Читать книгу Susanna M Lingua Gunstelinge 6 - Susanna M Lingua - Страница 4

Liggies wieg die Portugese kusboot, die Dona Francesca, op die stil, wye Indiese Oseaan. Die passasiers is ’n vreemde mengsel van Portugese, Amerikaners en Britte. Ronelle Dekker is die enigste Suid-Afrikaner tussen die klomp. En hier waar sy rustig teen die silwerblink reling van die boot aanleun, starend oor die blou, eindelose golwe waarop die môreson flikkerende liggies laat dans, dink sy met genoegdoening aan die twee jaar wat sy in Rome studeer het en haar finale musiekeksamen suksesvol geslaag het.

’n Maand voor haar vertrek na haar tuiste in Johannesburg het sy van haar vader – haar enigste oorblywende ouer – ’n brief ontvang waarin hy haar kortliks meedeel dat hy hom tans in Noord-Mosambiek bevind en druk besig is met navorsingswerk. In sy brief versoek hy haar om sonder verwyl by hom aan te sluit sodra die eksamen agter die rug is, sodat die gesin ten minste vir Kersfees voltallig kan wees omdat haar broer – wat tans in die Laeveld boer – ook teenwoordig sal wees.

Volgens haar vader se brief het die een of ander onbekende tropiese siekte sy verskyning in dié deel van Afrika gemaak en hy, professor Frans Dekker, hoof van die bekende Daeraad Mediese Navorsingsinstituut, is genader om die vreemde siekte te gaan ondersoek. En nou het die twee-en-twintigjarige, lewenslustige Ronelle byna haar bestemming – die klein kusdorpie Braca, noord van Kilimane, wat in werklikheid privaat eiendom is – bereik.

Ronelle is ’n sprankelende, innemende en lieftallige jongmeisie van ongeveer een komma ses meter lank, met ’n volmaakte figuurtjie en ’n beeldskone gesiggie wat Mejuffrou Heelal inderdaad na ’n uitgewaste lap sal laat lyk. Benewens ’n bos glinsterende kastaiingbruin hare, het sy ook groot, grysgroen oë – meer groen as grys – en ’n sagte, rosige vel wat enige jong dame haar sal beny. Maar ofskoon haar besonderse voorkoms al menige hart gebreek het, is sy op twee-en-twintigjarige leeftyd nog steeds alleenlopend, sonder enige bande wat haar bind, en kan sy die lewe nog sorgeloos geniet. Selfs aan boord van die Dona Francesca het sy twee vurige bewonderaars wat haar soos haar eie skaduwee volg – die Vinton-neefs, Austin en Dick, twee Amerikaners wat van voorneme is om deur Mosambiek te toer.

Dis byna tienuur toe die kusboot Ronelle se bestemming nader, waar ’n lang motorboot ’n ent van die kus af wag om haar aan wal te neem.

“Ons sal jou sprankelende geselskap baie mis, Ronelle,” verklaar Austin toe sy gereed is om na die wagtende motorboot oor te stap.

“Mooi loop, Ronelle,” kom dit weer van Dick. “Ons sal jou vir seker opsoek sodra ons deur hierdie geweste reis.”

Sy groet die twee jongmans en met die hulp van ’n Portugese beampte sit sy ’n paar minute later veilig in die motorboot.

Die hoofbeampte buig galant voor haar en sê op Engels, dog met ’n swaar, half onverstaanbare aksent: “U paspoort, asseblief, señorita.”

Ronelle toon die gevraagde dokumente aan hom en dan vervolg hy nadat hierdie formaliteit afgehandel is: “Die señor professor wag al by die kaai op u.”

Sy bedank hom vriendelik vir die inligting en dan is dit meteens stil in die boot. Die hoofbeampte wil nie ongemanierd voorkom nie, maar so in die stilte verkyk hy hom aan die jong señorita se pragtige voorkoms. Sy lyk vir hom soos ’n eteriese wese daar waar sy rustig sit, in ’n wit, geblomde tabberd en wit sandale geklee, met die wind wat liggies deur haar vlammende, kastaiingbruin hare speel. In haar grysgroen oë is ’n glimlag en om haar sagte mond huiwer ’n geamuseerde trekkie.

Sy is pragtig, absoluut volmaak, dink die hoofbeampte. ’n Meesterstuk uit die hand van die Skepper.

By die houtkaai word die motorboot vasgemeer. Daarna word Ronelle versigtig aan wal gehelp. ’n Oomblik tuur sy verras om haar heen. Voor haar lê die dorp, ’n ware lushof van bloeiende frangipani, bougainvilleas en talle kleurryke, tropiese struike – inderdaad ’n lus vir die oog.

Die volgende oomblik merk sy haar vader se geliefde gestalte op wat haastig in haar rigting beweeg. Met uitgestrekte arms hardloop sy hom tegemoet en val hom spontaan om die hals. “My dierbare ou paps!” lag sy vrolik nadat sy hom met uitbundige, dogterlike liefde omhels het, en vervolg dan tergend: “Ek was so in die nood dat een van hierdie skone Portugese señoras jou dalk van my af weggerokkel het.”

“Maar, Ronelle, jy moet vir jou hier staan en laf hou, hoor!” betig hy haar laggend. “Vir jou inligting: As ek wil vrou soek, sal ek dit in my eie land doen en nie hier in die vreemde nie. Maar ek vrees met so ’n uitgesproke en ontembare dogter soos jy sal g’n vrou ooit na my kyk nie. Ek sal jou dus eers van die hand moet sit voordat ek ooit eendag sal kan dink aan vrou soek!” Hulle glimlag begrypend in mekaar se oë en dan vervolg die vader besorg: “In elk geval, laat ons gaan. Ek wil nie hê die son moet my enigste ou ooilammetjie doodskroei nie. Jy sal in die vervolg ’n sonhoed moet dra of wegbly uit die son, meisiekind. Jy bevind jou nou in ’n ontsettend warm klimaat.”

“In daardie geval sal ek sonder versuim vir my ’n sonhoed moet aanskaf, my ou paps,” lag sy en haak liefderyk by hom in.

Frans Dekker bedank die hoofbeampte vriendelik omdat hy Ronelle veilig aan land besorg het. Toe groet hulle die kêrel en stap geselsend aan na waar ’n swart, vaartbelynde motor staan, met ’n portier wat Ronelle se bagasie dra kort op hulle hakke. “Maar dit is mos nie Pappie se motor hierdie nie,” sê sy toe hulle die luukse voertuig bereik, waar ’n bestuurder, in ’n donkerblou uniform geklee, gedienstig die deur vir hulle oophou.

“Dis waar,” lag die professor saggies. “Dit ís nie my motor nie. Ek is nie juis ’n liefhebber van adellike familiewapens nie.” Hy wys met sy vinger na die versierde motordeur. “Dit is die familiewapen van die adellike De Velira Cervantes. Die Duque, Diago de Velira Cervantes, sal jou stellig al die inligting in verband met sy familiewapen verskaf indien jy hom beleef vra. Maar klim in, Ronelle, die son brand ’n mens gaar. En as jy dit miskien nie weet nie, meisiekind, ek het nog baie werk om te doen.”

“Maar waar is jou motor dan, Pappie?” wil Ronelle weer weet toe hulle eindelik van die kaai af wegtrek. Sy kan dit net nie begryp nie. Haar vader is ’n skatryk man en sal hom tog seker nie hier in die middel van nêrens kom vestig sonder ’n eie ryding nie – al is sy verblyf hier slegs tydelik!

“My motor se vonkproppe het vanoggend moeilikheid gegee, toe bied Diago my een van sy motors aan om jou by die kaai te kom haal,” verduidelik die oubaas en vra haar dan belangstellend uit na haar reis.

Ronelle antwoord sy vrae sonder veel geesdrif, want haar nuuskierigheid is nou werklik gaande. Hierdie goudkleurige wapens op die motor se deure het ’n groot indruk op haar gemaak en sy wil sonder versuim meer weet van die adellike hertog wat sy familiewapen so openlik vertoon.

Daarom vra sy dan ook sonder doekies omdraai: “Hierdie Duque … hertog … of wat hy ook al is, waar woon die vent nogal, Paps?”

Die gevierde, alombekende professor Frans Dekker bars hartlik uit van die lag, en Ronelle wonder wat haar vader nou so geweldig amuseer.

“My liewe kind,” maan hy goedig toe sy lagbui eindelik bedaar, “moet tog nooit weer na Diago verwys as ’n vent nie. Dis ’n gruwelike skending van die man se karakter, om van sy status nie eens te praat nie!”

“Maar watter soort mens, ek bedoel persoon, is hy –” begin sy, nou ietwat verward.

Dog die oubaas val haar goedig in die rede onderwyl hy stilweg glimlag: “Persoon is eintlik nie die regte woord vir hom nie, Ronelle. Ek sou eerder sê persoonlikheid. Hy is ’n koning in sy eie koninkryk wat kilometers en kilometers ver strek. Met ander woorde, hy is ’n skatryk eienaar van grond wat baie eeue al van geslag tot geslag aan die adellike De Velira Cervantes-familie behoort – hier in Mosambiek, in Portugal en in Brasilië. Hy besit ook ’n fabelagtige kasteel êrens in Portugal en hy is ’n sentrale figuur hier op Braca.”

Ronelle is nou die ene ore. Hierdie brokkie nuus klink vir haar alte veel na ’n sprokiesverhaal en sy is nou eers nuuskierig om meer van die adellike Duque te weet.

“Vertel gerus ’n bietjie meer van hierdie … Diago de Velira Cervantes, my ou paps,” versoek sy belangstellend. “Dit klink mos vir my al of hy die moeite werd is om te ken!”

Haar vader lag weer saggies en wonder heimlik wat Ronelle gaan sê nadat sy persoonlik met die Duque kennis gemaak het.

“Wel, hy was onlangs drie-en-dertig jaar oud en is nog nie getroud nie, ou dogter,” begin die oubaas. “Nogal ’n uitstekende vangs vir enige jong dame, weet jy?” spot hy liggies en loer tersluiks na haar, maar Ronelle se gelaat is baie ernstig en dis duidelik dat sy met groot belangstelling luister.

“Hy is natuurlik by uitstek hoflik en sjarmant, maar soms ook bitter aanmatigend,” hervat hy. “Ek glo dat die man stellig veel eerder sy lewe sal prysgee as om sy trots en tradisie te laat vaar. En dis nogal eienaardig, maar op die een of ander manier kry hy gewoonlik sy sin met almal. Hy is wyd belese en fyn opgevoed, maar glo my, hy het ’n wil en ’n sin van sy eie en hy laat hom ook nie maklik beïndruk nie. Niemand sal dit natuurlik waag om ooit met hom swaarde te kruis nie, want hy is heer en meester van Braca.”

“Wel, ek moet sê, hy klink vir my glad nie aangenaam om te ken nie,” kan sy nie help om te sê nie en om ’n onverklaarbare rede voel sy teleurgesteld in die man.

“O, jy sal hom nog wel ontmoet,” verseker haar vader haar weer. “En dan sal jy self begryp waarvoor ’n mens jou inlaat indien jy teen sy wense dwing. Die man is eenvoudig onversteurbaar, as jy kan begryp wat ek bedoel. As hertog is hy ook die hoof van sy adellike familie met al sy wye vertakkinge, derhalwe is sy woord by hulle wet. Hierdie dorpie, Braca, is deel van sy landgoed wat kilometers aaneen na die binneland toe strek. Ek sê jou, die man ken nie die einde van sy skatte nie.” Frans Dekker glimlag meteens ondeund, blik sy dogter aan en vervolg terglustig: “Die dames verafgod hom natuurlik en doen alles in hulle vermoë om hom te behaag. Maar ek vrees jy sal in jou spoor moet trap vir die Duque. Hy verdra geen bogtery van ’n mens nie. Ek wil jou ook vroegtydig waarsku dat hy, en hierdie hele gemeenskap, pynlik nougeset en konserwatief is. Hulle gebruike en konvensies is baie verskillend van ons s’n, derhalwe vrees ek dat jy dalk ’n aardige opskudding hier gaan veroorsaak.”

“Bedoel Pappie nou met my moderne kleredrag, of met my moderne uitkyk op die lewe?” wil Ronelle laggend en met ’n honderd tergduiweltjies in haar fraai oë weet.

Sy het klaar besluit dat sy en hierdie vername Duque nooit langs een vuur sal sit nie – en wat haar betref, is sy ook glad nie gretig om met die man kennis te maak nie. Laat hy gerus oor sy eie mense heers en koning kraai. Sy wat Ronelle Dekker is, sal haar nie deur hom laat beïndruk nie. Sy koester ook geen planne hoegenaamd om haar leefwyse om sy onthalwe te wysig nie. Sy het niks met sy konvensies te doen nie, derhalwe sal sy haar gang gaan sonder om haar aan die adellike Duque te steur.

“Ek bedoel albei, Ronelle,” glimlag die oubaas goedig en gaan onverstoord voort. “Ek vrees jy sal jou hier na omstandighede moet skik, ou dogter, anders gaan jy sake vir ons albei bitter onaangenaam maak. Ek is nou wel nie in die Duque se diens nie, maar ons bevind ons nietemin op sy eiendom. Derhalwe moet ons sy wense respekteer. Hy het my ook al dikwels hulp verleen in verband met my werk. Trouens, hy het selfs ’n deel van die plaaslike hospitaaltjie tot my beskikking gestel, waar ek ongestoord met my werk kan voortgaan.”

Hierdie woorde van haar vader laat Ronelle ’n oomblik lank nadink. Toe vra sy weer: “Waar woon ons, Pappie? In ’n hotel?”

Die oubaas skud sy kop en antwoord bedaard: “Die hotel is slegs vir toeriste bedoel en ons twee is mos nie toeriste nie. Ek is hier om ’n teenmiddel te vind vir die vreemde siekte wat onder die inwoners uitgebreek het, daarom is ek in ’n gerieflike huis naby die hospitaal gevestig.”

Hulle ry deur die stil dorpie met sy warm, lomerige atmosfeer wat lang gape by ’n mens uitlok. Daar is maar min verkeer en slegs ’n paar mense op straat te sien, behalwe die paar mans wat op die sypaadjie by ’n kafeetafel onder ’n kleurryke sambreel sit.

Etlike oomblikke later hou die voertuig stil voor ’n netjiese wit huis met hoë mure, en wat half versteek is agter tropiese sierbome, rankplante en ’n menigte vrugtebome …

’n Eienaardige mengsel, dink Ronelle, maar sy vind die omgewing nietemin verfrissend en interessant. Die veranda strek rondom die huis en is volkome omsluit met gaasdraad wat beskerming bied teen muskiete en ander insekte en kruipende ongediertes.

“Stap solank binne en maak jou tuis, meisiekind,” versoek haar vader onderwyl hy wag dat die motorbestuurder Ronelle se bagasie na binne neem.

Dis eers toe sy en haar vader later hulle gebruiklike elfuurtee op die stoep geniet, dat Ronelle die allerbelangrikste vraag aan hom stel.

“En wat gaan ek bedags met myself aanvang in hierdie verlate ou dorpie met sy bekrompe gemeenskap, Pappie? Ek merk hier is nie eens ’n orrel of ’n klavier in die huis nie.”

Die oubaas kyk haar berekenend aan, maar voordat hy haar vraag kan beantwoord, hou ’n lang, roomkleurige, vaartbelynde sportmotor voor die deur stil en ’n lang, breedgeskouerde, donker man klim uit die voertuig, klap die motordeur toe en kom fier, trots en waardig na die huis toe aangestap.

Die man is onberispelik geklee in ’n vleklose wit somerspak, waarvan die baadjie lyk asof dit aan sy skouers gegiet is, en wat sy glansende, raafswart hare treffend aksentueer …

Inderdaad ’n indrukwekkende, gedistingeerde figuur, flits dit deur Ronelle se gedagtes. En dan moet sy ruiterlik erken dat hy beslis die aantreklikste man is wat sy nog ooit die eer gehad het om in lewende lywe te aanskou. Sy hou van lang, donker mans, en hierdie een het beslis ’n baie mooi gevormde neus – ietwat aristokraties – effens hoë wangbene, ’n mooi karaktervolle mond en ’n ken wat van ’n sterk wil en deursettingsvermoë getuig … inderdaad ’n mooi, sterk gesig.

Ronelle voel hoe haar hart meteens onstuimig begin klop by die gedagte dat sy maklik op hierdie man sal kan verlief raak.

Dog, tot haar grootste ontsteltenis, hoor sy haar vader saggies onderlangs sê: “Ons vername hertog. Dis sy gewoonte om persoonlik met elke vreemdeling in sy koninkryk kennis te maak. Jy is dus geen uitsondering op die reël nie, al is jy my dogter. Ek raai jou aan om jou beste voetjie voor te sit indien jy sy guns wil verwerf.”

Slegs ’n kort oomblik is Ronelle hopeloos van stryk. Maar dan kry sy dit eintlik sag uit: “Hy kan vir my part met ’n enkelkaartjie maan toe vlieg, Pappie. Hy moet net sê as hy my nie hier wil hê nie. Ek kan my altyd in Beira gaan vestig tot tyd en wyl Pappie se taak hier afgehandel is.”

Die vader word egter nie die geleentheid gegun om daarop te antwoord nie, want die Duque stoot alreeds die gaasdeur met ’n netjies versorgde hand oop. Die oubaas kom hoflik orent en nooi die edelman vriendelik na binne.

“So, dan is jy al terug, my goeie vriend,” voeg die Duque hom vriendelik toe, op goeie Engels, dog met ’n merkbare aksent. “Die boot was dus nie laat nie. Ek is bly dat alles so goed vir jou verloop het en dat die jong señorita nou veilig onder jou eie dak en beskerming is.”

Hy tree vlugtig nader aan Ronelle, buig galant en groet haar met ’n warm glimlag wat haar hart weer dadelik onreëlmatig laat klop – tot haar eie ergernis, natuurlik.

“Bom dia, señorita Dekker,” hoor sy hom met iets soos warmte in sy stem sê. “Welkom op Braca. Ek vertrou u het ’n aangename reis gehad. U lyk inderdaad sprankelend, hoegenaamd nie uitgeput of vermoeid nie.”

“Aangename kennis, señor Duque,” groet sy, nog ietwat verward. Maar dan ruk sy haar reg en vervolg met ’n stralende glimlaggie: “Dankie, ek het ’n besonder aangename reis gehad en elke oomblik daarvan geniet. Trouens, ek is lief vir reis. Ek was nog altyd ’n rustelose siel en glad nie huislik nie.”

Sy oë, wat nou haar hele persoon met ernstige belangstelling waarneem, is donker, skerp en deurdringend. Hy glimlag en lyk uiters sjarmant, maar terselfdertyd waaksaam.

“Wil u nie sit nie, señor Duque?” nooi sy beleef en voel hoe haar hande liggies bewe. Sy het nooit kon droom dat sy die adellike diktator van Braca so gou sou ontmoet nie! Die man het inderdaad ’n vreemde uitwerking op haar. “Sal u ’n koppie tee neem?” vra sy weer.

“Dankie, nie vir my nie,” bedank hy vriendelik, maar nog steeds met daardie ondersoekende, waaksame blik in sy donker, magnetiese oë wat haar vreemd ontsenu en haar byna soos ’n onbeholpe skooldogter laat voel. Maar haar vader red haar genadiglik van die takserende blik toe hy die jong edelman ’n glasie ligte Madeira-wyn aanbied.

Die jongman neem op die naaste stoel plaas en voel blykbaar dat hy nie ’n tweede keer iets te drinke behoort te weier nie. Derhalwe stem hy in om ’n glasie wyn saam met sy gasheer te geniet. Hy vra die ouer man belangstellend uit na die vordering van sy werk en verseker hom weer eens dat hy te alle tye tot sy diens is, indien hy iets tuis of by die hospitaal nodig het.

Onderwyl die twee mans rustig sit en gesels, wonder Ronelle weer wat sy bedags met haarself gaan aanvang hier in die vreemde. Sy wonder of hier baie jongmense is en indien wel, of hulle ook so styf en trots is soos hierdie jong edelman. Sy hoop egter dat die jongmense nie ook so nougeset en konserwatief is soos wat haar vader die gemeenskap vroeër aan haar beskryf het nie, want dan gaan sy sowaar in hierdie geweste bitter swaar leef. Gelukkig het sy heelwat leesstof saamgebring en haar vader sal haar darem seker ook so af en toe sy motor leen … Ja, die strand is ook nie ver nie. Sy sal elke oggend in die water kan gaan baljaar, of smiddags, wanneer dit baie warm is.

Ronelle is so diep in haar gedagtes versonke dat sy byna wip soos sy skrik toe die Duque haar eensklaps weer aanspreek. “Ek vrees u gaan Braca na al u omswerwinge in die buiteland baie stil vind, señorita.”

“Verskoon my, maar u verkeer onder ’n wanindruk, señor Duque,” help sy die man met ’n stadige glimlaggie reg. “Ek het nie in die buiteland gaan toer nie, ek het slegs my musiekstudies in Rome voltooi. Gevolglik was daar nie veel tyd vir plesier nie, want ek moes baie hard studeer om my ideaal in twee jaar te verwesenlik. Maar u het heeltemal gelyk. Braca lyk vir my op die oog af so dood soos die Dooie See en ek het juis flussies gesit en wonder wat ek bedags met myself gaan aanvang. Ek merk hier is nie eens ’n klavier of ’n orrel in die huis nie. En wat ek van siekte, kieme en virusse af weet, is uiters gevaarlik, dus kan ek my vader nie eens met sy werk in die hospitaal behulpsaam wees nie.”

“Ek sou u in elk geval nie in die hospitaal toegelaat het nie, señorita,” sit hy haar netjies op haar plek – klaarblyklik omdat sy so neerhalend na sy geliefde dorp verwys het, dink sy met ’n ondeunde vonkeling in haar lewendige, grysgroen oë, en besluit dan in haar enigheid dat hierdie konserwatiewe edelman blykbaar nou sy messe vir haar geslyp het en dat sy voortaan maar lig sal moet loop.

Dog sy waag dit nietemin om te vra: “Is hier darem ’n bioskoop op Braca, señor Duque?”

“U kan my gerus maar aanspreek as señor Diago, señorita. En wat u vraag betref, ek vrees die antwoord is nee. Maar ek sal persoonlik daarvoor sorg dat u musiek tydens u verblyf hier op Braca nie verwaarloos word nie. Beskou dus die musiekkamer op my Quinta as u eiendom. Ons het ook ’n saal hier op Braca wat oor ’n orrel beskik wat te alle tye tot u beskikking is, señorita. Ek sal vandag nog sorg dat u in besit van die sleutel is wat u toegang tot die saal sal verleen. En môreoggend na ontbyt sal ek u persoonlik aan die opsigter van die saal gaan voorstel. Ek sal ook my sekretaris versoek om vir u ’n paar uitstappies en ander vermaaklikhede te reël. Wees dus nie bevrees nie, señorita. Ek en die goeie señor professor sal persoonlik toesien dat die tyd u nie te erg verveel nie. Al is Braca so dood soos die Dooie See …”

’n Hartlike lagbui oorval Ronelle meteens – ’n lagbui wat so spontaan en aansteeklik is dat selfs die ernstige en waardige edelman nie anders kan nie as om skeef te glimlag.

“Ek vra om verskoning, señor Diago,” laat sy boetvaardig hoor, na haar lagbui eindelik bedaar het. “Dit was onvergeeflik van my om so neerhalend na hierdie stil en rustige dorpie van u te verwys. Ek vrees dit was slegs een van die talle verborge duiweltjies in my wat ontwaak het en my iets so onvergeefliks laat sê het. U weet dit blykbaar nog nie, maar daar is ’n hele regiment duiweltjies in my wat soms kop uitsteek en my dinge laat sê en doen wat kon gebly het.”

’n Oomblik lyk dit beslis asof Ronelle die waardige, onversteurbare man ietwat van stryk het.

Maar ook net ’n oomblik, dan is daardie ernstige, deurdringende blik terug in sy oë toe hy effens onpersoonlik verklaar: “Ons sal al drie saamstaan en daardie regiment … e … duiweltjies van kant maak … Ja, dit kan beslis gedoen word. Ek vermoed dat daardie duiweltjies slegs na vore tree wanneer u vermoeid voel. Dus moes die reis u tog uitgeput het, al lyk dit nie so nie. Ek dink stellig dit is raadsaam dat u die res van die dag gaan rus, señorita. Ek wou u en die goeie professor nooi om vanaand saam met my op die Quinta te eet, maar ek sal die uitnodiging voorlopig uitstel totdat u eers goed uitgerus is en daar geen gevaar bestaan dat daardie duiweltjies weer te voorskyn mag tree nie.”

Met hierdie woorde kom hy ewe waardig orent en kyk die oubaas vriendelik aan. “Ek vrees ek moet nou dadelik weer gaan. Ek het slegs hier aangedoen om die señorita welkom te heet.”

Hy buig weer galant. “Tot siens, señorita … my goeie vriend. Ons sien mekaar dan weer môreoggend.”

’n Tasbare stilte heers etlike tellings op die stoep nadat die Duque se motor vertrek het. Ronelle kyk haar vader ietwat verslae aan, maar die oubaas se blik rus ondeund op haar.

“Nou ja, daar het jy dit nou,” glimlag hy geamuseerd. “Die heer in lewende lywe en in al sy belangrikheid en indrukwekkendheid. Jy kan nie stry nie, die man laat ’n mens soms ’n bietjie minderwaardig voel. Hy is so … so oorheersend van geaardheid.”

Ronelle sluk verward en al wat sy kan uitkry, is: “Gits, die man is soos ’n lokomotief sonder remme. Hy stoom oor alles heen asof … asof niks op aarde hom kan stuit nie. Is hy altyd so dominerend en alwetend?” Die vader knik bevestigend, en dan gaan sy voort: “Wel, ek weet nie so mooi nie, maar dit voel vir my of ons twee nooit langs een vuur sal kan sit nie, Pappie.”

“Ag, kom,” lag die oubaas haar nou hartlik uit. “Hy is glo die gewildste Duque wat hulle nog ooit hier op Braca gehad het. Sy volk aanbid hom byna en die vroue sal eenvoudig flou val as hy hulle vereer met maar net een so ’n glimlaggie soos wat hy met die intrapslag vir jou gehad het. Glo my, vir ’n Portugese vrou is dit ’n besondere eer om ’n glimlag van hom te ontvang.”

“Ja, hy lyk vir my bitter aanmatigend en ek is seker hy sal nie eens die moeite doen om aangenaam op te tree indien dit hom nie geval nie. In my geval was hy maar net beleef omdat ek die goeie professor se dogter is, of verwelkom hy elke vreemdeling in sy koninkryk met soveel beleefdheid?”

“Nie net dit nie, ou dogter,” glimlag die vader goedig. “Hy hou gewoonlik ook ’n wakende oog oor elke vreemdeling wat sy koninkryk binnedring, want jy moet begryp, hulle volg totaal ander gebruike as ons daar in Suid-Afrika. Ten eerste sal jy môre vir jou ’n mantilla moet aanskaf vir die dinee op sy Quinta, anders weet ek sowaar nie hoe skeef hy jou daar tussen sy vername gaste gaan aankyk nie. Die man is pynlik gesteld op etiket.”

“Maar, Pappie, vertel my nou eers wat ’n Quinta is. Is dit miskien iets waarvoor ’n alledaagse mens soos ek ontsag behoort te hê – ’n kasteel of ’n ding?”

“Wel, as jy nog nie ’n kasteel gesien het nie, meisiekind,” glimlag hy fyntjies, “sal jy glo dit is een – net in ’n kleiner formaat, natuurlik. Nee, die Quinta is sy plaas.”

“Maar woon die Duque dan op ’n plaas?” wil Ronelle weer weet. “Ek het gedink hy woon hier op die dorp!”

“Nee, sy Quinta is net buite die grens van die dorp geleë,” verduidelik die oubaas. “Vanaf Diago se voorstoep het ’n mens ’n pragtige uitsig op die hele dorp en die baai. Maar jy moes tog met jou aankoms vanoggend die Duque se huis gesien het, Ronelle.”

“Bedoel Pappie daardie kolossale, wit gebou hier bo-op die rantjie?” Haar pa knik bevestigend, en dan roep sy verbaas uit: “Genugtig, ek sal hopeloos verdwaal as ek in daardie plek moet woon …! Nee, dankie, die Duque kan maar sy musiekkamer vir homself hou. Ek sal liewer die saal se orreltjie gaan bespeel. Ek koester regtig geen sinnigheid om in daardie doolhof van gange en vertrekke te verdwaal nie. Ek vrees dit sal my ou paps ’n week neem om my te vind as ek in daardie kolos soek raak.”

Gesellig sit die twee daar op die stoep en gesels, nou weer oor die nege-en-twintigjarige André wat oor twee weke by hulle sal aansluit om Kersfees en Nuwejaar saam met sy vader en suster te vier. Later betig haar vader haar goedig omdat sy tydens die Duque se besoek so neerhalend na sy mooi, stil dorpie verwys het; dan bespreek hy die eienaardighede van die Portugese edellui, totdat dit eindelik tyd vir middagete is.

Daarna bring die werktuigkundige die professor se motor, en ’n rukkie later kondig die oubaas aan dat hy nou na die hospitaal moet gaan en dat Ronelle gerus intussen kan uitpak en gevestig raak. Hy sal haar vanaand na ete, sodra dit koel is, vir ’n wandeling na die strand neem.