Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 3 - Annelize Morgan - Страница 9

6

Die madame druk tussen die opgewonde toeskouers deur tot by Angélique, wat intussen orent gekom het.

Eugéne de Vigny staan nog steeds met sy rapier in sy regterhand vasgeklem, bewend van woede oor die meisie se tussenkoms.

“Staan opsy, mademoiselle,” sis hy. “Ek wil die geveg afhandel.”

Angélique se naels keep in haar handpalms. “Dit sal moord wees, monsieur,” sê sy sag omdat sy haar stem nie vertrou nie.

“U het geen reg gehad om in te meng nie.”

Haar oë blits uitdagend. “En u het geen reg om hom dood te maak nie, monsieur!”

Madame Colbert lê haar hand op die meisie se arm. “Kom, die markies weet wat hy doen.”

Angélique draai na haar. “Nee, madame, ek wil nie met ’n moordenaar trou nie.”

Dis of haar woorde die markies tot sy sinne ruk. Sy greep op sy rapier verslap effens, maar die ysige woede in sy blou oë wyk nie.

“U sal weer van my hoor, mademoiselle,” sê hy, draai kort op sy hakke om en stap weg.

Pablo en ’n ander matroos buk haastig by sy meester.

Die meisie staan swyend en kyk hoe hulle aan sy pols voel, na sy hartklop luister en dan kyk die ou man eindelik op na haar. Daar is ’n onuitspreeklike dankbaarheid in die ou oë, sy hele, beplooide gesig bewe van ingehoue emosie.

“Gracia, señorita, mucho gracia . . . gracia . . .” prewel hy aanhoudend. “Hy leef nog . . . ek sal nie vergeet nie . . .”

Sy antwoord nie, maar die dankbaarheid in haar oë laat hom vaag en bewerig glimlag.

“Kom, Angélique, ons moet huis toe gaan.”

Die toeskouers maak eerbiedig ’n pad tussen hulle oop om die twee vroue te laat deurgaan. Nie een begryp mooi wat gebeur het nie, niemand weet waarvan don Eduardo van Arles gepraat het nie en dit gons van die gissings.

Eers toe hulle veilig in die koets op pad na Le Ruisseau is, praat die madame vir die eerste keer.

“Dit was onvergeeflik van jou, Angélique. Ek ys om te dink wat De Vigny gaan sê as hy jou weer sien.”

Angélique bly ingedagte by die venster uitstaar. “Dit kan my nie meer skeel nie, madame.”

“Voor vanaand sal die hele Kaap weet dat jy don Eduardo van die markies se rapier gered het.”

Die meisie draai haar oë moeg in die ouer vrou se rigting.

“Ek moes dit doen, madame, ek sou dit nie kon verduur dat hy . . .” Sy stik in haar woorde, probeer die trane terugsluk wat skielik opwel. “As hy nie sterf nie!” fluister sy.

Die vrou druk Angélique se hand vertroostend.

“Toe maar, m’enfant, alles sal regkom. As don Eduardo sterf, sal jy nog weet dat jy gedoen het wat jy kon om dit te verhoed.”

Angélique probeer haar trane met haar klein sakdoekie wegvee. “Hoe kan ek met Eugéne de Vigny trou as ek weet dat hy . . Eduardo doodgemaak het?”

Die ouer vrou antwoord nie. Daar is niks wat sy kan sê nie. Enige meisie sal wegskrik van so ’n gedagte. Sy sidder toe sy die oomblik onthou toe Eugéne de Vigny sy rapier gelig het om don Eduardo die genadeslag toe te dien. As die Spanjaard nie na die Kaap gekom het nie, sou hulle nooit besef het tot watter uiterstes die markies in staat is nie. Maar nou is Angélique aan hom verloof en tensy hy haar vryheid teruggee, sal sy met hom moet trou.

Die volgende dag daag die markies lank voor middagete op Le Ruisseau op, maar dié onmoontlike tyd wat hy gekies het, word hom onder die omstandighede vergewe. Madame Colbert was hom half en half te wagte en sy het seker gemaak dat Angélique nie te laat slaap nie. Toe die markies dus kort voor tienuur opdaag, is die twee dames in die sonkamer besig om tafellinne te sorteer. Die madame het juis ’n takie gekies wat Angélique die geleentheid sal gee om besig te raak sodra die gesprek haar ontstel.

“Maak u gerus tuis, monsieur,” sê die madame toe hulle gegroet het. “Ons was u nie so vroeg te wagte nie en, wel . . .” Sy beduie verskonend na die oop linnekis en die hopies servette en tafeldoeke wat oor die tapyt gestrooi lê.

Hy maak ’n afwerende gebaar en bly staan. Sy oë bly ondersoekend op Angélique gerig wat met ’n geborduurde tafellap op haar skoot peuter.

“Ek het eintlik gekom om die mademoiselle te spreek, madame,” sê hy eindelik.

Die ou dame knik. Sy het verwag dat haar teenwoordigheid nie deur hom geduld sal word nie en sy ignoreer die meisie se pleitende uitdrukking.

“Ek het ’n paar ander takies wat ek wil verrig, monsieur. As u my sal verskoon?” Sy verlaat die vertrek haastig, voordat sy dalk anders besluit. Dis die heel beste dat die twee die saak uitpraat. Daar is tog niks wat sy meer kan doen nie.

Toe sy die deur agter haar toetrek, draai De Vigny na Angélique. “Ek eis ’n verduideliking.”

Sy ontwyk sy blik. “Ek . . . ek het niks om te sê nie, monsieur.”

Hy swyg lank voordat hy antwoord. “Jou inmengery het nie juis iets aan die uitslag van die geveg gedoen nie.”

Sy kyk verskrik op. “Ek verstaan nie.”

“Don Santiago sal nie van daardie wond kan herstel nie. Ek weet wanneer ek gewen het.”

Die ysigheid in sy stem en koelbloedigheid van sy woorde laat haar ril. Om iemand dood te maak, is nie vir hierdie man ’n afstootlike gedagte nie. Dis asof hy dit as ’n soort taak beskou wat afgehandel moet word. En soos enige ander taak wat hy aanpak, doen hy dit goed.

“Jy is ’n monster,” sê sy sag en draai haar kop in afsku van hom weg.

“Jy is oorgevoelig, Angélique.”

Die opstand borrel in haar op en sy kan dit nie meer keer nie. “Hoekom het jy hom doodgemaak! Hoekom wil jy niks oor Arles sê nie! Is dit omdat jy tóé al die monster was wat jy nou is? Ek haat jou!” Sy druk haar gesig in haar hande en begin histeries snik.

De Vigny beskou haar ’n lang ruk in stilte. Die koue wyk nie uit sy helder blou oë nie, die harde uitdrukking op sy aantreklike gesig verslap nie. “Jy sal moet leer om met my saam te leef, Angélique. Ek sal jou nie van jou belofte vryskeld nie.”

Sy kyk op, haar wange is nat van die trane, haar hare is effens deurmekaar. “Waarom wil jy my nie sê wat in Arles gebeur het nie! Hoe kan ek met jou saamleef as daardie skaduwee altyd oor ons huwelik sal bly hang?”

“Omdat dit wat gebeur het, verby is!” Hy praat hard, geïrriteerd deur haar emosionele uitbarsting. “Jy sal moet leer om jouself te beheers!” Hy tree skielik vorentoe, trek haar uit die stoel op en skud haar aan haar skouers. “Dit was tien jaar gelede, Angélique! Dis verby! Vir goed verby!”

Sy ruk los en deins weg van hom. “Dit is nie! Dit sal altyd daar bly! Ek sal altyd onthou dat jy een keer bereid was om te moor om die verlede te begrawe!”

Dis of die markies van Touraine besef dat hy op hierdie manier niks gaan uitrig nie en hy beheer homself met groot inspanning.

“Ek sal sake nie onnodig moeilik vir jou maak nie,” sê hy op ’n kalmer toon. “So gou moontlik na ons troue sal ons na Oos-Indië vertrek en daar sal ek jou heeltemal jou eie gang laat gaan wanneer ek nie tuis is nie.” Hy aarsel. “As dit jou tevrede sal stel, sal ek so selde moontlik huis toe kom.” Hy glimlag wrang. “Dis in ieder geval geen aangename gedagte om huis toe te gaan as jou vrou jou haat nie.”

Sy kyk weg. “Laat my net met rus. Ek wil nie met jou trou nie . . . Ek kán nie met jou trou nie.” Haar stem is laag en hees.

Hy bal weer sy vuiste. “Daar is niks verder oor dié aangeleentheid te sê nie, mademoiselle. Jy sal jou belofte hou.” Hy maak ’n ligte buiging. “Au revoir!”

Sy antwoord nie, kyk hom net swyend agterna toe hy die vertrek verlaat en die deur agter hom toemaak. Dan sak sy in ’n stoel neer en oomblikke later vind madame Colbert haar daar. Snikkend probeer sy aan die ou dame vertel wat gebeur het, maar net kort sinnetjies en frases is verstaanbaar. Dan laat sy maar die meisie huil en probeer haar nie meer troos nie.

Vier dae kruip verby waarin Angélique die meeste van die tyd net stil voor haar sit en uitstaar. Madame Colbert weet dat die meisie oor don Eduardo se welsyn bekommerd is, maar soms hoor sy nie eens wat sy of selfs die markies aan haar sê nie. Die markies het hierdie houding van Angélique met ’n skouerophaling aanvaar en die ou dame het al baie gewonder wat daardie oggend tussen die meisie en Eugéne de Vigny plaasgevind het. Sy het nooit weer probeer uitvra nie, en Angélique het ook nie probeer verduidelik nie. Heimlik hoop die vrou dat alles sal regkom sodra die twee getroud is en op pad na Oos-Indië.

Vir Angélique het alles gesterf behalwe die vae hoop dat don Eduardo nog leef. Haar verloofde gaan voort asof die tweegeveg nooit plaasgevind het nie en hy praat ook nooit oor die Spanjaard nie. Dit is dit wat die vrees dat don Eduardo werklik gesterf het, laat groei.

Donderdagnag lê sy slapeloos en rondrol. Die word die oggendure en sy kan die beeld van don Eduardo nie uit haar gedagtes ban nie. Haar afsku aan die markies het gegroei totdat sy later bewend en ontsteld opstaan en na die venster gaan en kyk het hoe die dag breek. Toe die son sy eerste strale tussen die flarde wolke deursteek, besluit sy om na don Eduardo te gaan soek. Sy sal soek totdat sy hom vind, totdat sy weet of hy nog leef.

Noudat sy dié besluit geneem het, kan Angélique haar opgewondenheid beswaarlik bedwing. Teen tienuur vra sy een van die bediendes om ’n perd vir haar te laat opsaal. Aan die madame sê sy dat sy net ’n klein entjie gaan ry.

“Jy moet versigtig wees, Angélique. Ek hou nie daarvan dat jy so alleen gaan rondjakker nie, maar ek kan daar seker niks aan doen as jy ’n bietjie uit die huis wil kom nie.”

“Ek sal nie te lank weg wees nie, madame.”

“Etenstyd moet jy terug wees.” Madame Colbert kyk ’n oomblik bekommerd na die meisie. “Is jy seker dat ek nie iemand saam met jou moet stuur nie?”

Angélique skud haar kop. “Nee, dankie, madame. Ek gaan tog maar net ’n entjie ry en ek wil graag ’n rukkie alleen wees.”

Die ou dame glimlag. “Nou maar goed. Ek verwag jou dan met middagete.”

Toe Angélique eindelik die koetspad na die Kaap bereik, gee sy die perd spore. Dis nie ver nie en met ’n vinnige perd behoort sy gou die nedersetting te bereik. Sy besef dat sy nie betyds terug op Le Ruisseau sal wees vir middagete nie, maar daar was geen ander uitweg nie. As Madame Colbert moet weet dat sy op haar eentjie Kaap toe gaan, sou sy haar nooit laat gaan het nie.

Op die oomblik is daar net een gedagte by haar: Sy moet don Eduardo vind. Sy moet eenvoudig weet of hy nog leef. As die markies van Touraine van hierdie rit van haar te hore kom, moet daar maar gebeur wat moet.

Teen die tyd dat sy die eerste herberg, die Goue Haan, langs die pad bereik, is die perd stokflou gejaag. Hy is natgesweet en die salpeter slaan wit op sy glimmende bruin vel uit. Van die herberg is dit egter nie ver na die hawe-gebied nie.

Angélique het nie die vaagste benul waar om te begin soek nie. Sy hoop dat sy een van die matrose van die Sylvanna sal raakloop en dat dié haar na hulle kaptein sal neem, maar dit lyk asof al wat ’n Spanjaard is ander koers as die Baai gekies het.

Sy gaan ’n oomblik staan om ’n plan van aksie uit te dink. Van die rit het haar koperbruin krulle uit die kapsel geskud en los lokke hang in haar nek. Haar donkergrys rytabberd met sy wit kantagtige en mouboordjies lyk totaal onvanpas in die ruwe omgewing.

Twee matrose kom verby en steek vas toe hulle haar sien.

“Dag, engel,” waag die een dit.

Sy kyk verskrik op en draai dan vinnig om. Met ’n haastige stappie verdwyn sy om die hoek.

Vlak by haar dreun die geroesemoes van stemme uit ’n kantien.

Angélique besef dat sy baie waag om sonder geleide na hierdie deel van die dorp te kom. Sy kan hier wegraak en niemand sal ooit weet wat van haar geword het nie. Miskien is hier selfs slawehandelaars en net die gedagte daaraan om op ’n mark as slavin verkoop te word, laat haar sidder.

Sy begin weer haastig aanstap. “Señorita!” roep ’n manstem vlak by haar en op dieselfde oomblik word sy hard aan die arm gevat.

Sy ruk om met die wilde hoop dat dit dalk Pablo of een van don Eduardo se vriende kan wees, maar sy kyk vas in die ruwe gesig van ’n vreemde, Spaanse matroos.

“Is u van die Sylvanna, monsieur?” wil sy weet toe sy oor haar skrik is.

Hy lag dawerend en ruk haar nader sodat hy sy hand om haar slanke middel kan slaan. “Si, si! Maar wat maak dit nou eintlik saak van watter skip ek is? Julle soek mos maar almal net ’n lekker tydjie hier in die hawe, dan nie?” Hy beskou haar spekulerend. “Waarheen sal ons gaan?”

Sy probeer losruk, maar hy druk haar net stywer vas. “Los my!” sis sy. “Ek soek na kaptein Santiago! Los my nou dadelik!”

Hy grynslag. “ ’n Wildekat! Nou wie het ooit kan droom dat so ’n vietse poppie ’n wildekat kan word?” Hy probeer haar soen, maar sy rem terug.

“Los my!”

Hy laat sy poging om haar te soen, vaar en trek sy mond op ’n plooi. “Jy sal niks by die kaptein kry nie, duifie. Hy is kapot.”

Sy hou op met worstel en kyk na hom. “Wat bedoel jy?”

Met sy arm ferm om haar middel geslaan, begin hy met haar in die straat af stap.

“O, hy het hom met ’n belangrike Fransman misgis en toe steek die man hom met sy rapier deur sy long.”

Angélique rem hom tot stilstand. “Leef hy nog?” wil sy angstig weet.

Die man bekyk haar noukeurig, ’n ligte frons tussen sy bruin oë. “Nou toe nou, as ek my nie misgis nie, dan is jy dieselfde wildekat wat daardie belangrike Fransman gekeer het om my kaptein dood te maak, reg?”

Sy greep om haar middel verslap meteens en sy staan terug.

“Ja, dit is ek, maar ek het jou gevra of hy nog lewe!” Die ongeduld en kommer lê vlak in haar stem.

“Dit weet ek nie. Gisternag het dit nog beroerd met hom gegaan. Ons het nie veel hoop nie.”

Hierdie keer is dit sy wat hóm aan die skouer pluk. “Waar is hy! As jy weet, neem my soontoe, asseblief!”

Hy haal sy skouers berustend op. “Dan moet ek seker,” sê hy en begin koers kies oor die straat, “maar ek is nog altyd beskikbaar as jy ander planne kry.”

Sy het nie die tyd of die lus om haar te vererg nie. Sy volg hom haastig en probeer by die stywe pas wat hy volhou, bybly.

Hy lei haar deur ’n hele paar nou, vuil straatjies voordat hulle ’n reeks herberge op die baaifront nader. Hier loop hy stadiger, bekyk die omgewing goed voordat hy koers kies na een van die herberge oorkant die straat. Hy stap deur die taverne met Angélique kort op sy hakke. Van die matrose skree aanmerkings, maar nie een van die twee steur hulle daaraan nie.

By die steil trap hou hy sy hand uit en help haar die twee stelle na bo. Teen hierdie tyd het sy nie meer ’n idee waar sy haar bevind nie. Vaagweg wonder sy of sy haar pad ooit weer terug sal kry. Maar sy is nou hier en sy het gekom om vir haarself uit te vind of don Eduardo nog lewe.

Die matroos stap in ’n lang gang af. Aan die onderpunt gaan hy voor ’n deur staan en klop liggies aan. Feitlik onmiddellik word dit oopgemaak en Pablo verskyn in die opening.

Sy oë rek toe hy Angélique sien, maar hy praat met die man voor hom. “Wat is dit, Manuel?”

Manuel beduie na die meisie. “Sy wil die kaptein sien.” Hy grinnik vir Angélique, maar sy kyk nie na hom nie.

“Leef monsieur le Capitaine nog, Pablo?” wil sy weet.

Daar is ’n flikkering in die ou man se oë toe sy hom op sy naam noem. Dan staan hy terug.

“Kom in, señorita,” nooi hy.

“En ek?” wil Manuel weet. “Wanneer kan ek hom sien?”

Pablo haal sy skouers op. “Jy sal jou beurt kry, maar ek weet nie of jy baie gou kaptein van die Sylvanna gaan word nie.” Daar is ’n dreigement in die ou man se stem. “Ek weet van jou sogenaamde ambisie.”

Die glimlag verdwyn van Manuel se gesig. “Ek sal so ’n goeie kaptein as enige ander man maak, Pablo!” sis hy.

“Maar terwyl señor Santiago nog lewe, sal dit nie gebeur nie!” Pablo stoot Angélique die vertrek binne en maak die deur toe.

Sy het die gesprek met belangstelling gevolg en toe sy dus die stil figuur op die bed by die venster sien, is die benoude gevoel nie meer in haar nie. Hy leef nog en dis die belangrikste.

Pablo bly by die deur staan asof hy daar wil waak om te verhoed dat iemand binnekom. Hy por haar nie aan om nader te gaan nie, laat haar haar tyd neem om te besluit. Sy gaan stadig nader, bang dat Pablo vir Manuel ’n leuen vertel het. Toe sy op die stil gesig afkyk, spring die vrees terug in haar keel en sonder om haar aan die ou man te steur, kniel sy langs die bed. Sy is bang om aan die hand te raak wat op die kombers lê, bang dat dit koud sal wees. Maar dan merk sy dat hy stadig en moeisaam asemhaal en sy steek haar hand versigtig uit totdat sy die warmte van sy vingers voel. ’n Snik van dankbaarheid ontsnap deur haar lippe.

“Eduardo,” fluister sy, “jy leef!”

Sy vingers sluit om hare en sy kyk vinnig op.

Sy oë is nog toe, maar om sy mond is daar ’n effense glimlag asof selfs dít vir hom ’n inspuiting is.

“Angélique,” sê hy deur koorsige lippe, “Angélique . . .”