Читать книгу Қорасан қарақшының қолмергені - Баянғали Әлімжанов - Страница 2

Бір мұжық,

Әкесімен ішкен арақ,

Мас болып,

Жанжалдасып, іскен қабақ,

Аузынан пергенде әке,

Қызыл қан боп,

Сау еткен

Тісін бала іштен санап,

Десанттың

Өткір құрыш қанжары екен,

Қолына

Жанталаста түскен жарақ,

Әкесі қашқан кезде,

Қас жауындай,

Артынан

Лақтырыпты күшпен қадап.

Кірш етіп

Жон арқасын тесіп өткен,

Құлаған

Байғұс әке осы бетпен,

Әйтеуір

Тірі қапты емханада,

Түрмеге

Түскен бала есі кеткен.

Тентек су

Сорлатпаған кімді тұсап?

Сөйлейді,

Айыққан соң, мұңды құсап:

– Апырмай,

Қайда,

Қалай лақтырсаң да

Ұшымен

Қадалатын жынды пышақ!

Жұрт оған күледі кеп:

– Неткен пышақ!

Әкеңді

Өзі қуып жеткен пышақ,

Өкпесін

Тесіп өтіп, қан жұтқызған

Көргенсіз,

Бетіменен кеткен пышақ!

Осылай

Есер ұлды оспақтайды,

Өкініп,

Ол шекесін тоқпақтайды,

Сойқанды

Кешіріпті әке жылап,

Тергеуші

Істі бірақ тоқтатпайды,

Сілтеген

Суық қару сұмырайды

Бес жылға

Қалай ғана соттатпайды,

Алайда,

Шын әділет сорлы әкеге,

Баласын

Сірә, бұлай жоқтатпайды!