Читать книгу Elza Rademeyer Omnibus 8 - Elza Rademeyer - Страница 10

Alet trek haar storieboek nader, maar sukkel om te konsentreer. Benoudheid oor wat Bets se reaksie gaan wees wanneer sy uitvind haar vriendin het tog in haar slaai gekrap, neem haar gedagtes in beslag. Maar gaandeweg neem die lettertjies voor haar tog vorm aan, en raak sy heeltemal verdiep in die verhaal. Eers toe sy met die boek klaar is, tref dit haar dat daar amper drie uur verstryk het, en dat Bets nog nie terug is nie. Dit maak haar bekommerd. Bets sit nooit eens ’n hoed op wanneer sy gaan stap nie. En daardie seer enkel van haar … Het dit nie straks van nuut af seergekry, dié dat sy so draai om terug te kom nie?

Sy is sommer half kwaad toe Bets uiteindelik opdaag. “Waar op aarde was jy die hele tyd?”

“Ek het mos vir jou gesê ek gaan stap. Dit raak nou tyd dat jy ophou om my soos ’n kind op te pas. Ek het nie nodig om elke keer aan jou verslag te doen oor my doen en late nie!”

“Jammer,” sê Alet dadelik berouvol. “Ek was net bekommerd oor jou. Kom lê op die kombers dan gaan haal ek vir ons koeldrank.”

“Nee,” sê Bets, haar erglikheid van flussies skynbaar vergete. “Ek sal die koeldrank gaan haal. Watter soort wil jy hê?”

“Enige soort.”

Sy kyk Bets agterna toe sy wegloop. Haar buierigheid wys duidelik dat daar iets is wat broei. En met goeie rede. Hoe gouer die vakansie tot ’n einde kom, hoe beter.

’n Rukkie later toe Bets op die kombers aan die slaap raak, staan sy op om te gaan swem. Sy kyk bekommerd berg se kant toe. Dis maklik die warmste dag wat hulle nog gehad het hier in die Richtersveld. Sou die mans darem sonbrandolie saamgevat het?

Toe sy klaar geswem het, gaan lê sy op die gras op haar handdoek. Net tot haar bikini droog is, sê sy vir haarself, maar dis nie lank voor sy weer lomerig word nie. Sy skrik wakker toe iets ysigs haar rug tref. Die skok is so groot dat sy opspring en sommer mik om Peet se laggende gesig ’n klap te gee. Hy koes egter vinnig weg, en toe besef sy eers dis eintlik Jan wat sy moet klap, want dis hý wat water uit die waterbottel oor haar rug gegooi het.

“Ek dag julle is besig om berg te klim!”

“Dit het te warm geword,” sê Peet. “Ons het besluit om om te draai voor die son ons heeltemal verskroei.”

“’n Wyse besluit, sou ek sê.”

“Ons gaan ook kom swem,” sê Jan. “Wag hier vir ons. Ons gaan net gou ons swemklere aantrek.”

Sy staar hulle agterna toe hulle kamp toe loop. Dis eintlik snaaks dat Jan nog nie agtergekom het van haar en Peet nie, dink sy by haarself. Of is dit maar net haar skuldige gewete wat maak dat sy wil glo almal in die kamp moes dit al teen hierdie tyd besef het?

Toe hulle terugkom, piets Peet haar oor die boude met sy handdoek. “Jy moet ’n slag jou bene smeer. Kyk hoe rooi is hulle.”

“Ek sal my gaan smeer wanneer ek teruggaan. Ek het nie my sonbrandolie saamgebring nie.”

“Ek het myne hier,” sê hy, en toe sy haar kom kry, kniel hy langs haar, sy hande vol sonbrandolie, reg om haar in te smeer.

Sy vlieg orent. “Toemaar, ek sal self.”

Sy sien hoe hy vlugtig oor sy skouer loer na waar Jan in die water plas, en toe hy terugdraai, is sy oë vol tergduiweltjies. “Mag jou toekomstige man jou nie insmeer nie?”

“Nie hier nie. Nie nou nie,” sê sy verbouereerd.

“Wanneer en waar dan?”

“Los jou stuitigheid. Jan kyk vir ons.”

“Ek is seker hy sal nie omgee dat ek jou help nie. Wees nou ’n soet meisie en draai terug op jou maag. Hy sal net agterdogtig raak as jy jou langer teësit.”

Sy gehoorsaam half outomaties. Maar ondanks die versengende hitte slaan die hoendervleis op haar uit toe sy hand aan haar bobeen raak. Sonder haas smeer hy haar bene van bo tot onder. As dit nie was vir Jan in die water en vir haar skuldgevoel jeens Bets nie, sou sy haar volkome kon oorgee aan die genot daarvan. Maar juis dit maak dat sy tente se kant toe kyk en Bets na hulle toe aangestap sien kom.

“Wag eers, ek het nog nie klaar gesmeer nie,” sê hy toe sy vinnig orent kom.

“Gee vir my. Ek sal self verder smeer. Bets is op pad hierheen.”

Hy gee ’n suggie. “Ek wens jy wil ’n slag jou lojaliteit teenoor haar los. Ek is moeg daarvan om ter wille van ander my gevoel vir jou weg te steek. Ek wil jou vashou en liefkoos. Ek wil hê die hele wêreld moet sien …”

“Sjuut!” maak sy hom stil en gryp die bottel uit sy hand. “Gaan klim in die water.”

Maar pleks dat hy water toe gaan, kom maak hy hom op ’n klip skuins langs haar tuis. “Dis lekkerder om hier by jou te sit. Ek sal gaan afkoel nadat ek jou liggaamsbou bewonder het.”

Daar is nie tyd om iets daarop te sê nie. Bets is te naby. En sy kan maar net hoop dat dié sal dink haar wange is rooi weens sonbrand. Gelukkig spits Bets haar aandag op Peet toe en vra wanneer hulle teruggekom het.

“So pas. Die son het ons amper verskroei.”

“Het julle darem die piek bereik?”

“Nee, ongelukkig nie. Maar waar was jy dan? Ek het jou nie netnou in die kamp gesien toe ons ons swemklere gaan aantrek het nie?”

“Ek en Mary-Ann het ’n entjie gaan stap. Jy moet weer ’n slag na haar arm kyk. Sy sê dit voel ongemaklik.”

“Gisteraand was daar nie fout mee nie. Maar ek sal netnou weer kyk. As julle twee dames my nou sal verskoon, ek gaan ook eers afkoel.”

“Ek voel nogal jammer vir Mary-Ann,” sê Bets toe Peet in die water klim. “Thinus kon darem tot by die huis gewag het voor hy haar afgesê het.”

“Ja, ek kry Elsie ook jammer,” sê Alet. “Dit lyk my dinge tussen haar en Ben wil ook nie weer op stryk kom nie.”

“Dit sal ook nie. Maar wag, ek gaan gou my swemklere ook aantrek,” sê Bets. “Daardie twee baljaar darem nou te lekker in die water.”

Alet wonder hoekom Bets sê dinge tussen Ben en Elsie sal nie weer op stryk kom nie. Elsie het seker met haar gepraat oor hul verhouding. Arme Elsie.

Toe hulle ’n ruk later by die ander kampeerders aansluit, word die meisies aangesê om solank slaai te maak. Alet merk dat Elsie ledig rondstaan en so verdrietig lyk dat sy sommer die aartappel wat sy besig is om te skil, vir Bets gee. “Hier, skil jy verder. Ek gaan gou vir Elsie vra om ons te kom help.” Maar sy is totaal onbedag daarop dat Elsie haar sou afjak.

“En nou?” vra Bets toe sy terugkom. “Wat het Elsie gesê?”

“Sy sê sy werk nie saam met fariseërs nie,” sê Alet oorbluf. “En toe loop sy sommer van my af weg. Wat sou dit beteken?”

“Hmm, ek het gedink jy maak ’n fout om haar te vra.”

“Maar hoekom? Ek het haar mos niks aangedoen nie.”

“Toemaar, sy sal wel die een of ander tyd daaroor kom.”

“Waaroor kom?”

“Oor Ben.”

“Ai, ek het so gehoop dinge gaan weer regkom tussen hulle.”

“Hoe ver is julle met die slaai?” word hul aandag deur Jan in beslag geneem. “Kan ons al die vleis begin braai?”

“Ja, wat,” sê Bets. “Ons gaan nie aartappelslaai maak nie, dit vat te lank. Ons kook dit sommer net.”

“Wat van pap?” wil Peet weet.

“Dit kan Alet weer môreoggend vir jou maak vir ontbyt.”

“Is dit ’n belofte?” vra hy met sy blik op Alet.

“Ja, goed, as die ander ook wil hê.”

“Gaan jy dit weer so effentjies laat aanbrand ook?”

“Ek sal probeer.” Sy verwens die blos op haar wange en loop vinnig weg om kamma haar hande te gaan afspoel. As hy haar so bly treiter, gaan almal in die kamp binnekort besef sy’s tot oor haar ore verlief op hom, dink sy in haar enigheid.

Terwyl die mans vleis braai, kom sy agter daar is vele onderstrominge om die vuur. Dis ook stiller as ander aande. Ben slaan die een ná die ander bier weg en kyk nie na Elsie se kant toe nie. Sy sit weg van hom af in die vuur en staar. Thinus is baie danig met Ernst se meisie, en dit lyk nie asof Mary-Ann haar enigsins daaraan steur nie.

“Nee, my maggies,” sê Jan op ’n keer. “Hoekom lyk almal vanaand of hulle op pad is na ’n begrafnis? Ben, laat waai daar met ’n grap, man.”

Maar Ben glimlag net, maak vir hom ’n soveelste bier oop en gaan sit langs Mary-Ann.

“Gaan haal liewer jou kitaar,” sê Peet.

Toe Jan terugkom met die kitaar, neem Peet dit uit sy hand, tokkel so ’n paar keer met sy vingers oor die snare, en trek uit volle bors weg met “My Sarie Marais”, terwyl hy homself begelei.

’n Paar oomblikke staar almal hom verras aan, maar toe Jan begin saamsing, val die ander ook in.

Alet is verstom. Dit het nog nooit by haar opgekom dat Peet kitaar kan speel nie, laat staan nog so mooi! Maar nou ja, wat weet sy eintlik van hom af? Behalwe dat sy hom liefhet. En dat dit nie net die verliefdheid van ’n vakansie-romanse is nie.

“Ek het nie eens geweet Peet kan kitaar speel of sing nie,” sê Bets wat ná ’n rukkie langs haar kom sit het. “Hy is nogal goed.”

Die musiek skep gou ’n vrolike atmosfeer. Miskien ’n bietjie té vrolik, dink Alet bekommerd toe sy merk Ben sit met sy arm om Mary-Ann se skouers. Dis die laaste ding wat sy verwag het, dat hy hom aan Mary-Ann sou steur. Ben, wat vroeër so uitgesproke daaroor was dat hy nie van mollige meisies hou nie. Wys jou net wat die liefde aan ’n mens kan doen. Het sy nie ook aanvanklik, toe sy Peet die eerste keer gesien het, gedink hy is ’n ou vaal mannetjie nie!

Toe Mary-Ann op ’n keer openlik vir Ben in sy nek kielie, en sy sien dat Bets se blik ook op hulle rus, sê sy: “As jy my vra, het Ben ’n paar sopies te veel in. Arme Elsie. Ek kry haar baie jammer.”

Bets glimlag. “Toemaar, kry liewer vir Mary-Ann jammer. Sy’s ’n sot om te glo Ben steur hom aan haar.”

Toe dit slaaptyd raak, en Bets saam met ’n paar van die ander meisies wegstap ablusieblokke toe, kom sit Peet langs haar. “Het jy gehoor my laaste liedjie was net vir jou?” vra hy sag.

“Dankie. Ek het dit nie besef nie. Jy sing pragtig. Hoeveel fasette is daar nóg in jou lewe waarvan ek nie weet nie?”

“Wat jy dalk nog nie weet nie, is dat ek ’n baie goeie man vir jou gaan wees. En net so ’n goeie pa vir ons kinders.”

“Jy loop dinge vinnig vooruit,” sê sy blosend, maar met ’n warm gevoel in haar binneste.

“Kom ons gaan stap.”

“Nee,” sê sy vinnig. “Ons kan nie alleen gaan stap nie. Wat sal Bets en die ander daarvan dink?”

“Ek gee nie ’n snars om wat hulle dink nie. Toe, kom ons gaan loop ’n entjie.”

“Hoe aanloklik dit ook al klink, nee.”

“Sal jy saam met my gaan stap as Bets haar toestemming gee?”

“Sy sal dit nimmer as nooit gee nie.”

“Jou lojaliteit teenoor haar verstom my.”

“En jou díslojaliteit teenoor haar verstom my. Daar kom hulle juis nou terug,” beduie sy bome se kant toe waar Bets se gelag helder opklink.

“Ek gaan nou vir haar sê hoe sake staan sodat jy kan sien haar sogenaamde liefde vir my is net ’n blufspel.”

“Nee, asseblief nie,” keer Alet vinnig. “Onthou ons twee deel ’n tent. As jy haar wil afsê, moet jy dit liewer môreoggend doen. Anders moet ek die slae alleen verduur.”

“Goed, môreoggend dan. Ek sal my liefde vir jou darem seker nog een nag in toom kan hou.”

Sy woorde maak dat sy weer eens nie kan slaap nie. Sy voel jammer vir Bets, maar is ook bekommerd oor wat haar reaksie gaan wees. Dit gaan bitter jammer wees as dit die einde van hul vriendskap beteken. Maar wat anders moet sy doen?

Die een of ander tyd sluimer sy wel in, maar skrik dadelik wakker toe sy ’n geritsel by die tentopening hoor. Toe sy sien dis Bets wat buitentoe gaan, kyk sy op haar horlosie. Dis twee-uur. Gelukkig darem nog ’n hele rukkie voor opstaantyd. Sy dommel dadelik weer weg, maar skrik wakker toe Bets terugkom. Dis vieruur, sien sy.

“Waar was jy die hele tyd?” vra sy bekommerd. “Is jou maag weer ongesteld?”

“Lê jy al weer wakker en spioeneer op my?”

“Ek spioeneer nie op jou nie. Ek het toevallig wakker geskrik toe jy twee-uur hier uit is. Dis twee uur gelede. En in daardie dun nagklere van jou. Jy sal mos siek raak, man.”

Bets gee ’n kortaf laggie. “Jy hoef jou nie oor my dun nagklere te bekommer nie. Ons het ’n kombers gehad, genoeg bier én ’n bottel vonkelwyn.”

“Wie? Waarvan praat jy?”

Bets klim op die matras en trek die beddegoed oor haar. “Moenie maak of jy dom is nie. Jy weet mos wat gebeur as ’n man en meisie saam onder ’n kombers lê.”

“Jy bedoel tog nie …?” adem Alet geskok.

“Ja, ek bedoel presies dít wat jy dink,” sê sy ergerlik. “Soms gee jou preutsheid my regtig ’n pyn. Hoe oud is jy? Ses-en-twintig? En seker nog altyd ’n maagd. Wel, ek is nie jy nie. Ék geniet ten minste die lewe.”

Alet is stomgeslaan. Dis asof Bets se woorde teen haar ore vasslaan, die betekenis daarvan nie tot haar kan deurdring nie.

“En terloops,” kom dit van onder die beddegoed op die matras langs haar. “Ek is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie, ek weet hoe hard jy probeer om Peet van my af te vry. Jy kan hom nou maar vat, ek is klaar met hom.”

Bets het al begin snork, toe lê Alet nog roerloos onder haar komberse. Sy’t geweet Bets is nie preuts nie. En sy hét al dikwels gesê sy weet hoe om iets te kry as sy dit wil hê. Maar … Peet? Hoe kón hy?

Sy sluk verwoed toe die trane kom. Sy sal nie huil nie. Hy is dit nie werd nie. Haar gemoed raak ’n mengsel van afgryse, woede, diepe teleurstelling en vernedering. Dat hy so vals kan wees! Haar kon laat glo hy’t haar lief! O, hoe lekker moes hy nie in sy mou gelag het nie!

Die tent is ineens te beknop. Sy moet vars lug kry. Buite kom. Sy soek na haar sweetpak, kry dit en trek dit bo-oor haar nagklere aan. Toe glip sy na buite en begin stap. Strompelend in die skemer tussen die bome deur. Struikel dan oor iets – ’n leë sjampanjebottel en twee bierblikkies. ’n Naarheid stoot in haar op, laat haar maag ruk. “Here, help!” ’n Wanhoopskreet. Sy begin blindelings hardloop. Totdat sy nie meer kan nie. Toe begin sy stap. Later raak dit ligter, en kan sy vinniger stap. Nie dink nie, net stap. Die berg uit. Klim, klouter, spring. Van die een gevaarlike rotspunt na die ander. Wat maak dit saak as sy val en haar nek breek? Peet sal verlig wees, want dan hoef hy nie bang te wees sy sal Bets vertel van sy onderduimsheid nie.

Haar ma se waarskuwing … Sy moes daarna geluister het. Dis die één keer wat haar gesigte-sienery reg was. Maar sy was te slim om haar daaraan te steur. Daar bestaan mos nie so iets nie. En nou? Nou het presies gebeur wat haar ma voorspel het. Sy moet liewer nie daaraan dink nie. Sy moet glad nie dink nie. Aan niks dink nie! Eerder wegraak in vergetelheid. Ophou om te bestaan. Sommer net doodgaan.

Toe die son se eerste strale teen die berg oor haar val, kyk sy terug. Haar oog val op die tente in die verte langs die rivier. Dis klein spikkeltjies, kleiner as vuurhoutjiedosies. Sy keer verwoed haar rug daarop. Sy wil dit nie sien nie. Sy wil nie vir Peet, Bets, Jan of enige van die ander ooit weer sien nie! Hoe voel dit om van honger om te kom? Of deur ’n wilde dier verskeur te word? Of om jouself te pletter te val op die rotse?

Maar is Peet dit werd? Nee, beslis nie. Hy’s nie een hartsnaar werd nie. Sy sal teruggaan, vir hulle wys dit maak nie saak nie. Dat sy alles as ’n flankeerdery beskou het. ’n Tussenspel. Vakansieromanse … Geeneen sal die voorreg smaak om te sien die seer in haar is dieper as haar afkeer nie.

Daar is ’n afgestomptheid in haar, maar ook ’n vasberadenheid toe sy opstaan en die terugtog aanpak. Peet se vuilspel met haar is verby. Haar hart is nie gebreek nie. Geen man sal haar hart gebreek kry nie!

Toe sy die kamp nader, sien sy daar is ’n gewoel en gewerskaf om Ben se voertuig. Peet en Jan stap haar tegemoet. “Waar was jy?” vra Peet. “Ons het al bekommerd geraak. Dis al amper halfnege.”

“Ek het nie geweet ons verskuif vandag na ’n ander kamp nie,” sê sy en kyk verby hom na Ben se voertuig.

“Ons skuif nie. Ben-hulle gaan huis toe.”

“O.”

“Ja,” sê Jan. “Thinus en Mary-Ann gaan saam met hulle terug. Die vakansie het blykbaar hul liefdesverhouding deurmekaar gekrap.”

“Vir my onthalwe kan ons ook maar huis toe gaan,” sê Bets plotseling agter Alet se rug.

“Is jy laf?” sê Jan. “Dis dan so lekker hier.”

“Wat is so danig lekker hier? Die stof en hitte?”

Peet kyk na Alet. “Wat sê jy? Sal ons ook huis toe gaan?”

“Ek val in by wat julle ook al besluit,” sê sy en kyk hom vol aan, verwonderd dat haar stem so normaal klink. Dat sy haar blik nie ruk nie. Dit moet die doodsheid in haar wees. Die lugleegte waarin sy hang.

“Dan ry ons,” sê hy.

“Ek gaan pak,” sê Bets dadelik en verdwyn by die tent in.

“Lyk my nie ek het ’n sê nie,” merk Jan lakoniek op. “Vir my is dit lekker hier. Maar as julle wil ry, maak ons so. Ek ry nie voor ek nie vir oulaas lyn natgemaak het nie.”

Sy wil ook tent toe, maar Peet vat haar aan die arm en dwing haar ’n entjie weg. “Sal ek maar wag tot ons by die huis is voor ek haar sê van ons twee?”

Sy woorde verbyster haar. Sy’t nie gedink hy sal sy speletjie met haar langer wil voortsit nie. Maar natuurlik, hy weet mos nie Bets het haar vertel van hulle nagtelike eskapades nie. Hy glo seker sy is nog dieselfde naïewe meisietjie met wie hy na hartelus kan mors! Goed, laat hy so dink. Sy kan ook toneel speel. Maak asof sy van niks weet nie, tot die tyd en plek reg is om hom met die waarheid te konfronteer!

“Ja,” mompel sy binnensmonds.

“Ek is baie lief vir jou.”

“Ek moet gaan inpak.”

“Ja, hoe gouer, hoe beter. Ons gesels vanaand verder.”

Sy loop haastig van hom af weg en gaan die tent binne waar Bets fluks aan die inpak is.

“Ek is bly Peet het gesê ons kan teruggaan,” sê Bets. “Dit gaan nie lekker wees hier sonder die ander nie.”

“Ja, dit sou maar stil gewees het,” sê sy. Net om iets te sê, om Bets nie te laat agterkom sy’s ontsteld nie.

“Ek hoop nie jy vertel vir iemand van verlede nag se dinge nie.”

“Ek het jou al vantevore gesê ek is nie ’n skinderbek nie.”

“Ja, maar jy kan dalk net jou mond verbypraat.”

“Sal dit saak maak? Jy’t tog gesê jy’s klaar met Peet.”

“Ja, maar hy hoef nie nou al te weet nie. Ek sal hom sê wanneer ons terug is by die huis.”

“Ek sal stilbly.”

“Mensig, maar jy’s vinnig klaar,” sê Bets toe Alet haar tas toeknip. “Ek is nog nie eers halfpad nie.”

“Dis net tydmors om die klere op te vou. Alles moet tog gewas word wanneer ons by die huis kom.”

“Dit is so, maar dan gaan ek nooit my tas toe kry nie. Met die inpakkery het Peet my ’n hele klomp goed laat uithaal. Ek neem mos altyd ’n spul onnodige klere saam as ek iewers heen gaan.”

Alet is dankbaar toe dit tyd raak om die ander wat agterbly te groet. Sy wil by die huis kom. Haar kalmte gaan nie lank duur nie, dit weet sy. Dis te onnatuurlik. Wanneer haar opgekropte emosies skietgee, wil sy alleen wees. Toe hulle eindelik in die pad val, gee sy ’n gaap, krul haar op in ’n bondeltjie en maak of sy slaap.

“Nou wat het die twee meisies dan laas nag aangevang?” hoor sy Peet ná ’n paar kilometer vra. “Bets slaap, én Alet slaap. ’n Mens sal sweer hulle was die hele nag wakker.”

“Dis seker die stappery wat Alet uitgeput het,” hoor sy Jan antwoord. “Sy moes ver gestap het, want toe ek opstaan, was sy al klaar weg. Wat Bets oorgekom het, weet ek nie. Dis seker maar die klimaat wat haar aantas.”

Teen wil en dank kan Alet nie die hele dag lank voorgee sy slaap nie. Veral nie nadat Bets wakker geskrik het en naderhand vir Jan vra of sy siek is nie. Toe hy sy hand teen haar voorkop lê om te voel of sy koorsig is, moet sy noodgedwonge haar oë oopmaak.

“Jy’s ’n mooi een om te lê en slaap, en alles te mis wat jy nog nie in die Richtersveld gesien het nie,” beskuldig Peet haar nadat hy in die truspieël gesien het sy’s wakker. “Nou is dit te laat. Ons het al die reservaat verlaat.”

“Ek kan nie help ek is vaak nie. Dit voel vir my ek kan die hele dag omslaap.”

“Vergeet daarvan! Wat het jy dan laas nag gedoen?”

Op daardie oomblik begin haar selfoon lui, en word dit haar gespaar om hom te antwoord. Dis haar ma. “My kind, jou pa is in die hospitaal. Die dokters sê dis ernstig.”

“In … In die hospitaal! Wat het gebeur?” vra sy geskok.

“Beroerte-aanval. Ek het vir hom gesê hy moenie die swaar meubels skuif nie, maar hy wou nie luister nie. Jy moet dadelik huis toe kom.”

“Ons is op pad huis toe. Maar hoe en wanneer het dit gebeur?”

“Minder as ’n uur gelede. Hy’s met die ambulans hier weg. Ek wag nou vir sus Stien om my te kom oplaai hospitaal toe. Alles is so deurmekaar. Die meeste van ons meubels is al na die ander huis toe. Die res kom hulle môreoggend laai, en hier is nog goed wat ingepak moet word. Hoe laat gaan jy by die huis wees?”

“Dis moeilik om te sê. Seker vanmiddag laterig eers.”

“Kan jy nie vinniger hier kom nie? Ek is so bang jou pa gaan dood! Hy’t baie sleg gelyk.”

“Mamma moenie so negatief wees nie. Die dokters weet wat hulle doen. Sulke dinge lyk partykeer erger as wat dit is.”

“Hier hou sus Stien nou net buite stil.”

“Bel my weer wanneer Mamma-hulle by die hospitaal kom. Sal jy?”

“Goed, ek sal so maak. Dan groet ek nou maar eers.”

“Klink vir my jou pa is in die hospitaal,” sê-vra Jan toe sy die selfoon bêre.

“Ja. Hy’t ’n beroerte-aanval gehad en is ’n rukkie gelede met die ambulans hospitaal toe.”

Sy kom agter Peet ry vinniger. Dis lank sit in die voertuig. “Ek hoop nie jou pa se toestand is ernstig nie,” sê Bets ná ’n tydjie. “Wat gaan van jou ma word? Sy’s dan so afhanklik van hom?”

Sy haal haar skouers op. “Ek weet nie.” Selfverwyt knaag aan haar. Miskien sou dit nie gebeur het as sy by die huis gebly het nie. Of dan was sy ten minste daar om haar ma by te staan. Haar hospitaal toe te neem, met die trekkery te help …

Nadat haar ma gebel het om te sê haar pa is in die hoësorgeenheid opgeneem, ry Peet nóg vinniger. Sy kom agter hy oorskry die spoedgrens, maar sê niks nie. As haar pa moet sterf … Sy wil nie daaraan dink nie. Sy voel half skuldig oor Peet so jaag maar eintlik is sy dankbaar daaroor.

Sy kan aanvoel Bets is op haar hoede, dat sy elke keer vinnig die gesprek in ’n ander rigting stuur wanneer Peet of Jan iets ophaal van die vakansie. Hoekom het Bets dit aan Peet gedoen, wonder sy telkens. Hoekom het sy hom nie net gelos nie. Dan sou sý hom gevat het, soos Bets dit gestel het. Of, nee, dis beter só. Peet sou tog steeds ander weivelde gaan soek het. ’n Ander meisie soek om mee te mors. Dat haar oë so toe kon wees! Die aand by Springbok moes sy al van beter geweet het. Toe Bets aangeklam die kamer binnegekom het. Peet se kamtige maagpyn oor iets wat hy geëet het … Nee, sy behoort dankbaar te wees teenoor Bets. Eintlik het sy haar ’n groot guns bewys.