Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 3 - Annelize Morgan - Страница 8

5

Sy deins terug van hom asof hy daardie verskriklike dreigement op haar bedoel het. Maar net so skielik as wat die woede in hom opgevlam het, so gou verdwyn dit.

Eugéne de Vigny draai vinnig om na die venster, waar hy ’n paar sekondes lank swyend staan. Dan kyk hy weer na Angélique.

“Je suis fâché, Angélique. Ek is jammer. Dit was onvergeeflik.”

Die skrik klop nog in haar keel. “Waarom . . . waarom wil u hom doodmaak, monsieur?” vra sy dan eindelik hees.

“Vergeet daarvan,” sê hy onverskillig. “Die twis tussen don Eduardo en my hoef jou nie te ontstel nie. Jy sal tog nie verstaan waaroor dit gaan nie. Dit dateer terug uit ’n tyd toe ek nog in Frankryk was.”

“En Arles? Is dit waar . . . waar die wraak begin het?”

Sy oë vernou. “Wat weet jy van Arles?”

“Die aand met die bal in die Kasteel het don Eduardo die opmerking gemaak dat Arles nie . . . nie so ver van die Kaap af is nie.” Sy haal haar skouers op. “Buiten Parys is dit tog die verste plek van die Kaap af. Dit was net ’n eienaardige opmerking om te maak.”

Hy ontspan effens. “Moenie daaroor bekommerd wees nie, Angélique. So ver as wat dit van die Kaap verwyder is, so ver terug is dit in die verlede. Dis ’n plek waaraan ek nie graag herinner wil word nie.”

Sy kyk pleitend na hom. “Maar hoekom? Wat het dan in Arles gebeur wat u wil vergeet?”

Hy draai weer terug na die venster. “Dit mag jy my nooit vra nie.”

Angélique staan ingedagte na hom en kyk. Sy weet dat sy nie met hierdie onsekerheid sal kan saamleef nie, maar sy onthou ook wat madame Colbert gesê het: As sy don Eduardo se geheim ontknoop, sal sy dalk die markies vernietig en wat bly daar dán vir haar oor?

Angélique hoor niks weer van don Eduardo nie, maar sy het dit ook nie verwag nie. Tog het sy heimlik bly hoop dat hy sal opdaag, al is dit net om haar te wys dat hy haar optrede die dag in die Kasteel waardeer.

Maar hy kom nie.

Net een keer het monsieur Marais na Le Ruisseau gekom om te sê dat die raaisel van Angélique se ontvoering oënskynlik nie opgelos kon word nie. Niemand aan boord die Sylvanna weet iets van die ontvoering nie, selfs nie eens nadat verskeie van hulle deur die foltering van die Donker Gat moes gaan nie. Hierdie mededeling het Angélique laat ril en sy wonder wat Eduardo daaromtrent doen. Monsieur Marais het egter ook die kommandeur se vertroue aan hulle oorgedra dat die skuldiges wel mettertyd opgespoor sal word.

Op ’n fris Vrydagoggend, met die skraal windjie wat die koue deur alles laat sypel, kan Angélique die stilsit net nie meer uithou nie en sy besluit om die koets te neem en by Adéle Marais te gaan besoek aflê.

Madame Colbert was ingenome met die idee. “Dit sal jou goed doen om ’n bietjie weg te kom, kindjie. Die laaste paar dae was jy maar net nie jouself nie.”

“Ek sal u groete aan madame Marais oordra.”

“Dis goed. Miskien kan ons binnekort weer ’n geselligheid saam reël.”

“Ja, madame.”

“Ek laat Jean saamry. Hy is nou wel net ’n stalkneg, maar jy sal veiliger wees met twee mans om jou op te pas. Ons wil tog nie ’n herhaling van die aand op die bal hê nie.”

Angélique glimlag. “Merci, madame, maar ek glo nie dat dit nodig is nie. Emile is ’n ervare koetsier en ’n goeie vegter.”

“Tog, ek wil weet dat jy veilig gaan wees.”

Die koets het met die twee mans op die koetsbankie vertrek. Jean was skoon ingenome met dié onverwagte plesierrit en dit het uit sy hele houding gestraal.

In die koets sit Angélique met haar oë half geslote en dink oor wat haar te doen staan. Eugéne de Vigny se reaksie toe sy vir hom gesê het dat sy nie met hom wil trou nie, het haar laat besef dat hy die saak nie net sal laat nie. Hy sal haar dwing om haar belofte aan hom na te kom. En Arles sal altyd tussen hulle wees. Sy sal altyd wonder wat daar in die verre Frankryk gebeur het. Die herroeping van die Edik van Nantes was byna tien jaar gelede.

Haar gedagtes dwaal na Eduardo en in die stilte en afgesonderdheid van die koets veroorloof sy haar die salige genot om haar gedagtes vrye teuels te gee . . .

“Daar is ’n ruiter voor in die pad, mademoiselle!” roep Emile skielik en hou die perde in.

Sy skrik op uit haar mymeringe, voel die beklemmende vrees in haar keel klop toe sy ’n sekonde lank die nag van die bal onthou. Dan steek sy haar kop by die venster uit.

“Net die een?”

“Ja, mademoiselle, maar daar kan nog wees. Hier is baie bosse om ons.”

“Maar hier is ook geen plek om die koets te draai nie, Emile!” roep sy terug en beskou die ruigte waardeur die koets ry met misnoeë. Die rytuig sal nooit hier kan draai nie en buitendien, as dit struikrowers is, sal hulle op die koets toesak sodra Emile hierdie moeilike maneuver probeer doen. “Ry aan en ry vinnig! Dis al wat ons kan doen!” roep sy en trek haar kop terug.

“Ja, mademoiselle!”

Emile se sweep klap en met ’n ruk tel die koets spoed op. Sou iemand haar dalk wéér probeer ontvoer? wonder sy angstig.

Die ruiter het egter intussen nader gekom en toe die koets hom bereik, val hy met sy perd langs die koets in pas in.

Emile en Jean behoort hom baas te kan raak, dink die meisie benoud. Dan ruk sy die gordyntjie opsy en sien verskrik hoedat die ruiter rats soos ’n kat van sy perd op die snelbewegende rytuig spring. Emile uiter ’n verskrikte gil en Jean pluk sy swaard uit sy skede.

Maar dan kom die koets stadig tot stilstand. Sy hoor die drie mans redekawel en kan dit nie verstaan nie. Emile kan tog nie ’n struikrower oorreed om liewer pad te gee nie?

“Dis ongehoord!” hoor sy die koetsier verontwaardig uitroep.

“Niemand raak aan die mademoiselle terwyl ons hier is nie!” skreeu Jean woedend.

Die volgende oomblik wip die ruiter ligvoets van die koets af. Toe hy die deur enkele oomblikke later oopmaak, herken Angélique hom.

“Don Eduardo! Wat maak u hier!”

Hy klim vinnig in en maak die deurtjie weer toe.

“Ek kom met u praat, señorita.”

Haar hart klop onstuimig in haar keel. Sy bly sy oë ontwyk sodat hy nie haar diepste gedagtes moet raai nie.

“U kon my by die huis besoek het,” sê sy met ’n ligte bewing in haar stem.

Hy kyk ’n oomblik lank ondersoekend na haar. “Nee. Monsieur die markies kom te dikwels en onverwags daar aan.”

Sy kyk vinnig op. “Is u dalk bang vir hom, monsieur?”

Hy grinnik net en vou sy swart fluweelmantel stywer om hom. “Ek het aan ú gedink, señorita. Hy kan die wêreld baie onaangenaam vir u maak as hy u in my teenwoordigheid vind, dan nie?” Daar is ’n uitdaging in sy donker oë wat haar hart vinniger laat klop.

“Hy haat u, monsieur,” sê sy sag.

“Dit is so.” Hy lag sag en gee Emile die teken dat hy maar kan vertrek. Sy perd volg die koets vanself. Dan leun hy skielik oor na haar. “Waarom het u die markies nie die voordeel van die twyfel gegee nie, señorita?” wil hy weet. “Waarom het u my nie galg toe gestuur nie?”

Sy ruk orent en voel hoe sy verbleek.

“Ek kon nie,” sê sy dof en slaan haar blik neer. “Ek was tog nie seker of dit wel u was nie.”

“Dit was nie ek nie.”

Sy knik, maar kyk nie op nie. “Dan het ek tog die regte ding gedoen.”

Hy gryp haar hand en hou dit in ’n staalgreep vas asof hy bang is dat sy sal vlug voordat sy sal praat. “Maar waarom het u my skotvry laat wegkom, señorita? Ek staan in die weg van u geluk. Terwyl ek nog leef, sal jou verloofde nooit vry van die verlede kan wees nie!”

“Ek weet,” antwoord sy sag.

Hy skud haar aan haar skouers en dwing haar om na hom te kyk. Daar is ’n vreemde uitdrukking in sy donker oë en Angélique weet dat sý nie die oorsaak van daardie deurdringende blik is nie.

“Weet u iets, señorita? Weet u iets wat ek nie weet nie? Iets wat . . .”

Hy bly skielik stil en sak terug teen die kussings van die oorkantste bankie.

“Iets wat die geheim kan oplos?” por sy.

Hy skud sy kop. “Vir my is dit nie ’n geheim nie.”

Sy kyk onbegrypend na hom. As daar dan geen geheim is nie, waarom is al die geheimsinnigheid dan daar?

“Gaan u en die markies nog veg?” wil sy weet toe die stilte te lank rek.

“Ja . . .”

“Hy is ’n baie goeie swaardvegter . . . hy sal u doodmaak.”

Sy blik is ’n oomblik lank agterdogtig op haar gerig, maar dan ontspan hy.

“Hy sal my nie doodmaak nie.”

Sy lek met die punt van haar tong oor haar bolip. “En u?” vra sy hees, “gaan u hom doodmaak?”

Sy aantreklike gesig verhard, sy oë word koud en ’n oomblik lank skrik sy byna vir die uitdrukking op sy gesig. “Nee, señorita, ek gaan hom nie doodmaak nie. Dis vir my belangrik dat hy bly lewe . . . dis van die allergrootste belang dat hy bly lewe.”

“Ek verstaan nie . . . is dit omdat u my leed wil spaar?”

“Ek kan u verseker dat u naam geen skade sal ly nie, señorita.” Die koue uitdrukking is terug in sy donker oë. “Moenie probeer uitvind wat in Arles gebeur het nie, señorita,” sê hy met ’n sagte, maar onmiskenbare dreigement in sy stem. “Moenie agter die geheim van Touraine probeer kom nie. As jy nie na my luister nie, sal jou lewe geen duit meer werd wees nie.”

Angélique deins effens terug. Dit wat voorheen vir haar ’n opwindende avontuur was, word nou ’n bedreiging. As sy net geweet het waaroor alles gaan, dan sou sy ook kon weet in watter soort gevaar sy verkeer.

“Ek verstaan nie, monsieur.”

“Moenie probeer nie, señorita. Alles sal opgelos wees voor u met señor De Vigny trou.”

Sy kyk weg. “Ons trou oor minder as ’n maand, monsieur.” Die ongelukkigheid lê vlak in haar stem en sy probeer nie eens om dit te verdoesel nie.

Hy huiwer voordat hy sê: “Moet hom nie weier nie, Angélique. Onthou, jou lewe is op die spel.”

Sy kyk vinnig na hom toe hy haar naam uitspreek, maar hy het reeds die koetsdeur oopgemaak en roep na Emile om stil te hou. Toe die koets tot stilstand kom, klim hy uit en kyk terug na die meisie wat nog roerloos sit.

“Trou met die markies van Touraine . . . dis noodsaaklik as jy gelukkig wil wees . . .” Hy draai vinnig om en klim op sy perd. Sonder om weer na haar te kyk, gee hy die dier die spoor en verdwyn hy tussen die ruigtes.

Emile bring die rytuig weer in beweging.

Trou met die markies van Touraine . . . Dis so maklik om so iets te sê as jy nie werklik weet hoe die ander persoon voel nie, dink sy. As don Eduardo geweet het wat haar werklike gevoelens is, sou hy . . . Angélique haal haar skouers op. Miskien sou hy nog dieselfde gesê het. Dit kan hom immers nie skeel hoe sy voel nie.

Sy leun by die venster uit. “Ons draai maar liewer terug, Emile. Ek dink dis beter dat ons teruggaan na Le Ruisseau.”

“Ja, mademoiselle!” Sonder aarseling bring hy die koets tot stilstand en begin met die moeilike maneuver om die rytuig op die smal pad om te draai.

Dan is hulle weer op pad.

Hoe die meisie ook al probeer redeneer, sy kan geen kop of stert uitmaak van wat aan die gang is nie. Eugéne de Vigny wil don Eduardo ten alle koste uit die weg ruim en die don wil verhoed dat die markies sterf sodat sy met hom kan trou. Instinktief weet sy dat don Eduardo iets in die mou voer, maar sy het nie die vaagste benul wat dit kan wees nie.

Die volgende oggend besluit madame Colbert om Angélique saam te neem na die Kaap, met die hoop dat hulle iewers by ’n handelaar nog bewerpelse sal raakloop. Sy is besig om ’n weelderige fluweelmantel van die meisie te herstel en die pels is beskadig.

Angélique is nie baie ingenome met die idee om soontoe te gaan nie. Sy sou veel eerder by die huis wou gebly het, maar die madame sal dit nie verstaan nie. Die markies het die vorige aand per boodskapper laat weet dat hy nie gisteraand of vandag na Le Ruisseau sal kan kom nie. Hy veg vanoggend op die markplein teen don Eduardo en hy moet hom vir die geveg voorberei.

Sy boodskap het ’n beklemmende gevoel in die meisie gelaat. Hoekom moes hulle die markplein kies om hulle geskil te besleg? Hulle weet dat swaardgevegte hier in die Kaap teen die wet is.

Sy en die madame beweeg van handelaar tot handelaar en oral kry hulle dieselfde ontmoedigende antwoord: “Ons het nie meer voorraad nie, dames. Eers na die winter sal daar weer skepe in die baai aandoen.” Net een handelaar het nog ’n klein stukkie minderwaardige pels en uit desperaatheid koop die ou dame dit.

Op pad terug na waar die koets op hulle wag, kom hulle ’n groep opgewonde diensmeisies teë wat skarrelend en babbelend in die rigting van die markplein koers kies. Uit hulle opgewonde gesels kan Angélique net uitmaak dat hulle na ’n swaardgeveg gaan kyk.

Sy gaan botstil staan en draai na die madame. “Dit moet Eugéne en don Eduardo wees wat gaan veg!”

Daar is sterk afkeur op die ou dame se gesig te lees. “Hulle kies voorwaar die besigste tyd! Dis markdag en al wat leef, gaan daar wees. Hierdie keer gaan daardie Spanjaard te ver.”

“Ek wil weet wat gebeur, madame,” sê Angélique dringend. “Miskien moet ons tog maar gaan kyk.”

Spoedig bereik hulle die oop plein. Dis omring van mense wat ’n swaardgeveg as groot vermaak beskou. Hulle skreeu aanmerkings in alle tale, stalletjies word haastig uit die pad gesleep sodat daar meer beweegruimte vir die twee mans moet wees. Nie een van die dragonders van die Kasteel is iewers te sien nie. Gewoonlik paradeer hulle elke dag op die plein rond, maar vanoggend is hulle nêrens nie.

Angélique vermoed dat dit don Eduardo se werk is. Hy is baie goed met die kommandeur bevriend en miskien het hy dié heer oorreed om homself net vir hierdie geleentheid doof en blind te hou.

Sy sien eerste die don raak, waar hy met ’n selfversekerde glimlag die markies uitdagend beskou. Haar hart bons in haar keel toe sy die vorige dag in die koets onthou. Hy lag plesierig toe hy sy mantel van sy skouers afgooi en dit ongeërg na ’n maat van hom gooi. Hy is net in ’n wit syhemp en kniebroek geklee. Swart kaplaarse reik tot bokant sy knieë en sy hemp is oop voor sodat dit sy brons vel ontbloot laat.

Skuins agter hom sien sy vir Pablo raak, wat met sombere erns die handeling van sy kaptein gadeslaan. Sy wens dat sy nader kan gaan en met die ou man kan praat, hom kan vertel wat in die Kasteel gebeur het en hom miskien gerusstel dat sy nooit sy meester sal wil leed aandoen nie.

Dan sien sy die markies raak toe die twee mans wat by hom gestaan het, eenkant tree. Hy is ’n deftige, indrukwekkende figuur in sy syhemp en donkerrooi kniebroek. Sy hare is onberispelik netjies, sy swart skoene effens met die stof bepoeier.

“Kom nou, señor!” roep die Spanjaard en speel met die hef van sy swaard. “ ’n Edelman is mos nie bang om sy eer te verdedig nie!” Hy lag hardop.

Die markies swyg. Hy gaan in stilte sy swaard na, bekyk die omgewing sodat hy voorbereid kan wees op alles wat in sy pad kan kom. Nie een keer kyk hy na die don of antwoord hom nie.

Don Eduardo kom die oop kol binnegestap. Die opgewektheid is uit sy houding toe hy sy rapier met ’n skerp fluitgeluid uit die skede pluk. “Toe nou, maak gereed, señor! Ons het genoeg grappe gemaak!” Sy gesig is ernstig en dis amper asof Angélique haat in die donker oe kan sien smeul.

“Ek is gereed,” sê die markies en verander sy greep op die hef van sy rapier. “Laat ons veg!”

Hulle spring nie dadelik aan mekaar nie, maar kring versigtig om mekaar rond, meet die afstand na die ander, probeer die vegtegniek voorspel. Dan steek die markies die eerste versigtige hou na Eduardo uit en die volgende oomblik begin die geveg in alle erns.

Angélique byt haar kneukels terwyl sy met wydgerekte oë die verloop van die geveg dophou. Dis duidelik dat dit vir albei mans erns is. Angélique dink aan wat die don die vorige dag gesê het – dat dit vir hom van die allergrootste belang is dat die markies moet bly leef. En sy? Wat wil sý hê moet die uitslag van die geveg wees? As die don sterf, sal sy met die markies trou en sal sy die uitdagende, laggende Spanjaard nooit vergeet nie. En as don Eduardo vir Eugéne de Vigny laat sterf . . . wat bly van haar oor?

Die markies gly skielik en verskrikte uitroepe klink om die twee vegters op. Eduardo staan terug en wag totdat die markies sy rapier opgetel het voordat hy weer aanval. Die omstanders kyk onbegrypend na mekaar. Die don soek sy dood. Monsieur le marquis is ’n bekende en gedugte swaardvegter.

Maar die twee mans veg voort, onbewus van die mense om hulle en die kommentaar wat uitgeskreeu word.

“Hulle wil mekaar doodmaak, my arme liefling!” fluister die madame geskok. “Hulle haat mekaar!”

Angélique antwoord nie. Don Eduardo is teen ’n stalletjie vasgepen. Sy sien beangs hoe hy verbete terugveg, maar dan ruk hy los en keer die venynige kaphou van die markies behendig weg. Hulle trap na die middel van die oop kol.

Die skerp geluid van materiaal wat skeur, laat die madame haar kop opruk. Sy staar verskrik na die donkerrooi kol wat stadig groter word op die don se bors.

“Nou het hulle bloed geruik,” sê sy hees. “Hulle gaan mekaar verskeur! As die markies net nie iets oorkom nie! Dan sal jy ses maande lank geen gaste mag ontvang nie, chérie, en jy word nie jonger nie.”

“Eduardo sal hom nie doodmaak nie, madame,” antwoord die meisie.

Madame kyk vinnig, ondersoekend na haar. “Eduardo? Angélique, jy vergeet jouself. Hoe weet jy dat hy Eugéne de Vigny nie sal doodmaak nie?”

Angélique besef dat sy die verkeerde ding gesê het, maar sy weet ook dat die madame sal aanhou totdat sy weet.

“Hy het my dit gister vertel toe hy . . . die koets voorgekeer het.”

“So, dan was dit die rede waarom jy vroeg teruggekeer het?” Die madame knik. “Jy het reg gedoen en as die don jou verloofde nie om die lewe gaan bring nie, dan het ons geen rede om langer hier te vertoef nie.”

Angélique gryp die ou dame se arm vas. “Asseblief, madame! Moenie dat ons nou al gaan nie!

’n Oomblik lank lyk madame Colbert half ontevrede, maar dan sien sy die angstige, pleitende uitdrukking op die meisie se gesig. Haar oë versag en sy gee Angélique se hand ’n drukkie.

“Toe maar, kindjie, ons sal wag.”

Hulle kyk terug na waar die mans in ’n ingewikkelde kruising van rapiere betrokke is.

“Cochon! Vark!” sis De Vigny skielik toe die punt van Eduardo se rapier sy regterhand sny. Hy kyk af na die dun strepie bloed wat oor die rug van sy hand loop.

“Bly tog stil en veg, De Vigny!” Eduardo laat sy rapier ’n oomblik sak en bekyk die markies ongeduldig. “Ons het nie die hele dag tyd nie! Jy weet swaardgevegte is onwettig!”

Die markies kyk vinnig om hom rond en vee die bloed op sy hand aan sy mou af en wys dat hy gereed is om voort te gaan. Dit is skielik asof die ligte wond die markies woedend maak en ook vasbeslote om die don te vernietig. Hulle rapiere fluit teen mekaar, klief die lug en laat die omstanders telkens na hulle asem snak. Dan skiet die markies se hand uit en die skerp punt van sy wapen boor in Eduardo se skouer in.

Angélique ruk haar asem in. Bloed begin vrylik uit die wond loop. Fyn sweet begin op Eduardo se voorkop pêrel. Die wond is diep en pynlik, miskien selfs noodlottig. Die omstanders begin opgewonde praat toe Eduardo ’n oomblik weifel. Sy linkerarm hang slap, sy regterhand hou die hef van sy rapier krampagtig vas.

Eugéne de Vigny grynslag toe hy besef dat die geveg vir don Eduardo verby is. Die Spanjaard staan en hyg na sy asem, sy hele bors is rooi van die bloed.

“Arles . . .” hyg hy hees. “Jy sal nie wen nie . . . nie dit wat jy in Arles begin het nie . . .”

Die markies van Touraine antwoord hom nie, kyk net triomfantelik na hoe die Spanjaard veg om nie te sterf nie. Die omstanders deins half terug van hom asof hulle sy wraak kan aanvoel. Dan vat hy weer sy rapier vas.

Angélique druk haar handpalms teen haar slape en staar met afgryse na don Eduardo.

’n Dun straaltjie bloed loop by die hoek van sy mond uit.

“Jy kan nie meer vlug nie . . . Hier in die Kaap sal . . . ook jou lewe beëindig word . . . want jy –”

“Eduardo!” gil Angélique skielik en ruk los uit madame Colbert se greep. Sy storm blindelings vorentoe. “Eduardo!”

Die markies ruk blitssnel sy rapier omhoog om die Spanjaard die genadeslag toe te dien, maar dan is Angélique by hulle, struikel sy tussen hulle in en moet hy met ’n vloek die rapier terugruk.

“Wat soek jy hier!” sis hy woedend.

Maar sy hoor hom nie, buk net oor die bewustelose man wat ’n oomblik voor die markies se rapier hom sou deurboor, op die grond neergesyg het.