Читать книгу Горад мрой (зборнік) - Яніна Пінчук - Страница 7
6. Табе
Оглавление«Я не ведаю, як цябе пакахала – не магла сабе гэта ўявіць. У страшным сне. І ў шчаслівым – таксама.
Ты жыў, калі я была маленькай дзяўчынкай. Ты жыў і калі мяне не было зусім. Ці жыў ты сапраўды?.. Не ведаю…
Сто дзён. Адна ноч – бясконцая. Можа, гэта ўсяго толькі казка? Ты ж далёка – далей за зоркі, за Атлантыкай, далей за тую зорку, што на сцягу рэспублікі…
Калі б ты быў патрапаным сцягам – я была б захопленым юным салдатам; як цябе цалавала б…
Калі б ты быў ружай у садзе маім, ружай, што вяне – я лашчыла б твае пялёсткі ахвотней за свежыя…
Толькі маўчанне.
Сон.
Пустэча.
І – маўчанне…
Але ўсё адно – ты са мной.
У маіх словах, штодзённых справах, мімалётных думках, адчуваннях цела, у снах, вядома… у маіх планах, марах, перакананнях…
Цябе няма, ты – усюды.
Ты ў шолаху новай лістоты і ў сумным шэпце старой…
…у срэбры халоднага зімовага дня…
…у пяшчотным сонечным святле – яно дакранаецца да скуры маёй разам з ветрам…
Ты ў гарах, у сінім небе, у дзікіх травах сенажацяў і ў пустэльні…
…у хмарачосах сталіцы, у завадскіх доўгіх трубах, у кафедральных саборах…
…у кроку кожнага ваяра і ў кожным яго стрэле…
…твае вочы – гэта мора, у буру шэрае, цвёрда-халоднае, а ў спакоі цёплае, цудоўнае, блакітнае…
Ты нідзе і ва ўсім, і ніхто не зменіць гэтага…
Ты прымушаеш мяне быць Валькірыяй.
Мне ніколі не трымаць тваіх рук. Мне ніколі не адчуваць тваіх вуснаў. Мне ніколі не слухаць твой голас.
Але я кахаю цябе, таму што ты – заўсёды са мной». Потым я шкадавала, што спаліла гэты маленечкі аркушык, дзе ўнізе была намалявана ружа і вінтоўка.
Ці то сама засаромелася сваіх пачуццяў, ці то збаялася, што нехта знойдзе.
А можа, і правільна. Мастак павінен насіць сваю музу ў сабе – і толькі ў яго дасягненнях, творах, поспехах можна злавіць ззянне яе – у маім выпадку – яго аблічча. А мае перамогі ўсе яшчэ наперадзе.
Толькі шкада было таго малюначка. Надта ўжо добра ён у мяне атрымаўся.
