Читать книгу Verzäll mer jet vun Kölle! - Armin Foxius - Страница 13

Wie dat esu jeit: Su alt wor die Spölmaschin noch jarnit, ävver se wor kapott. Nu froch mich nit, wie un wat; et dät sich nix. Zoehts hatt ming Frau et selvs probeet, all Knöppcher jedröck, noch nohjeloort om Beipackzeddel, wor jo alles schön avjeheff. Nix wächte un rächte sich. Un jetz wor ich dran. Nit, weil ich doför e Hängche han, nä, ich wollt ävver och jefroch wäde. Un weil de Verwandtschaff bei sujet immer zo minger Frau sage dät: Do häs doch ne Mann! Ja jo hät ming Frau ne Mann, ävver dä Mann ben ich. Mih well ich do jarnit sage. Un ne Montör anrofe kunnt ming Frau och. – Dä: Jetz kütt et Wochenengk, nöhkste Donnersdach jeit et.

No jov et jo ens e Leed, ich jläuv vum Jünter Eilemann, dat jing esu: „Ming Frau die hät en Spölmaschin, die Spölmaschin ben ich“. Ming Frau kannt dat Leed, ich kannt dat Leed; do moot nit vill jeschwaad wäde.

Als mer vör jod veezich Johr zosammejetrocke sin un dann jehierodt han, hatte mer kein Spölmaschin. Un weil ich als Kind immer der Mamm beim Spöl jeholfe un avjedrüch han, wor dä Brasel för mich nix Neues. Un wat noch dozo kom: Weil ich als Quos nit nor avdrüjje wollt, sondern wie die Jroße, alsu de Mamm un de Oma, och ens an die Poleun Topp-Posischen wollt, an et Spöle selvs, un ich dä Fähler jemaat hatt, dat minger Frau ens zo verzälle, loorte die mich nor an un dät mer en Spölkump un et Pril recke.

Ming Frau un ich, mer wore beidse Lehrer un hatten jrad dä Jung, do soß ich vör Johr un Dach em Lehrerzemmer ens widder nevven minger Kollejin, der Frau Jagla, dat wor die Frau vum Chefredaktör von he dä Rundschau, un mer sprochen üvver dit un dat un kome, woröm och nit, op et Spöle. Wat, sat die, ehr sid beidse em Deens, dozo e Kind, un dann kein Spölmaschin? Ich jläuv et bahl! Wat sin Sie dann för ne Mann un Vatter! – Dä Ress vum Vörmeddach han ich mich noch jeschammp, un am Nommedach sin mer zom Kaufhof jejange un han su e Dinge jekauf.

Nä, wat kann mer sich dodran jod jewenne! – De Oma hatt noch nen richtije Spölstein. Die nohm dat fass kochende Wasser vum Klüttehäd un dät dat en en Emaljekump schödde. Un dozo dann e paar Spritzer Zitronesaff. Et Fett jing tirek av un et wor jod för et Posteling. Un jrad et sonndachs dat met dem jolde Rand us Limoges en Frankreich! De Mamm dät dann späder heiß Wasser nemme met nem moderne Spölmeddel met Blömcher op der Plastikfläsch, die mer an de Dür vum Köhlschrank klevve kunnt.

No, dat kom mer alles widder huh, wie ich nevven der kapodden Spölmaschin stundt un mer de Häng fass am verbröhe wor. Ming Frau wor mem Trockedoch dran un dät sich jet fleute.

Och nä: Woröm kom dä Montör ehts am Donnersdach? Dat hätt ming Frau doch jet mih presseere künne!