Читать книгу Светильник жизни - Борис Огнев - Страница 64

Прыгожае неба ўлетку!

Празрыстае, сіняе, чыстае!

Пад ім заквітнеюць палеткі

Радочкамі кветак агністымі.

На небе аблокі прыгожыя

Плывуць, нібы хвалі, удалеч.

І думкі ідуць спадарожныя,

Каб неба такім захавалась.

Каб нашы сыны, нашы ўнукі

Пабачылі неба блакітным,

Каб вой самалётаў не чулі,

А неба каб бачылі чыстым.

Каб нашы патомкі не чулі

Той гул кананады і жах,

І стрэльбы, варожыя кулі,

І страшных пажараў размах.

А толькі каб чулі патомкі

Спяванне драздоў, салаў’ёў,

Каб бачылі неба бясконцым,

А ў ім – нашых родных буслоў.

2007