Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 3 - Annelize Morgan - Страница 10
Оглавление7
’n Lang oomblik bly sy so stil op haar knieë by die bed sit, sy vingers teen haar wang gedruk. Hy sal leef, dink sy dankbaar, as hy nou nog leef, sal hy nie sterf nie.
Eindelik staan sy op en dan onthou sy van Pablo, maar dit maak nie saak nie. Die ou man sal verstaan. Hy glimlag toe sy na hom kyk, draai half verleë weg asof hy weet dat hy ’n baie intieme, kosbare oomblik in haar lewe gesien het. Dan raak hy skielik doenig by die tafeltjie in die hoek van die vertrek. Hy vou die skoon verbande sorgvuldig op, vee die blad skoon en probeer besig bly.
Sy gaan op die regop stoel voor die bed sit. “Eduardo?”
Sy oë gaan oop en hy draai hulle stadig na waar sy is.
“Jy is ontrou aan jou belofte, señorita.” Hy praat sag en moeisaam. Daar is geen verwyt in die teregwysing nie.
“Ek moes weet of jy nog leef, ek kon nie anders nie.”
“Die markies . . . mag nie hiervan . . . weet nie.”
Sy skud haar kop. “Hy sal nie. Hy weet nie dat jy nog lewe nie.”
Sy ooglede gaan toe. Angstig hou sy hom dop, bang dat die lewe uit hom sal wyk. Sy hande roer onrustig.
“Hy sal . . . uitvind.”
Sy staan vinnig op en gaan haal ’n klam doek by Pablo. Dan kom sy weer langs die bed sit en vee sy koorsige, warm voorkop daarmee af.
“Het jy baie pyn?” wil sy sag weet.
Hy glimlag effens. “Nee.”
Maar sy weet dat dit nie die waarheid is nie. Toe sy die doek by Pablo gaan haal het, het sy laudanum en belladonna gesien. Sy het vertroue in die opofferende ou man. Hy sal weet hoe om dié medisyne reg te gebruik.
“Is daar iets wat ek vir jou kan kry?” vra sy terwyl sy die klam doek op sy voorkop hou.
“Nee . . . jy het reeds genoeg gedoen.” Hy frons toe hy weer na haar kyk. “Jy het my lewe twee keer gered, señorita. Hoekom . . . het jy dit gedoen?”
Sy slaan haar blik neer. Wat kan sy antwoord? Miskien vermoed hy die waarheid – dat sy hom liefhet. Waarom anders sou sy dit in dié deel van die Kaap gewaag het? Toe sy weer na hom kyk, weet sy dat haar swye meer as genoeg antwoord vir hom was. Skielik is sy bang dat hy haar gevoel verkwalik, dat hy haar as ontrou aan die markies van Touraine beskou. Maar hy haat Eugéne de Vigny. Sal hy haar dit werklik kwalik neem as sy die man nie kan liefkry nie?
Haar blik dwaal na die verbande om sy linkerskouer. Sy onthou die dag op die markplein toe sy sonder om te dink tussen hom en die markies gekom het en hom voor die wraak van Eugéne de Vigny weggeraap het.
“Jy moes nooit teen die markies geveg het nie, don Eduardo. Hy is die beste swaardvegter in die Kaap.”
Sy oë gaan weer oop. “As ’n mens te veel haat, señorita, kan jy nie jou beste doen nie . . . Jy moet eers jouself oorwin . . . vóórdat jy die swaard opneem.” ’n Skielike pynvlaag laat hom op sy tande kners. Pablo kom nader met ’n mengsel in ’n glas en bly aan die onderpunt van die bed staan. “Ek het tien jaar . . . se wraak opgegaar . . . Dit was ’n fout . . .”
Pablo kyk na die meisie. “Hy het baie pyn, señorita. Ek moet hom iets daarteen gee. Dit sal hom laat slaap.”
Sy knik. “Ek sal moet gaan.”
“Wag . . .” Don Santiago draai moeisaam na haar. “Wag . . . ek wil nog praat . . .” Hy haal diep asem. “Moenie toelaat dat haat . . . jou vernietig nie. Miskien . . sal jy nooit kan haat nie.” Hy sluit sy oë en Pablo gaan by hom staan met die glas. “Vir my het dit byna my lewe gekos . . . Ek is baie aan jou verskuldig . . . nie net my lewe nie. Señorita . . . jy het my laat besef dat daar . . . emosies is wat sterker is as haat . . . as wraaksug.”
Toe die pyn weer sy gesig laat vertrek, neem hy die glas by Pablo en ledig dit. Dan sak hy teen die kussings terug. “Behou dit, Angélique . . . bewaar dit, want dis is kosbaar.”
“Jy moet rus, monsieur. Ek sal weer hiernatoe kom.”
“Nee . . . moenie weer kom nie. Iets mag dalk met jou gebeur.” Die drankie begin stadigaan werk. Don Eduardo praat moeisaam, maar minder gejaagd. “Ek het ’n belofte aan myself . . . wat ek moet nakom. Dis nie meer wraak nie . . . nie ’n belofte . . .”
Sy oë gaan swaar toe en dan ontspan sy gepynigde gesig.
Angélique kyk op na Pablo. Hy haal die glas uit sy kaptein se hand en glimlag vir haar.
“Alles is reg, señorita. Hy sal lewe.” Sy ou oë bly ondersoekend op haar gesig. “Hy het ’n doel waarvoor hy wil leef. Iets wat hy voorheen nie gehad het nie.”
“Wat het hy bedoel, Pablo? Van watter belofte het hy gepraat?”
Die ou man loop na die tafeltjie in die hoek en spoel die glas uit. “Dit mag u my nie vra nie. Hy sal u self eendag wil vertel. Maar nou moet u gaan. Ek sal Juan vra om saam met u tot by die markplein te loop.”
Sy wil nie so gou al gaan nie. “Wanneer gaan julle met die Sylvanna die Kaap verlaat?”
Hy haal sy skouers op. “Ek weet nie. Miskien oor ’n week, miskien eers oor ’n maand.”
“En Manuel? Hy wil tog kaptein wees?”
Die ou man se oë vertroebel. “Nie terwyl señor Santiago nog leef nie, señorita.”
“En jy, Pablo? Gaan jy jou kaptein volg?”
Sy gesig verkreukel in ’n lag. “Net waar hy gaan, señorita. Maar dalk sal ek tog eendag ’n plasie in Spanje kan koop, naby Toledo. Maar as ek op see of ’n ander plek moet sterf, sal dit aan sy sy wees.”
Haar oë wys haar verbasing. “Jy verafgod hom, Pablo.”
Hy lag geluidloos. “Hy is soos ’n seun vir my, señorita. Ek het hom vyf jaar lank in my huis gehad en toe het hy my na die oop see geneem. Ek ken hom soos wat ek my eie seun sou geken het. In tien jaar leer ’n mens ’n ander ken as jy sy enigste vertroueling is.”
Sy dink aan Arles en vermoed dat die ou man alles daaromtrent weet, maar sy weet ook dat hy geen woord aan haar daaroor sal sê nie. Miskien sal dit beter wees as sy haar pogings om uit te vind, laat vaar.
Dan glimlag sy skielik. “As jy hulp nodig het, Pablo, jy weet waar madame Colbert woon. Ek sal altyd bereid wees om te help waar ek kan.”
“Gracia, señorita.” Dan draai hy om en loop na die deur. Hy roep in die gang af na Juan, wat enkele oomblikke later sy verskyning maak.
Voordat sy gaan, buk Angélique oor don Eduardo. Hy slaap, onbewus daarvan dat die gedagte daaraan dat sy moet teruggaan, reeds die verlange teruggebring het. Sy raak met haar vingers aan sy voorkop en dan, asof sy skrik vir die aanraking, draai sy om en verlaat saam met Juan die vertrek.
Dis al lank na drie-uur toe Angélique op Le Ruisseau aankom. Die madame is hoogs ontsteld en omgekrap omdat die meisie so laat eers terug is.
Sy keer Angélique met die intrapslag by die deur voor. “Vyf ure in die veld! Dis ongehoord! En waarom het jy nie ’n hoed op nie? Kyk hoe lyk jou hare! Angélique, waar wás jy!”
“Ek het van die tyd vergeet, madame.”
Madame Colbert kry ’n streng uitdrukking op haar verrimpelde gesig. “Moenie vir my leuens vertel nie. Jy was nêrens op die landgoed nie. Jean en Emile het die hele omgewing gefynkam sedert eenuur en hulle kon jou nêrens opspoor nie.”
Angélique huiwer ’n oomblik. Dan besluit sy dat madame Colbert tog uiteindelik die waarheid uit haar sal kry. Sy sal aanhou totdat sy presies weet waar sy was.
“Kan ons nie liewer in die sonkamer of die biblioteek gaan gesels nie, madame?” vra sy. “Ek wil nie graag hê almal moet hoor wat ek te sê het nie.”
Die vrou snork verontwaardig. “Ek is verbaas om uit te vind dat jy hoegenaamd nog enige diskresie het. Maar goed, ek sal graag wil hoor wat jy te sê het oor jou onbehoorlike gedrag.” Sy draai om en stap met ’n steeds verontwaardigde houding na die biblioteek, waar sy in een van die leunstoele plaasneem.
Angélique bly by die toe deur staan en kyk besluiteloos na die ou dame.
“Ek wag,” sê die vrou.
“Ek was dorp toe, madame.”
Die ou dame ruk orent. “Mon Dieu! Sonder chaperone en sonder om vir my te sê! Dis ongehoord! Wat op aarde het jy daar gaan maak?”
Angélique beskou die stowwerige punte van haar skoene aandagtig. “Ek het na don Eduardo gaan soek, madame.”
Die vrou staan op en begin rusteloos in die vertrek op en neer stap. Sy is duidelik hewig ontsteld en bekommerd. Angélique laat haar begaan. As die ou dame dit wil hê, sal sy haar die versekering gee dat dit nie weer sal gebeur nie, maar sy is nie spyt dat sy dit gewaag het nie. As don Eduardo haar nie gevra het om nie weer te gaan nie, sou sy dit miskien nog ’n keer gewaag het. Maar na sy vreemde ontboeseming, het sy besluit dat sy sal doen wat hy vra. Sy weet nie wat hy in die mou voer of waarom hy hier in die Kaap is nie, sy weet net dat hy haar geen kwaad sal aandoen nie, dat hy ook haar belange in hierdie geskil tussen hom en Eugéne de Vigny in ag neem.
Die madame gaan skielik staan en kyk na haar. “Ek het geen raad meer met jou nie, Angélique. Jy vergeet dat jy aan monsieur le marquis verloof is, dat jy een van die dae die markiesin van Touraine gaan wees. Dis ’n ou familie en ’n naam wat jy met trots behoort te dra.” Sy skud haar kop stadig. “As jy dit net wil besef, sal jy alles vir jouself soveel makliker maak. Jy weet dat die markies en die Spanjaard mekaar haat. Jou lojaliteit behoort by Eugéne de Vigny te wees en nie by hierdie vreemde, Spaanse duiwel nie.”
Angélique kyk weg. “Ek moes seker maak, madame. Nou is ek tog seker en daar is geen rede meer vir my om hom te gaan soek nie.”
Die ou dame frons. “Dan is hy dood?”
Vergewe my, Eduardo, dink die meisie ongelukkig. Maar jy het my dit tog gevra.
“Ja, madame,” sê sy gesmoord, “hy is dood.”
Madame Colbert se openlike verligting laat Angélique ineenkrimp.
“Goed! Dan is daar niks meer vir my om te vrees nie. Ek hoop dat jy jou nou by die reëlings vir die huwelik sal bepaal. Die afgelope tyd het jy alles in ander se hande gelaat en ek dink dit het tyd geword dat jy jou deel begin bydra.”
“Ja, madame.”
“Adéle Marais kom môre hierheen. Sy sal jou help waar sy kan.”
“Dis goed, madame.”
Die ou dame kyk ondersoekend na haar. Dis al asof sy die vrede nie vertrou nie, maar daar tog niks aan kan doen nie.
“Angélique?” Die meisie kyk op. “Ek wil geen woord meer van don Eduardo hoor nie. Jy sal daardie avontuurtjie maar liewer moet vergeet.”
Die meisie sluk hard. “Ek sal probeer, madame.”
“Nou goed. Gaan dan nou na jou kamer en gaan maak jou reg. Ek het gevra dat daar vir jou ’n bord kos gehou moet word.”
“Merci, madame. Dankie.”
Toe die meisie die vertrek verlaat, is daar ’n bekommerde uitdrukking op die ou dame se gesig. Dan sug sy net diep en besluit dat sy ’n groot glas wyn nodig het. As die huwelik met die markies van Touraine net eers voltrek is, sal sy weer kan asemhaal.
Die volgende oggend teen elfuur sit Angélique in die tuin in die louwarm wintersonnetjie. Dis nog lank na die lente toe en die veld lyk troosteloos in die koue. Vanoggend is daar ’n mis oor die lieflike berge van Drakenstein wat die vertes met die hemel laat saamsmelt. Vannag of môre sal dit weer begin reën. Elke af en toe waai die wind dooie akkerblare oor die vaal grasperke, hulle ritseling ’n dooie gefluister.
Gisternag het sy die oomblikke saam met don Eduardo herleef, het sy elke woord wat hy gesê het, probeer onthou en dit probeer verstaan. Die hele nag het sy rondgerol en kon sy nie slaap nie.
Nou, hier in die helder daglig, lyk alles nog net so duister en onverstaanbaar. Maar sy probeer nie meer verstaan nie. Sy probeer om te berus by dié dinge wat onvermydelik vir haar in die toekoms wag. Dit sal ’n troostelose lewe sonder hoop of geluk wees, maar dit kan nie anders nie. Dit sal vir haar beter wees om uit die Kaap weg te kom, al moet sy ook met Eugéne de Vigny trou.
Sy kyk ingedagte op toe ’n koets ver onder by die groot hek indraai. Dis die Marais’s se koets. Die madame het tog gesê dat Adéle vandag hierheen kom.
Sy hou die rytuig dop toe dit voor die herehuis tot stilstand kom. Net Adéle klim uit en sy sien hoe die meisie met een van die bediendes praat. Dan draai Adéle om, kyk in haar rigting en kom haastig oor die droë grasperk na Angélique toe gestap. Sy wuif van ver af, lag opgewonde en trippel vinniger.
“Bonjour! Goeiedag!” groet sy uitgelate. “Ek kon nie wág om hierheen te kom nie!” Sy gaan uitasem langs Angélique op die bankie sit.
“Jy is baie vroeg,” sê Angélique.
“My pa wou niks daarvan weet dat ek eerder kom nie,” kla Adéle. “Hy het gesê hier gebeur genoeg dinge om julle baie besig te hou.”
Angélique lag ten spyte van die neerslagtige bui waarin sy was. “Jy kon maar eerder gekom het. Dit sou geen verskil gemaak het nie.”
Adéle se oë blink. “My pa sê dat jy glo don Eduardo van die markies se rapier gered het . . . Is dit waar?”
“Jy kan dit so stel.” Angélique skud haar kop asof sy van ’n lastige gedagte ontslae wil raak. “Dit was aaklig om te sien . . . daardie geveg tussen hulle.”
“Die Kaap gons daaroor. Niemand kan met sekerheid sê waaroor hulle baklei het nie. Dis net baie eienaardig dat die kommandeur niks daaromtrent doen nie. Swaardgevegte is tog onwettig!”
Angélique haal haar skouers op. “Hy en monsieur Santiago is groot vriende. Miskien het die Spanjaard hom gevra om hom doof en blind te hou.”
Adéle knik. “Dis moontlik. En nou? Wat word nou van jou? Gaan jy nog met die markies trou?”
Angélique kyk weg. “Ja, ek gaan nog met hom trou. Die madame het reeds gekla dat ek nie veel aandag aan die reëlings gee nie.” Sy byt haar onderlip vas. “Dis oor twee weke. Daar is nie meer veel tyd oor nie.”
“Wat sê monsieur De Vigny? Het hy iets oor die geveg gesê?”
Adéle se gretigheid om alles te wete te kom, stem Angélique ’n bietjie ongelukkig. Sy weet dat die praatlustige meisie baie gou sal gaan oorvertel wat sy alles gehoor het.
“Hy is seker daarvan dat hy don Eduardo doodgemaak het.”
Adéle se oë rek. “Was daar dan enige twyfel?”
Angélique haal haar skouers op. “Op ’n manier. Niemand was baie seker nie, maar dit lyk vir my of die markies rede het om te glo dat hy don Eduardo gedood het. Hy is weer sy ou self. Jy weet tog wat ek bedoel – hooghartig, selfversekerd, ensovoorts.”
Adéle lag sag. “Maar hy bly een van die aantreklikste mans in die Kaap.” Haar oë blink. “Ek dink tog nie dat jy heeltemal so ongeërg is wat jy wil voorgee nie.”
“Al het hy don Eduardo doodgemaak?”
Adéle lyk ongemaklik. “Dis grillerig, ek erken dit, maar was dit nie ’n regverdige geveg nie?”
“Ja, dit was,” sê Angélique dof. ’n Mens moet eers jouself oorwin voordat jy die swaard opneem – dis wat don Eduardo gesê het. “Maar dit maak dit nie minder ontstellend nie.”
Adéle sug. “Jou neerslagtigheid is aansteeklik. Hier kom ek om jou van mý goeie nuus te vertel en as ons so aanhou, dan huil ons nou-nou op mekaar se skouers.”
“Nuus? Watse goeie nuus?”
“Ek en die comte Jean de Chardin . . . wel, hy het om my hand kom vra en my pa het ingestem!” Die opgewonde vonkel is terug in haar oë.
Angélique omhels haar vriendin. “Ek is so bly, Adéle! Wanneer trou julle?”
“Vroeg in die somer!” Haar uitdrukking raak droomverlore. “Ek gaan ’n wit moeselientabberd met goue borduursels dra. Ek wil ’n lang sluier met wit lemoenbloeisels in my hare hê . . . Dit gaan die grootste dag van my lewe wees!”
Angélique kyk vinnig weg om die pyntrek op haar gesig te verberg. “Ek is seker dit sal, my liewe vriendin.”
Adéle draai skielik na haar en gryp haar hande vas. “Hoekom wag jy en Eugéne nie en dan trou ons op dieselfde dag nie?”
“Dit sou ’n gawe gedagte gewees het, Adéle, maar jy ken monsieur le marquis nog nie. Hy wil in die winter trou en ek moet daarby inval.”
Adéle lyk teleurgesteld. “Dis so ’n verkeerde tyd van die jaar om te trou! Waarom dan nie in die lente nie?”
Die ander lag. “Hoekom vra jy hom nie self nie? Selfs ek weet nie eens wat sy rede vir ’n wintertroue is nie. Hy het net gesê hy het die troudatum vervroeg.” Sy haal haar skouers op. “My raad het hy nog nooit gevra nie . . . ook nie of sy reëlings my pa welgeval nie.”
Adéle frons effens. “Het hy jou darem lief?”
Daar is ’n lang stilte. “Ek weet nie,” sê Angélique dan eindelik. “Ek weet werklik nie.”
Die volgende dag, ’n Saterdagoggend, besluit madame Colbert vroeg reeds dat daar heelwat goed in die Kaap gehaal moet word vir die troue. Sy wil mooi skryfpapier gaan soek vir die bedankings, twee veerpenne omdat hare nie meer duidelik skryf nie, ’n paar groot blomvase en dan nog ’n duisternis klein dingetjies wat sy as noodsaaklik vir ’n bruid beskou.
Hulle laat Emile by die koets en dan drafstap die madame haastig na die paar handelaars waar sy sekere van die goed op haar lysie gesien het. Sy verspil geen tyd nie, vra net af en toe of Angélique met haar keuse saamstem. Dan haas hulle hulle weer na die volgende handelaar.
Angélique sien ’n lengte lieflike hemelsblou satyn raak. Sy streel met haar vingers oor die weelderige gladheid daarvan.
“Kom, chérie!” roep die madame half ongeduldig van die deur af. “Ek is klaar hier. Nou nog net na daardie hoedewinkeltjie en dan kan ons maar huis toe gaan.”
Die meisie kyk verlangend na die blou satyn. “ ’n Tabberd hiervan sal pragtig lyk, madame.”
“Daar is nie geld voor nie,” sê die ou dame eenvoudig, maar staan darem nader om dit te bewonder. “As jy eers met die markies van Touraine getroud is, sal hy vir jou baie sulke pragtige goed kan koop.”
“Ja, madame.”
Angélique kyk vir oulaas terug na die materiaal voordat sy die handelaar saam met die ou dame verlaat.
Hulle stap vinnig met die Heerengracht af. Angélique is diep ingedagte. Sy het al half en half berus by die feit dat sy met die markies gaan trou. Nou probeer sy aan die toekoms dink, probeer haarself voorstel hoe dit in Oos-Indië gaan wees. Selfs al bly Eugéne de Vigny die meeste van die tyd weg van die huis af, sal dit nie veel verskil maak nie, sy sal net eensamer word. Sy sal nooit ’n beminde kan aanhou net om die tyd om te kry nie. Dis net nie in haar aard nie. Buitendien sal sy don Eduardo nooit kan vergeet nie en altyd wonder of hy werklik gesterf het.
“Daar is Emile by die koets,” sê die madame en rek haar treë ’n bietjie.
Angélique kyk op en dan slaan haar hart ’n slag oor.
Regs van die pad, in ’n deuropening, staan Pablo met ’n vrou en praat. Hy het haar nie raakgesien nie en sy wonder of hy haar in madame Colbert se teenwoordigheid sal nader.
Toe hulle die koets bereik, kyk sy weer na Pablo. Hy het opgehou met praat en kyk na haar. Gelukkig is madame Colbert besig om in die koets te klim en kan sy nie sien dat Angélique en die ruwe Spaanse seeman mekaar aanstaar nie.
Angélique bly na Pablo kyk, hoop vuriglik dat hy haar ’n teken sal gee dat alles met don Eduardo nog wel is. Maar die ou man se gesig bly uitdrukkingloos, amper hartseer.
Sy byt haar onderlip vas. Sy durf nie na hom gaan en met hom praat nie. Al wat sy kan aflei, is dat dit slegter met don Eduardo gaan. Waarom anders lyk sy getroue volgeling so droewig?
“Kom nou, Angélique! Waar is jy tog!”
Die meisie kyk vinnig om na die koets. “Ek kom, madame!”
Haar oë pleit nog vir oulaas dat Pablo net sy kop moet knik, dat hy gerusstellend moet glimlag dat alles nog wel is, maar hy doen dit nie. Hy slaan net sy blik neer en probeer haar oë ontwyk.
Dan draai sy haastig om en klim in die koets. Daar is ’n dowwe, dooie gevoel in haar binneste. Dit gaan slegter met hom . . . miskien is hy selfs dood. Wat het alles haar dan gebaat as dit so is! Sy weet nie wat tien jaar gelede gebeur het nie, maar sy het afgelei dat don Eduardo die tyd tussenin gewy het aan ’n wraak wat hy as geregverdig beskou het. Tien nuttelose jare.
“Jy is skielik baie stil, Angélique?”
Sy kyk op en glimlag verskonend. “Ek is jammer, madame, ek was net ’n bietjie ingedagte.”
Die madame onthou die blou materiaal en neem aan dat dit is wat die meisie half droomverlore en met ’n ligte frons voor haar laat uitstaar.
“Ek sal sien of ons ’n plan kan maak om daardie blou vir jou te koop, chérie. Dit sal jou uitstekend pas.”
Angélique glimlag verras. “Dankie, madame! Dit sal soos ’n droom lyk!”
Tevrede dat sy die oorsaak van die meisie se ongelukkigheid ontdek het, sit die ou dame terug teen die kussings en maak haar oë toe. Van nou af gaan alles baie eenvoudiger verloop en sal sy nie meer so baie hê om haar oor te bekommer nie.
Daar is ’n groot konsternasie op Le Ruisseau toe die deftige koets, deur vier spoggerige, spierwit perde getrek, voor die herehuis stilhou. Bediendes draf rond, totaal uit hulle gewone roetine verwar deur dié onverwagte besoek van kommandeur Simon van der Stel.
Madame Colbert draf haastig na die naaste vergulde spieël om te kyk of sy darem netjies lyk, en pluk dan senuweeagtig aan die kantkragie van haar tabberd.
“So heeltemal onverwags, met nie ’n woord van waarskuwing nie!” roep sy angstig uit. “Bring net die beste glase vir wyn as die kommandeur daarom vra! Maak gou seker of daar nie stof op die meubels in die biblioteek is nie!” Sy draai haastig om en drafstap na die voorportaal. Sy kan die kommandeur met die trappe hoor opklim. “Angélique! Waar is jy!” roep die madame sag genoeg dat sy nie deur die kommandeur gehoor kan word nie.
“Die mademoiselle is in haar boudoir, madame,” antwoord een van die bediendes wat uit die biblioteek met ’n stoflap in haar hand kom.
“Ag, vadertjie tog! Sal iemand haar net gaan waarsku!”
Die bediende kniebuig. “Ek gaan dadelik, madame.”
Die geluid van die deurklopper laat madame Colbert met ’n klein, verskrikte gilletjie na die biblioteek toe koers kies. Die oomblik toe die hoofbediende die voordeur oopmaak, druk die ou dame die biblioteek se deur haastig agter haar toe.
Sy hoor hoe die kommandeur binnegelaat word en oomblikke later word dié hoë gas se teenwoordigheid in die biblioteek aangekondig.
Simon van der Stel maak sy buiging en groet.
Madame Colbert maak die boek wat sy in haar hand gehad het toe en sit dit langs haar op die tafeltjie neer. Sy probeer kalm voorkom, maar haar blink oë verraai die opgewondenheid wat Van der Stel se besoek gebring het.
“U moet my verskoon, U Eksellensie, maar ons was u nie te wagte nie.”
Hy skud sy kop en laat sy hoed en handskoene op ’n sytafeltjie.
“Dis ek wat u om verskoning vir my ontydige besoek moet vra, mevrou Colbert.” Hy onderdruk met moeite die geamuseerde glimlag.
Madame Colbert het twee bloedrooi kolle op haar wange. In haar haas om die indruk te skep van iemand wat rustig gesit en lees het, het sy ’n ongemaklike, hoë stoel gekies en die boek was onderstebo.
“Maak u tuis, U Eksellensie,” onthou sy haar maniere.
Van der Stel glimlag.
“Dankie, mevrou, maar ek het eintlik gekom om met mejuffroutjie De Busset te praat . . . as sy natuurlik hier is, bygesê.”
Die madame hou haar hande omhoog. “Mais oui, U Eksellensie! Ek sal haar onmiddellik laat roep!” Sy stap na die kloktou en trek dit twee keer.
’n Bediende loer om die hoek van die deur. Dit laat die madame van verleentheid bloos.
“Gaan roep die mademoiselle, Lisa.” Sy draai na Van der Stel, wat haar ongemak met ’n halwe glimlag betrag. “Sy is nuut hier en sy ken nog nie al die reëls nie, monsieur.” Dan kyk sy in die vertrek rond. “Wil u nie sit nie, monsieur? Wat van ’n glasie wyn?”
Hy skud sy kop. “Dankie vir u vriendelikheid, maar ek drink nie so vroeg in die oggend wyn nie. My besoek sal my ook nie baie lank hier laat vertoef nie. Daar is net die een en ander wat ek met mejuffrou De Busset wil bespreek.” Hy huiwer voordat hy sê: “Ek sal dit hoog op prys stel as u my en die dame alleen sal laat, asseblief.”
Die madame begin te protesteer, maar dan besef sy dat die kommandeur van die Kaap nie juis ’n persoon is teen wie se bevele ’n mens beswaar maak nie.
Sy knik net teleurgesteld. “Mais oui, monsieur. Sekerlik.”
Toe Angélique dus enkele sekondes later by die biblioteek inkom, vertoef madame Colbert nie langer nie.
Angélique probeer nie om haar verbasing te verberg omdat sy deur die kommandeur in haar huis besoek word nie. Normaalweg word ’n mens tog na die Kasteel ontbied en ry die kommandeur nie agter diegene wie hy wil spreek, aan nie. Maar hiervan is die kommandeur oënskynlik onbewus, of hy steur hom nie aan etiket nie.
“Ek was op pad na Groot Constantia,” verduidelik hy asof hy haar gedagtes kon raai. “Buitendien wou ek u al vroeër onder vier oë gespreek het.”
“Ja, U Eksellensie.” Sy wag dat hy moet praat oor dit wat aanleiding tot hierdie onverwagte besoek gegee het. Instinktief weet sy dat dit in verband met don Eduardo staan. Miskien is hy dood . . . hierdie keer werklik dood.
Die vraag kom onverwags: “Hoe lank ken u die markies van Touraine?”
“Ek . . . sedert hy ses maande gelede hier aangekom het, monsieur.”
Hy frons ingedagte. “Het hy al ooit met u oor sy verlede gepraat?”
’n Koue, beklemmende gevoel kruip oor Angélique. “Nee . . . hy het nie.” Sy is duidelik op haar hoede, haar stem effens hees en bewerig.
Hy glimlag skielik. “U kan gerus ontspan, juffrou. In ’n nie-amptelike hoedanigheid wil ek u graag probeer help . . . as ’n guns vir iemand met wie ek lankal vriende is.”
“Don Eduardo?”
Hy knik. “U is vinnig van begrip. Ja, vir don Eduardo.” Hy vat sy hande agter sy rug saam, loop ’n paar treë op en neer en kyk dan na haar. “Weet u hoegenaamd iets van die markies af?”
Sy huiwer lank voordat sy vra: “Arles?”
Hy skud sy kop. “Die geskiedenis van Arles ken ek. Ek soek inligting oor die tyd tussen Arles en sy aankoms in die Kaap.”
“Dan is daar niks wat ek u kan vertel nie, U Eksellensie.” Dan vra sy huiwerig: “Wat het die markies van Touraine gedoen, wat het gebeur dat almal skielik so baie in hom belang stel?”
Van der Stel kom by haar staan, sy gesig ernstig. “Daar is nog twee weke oor voor u huwelik met Eugéne de Vigny. Moet u nie verder oor die markies se verlede bekommer nie. U sal die geleentheid gegee word om self te kies of u met die huwelik wil voortgaan of nie. Niemand sal u dit verkwalik as u nie wil voortgaan nie. Maar die tyd is nog nie ryp vir u om u keuse te maak nie.” Hy glimlag verskonend. “U sal moet wag totdat u albei kante van die saak gehoor het.”
Sy glimlag skielik, ’n groot bekommernis van haar skouers af.
“Dankie, monsieur. Ek sou nie met die markies kon getrou het terwyl ek nie weet . . . enigiets van hom weet nie.”
Van der Stel draai om en tel sy handskoene en hoed van die tafeltjie af op.
“Daar is nog iets voordat ek loop. Don Eduardo leef, maar u mag dit teenoor niemand noem nie . . . nie eens madame Colbert nie.”
