Читать книгу Қорасан қарақшының қолмергені - Баянғали Әлімжанов - Страница 3

Ашумен

Талай маңдай жар соқпап па,

Ақылмен

Болмай ма оған салсақ ноқта?

Тұрақта

Сөзге кепті екі жігіт,

Жолыққан

Тау текедей тар соқпақта,

Жолға да

Көшедегі таласамыз,

Қайтер ек,

Қатарласып қонсақ таққа?

Үлкені

Кішісіне келген қырын,

Кішісі

Қайдан білсін оның сырын:

– Сен кімсің, әй, боқмұрын, —

Дейді зекіп,

-Өтетін

Мына жерден менен бұрын?

Бұр былай,

Босат маған дереу жолды,

Үлкеннің

Жолын кесу – жаман ырым!

– Күн сайын

Көріп жүрміз біз мұндайды,

Шегіну

Менен гөрі сізге ыңғайлы,

Сәл шегіне тұрсаңыз,

Кетем өтіп,

Қалады

Жол сізге, – деп жымыңдайды.

Үлкені

Қып-қызыл боп кеңірдегі:

– Кет, былай

Тапап өтем сені! – деді,

Қарамай

Кішісі де бет-жүзіне,

Лақтырды

Күл-қоқысын көңілдегі!

Қаһарға мініп үлкен

Бұра тартқан,

Көлігін

Апыл-ғұпыл тұрақтатқан,

Кішкентай

Айбалтасын алып шығып

Басынан

Бозбаланың бір-ақ шапқан!

Осылай

Бейтаныстан жаңа көрген,

Қапыда

Қанға батып қала берген,

Ес-түссіз

Үш күн жатып есіл жігіт,

Ақыры

Амал бітіп, арам өлген!

Қоздырып

Жастық оты делебесін,

Жан бар ма,

Көрмеген ер төбелесін,

Бірақ та,

Шектен шығып, қан төгуге

Барады дәті қалай,

Неге,

Не үшін?!

Кесіпті

Қанішерге сегіз-ақ жыл,

Дегендей,

Тағы да қан төге берсін!