Читать книгу Verzäll mer jet vun Kölle! - Armin Foxius - Страница 9

Et jitt en Still, die eine anlocke kann. Et jitt en Still, wo mer drop waad. Der Wald es sujet. Udder en Wonnung et naachs. Un et jitt en Still, die eine anfällt, üvverfällt, wie en jroße Lautsprecherbox, die plötzlich vun Null op Hundert jedrieht weed. Wo de no üvverhaup nit dran denke deis.

Zwei Junge woren met ehre Rädder die Öcherstroß vum Rudolfplatz eropjefahre, üvver der Mili, un dann üvver de Jahn-Wiese zom Müngersdorfer Stadion. Dat stund do, nä, loch do staats en singer janzen Praach. Et es su jäjen halver Zehn, un et es noch lang Zick bes zom Anpfiff öm halver Veer.

Die Rädder weeden avjestallt. Kei Minsch es do, se jon jetz zo Foß noch nöhter ran, de Jitter sin op, dä Mannschaftsbus us Darmstadt steit leddich op der scheeven Zofahrt. Un dat Marathontor es och op.

Einer vun dä Junge jeit wigger, dä andere traut sich nit un sät: Ich pass op de Rädder op.

Dat Jrön vum Stadionrasen leuch en der Sonn, jrad noh dem deefe Schatten vum Enjangstor, de Tribüne, die wie schwatz do ston. Dat Jrön leuch hell em jleißende Leech, un lock un trick, als wör et et Paradies. Op jeden Fall för ne Jung. Un et es esu still, dat hä si Blood en de Ohre poche un tocke hööt. Un hä jeit wigger, wie em Draum. Nix un keiner deit en ophalde: durch dat Tor, wigger. Un nit höösch, nä, meddendurch. Un hä kütt us dem köhle Schatten, un die heiße Sonn knallt em an der Kopp, hä muss blinzele. Un die Still!

An de fuffzichdausend Minsche künne he schreie, tobe, schänge, kriesche, Ah! un Oh! rofe, jubele un ehr Leeder singe; die ville Leeder, vun Kölle, vum Hätz vun der Welt, vun däm, wat noch alles kumme weed, Seeje, Pokale, Triumphe. Un en die Still jeit dä Jung, üvver Linije, op dä Rasen selvs.

Un do sin jetz alle Amphithiater, Arenas un Stadions en der Ahlen un Neuen Welt, op alle Äddeile öm en eröm. All die wichtijen Tore, die Titel brenge un Ruhm, weeden he un jetz vun em jeschosse, vun em, vun em allein. Hä es däjenije welche. En he dä Still, nor hä, dä alles erreiche well, kann un deit. Un de Sonn leuch un schingk nor em, strohlt nor en an, wärmp nor en. – Dann driht hä sich un läuf jetz dä Wäch vum Meddelkreis zoröck.

En der Enfahrt es e Kamerateam am uspacke, dä Busfahrer mät de Jepäckklappe op, ene Uniformeete verdeilt an Odner Ärmbinde.

Der Fründ steit noch nevven de Rädder un sät: Wä bes do eintlich, mich he su lang waade zo loße!

Jetz flöck zom Dom zor Andaach. Em volle Huus met dä dausende FC-Fans singe un bedde för die neu Säsong. För dä Verein. Un för sich. Dann noch Pommes Rut-Wieß. Un dann widder zom Stadion. Wat ene Dach!

Üvvrijens: Dä FC hät dä Samsdach jäjen Darmstadt bei Sonn, Jeweder un Hagel 2:0 jewonne. – Noch ohne dä Jung.