Читать книгу Susanna M Lingua Gunstelinge 6 - Susanna M Lingua - Страница 8

Dis byna halfvier toe Ronelle eindelik ontwaak. Die glasdeure wat op die balkon uitloop, is nog steeds oop en sy is onmiddellik bewus van haar vreemde omgewing. Maar stadig dring die gebeure van die dag tot haar deur en dan wonder sy met ’n ligte frons hoe sy hier op die bed beland het. Haar hoofpyn is gelukkig nou iets van die verlede en sy besluit om dadelik op te staan.

’n Driekwartier later is sy gebad en in ’n fraai, kleurryke somersrokkie en bypassende gemaklike skoentjies geklee. Sy is nog nie vertroud met die binnekant van die kasteel nie, maar sy weet darem hoe om die hoofingang te bereik – en dit is per slot van rekening al wat vir haar van momentele belang is. Sy wil ’n rukkie wegkom van al hierdie kosbare weelde wat haar omring, weg na die prag van die natuur wat buite lok en wink.

Haar voetstappe is byna geruisloos op die sagte, dik donkerrooi traploper wat die trappe bedek. Liggies, grasieus stap sy met die trappe af en eindelik bereik sy die hoofingang. Etlike tellings betrag sy die goddelike weelde van blommeprag wat die voorste binnehof versier. Dan besluit sy om hierdie blommewoud van naby te gaan verken.

Die ergste hitte het nou afgeneem en Ronelle kuier sorgeloos in die tuin rond. Sy bereik die groot blougeteëlde swembad en is meteens bewus van die bekende figuur wat met lang, grasieuse hale na haar kant toe aangeswem kom. ’n Oomblik wonder sy of dit nou van haar verwag word om dadelik pad te gee. Hier op Braca word gemengde swemmery mos nie toegelaat nie. Maar dan ontwaak een van die talle duiweltjies in haar en sy neem doodluiters net daar op die rand van die swembad plaas.

Hierdie preutse Duque, besluit sy, gaan sy nog ’n lekker streep trek in hierdie einste swembad … Ja, en ook nie later as môre nie. Haar groen oë vonkel by voorbaat toe sy dink hoe lekker sy die man uit sy waardigheid gaan skok en hom só terugbetaal vir ’n paar vernederings wat sy al van hom moes verduur het!

Diago, wat haar reeds langs die swembad opgemerk het, kom nou vinnig na haar toe aangeswem, daar waar sy doodluiters langs sy kamerjas en sandale sit, met haar knieë opgetrek tot onder haar ken en haar arms gemaklik om haar bene geslaan.

Hy swem tot voor haar, hys hom op totdat hy met gevoude arms op die rand van die swembad rus en kyk ondersoekend op in haar ondeunde oë wat nou van innerlike pret vonkel.

“Jy lyk sprankelend en wonderskoon, señorita,” sê hy met ’n skewe glimlaggie. “Ek veronderstel jy het goed gerus.”

“Ek het, dankie,” glimlag sy terug. “Maar hoe ek in my slaap op die bed beland het, is vir my ’n groot raaisel. Ek het nooit geweet dat ek in my slaap loop nie.”

“Nee, jy loop gelukkig nie in jou slaap nie, pequena,” voeg hy haar met ’n tergende glimlaggie toe. “Ook maar goed, anders sou jy my nagmerries besorg het … Terloops, ek het jou na jou bed toe gedra.”

“Dankie, maar dit was regtig nie nodig nie, señor Duque. Die stoel was gemaklik genoeg om ’n uur of wat in te slaap –” begin sy, maar hy val haar met ’n sagte laggie in die rede toe hy sê: “My naam is Diago, Ronella.”

“Nou goed, señor Diago …”

“Laat die ‘señor’ en ‘u’ maar staan, pequena, en noem my slegs Diago,” help hy haar goedig reg. “Ons is nou mos weer vriende, nie waar nie?”

“Ja, op die oomblik is ons weer vriende,” stem sy saam en vereer hom met een van haar betowerende glimlaggies. “Maar hoe lank hierdie vriendskap gaan duur, weet ek nie. Seker maar net totdat ek weer die een of ander oortreding begaan en ek my opnuut vererg vir julle preu … ek bedoel, nougesetheid –”

“Sê maar ‘preutsheid’, Ronella,” val hy haar glimlaggend in die rede. “Dit is tog wat jy wou sê – trouens, ek verkies dat jy altyd volkome eerlik en reguit met my moet wees, maak nie saak wat jy aangevang het of wat jy wil sê nie.”

“Leuentaal, oneerlikheid en onsedelikheid is nie deel van my swakhede nie, Diago,” lig sy hom ernstig in. “Al dink jy ook ek gedra my onsedelik omdat ek in bikini-baaipakkies swem …”

“Ronella!” roep hy sag, geskok uit, en sy donker oë boor in hare. “Goeie hemel, waar op aarde kom jy aan sulke onsin?”

Sy haal haar skouertjies onverskillig op en antwoord ewe bedaard: “Ek het dit maar afgelei uit ons argument van nou die middag, en ek moet sê ek het glad nie gevlei gevoel nie.”

“Ek vrees jou afleiding van my argument was hopeloos foutief,” verklaar hy met ’n groot erns onderwyl hy haar streng aankyk. “So ’n gedagte het nog nooit, nie eens vaagweg, by my posgevat nie.”

Haar oë glimlag nou weer in syne toe sy sag sê: “Dankie, Diago, ek is bly dat jy darem nie so sleg van my dink nie. Ek weet ek is ’n impulsiewe skepsel en ek begaan baie oortredings, maar nie súlke oortredings nie. My oortredings beskou ek as klein sondetjies en glad nie eens die moeite werd om my hoof oor te breek nie.”

“En wat presies noem jy nou eintlik ’n klein sondetjie, Ronella?” vra hy versigtig en kyk haar behoedsaam aan, want van iemand met Ronelle se temperament weet ’n mens nie aldag wat om te verwag nie.

Maar laasgenoemde lag slegs dat haar pragtige tande wit skitter en verklaar ongeërg: “Wel, as ek byvoorbeeld nou, sommer met klere en al, hier langs jou induik en jou tot ’n wedloop na die ander kant van die swembad uitdaag, of een oggend in een van my bikini-baaipakkies saam met die klomp mans by die strand gaan swem, of een middag met ’n kortbroekie by die saal opdaag om die orrel te bespeel, of –”

“Genoeg, pequena,” maak hy haar dadelik stil, met ’n ietwat bleek gelaat. “Dit is vir my nou baie duidelik dat jy sonder versuim ook van jou klein sondetjies sal moet afsien.”

“Maar ek het jou dan flussies gesê ek beskou hulle as so gering, glad nie eens die moeite werd om my hoof oor te breek nie, Diago,” terg sy hom met die onskuldige gesiggie van ’n engel.

Dog die edelman se stem is baie ernstig en streng toe hy weer sê: “Ek vrees hier op Braca gaan sulke manewales jou nie as klein sondetjies toegereken word nie, maar as ongehoorde oortredings. En ek wil nie eens dink aan wat die gevolge daarvan gaan wees nie … Nee, jy sal moet uitskei daarmee …”

“Kom, Diago,” lag sy hom heerlik uit, “moet jou nie oor sulke nietige ou dingetjies ontstel nie. Vergeet daarvan en laat ons liewer oor iets anders gesels … Sê vir my: Aangesien Braca nie oor ’n bioskoop beskik nie, is hier darem seker die een of ander klub of saal waar ’n mens kan gaan dans, of is dans ook hier in jou koninkryk verbode?”

’n Geamuseerde glimlaggie speel nou om die Duque se lippe. Hy kyk Ronelle bespiegelend aan en antwoord vriendelik, bedaard: “Nee, dans word nie hier verbied nie, pequena. Trouens, daar word elke Saterdagaand in die hotel gedans en elke Kersaand en Oujaarsaand hier in die kasteel.”

“Wel, ek moet sê dit klink interessant,” laat sy meer geesdriftig hoor. “Dan sal ek en André darem Saterdae kan gaan dans.”

“Dit sal nie nodig wees om te wag totdat André hier is nie,” laat hy bedaard hoor. “As jy baie graag wil gaan dans, sal ek jou self Saterdagaand neem. Maar dan moet jy my toelaat om jou môre ’n geskenkie aan te bied in die vorm van ’n mantilla, vir môreaand se dinee hier in die kasteel.”

’n Honderd tergduiweltjies dans in Ronelle se oë toe sy gemaak ernstig sê: “Ek vrees ek kan dit nie toelaat nie, Diago. My ouers het my geleer om nooit ’n geskenk van ’n vreemde man aan te neem nie. Is dit werklik nodig dat ek môreaand ’n mantilla moet dra, of probeer jy nou maar net om ’n respektabele dame van my te maak?”

“Ek probeer niks van dié aard doen nie,” maak hy ernstig beswaar teen haar aantygings. “Sonder jou klein sondetjies is jy heeltemal respektabel genoeg. Maar ek laat geen dame saans aan my tafel toe sonder ’n mantilla nie, en dit geld ook vir jou, Ronella. Terloops, ’n mantilla is hier deel van ’n dame se dineedrag, indien jy dit miskien nie weet nie.”

’n Oomblik kyk sy die man stil, berekenend aan. Dan is die duiweltjies terug in haar oë toe sy sag sê: “Dan sal ek noodgedwonge vanaand saam met Carmelita moet eet, en môre, sodra die winkels open, vir my ’n mantilla moet gaan koop. Ek veronderstel my vader het sy motor se sleutels by jou gelaat.”

Die Duque knik bevestigend met sy nat, glansende hoof. “Ja, hy het,” sê hy. “Jy sal dit in my studeerkamer op die lessenaar vind. Ek sal tia Maria vra om jou môre na die winkels te vergesel. En dit is ook nie nodig dat jy vanaand saam met Carmelita eet nie, Ronella. Tia Maria sal jou met plesier van ’n mantilla voorsien.”

“Nou ja,” sê sy toe sy rats orent kom, “dit is seker ook nie betaamlik vir ’n dame om so lank met ’n halfnaak man by ’n swembad te sit en gesels nie, nè? Ek sal moet gaan kyk waar my duenna haar bevind en waarom sy dan nie haar oog oor my kan hou nie.”

Vir die eerste maal sedert sy Diago ontmoet het, hoor sy hom hartlik uitbars van die lag toe sy omdraai en wegstap. Sy glimlag vir hom oor haar skouer, wuif met haar hand en kuier stadig in die rigting van die kasteel.

“Hm, nogal nie ’n onaangename vent nie,” gesels sy saggies met haarself onderweg na die kasteel. “As ’n mens hom net kan genees van sy pynlike preutsheid … Maar is dit moontlik? Hierdie knaende nougesetheid skyn die kern te wees van die konvensies en gebruike waarin hulle opgevoed is. Dit is deel van hul daaglikse lewe, deel van hul eie persoonlikhede … Nee,” besluit sy op lange laas, “aan Diago is daar geen salf te smeer nie. Miskien sou daar nog hoop vir hom gewees het as hy nie die hoof van sy adellike familie was nie … In elk geval, aan my is daar ook geen salf te smeer nie. Aangesien ek ’n gas hier in sy kasteel is, sal ek voorlopig voldoen aan sy wense sover dit my pas. Maar ek weet nie so mooi of hierdie mantilladraery goeie werk gaan afgee nie …”

Ronelle bestyg die treetjies na die voorstoep en vind die ou dame, daar waar sy rustig in ’n leunstoel sit, met ’n pragtige uitsig op die swembad en die kleedkamers …

So, dink sy geamuseerd, dan het my duenna tog haar oog oor my gehou!

Maar van daardie gedagte laat sy niks blyk nie, sy sê slegs vriendelik toe sy regoor die ouer vrou plaasneem: “Ek het gedink u rus nog, doma Maria. Dit was inderdaad onvergeeflik van my om u so alleen in hierdie doolhof van gange en vertrekke te laat. Ek sal stuipe kry as ek alleen hier moet bly.”

Haar woorde lok ’n sagte laggie by die aangesprokene uit. Dog al wat sy sê, is: “Jy is net betyds vir koffie, señorita –”

“My naam is Ronelle, doma Maria,” val sy die ou dame met ’n mooi, vriendelike glimlaggie in die rede. “U kan my gerus ook maar op my naam noem. Diago doen dit wel.”

’n Diensmeisie stoot die koffietafeltjie versigtig tot langs die ouer vrou en ’n paar minute later sluit Diago by hulle aan – nou weer ewe deftig in sy vleklose, wit, tropiese drag geklee. Hulle geniet koffie en beskuitjies.

Daarna draai Ronelle na die ou dame en sê met ’n lewendige vonkeling in haar oë: “Doma Maria, sal u omgee om ’n entjie saam met my te gaan ry? Ek gaan gewoonlik hierdie tyd van die dag strand toe en ek sien geen nodigheid waarom ek hierdie uitstappies nou moet staak nie. Dis so heerlik buite. Kyk net hoe woelig word die golwe en hoe pragtig wit skuim hulle kruine.”

“En waarom kan Diago jou nie vergesel nie, Ronella?” antwoord die ou dame haar met ’n weervraag.

Die aangesprokene skud haar hoof liggies, kyk die spreekster aan en verklaar met ’n sweem van ’n glimlaggie: “Nee, dit sal nooit deug nie. Glo my, ek wil nie graag onbeleef wees nie, maar ek vrees Diago sal net my hele uitstappie bederf. Hy is nog te geneig om my om elke hoek en draai tereg te wys en te bestraf.”

Die ou dame kug in haar hand, wend ’n ernstige poging aan om ’n glimlaggie te bedwing en sê gemaak sedig: “Maar, Ronella-kind, waarvan praat jy nou? Jy gaan tog seker nie die een of ander onbehoorlike ding aanvang nie?”

Weer skud Ronella haar hoof. “Hoegenaamd nie,” antwoord sy goedig. “Trouens, ek vang nooit onbehoorlike dinge aan nie, maar vir Diago sal dit wel onbehoorlik wees. Alles wat ek doen, is in sy oë onbehoorlik, en ek gaan nie my uitstappie laat bederf met ‘Ronella, dis onbehoorlik vir ’n dame om teen rotse uit te klouter,’ of ‘Ronella, ’n welopgevoede dame loop nie in die publiek kaalvoet in die water nie …’ ”

“Is jy seker dit is al wat jy op die strand wil gaan doen, pequena?” kom dit skielik van Diago, wat al die tyd met ’n skewe glimlaggie na haar relaas gesit en luister het.

“Wat anders kan ek daar gaan maak, behalwe om te swem?” sê-vra sy en voeg met ondeunde spot daaraan toe: “En dít, het jy mos vanmiddag al vertel, is ’n onbehoorlike ding om te doen.”

“In daardie geval sal ek jou persoonlik na die strand vergesel,” bied hy vriendelik aan en kom ook sommer dadelik orent.

Hy bied haar sy hand aan en trek haar liggies op uit die stoel. Toe stap hulle geselsend weg na waar sy motor voor die deur staan.

Etlike minute later spoed die Duque se lang sportmotor vinnig in die rigting van die strand, met Ronelle gelukkig en tevrede langs hom.

By die strand aangekom, skop sy haar skoene sonder enige seremonie uit en draf die brekende golfies uitbundig tegemoet. Sy voel soos ’n uitgelate kind met die sagte seebries in haar hare en die sout smaak op haar lippe.

“Kom nader, Diago!” roep sy bo die ruising van die see uit. “Ons gaan nou ’n entjie met die strand langs stap tot by daardie klomp rotse,” sê sy weer toe hy by haar aansluit.

Soos ’n sorgelose kind kuier sy al met die vlak water langs terwyl Diago ’n tree van haar af op die droë sand stap. En telkens weerklink haar laggie helder oor die strand wanneer ’n klippie of ’n verdwaalde seediertjie tussen haar tone verstrik raak.

Toe hulle eindelik die rotse bereik, klim Ronelle so vlug soos ’n dassie bo-op ’n lang, plat rots en gee dan ’n sprong na ’n ander rots wat ’n bietjie hoër bokant die water toring.

Vir die eerste maal waag die edelman dit om haar te berispe toe hy besorg sê: “Wees asseblief versigtig, Ronella. As jou voete gly, kan jy maklik ’n arm of ’n been breek.”

Sy woorde is nog nie koud nie, toe gly Ronelle se voete wel.

Maar sy breek gelukkig nie ’n arm of ’n been nie en beland slegs tussen die golwe met klere en al.

Diago skrik so groot toe Ronelle skielik van die rots af tuimel dat hy met een kragtige sprong bo-op die lang, plat rots staan.

Gelukkig val Ronelle skuins by die plat rots verby, binne-in die water, en doen dus geen letsels op nie. Die edelman is bleek van die skrik en toe haar rooibruin hoof eindelik deur die oppervlakte van die water breek, is hy dadelik by om haar met ’n helpende hand uit die bruisende golwe te kry.

Hy sê egter nie ’n woord terwyl die reddingsproses aan die gang is nie. Toe Ronelle eindelik veilig, hoewel druipnat, langs hom op die rots staan, breek sy toorn oor haar weerlose, nat hofie los.

“Ek moes van beter geweet het as om so ’n impulsiewe, voortvarende en onverantwoordelike persoon soos jy hier tussen die rotse los te laat, Ronella,” sê hy kil en dan boor sy vlammende oë in hare. “Kan jy dan niks reg doen sonder dat ’n mens jou hand vashou nie? En is dit ’n voorbeeld van hoe moeilik jy die wêreld vir my gaan maak tydens jou vader se afwesigheid?”

Ronelle het self ’n yslike skok weg en voel nog half deur die wind, maar hierdie kille aantygings bring haar dadelik tot verhaal.

Nou vlam haar oë ook toe sy hom vernietigend aanstaar en diep onthuts toevoeg: “Almal is nie so wonderlik volmaak soos jy nie, señor Diago. Maar laat ek jou dít vertel: Ek wil nooit in my lewe so volmaak soos jy wees nie. Wat pas gebeur het, was ’n blote ongeluk, iets wat enigeen kan oorkom. En as jy dink ek maak die wêreld vir jou moeilik, sal ek my sonder versuim uit Braca verwyder –”

“Jou vader sal nie toelaat dat jy Braca alleen verlaat nie, señorita,” val hy haar streng in die rede.

Maar Ronelle is bitter ontstoke en troef hom dadelik met ’n ysige stemmetjie: “Ek is mondig, señor, en het nie my vader se toestemming nodig nie. My lewe is my eie om daarmee te maak wat ek wil. Derhalwe laat ek my nie voorskryf wat ek moet doen en wat ek nie moet doen nie. En as ek my nek hier op die rotse gebreek het, het dit nog niks met jou te doen nie. Dit sou mý nek gewees het, en nie joune nie.”

“Tog hou jou vader mý verantwoordelik vir jou veiligheid,” begin hy weer.

Ronelle gee hom egter geen geleentheid om meer te sê nie, want weer val sy hom met ’n kwaai stem in die rede: “Moet jou asseblief nie oor my veiligheid kwel nie, señor. My vader hou my alleen daarvoor verantwoordelik – en nie slegs tydens sy huidige afwesigheid nie, maar selfs al sedert die dag toe ek na Europa vertrek het.”

Diago wil haar nog vertel dat hierdie eiesinnigheid en koppigheid van haar grootliks te wyte is aan haar selfstandige verblyf in Europa, en dat haar vader inderdaad ’n groot fout begaan het toe hy haar destyds alleen na die buiteland gestuur het. Maar dan merk hy dat sy nog steeds druipnat voor hom staan en dat die seebries opmerklik koeler geword het.

“Kom,” sê hy, nou ietwat meer genaakbaar, en neem haar ferm aan die arm. “Jy het alreeds te lank met jou nat klere hier in die koel bries gestaan. As jy nou nog longontsteking ook moet opdoen …” Hy breek sy sin af en verbleek merkbaar. Die gedagte dat Ronelle dalk longontsteking mag opdoen, laat hom meteens yskoud word, want dit is presies waaraan sy moeder drie jaar gelede beswyk het.

Hy dra haar half van die rots af en toe hulle eindelik weer op die strand staan, trek hy sy baadjie haastig uit en versoek haar sonder enige omhaal van woorde om dit dadelik aan te trek.

Ronelle wil nog teëstribbel, hom vertel dat sy puntenerig is oor wie se baadjie sy aantrek, maar dis asof die duiwel self in die man gevaar het. Die volgende oomblik vou hy haar behoorlik toe in die baadjie, raap haar op in sy gespierde arms en begin haastig in die rigting van sy motor aanstryk.

Sy skop en raas beurtelings, in ’n wanhopige poging dat hy haar moet neersit sodat sy self kan loop. Maar die Duque hou hom doof vir die kabaal wat sy opskop. Al wat vir hom van momentele belang is, is dat sy so spoedig moontlik ’n warm bad neem en in die bed kom. Want as sy moet siek word, moontlik nog longontsteking opdoen, sal hy homself nooit vergewe nie. Hy moes haar lankal teruggeneem het na die kasteel sodat sy dadelik kon verklee het. Ja, hy moes nie met haar daar op die rotse gestaan en argumenteer het nie. Hy weet tog al hoe eiesinnig en koppig sy is.

Dis ’n bitter ontstoke Ronelle wat ’n rukkie later in die Duque se motor klim. As sy nie met haar nat hare en klere so pateties daar uitgesien het nie, sou sy die man sweerlik na sy peetjie gestuur het en met die voet geloop het. Maar nieteenstaande haar omgekrapte gevoelens, besef sy dat dit onvanpas sal wees om met hierdie nat gewaad deur die dorp te stap.

Dis waar, sy moes glad nie toegelaat het dat hy haar op hierdie uitstappie vergesel nie. As sy alleen was, sou sy eenvoudig in die motor geklim en huis toe gery het en daar sou hoegenaamd geen opskudding gewees het nie. Maar sy het in elk geval ’n les geleer. In die vervolg ry sy alleen, dis te sê as doma Maria nie wil saamry nie. Maar die Duque weer saampiekel …? Nooit!

In stilte ry hulle terug na die Quinta, elkeen besig met sy eie gedagtes – die Duque s’n vol selfverwyt, Ronelle s’n broeiend en stormagtig.

Dit is ’n verbaasde doma Maria wat hulle tuis begroet. Dog nadat Diago die ongelukkige voorval aan haar verduidelik het, sê sy slegs met ’n besorgde stem: “Ek hoop sy het nie ’n ernstige koue opgedoen nie, Diago,” en begeef haar toe na Ronelle wat alreeds besig is om van haar nat klere ontslae te raak.

Die ou ondeunde vonkeling is egter terug in doma Maria se oë toe sy Ronelle se kamerdeur agter haar toestoot en die meisie, wat nou in haar kamerjas geklee is, met ’n glimlaggie aankyk en sag sê: “Ek vrees jy het Diago geweldig laat skrik, Ronella. Het jy al ’n warm bad geneem?”

Ronelle skud haar hoof ontkennend. “Carmelita is besig om my badwater in te tap,” sê sy, en vervolg dan met ’n stormagtige blik op die ou dame gevestig: “Van Diago moet u liewer nie met my praat nie, doma Maria. Ek is baie vies vir hom en ek wil niks van hom weet nie. Dis ook die allerlaaste keer dat hy my ooit op ’n uitstappie sal vergesel. In die vervolg ry ek alleen. En hy moet dit net waag om my te keer!” Sy sê egter nie wat na so ’n optrede van die Duque sal gebeur nie, maar die gevaarlike lig in haar oë voorspel niks goeds vir hom nie.

Nadat Ronelle ’n warm bad geneem het, sorg doma Maria dat sy dadelik bed toe gaan en verlaat toe die meisie se kamer.

En hier waar Ronelle nou met geslote oë lê en peins oor die dae wat sy nog noodgedwonge onder die onuitstaanbare Duque se dak sal moet vertoef, voel sy meer lus om maar liewer op te pak en na die naaste lughawe te vertrek, waar sy ’n vliegtuig na Johannesburg kan haal.

Om te dink dat ’n mens so ’n kabaal kan opskop oor so ’n ou nietigheidjie! dink sy vies, en vererg haar sommer opnuut vir die bekrompe edelman.

Daar is ’n ferm kloppie aan haar kamerdeur, maar Ronelle voel nou al weer so diep ontstoke dat sy haar nie eens verwerdig om haar oë oop te maak nie toe sy saggies uitroep: “Binne!”

Dis natuurlik Carmelita, dink sy, wat my die een of ander duiwelsdrek te drinke bring om alle moontlike koues die nek in te slaan. En om die ou dame se ontwil sal ek dit natuurlik maar drink. Sy is tog ’n gawe ou dame en ek hou nogal baie van haar …

“Slaap jy, Ronella?” hoor sy meteens ’n heel bekende stem hier langs haar bed sê. Haar oë vlieg oop en die volgende oomblik kyk sy vas in Diago s’n wat haar nou kalm en bedaard betrag – só bedaard, asof sy toorn nog nooit in sy lewe hoog gevlam het nie.

“Nee, ek slaap nie,” sê sy stuurs, “maar ek wens nou dat ek wel geslaap het.”

Hy ignoreer haar stuursheid en die laaste helfte van haar sin, trek vir hom ’n stoel langs die bed en neem daarop plaas. Ewe bedaard haal hy ’n goue sigaretkoker uit sy sak, vra haar toestemming om te rook, en steek dan ’n sigaret aan. Etlike sekondes rook hy in stilte, onderwyl hy haar berekenend betrag.

Toe vra hy sag en besorg: “Hoe voel jy, Ronella?”

“Met jou, glad nie op ’n vriendskaplike voet nie, señor Duque,” antwoord sy, en dan verdonker haar oë weer en lyk soos twee bodemlose poele.

“Ek het nie gepraat van jou persoonlike gevoelens jeens my nie, pequena,” sê hy nog steeds bedaard, dog met ’n sweem van ’n glimlaggie. “Ek het na jou gesondheid verneem. Maar met jou humeur tans so hoogs ontvlambaar, sal dit natuurlik nutteloos wees om my vraag te herhaal.”

’n Kort oomblik betrag sy hom suspisieus deur nougetrekte oë, asof sy hierdie skielike vreedsaamheid van hom glad nie vertrou nie. Sy ken hom nie so mak nie. Hy het nog deurentyd getoon dat, wat ander ook al sê of dink, dinge hier op Braca slegs volgens sy wense sal geskied … Nee, die man kom haar te vreemd mak voor. Hy voer beslis iets in die skild.

Dog na ’n rukkie sê sy: “Nou ja, as dit jou sal interesseer, señor Duque – nie dat ek kan begryp waarom dit jou sal interesseer nie – ek verkeer in blakende gesondheid en koester geen planne hoegenaamd om die gees te gee, net omdat ek in die water geval het nie. Ek het al dikwels in die see beland, weet jy, en nog nooit iets daarvan oorgekom nie. Ek en André het nie pieperig grootgeword nie. Trouens, ek was byna sestien jaar oud toe speel ek nog steeds voetbal saam met my broer en sy maats –”

“Voetbal!” val hy haar met ’n geskokte stem in die rede en ’n trek van verbasing. Ongeloof en afkeer wissel mekaar snel af op sy mooi, sterk gelaat. Hy meet haar ’n oomblik met ’n kil, bestraffende blik, en gaan dan ietwat onpersoonlik voort: “Ek kan eerlikwaar nie begryp hoe dit moontlik is dat jou vader so iets kon toelaat nie. Maar dit is ook weer waar, julle Suid-Afrikaanse dames het mos volkome vrye omgang met die teenoorgestelde geslag. In elk geval, ek wil jou graag dít sê, señorita, dat so iets nie hier op Braca geduld sal word nie. Jy sal dit dus in gedagte hou, nè?”

“Toemaar, señor Duque,” voeg sy hom met ’n kil stemmetjie toe. “Wees gerus. So iets sal nie hier op jou geliefde Braca gebeur nie, want ek sal nie lank genoeg hier wees om die gemeenskap so te skok nie. Ek het nou finaal besluit om na Nuwejaar saam met André terug te keer na my eie land. Ek gaan my nie langer hier op Braca begrawe nie. Die mense hier is almal dood. Hulle het nie die vaagste benul wat die woord ‘lewe’ beteken nie.”

Die jong edelman kom trots orent, kyk Ronelle ’n rukkie swyend aan en verklaar dan onverwags: “Die jong señor André gaan eers ’n rukkie hier op Braca vertoef voordat hy teruggaan, señorita. In elk geval, ek wens jou ’n rustige nag toe … Boa noite, Ronella.”

“Goeienag, señor,” antwoord sy ietwat beteuterd en staar sy lang, imponerende gestalte diep ingedagte agterna toe hy haar kamer verlaat, volkome bewus daarvan dat hy wel daarvoor sal sorg dat André langer hier op Braca vertoef.