Читать книгу Verzäll mer jet vun Kölle! - Armin Foxius - Страница 8

Üvvermorje, en zwei Däch, sin mer widder suwick: Die eine fiere der Elfte em Elfte un trecke met Trumme durch de Jäjend, die andere fiere der Zinter Mätes un trecke met Päd, Tröte un Fackele durch de Stroße. Un noch andere mache beids.

No hät dä Hillije nit nen Mantel jedeilt wie eine vum C&A udder vum Weinjarten, jed Hälfte met einer Mau, die ein met Knöpp, die andere met Knopplöcher. Nä, dä hät met singem Kootschwäät singen wigge Tojaömhang jedeilt, un hä un dä Beddelmann kunnte sich noch jod un wärm enweckele.

Nu han mer hückzodachs en Kölle och vill Beddelei. Un et kann einem op der Rappel jon, wie se eine anquatsche un och anpacke. De Mihste ävver setzen do, off met nem Papptäfelche („Hunger!“), mänche met Hüng, der ein ov andere deit jet fleute, widder nen andere hät nor ei Bein udder beidse wegjeklapp. Einer hät e paar Kümpche do ston, do kannste jezielt spende: för Esse, för Flöppe, för der Hungk, för zo Kiffe.

Om Nümaat, koot vör Apostele, do, wo fröher ens der Gonski wor, setz off en jriese Frau, die loort nit, die sät nix, die schriev nor Sick för Sick en e Böjelche; un av un an leck se an dä Spetz vun ehrem Steff, do kann dä schön un fett üvvert Papier flötsche. Die han ich ens anjesproche, wat se do schrieve dät. „Mi Levve. Ävver ich ben noch lang nit do, wo ich jetz ben.“ – Dat han ich mer en de letzte Johre anjewennt: die anzospreche, die do beddele.

Nit jeder deit jo beddele: Vill bedde jo och; bedde, em Senn vun bitten. No weiß mer nit immer, wat es dat eine, wat dat andere. Ävver et mät nen Ungerscheed. Bedde is nit Kötte. Ich bedde dich öm ne Jefalle, ich bedde dich, dat do mir nen Euro lihns. Un ich bedde dich öm ne Euro, un do weiß, dä krisste nit mih widder. Dä wör jekött.

Mir hät dat ens ne ahle Fründ jesaat: Sprech met dä Lück! Un die verzälle un verzälle: ov wohr, ov jeloge, wat weiß ich. Nor Zohüre: Wat et nit alles jit. Wat nit irjenswann ens för Stellschruve nit richtich soße udder klemme deite, dat eine zom andere kom. Un mer merk, su wick ben ich nit immer dovun fott jewäse.

Un wann mer zom Herrjott bedde dun, sich bedde deit, dun mer dä jo och bedde. Un bei mänchem es et och fass Beddelei: Do bes dä Jrößte, dann helf mer och! Un och fass Maggelei: Ich ihre Dich un knee mich vör Dich hin, dann dun och jet för mich!

Un wann et Dreijesteen vör Rusemondach en de Kofferjass zor Schwatzen Moderjoddes jeit, weed do jo jeklüngelt: Mer kumme he em staatse Ornat, maache he Buhei mit Zeidung un Fernseh dobei un stelle Käze op. Do weed et wall öntlich Wedder jevve!

Noch jet: En der Bibel steit beim Matschö: Wä bedd, däm weed jejovve. Un: Wä anklopp, däm weed de Pooz opjemaat. – Un domet dat och en der Kopp erenjeit un em Jeheens bliev, hät der Lukas dat och noch ens opjeschrivve.