Читать книгу Светильник жизни - Борис Огнев - Страница 62

Адно натхненне мне – Радзіма.

Я з ёю ў сэрцы праз гады

Іду да матчынай хаціны,

Дзе правадзіў свае часы.

І бачыў я, як сонца ўранні

Свяціла промнямі ў акно,

Як урачыста на світанні

Мне грэла душу ўсю яно.

І бачыў я, як лес улетку

Сваёй ліствою красаваў,

І як зімою ўсе палеткі

Снег завірухай апранаў.

І бачыў я, як птушкі, рыбы,

І ўсё, што жыва на Зямлі,

Дзе нарадзіліся і жылі,

Другога месца не знайшлі.

Вось так і людзі: нарадзяцца,

І дзе маленства правядуць,

Да тога месца маюць ласку,

З ім у сэрцы праз жыццё ідуць.

2007