroeke en minirokke dra?” Sy sien hoe die edelman se oë skielik vernou. Dit maak haar hart seer om sy vriendelike uitnodiging so gevoelloos van die hand te wys. Maar sy is ook verstandig genoeg om te weet dat haar liefde vir hierdie trotse en waardige edelman gedoem is om onbeantwoord te bly. Daarom is dit veel beter dat sy haar liefde vir hom maar dadelik in die kiem smoor. “En buitendien,” gaan sy voort, met ’n ongeërgdheid wat sy glad nie voel nie,“moet ek Woensdagoggend na Estoril vertrek.”

“Wat van die dansbelofte en die besoek aan my villa, Rina?” vra Alvaro onverwags.

“O, ek keer Saterdag terug na Lissabon,” lig Rina hom vriendelik in. “Ons kan Saterdagaand gaan dans, Alvaro. Sondag sal ek die dag saam met jou en jou ma deurbring, want moontlik vertrek ek nog Maandag na Oporto.”

“Wil jy vir my vertel dat jy oor tien dae na Oporto gaan reis?” kom dit met openlike verbasing van Alvaro. “Onmoontlik,” sê hy beslis. “Jy sal nog nie sterk genoeg wees om so ver te bestuur nie. Ek stel voor dat jy nog ’n week of twee rus voordat jy so ’n lang pad aandurf.”

“Ja, ek weet ook nie waarom Rina nie nog ’n maand hier in Lissabon kan vertoef nie,” laat die ou marquesa met groot erns hoor. “Sy het nog byna niks van ons stad gesien nie!”

“Ja, dis werklik ongelukkig dat ek twee weke in die hospitaal moes bly,” vervolg Rina met ’n meewarige glimlaggie. “Maar ek sal Sondag, Maandag en Dinsdag daarvoor opmaak. In elk geval was ek nie van plan om langer as drie weke hier in Lissabon te vertoef nie, want dan sal dit my reisplan hopeloos ontwrig. Maar ons sal nie nou al oor die dag van my vertrek gesels nie.”

Conzalo maak verskoning, sê dat hy vir hom koeldrank wil gaan koop en verlaat die vertrek.

Nadat hy die vertrek verlaat het, kyk sy ma Rina stil aan en vra sag: “Was dit nodig dat jy Conzalo se uitnodiging van die hand moes wys, Rina-kind?”

Rina besef dat sy nie vir die dierbare ou dame die waarheid kan vertel nie. Kyk, señora, ek het die man lief, maar ek is ook intelligent genoeg om te weet dat my liefde vir hom hopeloos futiel is. Gevolglik is dit beter dat ek hom liewer vermy sover ek kan. Op hierdie manier sal ek my oneindig baie hartseer bespaar.

Maar hierdie intieme saak kan sy nie met sy ma bespreek nie. Dis ’n geheim wat sy diep in haar hart bewaar, derhalwe sê sy gemaak ongeërg: “Ongelukkig was dit nodig om sy uitnodiging van die hand te wys, señora. Conzalo het my bloot hoflikheidshalwe genooi, dus sou dit uiters swak maniere van my gewees het om sy uitnodiging aan te neem.”

“Maar jy vergis jou, Rina,” begin die marquesa.

“Nee, ek vergis my nie, señora,” val Rina haar sag in die rede. “Hy het met ons eerste ontmoeting baie duidelik laat deurskemer wat hy van my en alle uitlanders dink. Ook om daardie rede weier ek beslis om ooit ’n voet in sy castelo of op sy quinta te sit . . .”

Conzalo se binnekoms maak oombliklik ’n einde aan hierdie gesprek. Rina se gaste vertoef nie veel langer nie, toe groet hulle en vertrek.