Читать книгу Ena Murray Omnibus 21 - Ena Murray - Страница 10

__

Andrea Smit vergeet haar bedenkinge ná don Alonso se geheimsinnige woorde toe hulle eindelik die eiland onder hulle sien lê. Hoe laer hulle sak, hoe skouspelagtiger word die toneel onder haar. ’n Tropiese eiland lyk altyd vanuit die lug soos ’n groen smarag op ’n blou fluweelkussing en aangesien dit Andrea se eerste ervaring is, laat dit haar sprakeloos.

“Dis . . . asemrowend!” fluister sy met ontsag.

Don Alonso se blik is die eerste keer warm op haar. Kokoseiland lê baie na aan sy hart. Haar uitroep van bewondering maak dat sommer ’n klomp swart kruisies teenoor haar naam doodgetrek word.

Daar is onverbloemde trots in sy stem toe hy hulle inlig: “Soos julle aan die twee spitse reg onder ons kan sien, het Kokos ’n vulkaniese oorsprong. Julle kan hiervandaan ook duidelik die twee hoofbaaie sien – Chathambaai is die een aan die noordoostelike kus. Daar waar die bote meestal anker, soos julle kan sien. Waferbaai is die ander een. Daar is ’n klein regeringspos wat onder meer toesig hou oor die skatsoekery.” Dis duidelik dat hy nie van plan is om daar te land nie, want die vliegtuig se neus swaai weg. “Vroeër is die eiland uitsluitlik gebruik as ’n strafkolonie. Gelukkig het hulle daarvan afgesien. Die eiland is in die besit van die Costa Rica-regering sedert 1888 en dit staaf my siening dat hulle nie geregtig is op die helfte van wat hier gevind word nie.”

“Hoe so?” wil Dries weet.

“Bonito het sy skat al in 1818 of 1819 hier kom versteek, lank voordat Costa Rica enige seggenskap hier gehad het. Selfs kaptein Thompson van die Mary Dear het sý skat voor Costa Rica se oorname hier kom versteek, reeds in 1826.”

“Hier is dus meer as een skat?”

“Ja. Wie die berekening gedoen het, weet ek nie, maar daar word beweer dat hier waarskynlik ’n honderdmiljoen dollar se skatte lê en wag om ontdek te word, dié van Bonito en Thompson definitief.”

Teen haar sin is Andrea se belangstelling geprikkel. Tot dusver het sy nog altyd skepties gestaan teenoor hierdie danige skat – of soos sy nou hoor: skatte – en sy kon nie regtig opgewonde raak daaroor nie. Maar noudat Kokos in al sy glorie in die son onder haar skitter, kry sy die gevoel dat enigiets hier moontlik is – dat daar selfs seerowerskatte te vinde kan wees. En sê nou haar pa gaan die gelukkige een wees om dit te ontdek?

“Waaruit bestaan die skatte, Bonito s’n veral?” wil sy weet.

“Dis glo hoofsaaklik afkomstig uit Peruviaanse kerke wat hy geplunder het.”

Sy kyk hom geskok aan. “Kérke geplunder? Maar hy behoort hom mos te skaam!”

Hy hou sy gesig ernstig, hoewel sy een mondhoek suspisieus trek. “Ek dink nie hy is nou meer in staat om te bloos nie, señorita.”

“Maar kérke! En daardie danig verfynde De Vitoria-dame met wie hy getroud was . . . Het sy nie omgegee dat haar man kerke besteel nie?”

“Dit sal ek nie kan sê nie. Feit bly, as hý dit nie besteel het nie, sou iemand anders. Wat jy moet verstaan, señorita, is dat die meeste van die goed in daardie kerke reeds gesteelde goed was. Ons praat van die negentiende eeu, nie die twintigste eeu nie.”

Sy kyk hom ontevrede aan, voel vreemd teleurgesteld in hom. Dat hy so iets nog probeer goedpraat! Hy behoort hom ook te skaam. Maar hy is mos Bonito se agter-agterkleinkind. Hy sál dit goedpraat. Trouens, hy volg perfek in sy oergrootjie se voetspore. Hy wil nou die skat terugsteel sonder dat die regering daarvan weet!

“Steel is steel, señor!” sê sy streng. “Om darem ’n kerk te plunder . . . Dis verskriklik!” veroordeel sy sonder skroom.

Hy knik. “Mag wees, maar dit sou veel erger gewees het as hy gewone mense se goed geplunder het. Want die gewone mense was toe brandarm. Die kerke het destyds al die skatte gehad. Nee, ek is trots op my voorsaat dat hy die regte keuse gedoen het.” Met ’n skuins glimlag na Dries keer hy vinnig die stortvloed verontwaardiging: “Ons gaan land. My grond lê nou reg onder ons. Daar oorkant tussen die bome kan julle die palacio sien.”

Hulle kom ’n rukkie later op die aanloopbaan tot stilstand, en dadelik is daar helpende hande om die bagasie aan te dra huis toe. Hulle stap sommer die klein entjie en teen haar sin moet Andrea erken dat dit ’n idilliese plek is wat don Alonso hier het.

Hy kyk op haar af. “Welkom op Kokos, señorita. Moenie dat die gedagte aan my verskriklike voorsaat jou verblyf hier vertroebel nie. Die palacio het niks met Bonito te doen nie. Alles hier, ook alles in die palacio, is wettig en eerbaar deur die De Vitoria-familie deur die eeue bekom. Jy kan gerus slaap. Niemand sal by jou kom spook nie.”

Die palacio is nie so ’n groot plek en het nie sulke saalagtige vertrekke soos sy huis op Costa Rica nie, maar dit is net so weelderig en met soortgelyke kosbare antieke stukke gemeubileer.

Die klere wat Andrea in San José gekoop het, sal by hierdie plek pas. Toe sy gereed maak vir aandete, soek Andrea tussen die nuwe voorraad en voel ’n opgewonde tinteling deur haar gaan toe sy haarself in die spieël beskou. Toe sy die klere in die winkel aangepas het, moes sy op en af voor die heer Alonso paradeer waar hy, kiertsregop op ’n stoel, haar van alle kante krities beskou het. Noudat sy tyd het om met aandag na haarself te kyk, besef sy dat don Alonso se smaak haar beslis aanstaan. Sy smaak is net te duur na haar sin. Aangesien dit egter nie uit haar beursie betaal is nie, kan sy dit maar ten volle geniet. Dis hopelik met die De Vitoria-erflating betaal, nie met wat uit kerke gesteel is nie.

Hierdie keer is die reaksie op haar verskyning heelwat anders as die vorige keer. Haar pa lyk soos net ’n trotse pa kan lyk, en die gasheer . . . die gasheer se gesig bly eers geslote en onleesbaar, totdat hy die verergde vonkies in haar oë sien en besluit om haar nie verder te terg nie. Soos ’n ridder kom buig hy voor haar, neem haar hand en kus dit.

“Muy bonito,” prewel hy oor haar hand.

Haar oë flits vraend na haar pa. Kan die man nie in ’n verstaanbare taal sê wat hy wil sê nie? Haar pa se glimlag en goedkeurende blik stel haar egter gerus. Vir ’n wonder sê don Alonso sowaar mooi dinge vir haar. Sy glimlag vir die eerste keer sover sy weet spontaan na hom en dit ontlok ’n verdere Spaanse woordevloed.

“Andrea es la mas hermosa de las mugeres!”

Sy kan dit nie meer hou nie. “Wat práát die man, Pa?”

“Vra hom self, my kind,” glimlag haar pa goedig.

Don Alonso vertaal, sy oë waarderend op haar: “Andrea is die mooiste van alle vroue!”

Sy kyk hom onseker, effens agterdogtig aan. Sy woorde maak haar onrustig. Sy weet sy lyk nie onaardig nie, maar sy is geen Hollywood-skoonheid nie. Hy plak dit net ’n bietjie te dik aan.

Die welbekende frons vervang sy glimlag. “Wat pla, señorita? Wil jy meer hoor?”

“Nee, regtig, dankie . . .”

“Weet jy nie eens hoe om ’n kompliment te aanvaar nie?” Hy is duidelik omgekrap en sy vervies haar ook sommer.

“Natuurlik weet ek! Dink jy dis die eerste keer in my lewe dat iemand my komplimenteer? Maar . . .”

“Maar wat?”

Dries Smit kyk hulle moedeloos aan.

“Maar sodra daar buitensporigheid bykom, weet ’n mens dis vals.”

“Wat was buitensporig aan wat ek gesê het?”

“Dat . . . dat . . . Aag, los dit!” Wat makeer haar om so te bloos? ’n Mens sou sweer sy is ’n bakvissie!

“Ek is verplig om myself te korrigeer. Jy mag lýk soos die mooiste van alle vroue, maar ek twyfel of jy dit ís.”

“Wat? Hoe durf jy . . .” Sy ysige woorde kwets haar onverwags.

“Daar moet iets met ’n vrou skort as sy kwaad word wanneer sy hoor sy is mooi. Ek het so iets nog nooit belewe nie . . . Sal julle my asseblief verskoon van aandete? ’n Geruste nag.”

Nog voordat Andrea se mond kan oopval, is hy reeds by die vertrek uit.

“Andrea, my kind . . .”

Sy laat haar kop sak, voel skielik aaklig. “Ek is jammer, Pa. Ek weet ek het my baie swak gedra. Ek . . . weet nie . . . wat oor my gekom het nie.”

Vir die eerste keer is haar pa se stem ook koel. “Ek wonder self wat met jou aangaan. Jy gaan daardie man om verskoning vra. Dadelik.”

“Maar hy is by die huis uit,” skerm sy.

“Dan doen jy dit wanneer hy weer inkom . . . al wag jy tot twaalfuur vannag. Don Alonso verdien nie sulke blatante ongeskiktheid nie, Andrea. Dit verbaas my dat ons nog hier op Kokos geduld word.”

“Ja, Pa.”

Sy en haar pa eet alleen en sy weet regtig nie wat sy eet nie. Ná ete gaan sit haar pa by die kaart van die eiland wat op die tafel oopgesprei lê, en sy dwaal rusteloos rond. Waar sou hy in die donker heen wees?

Later sê haar pa hy gaan slaap, hy wil vroeg môreoggend op ’n verkenningstog gaan. Sy bly dus alleen agter en raak al meer bedees hoe later dit word.

Sy kan van verligting en senuwees huil toe sy uiteindelik don Alonso se voetstappe hoor. Sy spring op. Sy het twee ure gehad om haar toesprakie agtermekaar te kry, maar haar verstand staan nou botstil.

Hy kom binne en sy kyk hom verbaas aan. Hy dra ’n rybroek en kamaste en sy hare is deurmekaar en windverwaai. Hy stap na ’n lig om dit af te skakel en dan eers sien hy haar raak. Hy kom tot stilstand. Die wind het nie die kilheid uit sy oë weggewaai nie, sien sy.

“Dis al laat. U moet ook gaan rus, señorita. Goeienag.”

“Señor . . .”

“Jy hoef nie.”

“Hoef nie wat nie?”

“My om verskoning te vra nie. Ek sien jy vind dit nog swaarder as om ’n kompliment te ontvang.”

Sy sluk. “Asseblief, ek wil . . .”

“Señorita Smit, my een voorsaat was ’n seerower, ja, en hy het kerke besteel, maar hy het nie mense gemartel nie. Hy was dalk ’n dief, maar nie ’n sadis nie. Gaan slaap nou.”

“Maar, kragtie, hou nou jou mond dat ek ook iets kan sê!” Nou is haar senuwees aan flarde! Sy stap reg op hom af, spits haar ken op na hom toe. Maggies, hy lyk nou kompleet soos sy seerowergrootjie met sy deurmekaar hare en gepofde rybroek. Hy kort nog net ’n kapmes of swaard in die hand.

Dan sis sy stem oor haar. “Señorita, ek is by my perke, ek waarsku jou! Waarvoor de duiwel lag jy?”

“Ek wou jou ’n kompliment maak, señor. Ek wou jou sê dit was ’n pragtige kompliment wat jy mý gemaak het en dis wederkerig.”

Sy frons is onheilspellend. “Wederkerig?”

“Ja. Soos jy nou hier voor my staan, kan ek verstaan hoekom señorita De Vitoria alles prysgegee het en vrywillig saam met Bonito weg is na sy seerowerskip. Dis nou as Bonito enigsins so aantreklik was soos wat jy nou is.”

Hy staar haar net aan en sy begin deur toe beweeg. “Goeienag, señor,” sê sy en by die deur waag sy dit om oor haar skouer te kyk, vas teen sy kwaai frons. “Señor, jy het my belowe jy gaan my baie dinge op Kokos leer. Dit lyk my nie een daarvan is hoe om ’n opregte kompliment waardig en met grasie te ontvang nie.”

“Ek sal jou meer as dit leer, señorita.” Sy het nie geweet hy kan so vinnig beweeg nie, maar hy is skielik by haar en haar skouerknoppe word stewig vasgevat. Die donker oë glinster diabolies in haar verskriktes af. “’n Mens bedank iemand vir ’n kompliment. Ek wil jou bedank vir die een aan my gerig . . . en daarna sê jy op dieselfde wyse dankie vir die een aan jou gerig.”

Sy het nie ’n benul waar sy bedanking eindig en hare begin nie. Toe sy weer tot verhaal kom, hoor sy hom teen haar lippe fluister: “Jy sal maak dat ek heeltemal verslaaf raak aan komplimente, señorita!” Dan word sy plegtig by die deur uitgedruk en word dit vinnig agter haar toegetrek.

Die volgende oggend weet Andrea nie hoe sy ’n sekere persoon in die helder daglig in die oë gaan kyk nie. Sy voel vies vir haarself. Dis darem wonderlik waarvoor ’n mens kans sien wanneer dit donker is – dinge wat jy in die helder oggendson nie eens sou oorweeg nie. Wat het haar besiel om sulke snert kwyt te raak? Don Alonso kon nie anders nie as om die indruk te kry dat sy met hom flankeer nie. Sy het, moet sy dan verleë aan haarself erken. Daardie Spaanse tafelwyn moes na haar kop toe gegaan het. Haar gasheer kan net een gevolgtrekking maak: Sy het by hom aangelê. Hy dink natuurlik nou sy is goedkoop. Maar hy het darem ook nie op hom laat wag nie! praat sy amper hardop. Hy trek verniet sy neus vanoggend vir haar op. Hy is ook maar soos alle ander mans: sal nie ’n kans laat verbygaan nie. Dan is hy nog ’n seerower op die koop toe en sal van elke geleentheid gebruik en misbruik maak . . .

Nee, sy kan nie sê hy het misbruik gemaak nie. Hy het haar ná daardie wonderlike soen netjies uit die vertrek gehelp en die deur toegetrek. As hy wou, kon hy haar soos ’n egte seerower in sy arms geneem en in ’n ander rigting met haar geloop het. Maar hy wou blykbaar nie . . .

Toe sy moet besluit wat om aan te trek, val haar keuse op haar ou, betroubare langbroek. Dis van nuwe rokke en komplimente dat dinge lyk soos dit vanoggend lyk.

Dat haar keuse nie sy goedkeuring wegdra nie, is onmiddellik duidelik toe sy haar verskyning maak, maar dit skeel haar min. Van situasies waarin komplimente uitgedeel kan word, bly sy weg in die toekoms.

“Hoe laat wil Pa gaan? Sommer net na ontbyt?” vra sy terwyl sy lustig aan die kos wegval. Sy het gisteraand beslis nie haar ete geniet nie.

“Ja, dis die plan.”

Die gasheer se bekende frons verdiep. “Moet ek daarvan aflei dat jy saam met jou pa wil gaan?”

“Ja.”

“Dit kan ek nie toelaat nie.”

Haar bekende frons verskyn ook nou. “Hoekom nie?”

“Jy gaan nie alleen op die eiland ronddwaal nie.”

“Pa is mos by my!”

“Ek ken jou reeds goed genoeg om te weet jy sal nie by jou pa bly nie en hier is soms allerhande ongewenste elemente . . .”

“Ek kan myself verdedig . . .”

Sy oë is spottend. “Jy lyk daarna. Hier is genoeg te doen in die palacio.”

“Soos wat?”

“Soos briewe tik . . .”

“Jy het my pá gehuur, nie vir my nie!”

“Andreatjie . . .”

“Nee, maar basta met hom, Pa! Ek staan nie in sy diens nie.”

“Jy staan onder my jurisdiksie solank jy op Kokos en onder my dak is, señorita Smit. Dít moet jy duidelik verstaan. Die saak is afgehandel. Jy verlaat nie die palacio se gronde sonder my verlof nie.”

Met ’n lang lip staan sy by haar pa terwyl hy die nodige vir die aanvang van sy soektog bymekaar kry.

“Hy is onuitstaanbaar!” blaas sy steeds stoom af. “Ek sweer hy is gereïnkarneer.”

“Hoe nou? Wat bedoel jy?”

“Hy is net te ongelooflik Middeleeus om regtig ’n produk van die twintigste eeu te wees. Hy is sy grootjie-seerower wat gereïnkarneer is. Hy móét wees!”

Dries skud sy kop, lag dan tog met ’n simpatieke lig in sy oë. Andrea was nog altyd ’n baie onafhanklike wese, en veral ná haar ma se dood, en met haar pa altyd êrens op ’n uithoek van die aardbol, het sy geleer om vir haarself te dink en te doen. Om nou soos ’n dom skoolkind behandel te word, moet swaar wees. Dit mag die etiek wees onder die hoë Spanjaarde, maar dit gaan nie deug met hierdie dogter van hom nie. Hy beter die skat gou kry . . .

Andrea staar haar pa vies agterna en gaan sit op die patio. Sy kyk hulpeloos om haar rond. Hoe op aarde gaan sy hierdie lang dag omkry, en die ander wat nog moet kom, as sy soos ’n Spaanse edelvrou heeldag handjies gevou in die palacio moet sit? Haar lippe trek smalend. As sy in der waarheid ’n Spaanse dame was, sou sy, soos ’n sekere Spaanse heer oor die saak voel, haar hande vol gehad het met al die klein Spanjaardjies. Maar danksy die gode is sy nou nié ’n Spaanse dame nie en is haar altyd besige hande so ledig dat sy kan gil daarvan.

Maar toe sy werk kry, is haar ledige hande geensins gewillig om besig te raak nie.

“Ek was netnou ernstig. Ek sal dit waardeer as jy ’n paar briewe vir my kan tik,” hoor sy ’n stem agter haar sê.

Sonder om om te kyk, sê sy: “Ek kan nie tik nie.” Dit word op ’n stemtoon gesê wat dit laat klink asof dit ’n prestasie is.

“Alle vroumense kan tik. Wat kán jý dan doen?”

“Belangriker dinge.”

“Soos?” Die skeptiese toon in sy stem vertel haar dat hy dit sterk betwyfel of sy enigiets kan doen.

“Soos mans was en skeer.”

“Wat?”

“Mans was en skeer,” herhaal sy en kyk om na hom.

Sy gesig is ’n stywe masker. “Is jy ernstig?”

“Natuurlik! ’n Hele paar honderd mans het die afgelope paar jaar onder my hande deurgeloop. Ag, jy weet, ’n mens raak gewoond daaraan. Dis later soos jou eie gesig: ’n mens sien dit nie meer raak nie.”

“Señorita, asseblief . . .”

“Maar dis ’n verpleegster se werk, señor!”

“Vanselfsprekend . . . maar die gedagte staan my nie aan nie.”

“Watter gedagte? Dat ’n vrou ’n siek man moet was en skeer en . . .”

“Asseblief! Nee! Nee, die gedagte dat daar al hónderde vréémde mans onder jou hande deur is, ontstel my.”

Andrea kan bars van die lag. Voorwaar! Hy hoort in ’n klooster op die hoogste kruin van die Himalaja-gebergtes! “Hoekom? Kry jy die mans jammer? Ek verseker jou nie een het klagtes gehad nie. Ek is ’n goeie verpleegster,” laat sy trots hoor.

Don Alonso se gesig verander nie. “Gaan jy terug na daardie . . . e . . . beroep wanneer julle teruggaan?”

“Natuurlik. Dis dan al wat ek kan doen.”

“Jy kan trou en kinders hê.”

“Ag, genade, nee. Ek wil nie nou al trou nie. Ek is nog gans te jonk.”

“Nie te jonk om vreemde mans te was en . . .”

“Verpleging is ’n edel beroep, señor!” Sy begin haar vererg.

“Natuurlik is dit, maar dit pas nie by alle vroue nie.”

“En hoekom sal dit nie by mý pas nie? Ek is nie ’n Spaanse dame wat in ’n glaskasteel opgesluit word totdat sy in ’n broeikas moet verander nie.”

Sy is oortuig dit is ’n egte Spaanse vloekwoord uit sy grootjie se woordeskat wat gedemp oor sy lippe kom. “Jy verstaan my moedswillig verkeerd!”

“Ons verstaan mekaar glád nie, señor – moedswillig of nie moedswillig nie. Ons sál mekaar nooit verstaan nie.”

“Natuurlik sal ons mekaar verstaan as jy nie so hardkoppig is nie. Maar jy hou vol om dinge te sê wat jy goed weet my in die harnas gaan jaag!”

“Maar ek praat die waarheid! Of wil jy voorgee ek staan jou en belieg? Kom lê dan en gee my ’n kom water en ’n waslap. Dan sal jy self sien hoe handig ek is . . .”

“Genugtig! Ek betwyfel nie jou bekwaamheid nie! Ná ’n paar honderd mans onder jou hande deur is, behoort jy dit in jou slaap te kan doen! Dis net . . .”

“Dis net wat? Wat krap jou om?”

“Die feit dat jy mans al só goed ken dat hulle nie meer vir jou vreemd is nie.”

“Jy verstaan my verkeerd!” baklei sy terug. “Ek het dit nie só bedoel nie!”

“Jy het self gesê hulle is so bekend soos jou eie gesig!”

“Ja, ek het, maar . . .” Sy ruk haar asem in. Grote griet, waaroor staan hulle en baklei? Dis ongelooflik!

“Daar! Jy kan dit nie ontken nie! Hoe kan jy verwag om geluk en vervulling in jou huwelik te vind as jou man vir jou so bekend soos jou eie gesig in die spieël gaan wees?”

Sy kyk hom verbaas aan. Hy is óf nie reg aanmekaar gesit nie óf hy is die jaloersste man op aarde. Sy sal haar maar moet aanpas en saamspeel. Hy lyk werklik ontstig.

“A, maar, señor, die man met wie ek eendag gaan trou, sal baie, baie spesiaal wees. Hy sal daardie iets hê . . . daardie spesiale iets . . .”

“Jou man, señorita, sal beslis ’n baie spesiale iets moet hê . . . ’n spesiale genade om met jou getroud te kan bly.”

Met dié verdoemende woorde stap hy die huis binne en sy staar hom agterna. Wat op aarde sou die Spaanse señor só ontstel het?

Sy dwaal tuin toe, al verder van die palacio af weg. Later sien sy dit glad nie meer nie. Dit hinder haar nie. Haar weg is nog deur geen hek of draad versper nie, en sy vorder ongehinderd totdat sy later op ’n paar rotse tot stilstand kom.

Sy kry nou baie warm in die langbroek en van die oefening, want sy het vinnig gestap omdat sy self ook ontstig is deur die gesprek met don Alonso. Die poel tussen die rotse lyk baie aanloklik. Sy kyk om haar rond. Niemand is in sig nie. En as hierdie kusstrook aan die palacio behoort, soos sy aanvaar, dan is dit redelik veilig om ’n vinnige swem te waag. Sy is nou jammer sy het nie haar swemklere onder haar klere aan nie, maar ná nog ’n verkennende blik rondom haar, voel sy gerus en begin haar langbroek afstroop. Sy aarsel, maar trek dan haar bloes ook uit. En dan besluit sy die bra kan ook maar gaan.

Tyd het ’n manier om verby te vlieg sonder dat ’n mens dit agterkom. Sy lê in die water en dryf op haar rug, sluit haar oë. Dié don Alonso . . . ’n Vreemde man. Hoekom sal dit hom so ontstel dat sy al honderde naakte mans gesien het? Wat kan dit met hom te doen hê? Die feit dat dit deel is van haar daaglikse pligte, maak blykbaar aan hom geen verskil nie. Hy was werklik geskok! Die arme man, besluit sy, hy hoort rêrig in die Middeleeue. Hy is heeltemal uit pas met die twintigste eeu. Of hy is sommer net . . .

“Is jy van die duiwel besete!” bars ’n stem hier digby haar oor los en die volgende oomblik voel sy hoe sy uit die water gegryp en teen die rotse uitgedra word.

Sy is aanvanklik te verlam van skrik om te reageer. Dan begin sy heftig spartel.

“Lê stil! Wil jy ons hier laat aftuimel?” vra hy streng.

“Los my! Ek hét voete!”

“Maar geen verstand nie!”

Hy sit haar neer en sy kyk hom woedend aan, meer van skrik as van enigiets anders. “Waar kom jy vandaan . . . O!” Sy gryp na haar bloes wat langs haar voete lê en hou dit voor haar kaal borste. “Hoe dúrf jy my afloer?”

“Ek loer nie. Ek kyk. Daar is in elk geval niks besonders te sien nie. Hoekom die haai so in jou belang gestel het, weet ek nie.”

“Haai? Háái?” Sy kyk beangs na die rotspoel.

Sy donker oë blits terwyl hy met die hand beduie. “Ja, haai, señorita. Kyk daar! Net agter die rif waar jy jou lyf meermin gehou het.” Sy sidder en dit klink vir haar asof hy dit geniet om haar verder in te lig: “Nog vyf minute en die gety was hoog genoeg om hom deur te laat na die poel toe. En hy het reeds gaste genooi om saam met hom maaltyd te kom hou. Kyk ’n bietjie dieper die see in en jy sal nog vinne sien. Hierdie water is vervuil van die haaie en ek het jou dit gesê!”

“Ek . . . ek het vergeet . . .” Sy sluk swaar. Dis ’n verskriklike groot haai wat agter daardie rif rondswem!

“Trek aan! Jy het my al genoeg uitgelok. Ek waarborg nie wat die volgende keer gaan gebeur nie.”

Sy swaai na hom terug en hierdie keer maak dit nie saak of die bloes sy werk doen of nie. “Wil jy beweer ek het kom kaal swem om jou uit te lok? Hoe durf jy! Ek het nie gesê jy moet agterna kom . . .”

Sy oë is kil. “Jy het goed genoeg geweet ek sou kom sodra ek jou vermis. Wie probeer jy bluf?”

“Dis nie waar nie!”

“Trek aan, of jy ly die gevolge!”

Sy pluk die bloes oor haar kop en vlieg soos blits in die langbroek in terwyl sy voel hoe haar binnegoed bewe. “Raak net aan my . . . jou seerower!”

“Vir ’n seerower het ek my tot dusver besonder kuis gedra, veral aangesien die buit so voor my neus gehou word.”

Sy kyk met ’n moordende blik op, vas teen haar bra wat swaaiend aan sy voorvinger hang. “Jy het dít vergeet.”

Sy gryp dit by hom en stamp hom amper van die rotse af toe sy by hom verbystorm. Hy kyk die woedende meisie agterna, die intieme kledingstuk wapperend in haar regterhand, terwyl sy met lang hale en armswaaiend so vinnig moontlik die grootste stuk aarde tussen hulle probeer inkry.

Toe haar pa daardie middag laat tuis kom, sit en wag sy dogter hom in. Onder hierdie man se dak bly sy nie langer nie. As hy haar nie wil toelaat om êrens anders op Kokos of Costa Rica te gaan bly nie, gaan sy sowaar terug na haar eie land toe.

Maar die don spring haar voor. Hy het ook uitgesien na Dries Smit se terugkeer. “Iets gevind?” wil hy met die intrapslag weet.

“Net dat al die waarskynlike plekke reeds baie goed deursoek is. Dis nie die moeite werd om weer daar te gaan tyd mors nie . . . Ja, Andrea? Wat is dit?”

“Ek wil Pa dadelik spreek. Privaat, asseblief.”

“Ja, señor Smit, ek het ook iets dringends om met julle te bespreek. Die señorita se saak kan wag. Myne is dringender.”

“Myne . . .”

“Wag nou, Andrea. Ja, señor?”

“Ek wil jou om jou dogter se hand vra, asseblief.”

Andrea se mond val oop.