Читать книгу Eerste gedigte - Antjie Krog - Страница 23

Die aand kom stil oor die veld geloop

nugter en alleen –

die maan klim teen die bloekoms uit

en versplinter alles om ons heen.

jou blou hempie roer in die wind

jou hare krul deur my vingers

sag en blond soos dié van ’n kind,

ons staan stil bymekaar

ons oë rou

ons wange huil

ons palms wentel om mekaar

want jy gaan weg armie toe

Heidelberg toe vir ’n jaar.

jy moet altyd so bly soos nou

moenie dat baie nagte se water

slote kerf in jou gesig,

moenie dat baie dae se ligte

sterre breek in jou oë

vou saans jou hande

en bid soet woorde teen my bors.