Читать книгу Сымон-музыка - Якуб Колас - Страница 2

Ад роднае зямлі, ад гоману бароў,

        Ад казак вечароў,

        Ад песень дудароў,

Ад светлых воблікаў закінутых дзяцей,

        Ад шолаху начэй,

        Ад тысячы ніцей,

З якіх аснована і выткана жыццё

I злучана быццё і небыццё, —

Збіраўся скарб, струменіўся няспынна,

Вясёлкавым ірдзеннем мне спяваў,

        І выхаду шукаў

        Адбітак родных з’яў

У словах-вобразах, у песнях вольнаплынных.

I гэты скарб, пазычаны, адбіты,

        У сэрцы перажыты.

        І росамі абмыты

Дзянніц маіх, дзянніц маіх мінулых,

Для вас, душою чулых,

        Як доўг, як дар,

        Дае пясняр.