Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 3 - Annelize Morgan - Страница 7

4

“Nee, U Eksellensie, dit was nie don Eduardo wat my ontvoer het nie.”

De Vigny roep ’n skok uit.

Santiago tree vorentoe, maar word hardhandig deur die twee wagte teruggepluk. Sy blik brand op Angélique wat eensklaps kalmer voel. Sy kyk nie na hom nie, maar besef dat haar antwoord na die oplossing van die geheimsinnigheid gaan lei.

“U sê mijnheer Santiago het u nie ontvoer nie,” gaan die kommandeur voort en Angélique kan duidelik die verligting in sy stem bemerk. “Het u dan u ontvoerder herken?”

Sy skud haar kop. “Hulle was drie, maar hulle het dit vir iemand anders gedoen. Ek het die persoon nooit gesien nie.”

Die kommer is terug in Simon van der Stel se oë. “Hoe kan u dan so seker wees dat dit nie mijnheer Santiago was wat u ontvoer het nie?”

Angélique huiwer. Hoeveel moet sy hulle vertel? Sal sy nie maar met die hele waarheid vorendag kom nie? Tog is sy bang vir die uiteinde hiervan. Sy weet nie waarheen alles lei nie, maar sy weet dat dit vir haar belangrik is om te weet wat Santiago se geheim is . . . wat die markies van Touraine se geheim is . . .

Dan vertel sy die kommandeur van haar gevangehouding op die skip, van die matrose wat haar vertel het dat sy op die Sylvanna is, van die vreemde kajuit daarna en dan van die besering teen haar slaap.

Dit lyk of die kommandeur baie diep nadink voordat hy eindelik sê: “Daar is dus geen bewyse van mijnheer Santiago se skuld nie, markies. U beskuldigings het nie werklik gronde gehad nie. U is ’n verskoning aan mijnheer die Don verskuldig.”

Die ingehoue woede lê vlak in die markies se oë toe hy ’n ligte buiging voor die kommandeur maak. Hy kyk nie na don Eduardo nie, hy ontwyk ook Angélique se blik.

“Ek vra u en don Santiago om verskoning, U Eksellensie.” Hy wurg die woorde letterlik uit.

Van der Stel glimlag skielik. “U verskoning word aanvaar, mijnheer.” Dan draai hy na die wagte wat nog steeds weerskante van don Eduardo bly staan. “Laat hom maar gaan. Julle kan die vertrek nou verlaat.”

Die twee wagte buig en gehoorsaam die kommandeur se bevel sonder versuim. Don Eduardo kom nader, in sy oë smeul die haat toe hy na die arrogante markies kyk.

“Ek aanvaar nie jou verskoning nie, De Vigny,” sê hy stadig. “Ek sal jou jag totdat daar geen plek meer is om heen te hardloop nie.” Hy is bleek om sy mondhoeke.

De Vigny tel sy wandelstok op en vee versigtig met sy hand oor die vergulde knop.

“Jou wraaksug is buite verhouding met die voorval, monsieur.”

Angélique sien die gespannenheid onder die markies se oënskynlik kalm uiterlike raak.

“Ek is ’n edelman, De Vigny, en ’n edelman se eer beteken vir hom baie.”

Die markies se hand klem stywer om die swart ebbehoutstuk. “Ons het hierdie saak al bespreek, monsieur,” sê hy ysig.

Die kommandeur hou sy hande omhoog. “Mijnhere, u kan later hierdie geskil besleg.” Hy glimlag breed. “Kom, klink ’n glasie sodat ons nie as kwaaivriende uitmekaar gaan nie.”

“Nooit!” roep Eduardo uit. “Mag die hemele op my inmekaartuimel as ek ooit saam met hierdie man ’n glasie klink.” Hy draai skielik om na Angélique. “My dankbaarheid ken geen perke nie, señorita.” Hy buig diep en toe hy weer na haar kyk, is sy blik ’n oomblik lank deurdringend op haar gerig asof hy ’n boodskap wil oordra. Dan groet hy die kommandeur en verlaat die vertrek sonder om weer om te kyk.

“Onbeskofte buffel,” mompel die markies.

Van der Stel haal sy skouers ongeërg op. “Ek ken don Eduardo maar so. Ons is goeie vriende en dit sou my groot leed aangedoen het as hy moes sterf oor dit waarvan u hom beskuldig het.” Hy frons toe hy hervat: “U moet sy posisie verstaan, mijnheer. Don Eduardo is ’n edelman soos u en dit was ’n groot skok vir hom om gevange geneem te word. Ek kan u ongelukkig geen waarborg gee dat mijnheer Santiago u sal vermy nie.” Daar is ’n onverklaarbare uitdrukking tussen die kommandeur se oë toe hy die man voor hom ’n oomblik aandagtig betrag. Dan glimlag hy. “Die uitnodiging om ’n glasie te klink, staan nog, mijnheer.”

Angélique kry die markies byna jammer toe sy die tweestryd op sy gesig lees. Sy weet dat hy die uitnodiging nie mag weier nie en sy kan aanvoel dat hy veel eerder so gou moontlik uit die Kasteel wil padgee. Sy self sal baie liewer huis toe wil gaan. Sy wil by madame Colbert uitkom, sy wil seker maak dat die ou dame niks ernstigs oorgekom het nie.

Die markies sit sy wandelstok weer stadig op die geleentheidstafeltjie neer. “Dankie, U Eksellensie, ek neem u uitnodiging met graagte aan.”

Angélique sug byna van verligting. Eugéne de Vigny het reg gehandel. Sy sou nie graag ’n konfrontasie tussen hom en die kommandeur aanskou nie. Dis beter dat hulle almal oënskynlik hulle gang gaan totdat die saak opgelos is.

In al die spanning van die ondervraging het sy nie daaraan gedink om vir Simon van der Stel óf Eugéne de Vigny na die welstand van madame Colbert te vra nie, maar die kommandeur stel haar gerus dat sy maar net ’n bietjie kneusplekke opgedoen het. Emile, die koetsier, het ’n skietwond opgedoen en sal binne ’n week of twee weer op die been wees.

Later op Le Ruisseau vergewis sy haar van hierdie feite. Madame Colbert het inderdaad niks ernstigs oorgekom nie en haar vreugde om Angélique te sien, laat haar van al haar ontberings vergeet.

“Chérie!” roep sy uit en slaan haar arms om die meisie. “Genade, my kind, wat het tog gebeur! Ek was rasend van bekommernis oor jou!” Dan hou sy die meisie armlengte van haar af en beskou haar weer. “Kyk net hoe lyk jy! Jou pragtige tabberd is geruïneer! Kom, jy moet dadelik na jou boudoir!” Sy stoot die moeë Angélique voor haar uit. “Ons kan later gesels. Eers moet jy gaan opfris en rus, en dan kan ons die hele besigheid ’n bietjie uitpraat.”

Angélique glimlag floutjies, dankbaar dat madame Colbert haar nie dadelik met vrae gaan bestook nie.

“Dankie, madame. Ek is baie moeg.”

“Natuurlik! Toe, jou kamermeisie sal na jou omsien. Ek gaan intussen gereedmaak. Monsieur le marquis het laat weet dat hy hierheen kom.” Sy keer toe Angélique wil protesteer. “Toe maar, ek sal vir hom sê dat hy jou nie vandag kan sien nie. Ek is seker hy sal verstaan.”

Angélique glimlag dankbaar en dan stap sy weg na haar kamer, waar die bediende reeds ’n bad vol warm water laat bring het.

Dis byna aand toe Angélique eindelik wakker skrik. ’n Lang ruk lê sy nog na die venster en staar waar die grou lug die aand gouer laat kom. Dit reën nog sag, half mistig en triestig. Sy kan die takkies van die ou akkerbome in die koel wind hoor ritsel, iemand plas buite deur die water, die reuk van nat grond kom deur die skreef in die venster.

Sy sit regop en onthou dan die gebeure sedert die maskerbal. Sy onthou hoe die twee mans soos verwoede roofdiere teenoor mekaar gestaan het, en ook toe die kommandeur beveel het dat don Eduardo losgelaat moet word. Haar gedagtes talm om die Spanjaard. Sy wonder of hy op hierdie oomblik dalk met Pablo gesels, of hulle dalk saam wonder waarom sy die don van ’n gewisse doodsvonnis gered het.

Diep in haar hart is Angélique self nie seker waarom sy dit gedoen het nie. Was dit dalk nuuskierigheid aan haar kant om agter die geheim te kom wat hy met hom saamdra, of was dit dalk ’n oordrewe drang om reg en geregtigheid te laat seëvier, of was dit dalk dat sy ’n onderdrukte bewondering vir die trotse, geheimsinnige Spanjaard het? Selfs waar hy in die vernederende posisie van gevangene tussen die gewapende wagte gestaan het, was hy nog ’n edelman, en het hy dit vir geen oomblik vergeet nie. Sy uitdagende trots, sy onverskillige aanvaarding van die onvermydelike het haar getref.

Sy wonder hoe ’n herontmoeting met hom sal wees en instinktief weet sy dat hy nie die soort man is om haar met dankbetuigings te oorval nie.

En die markies? Sy skud haar kop stadig. Sedert don Eduardo na die Kaap gekom het, broei die onrus gedurig en is sy bewus van die spanning waaronder die markies verkeer. Wanneer hy haar by die huis kom besoek, is dit al asof hy nie werklik van haar teenwoordigheid bewus is nie. Hy bly rusteloos en afgetrokke. Na hierdie ondervinding gaan sy alles in die stryd werp om uit te vind wat die markies hinder. Sy is baie seker daarvan dat dit met die don te doen het. Sy wil hom help as sy kan, want miskien sal dit sy ongenaakbaarheid laat verdwyn. Miskien sal hulle mekaar dán soos twee verloofdes kan liefkry. Maar nou kan dit nie. Daar is hierdie groot, geheimsinnige skaduwee tussen hulle. Somtyds is sy seker daarvan dat Eugéne de Vigny haar nie eens raaksien of haar hoor praat nie.

Haar kamermeisie kom in om haar te help aantrek vir aandete. Na ete sal sy seker met madame Colbert in die biblioteek gaan gesels. Sy wil juis weet waarom die markies vanmiddag hierheen gekom het. Sy glo nie dat dit net was om haar te kom besoek nie. Hy wou dalk iets met madame Colbert bespreek en sy wil weet wat dit is.

Madame Colbert wil egter eers Angélique se hele storie hoor, alles omtrent haar nagmerrie-ondervinding. Sy is hoogs ontsteld toe die meisie haar vertel dat sy aan die kommandeur gesê het dat sy nie weet wie haar ontvoer het nie.

“Hoekom het jy dit gedoen, Angélique! Nou sal hierdie onaangenaamheid nooit tot ’n einde kom nie!”

“Maar, madame, hoe kon ek sê don Eduardo het my ontvoer as ek hom nooit te siene gekry het nie? Ek sou altyd gewonder het of ek nie ’n onskuldige man galg toe gestuur het nie.”

Madame Colbert maak ’n ongeduldige gebaar met haar hand. “Kan jy dit dan nie verstaan nie, chérie? Don Eduardo staan tussen jou en Eugéne de Vigny se geluk! Solank as wat daardie Spanjaard hier aan die Kaap is, sal julle twee nooit geluk kan vind nie.”

Angélique swyg ’n oomblik voor sy antwoord: “Geluk, madame? Ek wonder of die markies na iets so banaals soos geluk smag.”

Madame staar haar geskok aan. “Angélique!”

Daar is ’n treurige uitdrukking in die meisie se oë toe sy opkyk. “Liefde is nié die rede waarom Eugéne de Vigny met my wil trou nie, madame. Maar as ek gelukkig in ’n huwelik met hom wil wees, sal ek ten minste van mý kant liefde vir hom moet koester.”

“Waarom . . . waarom het jy dan toegelaat dat die Spanjaard skotvry daarvan afkom? As jy gelukkig by Eugéne wil wees, moet die Spanjaard van die toneel verdwyn.”

“Hoekom, Madame? De Vigny het ’n geheim . . . iets waarvan don Eduardo weet . . . iets wat my dus raak. Gaan ek dan nie met die markies van Touraine trou nie? As die don sou sterf, sal niemand ooit weet wat die geheim is nie en ek sal altyd wonder wat in De Vigny se verlede gebeur het.”

Madame skud haar kop. “Wat maak dit tog saak, chérie? Wat verby is, is verby en jy mag nie probeer uitvind wat daar gebeur het nie. Elke mens het tog maar ’n verlede, ’n onverantwoordelike herinnering, iets wat jy nie graag wil onthou nie.”

Angélique draai na die ou dame. “Dit is so, madame, maar hoeveel mense is bereid om selfs ’n ander met sy lewe te laat boet net ter wille van die bewaring van ’n geheim?”

“Jy weet dat die herroeping van die Edik van Nantes deur Lodewyk die Veertiende baie onverantwoordelike dade tot gevolg gehad het. Daar is baie dinge gedoen waaroor mense later spyt was. Miskien het die markies, in ’n oomblik van onbesonnenheid, ook iets gedoen . . . iets waaroor hy nou spyt is . . . iets wat hy liewer wil vergeet.”

Angélique skud haar kop heftig. “Wat die markies raak, raak my ook omdat ek met hom gaan trou. As hy ’n ander uitdaag tot ’n tweegeveg, het ek as die toekomstige markiesin van Touraine die reg om te weet waaroor dit gaan.”

“Jy het nie die reg nie,” maan madame Colbert.

Angélique glimlag. “Nie volgens die reëls nie, madame, maar ek is ’n vrou en ek wil weet waarvoor ek my inlaat.”

Die ou dame se gesig versomber. “Moenie, kind, moenie té ver gaan delf nie. Miskien sal jy mense net seermaak. Laat die don boet vir jou ontvoering. Gaan vertel die kommandeur dat jy nie die waarheid gepraat het nie. Hy sal jou vergewe.”

Angélique skud haar kop. “Nee, ek kan dit nie doen nie.”

Die madame se oë vernou effens. “Is jy verlief op don Eduardo, Angélique?” wil sy geskok weet.

“Nee! Ek sou hom kon haat! Soms maak hy my bang, soos daar in die Kasteel toe hy met spottende onverskilligheid die Donker Gat en die dood wou uitdaag om hom te vernietig. Madame, ek móét eenvoudig uitvind wat hom so ’n bedreiging vir Eugéne de Vigny maak. Miskien as ek die don se geheim in die ope kan bring, sal die markies minder ongenaakbaar wees. Miskien het hierdie duiwel uit Spanje ’n houvas op Eugéne de Vigny.”

Madame Colbert knik. “Dis ’n edel rede waarom jy die don aan die kaak wil stel, kindjie, maar hoe gaan jy dit doen? Gaan jy nie in die proses dalk die markies vernietig nie? Dink daaraan, Angélique – as jy hom vernietig het, wat bly daar dan vir jou oor?”

Angélique antwoord nie. Sy staan net op en loop na die venster. Lank staar sy na die donker, koue, nat nag daarbuite.

Wat wil sy werklik hê? Wat is dit wat haar voortdryf om agter Eugéne de Vigny se geheim te kom? Die koue, skokkende besef van die waarheid laat haar sidder. Haar vingers strengel krampagtig inmekaar. Sy is bly dat sy met haar rug na die ou dame staan sodat dié nie die uitdrukking op haar gesig kan sien nie.

Sedert sy van die stryd tussen don Eduardo en die markies van Touraine bewus geword het, het sy diep in haar binneste die hoop bly koester dat die Spanjaard haar ’n geleentheid sal gee om haar belofte van trou aan die markies te verbreek. Sy het selfs onverskillig gestaan teenoor die moontlikheid dat Eugéne de Vigny sy lewe in die proses mag verloor.

Angélique voel hoe sy bleek word en haar hand gaan na haar wang.

Nog al die tyd het sy weggeskram van dié moontlikheid . . . maar nou het madame Colbert heeltemal onwetend die kern van die saak aangeraak: Sy staan onverskillig teenoor die markies en as sy hom moet vernietig, sal dit haar nie veel hartseer bring nie.

Daar is ’n pyntrek op haar gesig. Dan ruk ’n ander, dieper besef deur haar gemoed en laat haar na haar asem snak. Sy het don Eduardo nie van die doodsvonnis gered omdat sy werklik geglo het dat hy haar nie ontvoer het nie . . . sy het dit uit suiwer, onselfsugtige liefde gedoen. Sy het hom uit die Donker Gat laat haal omdat sy nie haar hart toe verstaan het nie. Dit was nie blote bewondering vir sy trots en onverskrokkenheid nie. Nou het sy haarself in die proses vernietig.

“Angélique?” Die madame se stem kom vaagweg, sag en onseker na haar, maar sy antwoord nie.

Dis nie meer in haar hande om die verloop van die twis te bepaal nie. Sy weet net met doodse sekerheid dat sy nie meer met die markies van Touraine kan trou nie.

Sy draai eindelik om na die ander vrou. Die madame kom half uit haar stoel orent toe sy die doodsbleek meisie sien.

“Chérie! Wat is verkeerd! Voel jy sleg?”

Angélique knik. “Sal u my asseblief verskoon, madame. Ek voel nie lekker nie.”

Die vrou begryp dat iets verkeerd is, maar sy kan nie dink wat dit kan wees nie. Sy wens sy kon weet wat in Angélique se gedagtes omgaan wat haar so bleek laat word het. Het sy dalk die onbesonnenheid van haar optrede voor die kommandeur besef?

“Voor jy gaan, Angélique, daar is nog iets wat ek vir jou moet sê.”

Die meisie steek by die deur vas en kyk terug. “Wat is dit, madame?”

Die ou dame glimlag. “Miskien sal dit jou opbeur, ek weet nie. Monsieur le marquis was vanmiddag hier. Hy wil hê dat julle oor ’n maand moet trou.”

Angélique ruk van die skrik en dit ontgaan die ouer vrou nie.

“Ek . . . ek kan nie, madame.”

“Ek weet dis baie ongerieflik, maar die markies wil dit so hê.”

“Hoekom so gou?” wil Angélique weet.

Madame haal haar skouers op. “Hy wil hê dat julle dadelik na Oos-Indië vertrek. Hy is haastig om daar uit te kom.”

Angélique skud haar kop verdwaas. “Oos-Indië? Maar ek wil nie gaan nie, madame! Ek wil nie meer met Eugéne de Vigny trou nie! Ek wil . . .” Sy steek vas en maak dan ’n hulpelose gebaar toe sy nie verder kom nie.

“Jou belofte is bindend, Angélique. Dink aan die skande as jy kop uittrek.”

Die meisie laat haar kop sak. “Ja, madame.” Die veglus is uit haar. Sy wil eers hierdie ontstellende ontdekking gaan ontleed, haarself aan dié nuwe gevoel probeer gewoond maak.

“Gaan rus nou, kind, jy het dit nodig.”

“Ja, madame.”

Die volgende dag reën dit nie meer nie. Plek-plek steek die blou lug tussen die wolke uit en die son gooi helder kolle oor die berge. Dit beloof om ’n mooi, sonnige dag te wees, maar daar is geen blydskap daaroor in Angélique nie.

Sy sit in die sonkamer met ’n stukkie borduurwerk op haar skoot. Sy sit al so sedert sy ontbyt gehad het en het nog geen stekie gewerk nie. Die vorige nag het sy sleg geslaap. ’n Onstuimige gemoed en herinneringe het daarvoor gesorg.

Haar posisie het al hoe meer onmoontlik begin lyk. Al word sy gedwing om met die markies te trou om haar naam nie te skaad nie, sal sy wegkwyn. En hiermee saam is daar die verskriklike selfverwyt dat sy die gebeure kon gestop het. As don Eduardo nou sou gesterf het, sou haar liefde en verlange na hom in die kiem gesmoor gewees het. Nou gaan dit bly voortleef, niemand sal weet vir hoe lank nie.

’n Bediende kondig die aankoms van monsieur Eugéne de Vigny, die markies van Touraine, aan.

Angélique verstyf. Sy was hom nie so gou al te wagte nie. Sy weet nog nie wat sy vir hom moet sê nie. Wat gaan sy antwoord as hy wil weet waarom sy toegelaat het dat don Eduardo losgelaat is?

Daar is egter nie veel geleentheid vir haar om oor dié dinge na te dink nie, want die volgende oomblik kom die markies die vertrek binnegestap. Hy loop tot voor haar, soen haar hand en glimlag stroef.

“Bonjour, Angélique. Goeiedag.”

Sy kyk vlugtig op en laat haar blik weer sak. “Bonjour . . .”

Wat anders moet sy sê? Die feit dat hy haar op haar voornaam noem, laat haar vermoed waarom hy hierheen gekom het. Hy moet aanneem dat Madame Colbert reeds met haar oor die vervroegde datum gepraat het.

Sy kyk na hom waar hy voor die oop venster gaan staan. Twee weke gelede nog sou die intieme manier waarop hy haar so pas aangespreek het miskien die wêreld se verskil gemaak het. Maar nou maak dit haar agterdogtig, laat dit haar met ’n beklemmende gemoed wag op wat hy wil sê.

Hy draai om en kyk na haar. “Ek is bly dat jy so vinnig van die skok van die ontvoering herstel het.” Hy aarsel en vee ’n denkbeeldige stoffie van sy fluweelbaadjie se mou af. “Ek vertrou dat madame Colbert reeds met jou oor die vervroegde datum vir die huwelik gepraat het?”

“Sy het,” sê Angélique dof.

Hy kyk haar ondersoekend aan en daar is ’n koue, berekenende uitdrukking in sy blou oë.

“Ek het my redes waarom ek die datum so onverwags vervroeg het,” sê hy na ’n lang stilte. Net dit. Geen woord om haar gerus te stel nie.

“Ek vertrou dat u weet wat u doen, monsieur.”

Haar antwoord laat hom skerp na haar kyk. Die feit dat sy hom onpersoonlik aanspreek, staan hom oënskynlik nie aan nie, want hy frons half ontevrede.

“Ek doen dit wat vir ons albei die beste sal wees.”

Die opstand roer in haar. Hoe kan hy weet wat vir haar die beste sal wees? Hy het haar nog nooit probeer verstaan nie. Hy het nog altyd aangeneem dat sy bloot die titel as die markiesin van Touraine as genoeg vergoeding aanvaar om met hom te trou.

“Volgens u oordeel, ja, monsieur,” waag sy dit dan.

Hy verstyf. “Ek hoop werklik dat jy nie hierdie soort menings na buite lug nie,” sê hy ysig.

Sy staan op, stap half rusteloos in die vertrek rond. “U het my nog nooit in die saak geken nie, monsieur. U het nog nooit daaraan gedink dat ek dalk . . . glad nie met u wil . . . trou nie.”

“Jy het reeds jou belofte gemaak, Angélique,” sê hy skerp. “Jy mag dit nie verbreek nie.”

Sy kyk nie na hom nie. “Mag ek nie? Ek is nie van die adel nie, monsieur.”

Sy stilswye laat haar opkyk en sy skrik vir die koue woede in sy oë. “Jy is uit die adel gebore en jy mag dit nie vergeet nie,” sis hy. “Ek het besluit om die troudatum te vervroeg en jy sal daarmee akkoord gaan.”

’n Ligte siddering gaan deur haar. Sal dit moontlik wees om ’n leeftyd saam met hierdie ysige monster te lewe?

“Voorlopig, ja, monsieur,” sê sy en skrik vir haar eie waaghalsigheid.

Sy sien hoe hy op sy tande kners, sy woede met moeite beteuel.

“Het jy met don Eduardo gepraat?” wil hy dreigend weet.

Sy kyk verras op. “Nee . . . sou dit enige verskil gemaak het?”

“Dis al waaraan ek hierdie houding van jou kan toeskryf.” Hy kom ’n tree nader en Angélique retireer instinktief. “Maar al is dit die laaste ding wat ek doen, sal ek hom doodmaak. Hy het nie die reg om te lewe nie!”