Читать книгу Bachor. Bezradnik nieudacznych rodziców - Dominika Węcławek - Страница 22

Wymaga wprawy, fantazji, pieniędzy i kilku nieszablonowych rozwiązań. Na szczęście potrafi wpędzić bachora w taką paranoję, że najprawdopodobniej już w wieku lat trzynastu postanowi rozrzucić po przedpokoju bibułę z opozycyjnymi hasłami, uprowadzić myśliwiec i wylądować gdzieś na drugiej półkuli, prosząc o azyl polityczny. Jak to zrobić? Zacznijcie od zamontowania w gniazdkach specjalnych blokad, niby po to, by „manieństwo nie ftykauo paluśków, nu, nu, nu”. Pod prześcieradełkiem instalujecie czujnik oddechu czy tam bicia serca, obok kładziecie mikrofon do prowadzenia nasłuchu, w misiu instalujecie kamerę, wszędzie upychacie jakieś ekstragadżety, że niby dzidzia się bawi. Chuja tam bawi, niby coś tam klika, coś tam pyka, ale tak naprawdę zbieracie o niej komplet danych do akt. Z czasem kontrolę rozszerzacie na monitoring smartfona, konta na Facebooku, zachowania w szkole, a każde oddanie moczu łączycie z sikaniem na taki specjalny paseczek, który testuje, czy progenitura aby nie ćpa, nie ma wrzodów, rzeżączki i problemów z tarczycą. Jeśli będziecie urządzać przesłuchania przynajmniej raz na dobę, mniej więcej w okolicach drugiej w nocy, macie gwarancję, że albo potwór sam się wyniesie, nim osiągnie wiek zwany dawniej gimnazjalnym, albo przyjdzie opieka społeczna i go zabierze. Tak czy inaczej – problem solved.