Читать книгу Bloedwater - Douwleen Bredenhann - Страница 12

Van: Adriana Coetzer

Verzonden: Vrijdag 23 Oktober 2009 16:00

Aan: Woudstra Bosman

Onderwerp: Besoek en reisreëlings

Woudstra

Hiermee bevestig ek dan my reisreëlings. Ek land 23:00 die aand van 4 November en vertrek op Sondag, die 14de November om 00:05.

Hoewel my werkgewer baie tegemoetkomend was, gaan ek ongelukkig inkomste verloor vir die betrokke dae. Ek gaan nie nou vir jou ’n kosteberaming of my bankbesonderhede gee nie, ons kan dit bespreek wanneer ek daar is. Dit was nie ’n probleem om solank die vliegtuigkaartjie te betaal nie, my kredietkaart was verdraagsaam.

Daar is seker nie enigiets anders wat ek hoef saam te bring nie?

Ek neem aan jy sal reëlings tref om my by die lughawe te kom haal.

Dan groet ek tot 4 November.

Adriana

Sy wou nie vroeër vanoggend hierdie e-pos stuur nie. Hoewel die vlugte vinnig gefinaliseer moes word, wil sy nie hê hy moet die indruk kry dat sy nou meer toegeeflik geword het nie. Hopelik onthou hy dat sy normaalweg niks halfhartig doen nie. Sy het haar nou tot die besoek verbind, haar vlugte bespreek en betaal, maar dit is al. Nou stel sy net belang om sonder onnodige rimpelings daar uit te kom en te doen wat van haar verwag word sodat sy kan terugkeer hierheen. Dit is net nog iets wat sy oor en verby moet kry.

Gelukkig sal sy nie oor ’n maandeinde weg van die huis af wees nie. Al kan rekenings per internet vereffen word, verminder en vereenvoudig dit die reëlings wat getref moet word. Sy het met Carolien de Graaf van die hoekappartement langsaan gereël om haar pos uit te haal, haar plante water te gee en vir die vensterwasser oop te maak en hom te betaal.

Carolien gaan feitlik nooit êrens heen nie noudat haar man bedlêend is en sy hom voltyds versorg. Hoewel sy gewoonlik tuis is, word sy selde gesien of gehoor. Haar hele bestaan word op die oog af daaraan gewy om seker te maak dat haar eggenoot se dae en nagte so pynvry en gerieflik as moontlik verloop.

Kruideniersware bestel Carolien per internet van Albert Heijn af. Hoewel dié supermarkgroep kliënte se aankope in hul kombuise besorg, verkies Carolien om dit by haar voordeur te ontvang en self na binne te neem. Geruisloos, soos ’n groot trapsuutjies, beweeg sy sonder om inkopiesakke of produkverpakkings te laat ritsel. So sag verskyn en verdwyn sy in die reghoekige ruimte van haar voordeur dat Adriana soms wonder of sy haar werklik gesien het en of dit net ’n visioen was. Vir dae aaneen praat Carolien met niemand nie en is die weeklikse afdra van haar vullissakke die naaste wat sy aan ’n buitenshuise uitstappie kom.

Dis vir Adriana ondenkbaar dat ’n vrou van iets in die vyftig tot ’n kluisenaarsbestaan gedoem is weens haar man se siektetoestand. ’n Toestand waarvan elkeen van haar bure bewus is, maar niemand is seker waaraan hy ly nie. Almal is te ordentlik om uit te vra na ’n kwessie waaroor daar nie vrywilliglik inligting aangebied word nie. Die kere wat sy hoflik verneem het hoe dit met hom gaan, was die antwoord elke keer dieselfde: onveranderd. Niks meer of niks minder nie.

Verder as dit word niemand in Carolien en Jeroen de Graaf se binneruimte toegelaat nie. Soms wonder sy of die vrou iemand sal inlaat wanneer hy die dag te sterwe kom. Sou hulle dan geen familie hê wat haar of hom kom besoek nie?

Woudstra se geheimsinnigheid ten opsigte van Marlinda laat haar dink aan die opset by die De Graafs. Sy wonder of Woudstra se bure weet wat daar aan die gang is. En sy ouers? Hy het niks van hulle genoem nie. Hulle leef dan seker nie meer nie. Hy moet net sorg dat daar darem iemand is na wie sy haar kan wend as dit te alleen raak daar. Of te vreemd. Of as iets skielik drasties verkeerd loop.