Читать книгу Verzäll mer jet vun Kölle! - Armin Foxius - Страница 14

Ich han ens en derselven Stroß jewonnt wie dä Wolle Petry, quasi schräch jäjenüvver. Domols wor dat ävver noch nit dä Wolfjang Petry, och wann dä allt su heiße dät. Dat wor einfach su ne junge Mann, su wie ich, un wann mer sich soch, dät mer nicke udder Hallo! sage. Späder, als dä berühmp wor, woodt em Ferenseh e Poträ jezeich, un do däte se dat Huus schräch jäjenüvver von däm, wo mer domols jewonnt hatte, zeije. „Tä!“, daach ich, „Do loorste ävver!“, sat ich zo minger Frau. Su wor dat en Klettenberg.

Späder sin mer en de Ennestadt jetrocke. Do wonnte en unse neue Stroß, och widder schräch jäjenüvver, der Grönemeyer; dä wor ävver allt schwer berühmp. Hä hat kein Armbändcher wie dä Wolle Petry, dät ävver och nicke udder Hallo! sage, wann mer sich beim Stüssgen treffe dät, wie der Rewe domols noch heiße dät. Un durch uns Stroß jing och der Holger Czukay vun der Jrupp „Can“, wann hä vun singer Wonnung en der Lindestroß zor Bahn en der Öcher Stroß jing. „Tach!“, „Hallo“.

Mer kann su Stroße jo och historisch sinn, wo deselve Stroß sich durch de Johrhunderte entwickelt hät. Sage mer ens die Öcher Stroß. Alles, wat vum römische Colonia noh Weste moht, sage mer ens noh Belgica, moht do langs. Un alles, wat vum Weste kom, sage mer ens späder Oche, moht och do langs, nor ömjedrieht. Em Meddelalder de Künninge un Kaiser vun däm Karl dem Jroße singem Marmorstohl noh Kölle zom Schring em Dom, met dä Hellije Drei, die jo der Herrjott noch persönlich jesinn hatte. Noch späder fohr üvver die Öcher Stroß de Linnije F, jetz de Sibbe un de Eins, ävver nor erus. Wie jesaat, historisch. – Nemme mer ens de Bäche. Do leef der Duffesbaach met schönem klore Wasser us der Eifel noh unsem kleine Rom, schön langs der Moor. Ävver dann verkom dat, un an dem Bächelche däte sich Färver un Jerber breid maache. Un dat muss jestunke han! Noch 1862 schrivv der Ernst Weyden voller Äkel dodrüvver en singem Boch „Köln am Rhein vor fünfzig Jahren“. Un minge Schwijervatter, ne Schringer, dät mer vun dä schreckliche Bombardierunge em letzte Kreech verzälle, un wie en de Trümmere nevven däm, wat sing Werkstatt jewäse wor, de Dude kollraveschwatz om Trottewar loche. Jetz sin de Bäche en janz breide Stroß zo de Bröcke, un wonne, färve un schringere deit he keiner mih.

Tja, un dann jitt et die Stroß, off och deselve Stroß, wo mer Deile udder sujar si janz Levve verbraht hät. Vielleich sujar jebore es, wo mer em Kinderjade wor, wo mer, entweder en der Stroß selvs udder de Eck eröm en de Schull jejange es, un om Heimwäch met einem Foß om Trottewar un mem andere en der Sod noh Huus jestitzelt es. Un de Mamm dät allt em Finster lijje, un om Hääd dät et en der Pann brutzele. Op der Stroß woodt jespillt, un wann ens e Auto kom, dät mer die Automark rofe. En dä Stroß, immer noch deselve Stroß, un de Eck eröm en de Hötte, dät mer knutsche. Un mänch einer blivv Johre, un der eine udder andere si Levve lang he wonne. Un den Häns hät der Kuckelkorn vörrije Woch avjeholt, us singer Stroß.