Читать книгу Қорасан қарақшының қолмергені - Баянғали Әлімжанов - Страница 1

Абақты,

Алты қадам

Арлы-берлі,

Ауырлық

Қайысқандай нардың белі,

Жалғанды

Жалпағынан басқандарға,

Сезілген

Дүниенің тарлығы енді.

Арасы

Алты қадам

Төр мен есік,

Көкірек қысылады

Келген бөсіп,

Торлаулы

Терезенің ар жағында,

Тұрлаусыз

Уақыт ойнар желдей есіп,

Құдайдың

Құдіретіне күмән бар ма,

Ұрыға,

Қарыға да берген несіп,

Алты адым

Арлы берлі

Қас қағым сәт…

Шамасы

Осындай жол

Көр мен бесік.

Жастықпен

Біреу түссе басы айналып,

Бел байлап

Біреу қылмыс жасайды анық,

Өшігіп

Өмір бойы өтсе біреу,

Біреулер

Өкінеді кеш ойланып,

Азапты

Адымдарды есептесең,

Жер шарын

Шығар екен неше айналып?!

Төрт тарап

Тұтқын үшін төрт қабырға,

Телміріп

Келетіндей көп сабырға,

Көңілі

Күллі әлемді кезетіндей,

Үгіліп үнсіз үміт…

Жоқ дабыра!

Қамауда

Қырық адам,

Құжынаған,

Тыным жоқ

Шыбын жанға ызыңдаған,

Қырықтың бірі қыдыр

Деген қайда,

Кім қане,

Қан мен жаны бұзылмаған?

Бұлар да

Кеше кісі саналыпты,

Жамандық

Жылдар бойы жамалыпты,

Сыя алмай

Дүниеге жойқындарың,

Ақыры

Қараңғы үйге қамалыпты.

Қамауда

Қилы тағдыр топтасыпты,

Қейбірі

Талай мәрте соттасыпты,

Сыр шертіп,

Шер тарқатып жатқанда жұрт,

Жас жігіт

Шайнайды үнсіз ақ қасықты,

Кәдімгі жастарға тән

Төбелесте,

Мастықпен

Он тоғызда от басыпты.

Ауылдан,

Ақ самалы аңқылдаған,

Доп қуса

Ертелі – кеш алқынбаған,

Балтабай,

Орта бойлы, шымыр, шапшаң,

Серпінді,

Жас қайыңдай солқылдаған.

Қап-қара

Қайғы тұнып көздеріне,

Күрсініп,

Тұншығардай өз деміне,

Кей-кейде қайраттанып,

Қайрап өзін,

Жұрттың да

Құлақ түрер сөздеріне,

Тағдырлар

Кейде жынды, кейде мұңды

Сыяр ма

Пенделердің безбеніне!?