Читать книгу Vyf-en-veertig skemeraandsange - Breyten Breytenbach - Страница 7

(maar filologie is nader aan vlieg)

oor die middaguur in die ravyn

waar dit dig en groen bebos genoeg is

om die son se vuur te demp

kweel en kwitter die nagtegaal

soet snikgeluidjies,

en jy dink: dis goed en wel om ’n woordsifter

te wees met skiwwe indrukke

waarmee jy die papier probeer bind

asof dit ’n wêreld sou vergestalt

van beboste heuwels en ’n sekelmaan

wat as herout van nag- en reisruimtes

se sterre in mens se verbeelding

sing. maar wat is jou tog tog vergeleke

met die onsigbare rossinyol s’n –

die ruiseñor, riviermeneer –

as hy hierdie seisoen sy nessie

kom bou in boom en kreupelhout

en ravyn om die oorhoofse trekvoël,

die wyfietjie, hoog genag soos sterre,

met getjikker en lang melodieuse note

van vleitaal óm te sing om haar eier te lê

in sy gedig? jy hoor en jy eer hom,

die nihtegala, die nagsanger,

roesbruin gedou op die skouers,

wat ’n wêreld bind

asof dit papier is met verhale

van verwante in verre klimate:

die Kaapse lyster donker gerug

met nagvlerke en ’n oranje pens,

die klipwagter (Monticola rupestris)

wat in bergagtige streke skaam

sy blougrys kop en nek sal wys,

die lysternagtegaal (Luscinia luscinia)

so skaars soos liefdestaal

in Natal en die Transvaal,

en die lemoenvoël. en jy dink:

dit hoef nie opgeskryf te lê

as uiteensetting van aanhoulewe

sedert die aanvang van tyd nie,

want met middernagvuur en ook oor die middag

in die kloof waar dit groen en dig genoeg

is om die vlugwete van son as ster

te verdoof, bid jy in skamele gebied-

stameling jou woordklopklop se nabootsing

van nagmaal onder die hemp