Читать книгу 7 Dae - Деон Мейер - Страница 8

Toe hy klaar is, stut hy sy ken in sy hande en hy dink.

Die datums van die e-posse. Die pas het versnel, stelselmatig. Die eerste twee was ’n week uitmekaar. Toe ses dae. Toe vyf. ’n Baie vaste ritme. Behalwe die laaste een.

Omtrent almal in die laatnag gestuur.

In die eerste én tweede e-pos, die verwysing na “kommunis”. Enkelvoud. Toe word dit “moordenaars”. En “kommunistiese bedmaats”. Maar terug by die enkelvoud van “moordenaar” in die laaste een.

Die skielike sprong na die Bybelverse, die godsdienstige regverdiging, die momentum van ’n kruistog wat opbou. Maar in die laaste een is ’n sterker trant, meer selfvertroue. En doelgerigtheid. Skielik ’n man met ’n missie.

Hy kan sien waarom John Afrika en Zola Nyathi dink dit is ’n versteurde man wat hier skryf. Al die tekens is daar: Malles doen hul ding in die nag. En hulle raak ál dringender met verloop van tyd, hul kommunikasie meer gereeld. Hul bel, uitasem en anoniem, of skryf, onsamehangend, dikwels vol rassehaat of komplotvrees of oordeelsdagwaarskuwings van dis-die-gode-se-wraak-vir-’n-sondige-land.

Soos hierdie een.

Hulle teer gewoonlik op die media, bestudeer elke brokkie wat oor ’n saak verskyn, en reageer daarop, haal daaruit aan, borduur daarop voort.

Dié een doen dit nie.

Hulle gee hulself byna altyd ’n naam as hulle skryf, die een of ander mitologiese of sterreteken- of vreesinboesemende skuilnaam.

Nie dié een nie.

Dié een spring van die een brief na die ander rond in sy aanslag, dié een het skielik twee weke lank stilgebly voor die laaste e-pos. Wat hy in die dag gestuur het, ’n Saterdagmiddag, net ure voor hy skiet.

Dié een wat in die laaste e-pos direk verwys na ’n motief: Julle weet hoekom sy vermoor is.

Dié een het sy dreigement uitgevoer, hy het die een ding gedoen wat die SAPD se toorn sal laat ontvlam – hy’t ’n poliesman geskiet. En hy dreig om dit weer te doen.

Iewers is iets nie reg nie.

Hy plaas die e-posse een vir een terug in hul lêer en trek die lywige Sloet-dossier nader. Hy maak dit oop, hy wil van heel voor af begin, eers na die moordtoneel kyk, die foto’s, die forensiese verslag, die patoloog s’n …

Dan klop iemand aan sy deur, sag en apologeties.

Hy word weggeruk uit sy konsentrasie. “Kom in,” sê Griessel.

Brig. Musad Manie se bynaam in die DPMO is “Die Kameel”. Want “Musad”, het een van die Valke-speurders by ’n Moslem-vriend uitgevind, beteken “losgelate kameel” in Arabies. En toe die lang, skraal kol. Zola Nyathi as hoof van die Geweldsmisdaadgroep aangestel is – Nyathi met sy stadige en statige, doelbewuste, effe vooroor tred – is hy gou “Die Kameelperd” gedoop. Wat net so vinnig na “Die Giraffe” verander het omdat dit makliker sê, en omdat die kolonel in elk geval meestal Engels praat.

Dit is Die Giraffe wat nou inkom, sy kaalgeskeerde kop blinkend onder die fluoorligte van Griessel se kantoor.

“No, please, Bennie, don’t get up …” Hy stap tot by die lessenaar, plaas met sy slanke vingers ’n motorsleutel daarop.

“You can use the BMW.”

“Thank you, sir.”

“Bennie, you know we’re a family here.”

“Yes, sir.”

“You know that we approach investigations as one big team.”

“Yes, sir. I just want to study the docket first …”

“I understand that, Bennie. But when you’re ready, get the guys involved. I’ve already called Vaughn, he’s on standby …”

“Yes, sir.”

Nyathi tik met ’n vinger op die dossier, sy stem meteens sag en vertroulik. “Look,” sê hy. “You’re an old hand. I don’t have to spell it out for you …” Die kolonel huiwer, lig sy kop, kyk Griessel reguit in die oë. “You come talk to me, Bennie. Or to the Brig. You find any monkey business anywhere, you come to us …”

Griessel weet nie wat om te sê nie.

“Are you with me, Bennie?”

“Yes, sir,” sê hy in die hoop dat hy dit later sal kan ontsyfer.

“Good.”

Nyathi draai om en stap deur toe. Net voor hy dit toemaak, sê hy: “Good luck.”

Griessel sit en kyk na die deur. Manie en Nyathi is ook onkant betrap deur dié ding, deur Afrika se versoek en betrokkenheid. Hulle speel saam, maar versigtig.

Hy skud sy kop. Politiek. Nie sy gunstelingspel nie.

Maar hy waardeer Nyathi se gebaar. Die probleem is dat hy nog nie heeltemal oortuig is van hierdie ons-is-’n-groot-familie-en-ons-werk-as-’n-span-strategie van die Valke nie. Hy is nog nie eens drie weke deel van die eenheid nie, hy het maar onlangs geleer JOC staan byvoorbeeld vir Joint Operational Centre – groephoofde en speurders van die onderskeie DPMO-eenhede wat almal onder een operasieleier saamgegooi word om ’n saak te ondersoek. Te veel mense, ’n resep vir chaos. Hy’s gewoond aan een skofvennoot, of alleen werk, veral die afgelope jaar toe hy by Afrika se kantoor was.

Hy sug. Hy weet nog steeds nie hoekom Afrika hom oorgeplaas het Valke toe nie.

Hy trek die dossier nader, haal die misdaadtoneelfoto’s een vir een uit en pak hulle in drie rye voor hom.

In volkleur lê Hanneke Sloet op die blinkgepoleerde, groot marmerteëls, langs ’n enkele ronde pilaar. Die rooiswart bloed is in skrille kontras met haar moulose wit rok en die liggrys vloer. Sy lê op haar rug, regterarm oor haar lyf, die regterhand vasgeklem teen die wond in haar maag. Sy het die massiewe bloedvloei tot op die laaste probeer stil.

Haar kaal linkerarm is effens uitgestrek, haar hand oop.

Haar kop op die vloer, die agterkant van die skedel rus in die bloed, haar donker hare het oor haar gesig geval, bedek haar oë en neus, maar die mond is sigbaar. ’n Vol mond, donkerrooi lipstiffie, amper die kleur van die bloed.

Sy is kaalvoet, die rok het met die val opgeskuif, haar bene oop tot ver bo die knie.

Dit lyk na ’n enkelvoudige wond, net onder en net regs van haar hart.

Hy wil ’n gevoel kry vir die toneel, ondersoek die foto’s een vir een. Die woonstel is nuut en modern, die mure en die enkele pilaar spierwit, die vloer grys en blink, die vensters groot en gordynloos – dit kyk uit op ’n breë balkon buite, en oor die veelkleurigheid van die Bo-Kaap en Seinheuwel.

Sloet lê in ’n ruim vertrek. Agter haar, in die middel, is ’n wit rusbank en twee stoele, vierkantig en modieus, op ’n los wit langhaartapyt.Teen die lang muur is een tamaai, ongeraamde kunswerk, van die moderne soort wat Griessel nie verstaan nie, vorme en strepe in wit en grys, soos ’n lugfoto van branders in die see. ’n Enkele glas-en-chroom-rak bevat ’n hoëtroustel en twee klein luidsprekers.

In die hoek verste van waar Sloet lê is daar ’n wenteltrap wat na ’n hoër vlak lei – gloeiende ligbruin hout, met ’n dun vlekvryestaal-reling.

By die venster staan ’n wit teleskoop op ’n driepoot, gerig op die geboue van die stad.

Agter die pilaar is daar ’n klein oopplankombuis – moderne kaste agter ondeursigtige, vaalgroen glas, en ’n hoekige, chroomkleurige yskas.

Die voordeur is drie meter na links van die kombuis, en vier meter van waar Hanneke Sloet se lewelose liggaam lê.

Hy kyk ook na die laaste reeks foto’s, van die woonstel se twee slaapvertrekke. Die groter een was duidelik waar Sloet geslaap het. Dit is meestal pynlik netjies. ’n Wye dubbelbed op ’n vierkantige wit platvorm, die opgemaakte beddegoed spierwit, net twee donkerbruin kussings wat by die donkerhout-bedkassies pas.

Die lessenaar, ’n gladde wit houtblad op twee bruin bokkies, dra die enigste tekens van aktiwiteit: ’n skootrekenaar, ’n paar lêers, waarvan twee oopgeslaan is, ’n vulpen, die doppie af. ’n Glas rooiwyn, driekwart leeg, ’n Apple iPhone. Die bruin hoërugstoel staan teruggeskuif, effe gedraai. ’n Aangeskakelde bruin staanlamp net regs daarvan.

Die tweede slaapkamer is kleiner. ’n Enkelbed, onopgemaak, kartonbokse daarop, onoopgemaak. ’n Leë, wit boekrak, twee opgerolde Persiese tapyte.

Griessel tel die dik dossier op en plaas dit voor hom, bo-op die foto’s. Soos alle SAPD-dossiere bestaan dit uit drie afdelings: deel A, wat die onderhoude, verslae, verklarings en die fotoalbum bevat; in deel B word die korrespondensie bewaar wat met ander SAPD-afdelings of buite-instansies soos banke of werkgewers gevoer is; deel C is die ondersoekdagboek op die SAPS5-vorm, hierdie een ’n noukeurige, chronologiese geskiedenis van die saak, met verwysings na dokumente in Deel A.

Hy blaai tot by die patoloog se verslag in deel A, sien tot sy verligting dat prof. Phil Pagel die lykskouing gedoen het. Want Pagel is die slimste ou wat hy ken, uiters ervare, ontsaglik deeglik. En bowenal weet Pagel hoe om ’n verslag te skryf sodat speurders dit kan verstaan én gebruik. Boaan is daar altyd ’n opsomming wat die ondersoekbeampte se lewe vergemaklik – gewone taal, puntsgewys, kort sinne en paragrawe, nuttige inligting.

Griessel lees:

• Tyd van dood: Tussen 20:00 en 00:00 op Dinsdag, 18 Januarie. Waarskynlik rondom 22:00.

• Oorsaak van dood: Radikale bloedverlies as gevolg van ’n enkele steekwond van voor, 8 mm bo die vierde rib, 20 mm links van die borsbeen (gladiolus), deur die linkerlob van die lewer en die inferior vena cava (die groot aar, vervoer suurstofarme bloed van onderlyf na hart), by die T7-werwel.

• Wondpatologie en wapen: Die wondpatologie dui op ’n steekvoorwerp met, bes moontlik, ’n skerp punt (baie egalige spitshoek) en ’n dubbele, onegalige snykant (diamant-geometrie?). Die lem is waarskynlik reguit. Die lem se afmetings is waarskynlik 6,5 tot 7,5 cm wyd, 1,5 cm dik, en langer as 20 cm (geen kneusing van hef of hefbeskermer nie). Steekhoek van 85 tot 105° in verhouding met vertikale torso.

• Enkele, noodlottige steekwond en totale afwesigheid van verdedig-ingswonde aan hande dui op aansienlike geweld van steekaksie, of baie skerp lem, of ’n kombinasie van die twee. (Verrassingsaanval?) (Tuisgemaakte wapen? Assegaai? Ornamentele dolk? Swaard?)

• Wondpatologie en verdagte: Verdagte is waarskynlik 200 tot 400 mm langer as slagoffer (grootte van wapen, hoek van wond, moontlikheid van aansienlike geweld). Enkele steekwond en onbekende wapen verhoed verdere spekulasie.

• Wondresidu: Geen.

• Geen aanduiding van seksuele aktiwiteit nie.

Met die nuwe kennis kyk Griessel weer na die misdaadtoneel-foto’s. Net een keer gesteek. Sy lê vier meter van die voordeur af, en daar is geen wonde aan haar hande wat wys sy het haarself verdedig nie.

Geen ooglopende bewyse van roof nie, het die brigadier gesê. En volgens Pagel geen seksuele tekens nie. Dit beteken ’n afwesigheid van semen, van kneusings aan die slagoffer.

Hy wil weet wie die liggaam gekry het. Hoe werk die gebou se sekuriteit?

Hy blaai deur deel A, op soek na verklarings, kom af op ’n wit A4-koevert, los ingevoeg agter die fotoalbum. Iemand het in blou pen ’n enkele woord daarop geskryf: Sloet.

Hy maak dit oop, trek die inhoud uit.

Drie groot kleurafdrukke. Van ’n lewende Hanneke Sloet.

Dit boei hom onmiddellik, sodat hy vergeet waarna hy gesoek het.

Al drie foto’s is in ’n ateljee geneem, met professionele beligting. In die eerste is net haar kop, haar regterskouer en ’n deel van haar arm sigbaar. Sy dra ’n dun wit frokkie, afgeëts teen die sonbruin, gladde vel van haar skouer en arm. Haar kop is na regs geraam, sy kyk af, haar oë versluier, die regterkant van haar gesig in ’n donker skaduwee wat die vol lippe en die sterk wangbeen beklemtoon. ’n Enkele dun sliert van haar hare hang oor haar gesig, tot by haar ken. Die skouer en arm is vroulik, gespierd. Die grys agtergrond is ’n interessante tekstuur, uit fokus.

Daar is ’n sekere sensualiteit aan die foto.

Mooi vrou. En sy weet dit. Sy hou daarvan, sy paradeer dit so ’n bietjie.

Die tweede foto is halflyf, haar kop net effens gesak sodat haar donker oë opkyk na die kamera. Sy het ’n gemaklike glimlag, wat ’n klein gaping tussen haar voortande sigbaar maak. Haar hare is nou vas na agter. ’n Dun, noupassende en kraaglose grys bloes met ’n lae hals stal die groot, prominente borste met ’n soort argeloosheid uit.

Die derde een is ’n naakstudie, donker en kunstig. In goeie smaak. Die agtergrond is pikswart, die beligting van regs en agter, haar lyf gedraai, sodat net ’n wangbeen, die punt van haar neus, ’n groot, ronde oorbel, die slanke lyn van haar nek, ’n skouer, ’n enkele, perfekte bors en tepel, ’n heup en die buitelyn van ’n been sigbaar is.

Hy vermoed die foto’s is onlangs geneem, sy lyk volwasse, naby aan die ouderdom van 33, volgens die dossier.

Hy rangskik die foto’s in ’n ry langs mekaar. Kyk weer. Watter persoonlikheid, watter motivering het haar dié moeite laat doen? Hoeveel ure, om die afspraak by die fotograaf te maak, om die regte kledingstukke te kies, om die fotosessie af te handel? Sy, ’n besige handelsprokureur.

En die borste. Onnatuurlik groot en perfek, soos iemand wat dit chirurgies laat verbeter het.

Vir wie? wonder hy. Vir wie het sy dié foto’s laat neem?

Hy sit en staar, gefassineer deur die smeulende vrou.

Sy selfoon lui, skielik en skril.

Hy kom terug na die hede met ’n vae skuldgevoel, moet eers na die instrument soek. Hy kry dit in die sak van sy baadjie wat oor die stoel hang, haal dit uit. ALEXA, staan op die skerm.

Fok. Hy moes haar gebel het. Kyk na sy horlosie. Dis amper elfuur.

Hy antwoord: “Alexa, ek is baie jammer …”

“Nee, dis nie Alexa nie,” sê ’n manstem. Onvriendelik. “Sy het gesê ek moet jou bel om haar te kom haal.”

“Waar is sy?”

“Sy’s dronk, meneer. Van haar voete af dronk.”