Читать книгу Ena Murray Omnibus 21 - Ena Murray - Страница 11

__

“As dit as ’n grap bedoel is . . .” sê Andrea dreigend.

“Ek voel nie na grappies nie, señorita, nie ná wat ek vandag verneem het nie.”

“Wat het jy verneem?”

“My grootmoeder is op pad hierheen.”

“Jou ouma?” Iemand se verstand werk nie meer lekker nie, besluit Andrea in absolute verwarring. “Dié ouma vir wie jy pakkies by die byderwetse dameswinkel in San José kry?”

“Dieselfde een.”

Sy swyg en sien die verwarring op haar pa se gesig. Dit laat haar beter voel. Hy verstaan ook nie.

Dries maak keel skoon. “As jy my sal verskoon, señor, maar wat het jou grootmoeder se koms hierheen te doen met die feit dat jy skielik met my dogter wil trou?”

“Ek wil nie werklik met haar trou nie, señor. Ek vra net ’n tydelike verhouding of dat sy vóórgee daar is ’n verhouding tussen ons.”

Dries Smit se lippe sluit opmekaar. Don Alonso ofte nie, sy dogter is sy dogter, en hy is baie lief vir haar en hy is trots op haar. “Jy moet liewer baie duideliker praat, señor.” Hy kyk die ander man vas in die oë. “Jou voorstel grens aan ’n ernstige belediging vir my dogter.”

“Dis nie so bedoel nie, señor. Ek verseker jou – en vir haar – dat as ek gedink het sy is ’n slegte soort meisie, sou ek my nie na julle gewend het vir hulp nie.”

“Hulp?” Andrea kry weer haar spraak terug. “Watse hulp?”

Die Spaanse heer is verleë. “Dis ’n lang storie.”

Sy swart oë waarsku haar dat die bordjies dalk op ’n dag verhang kan word. Maar sy kyk hom met leedvermaak aan. Dis ’n seldsame verskynsel om don Alonso in ’n hoek en benoud te sien. Sy gaan dit geniet solank sy kan. Dis wonderlik om te weet hy kan ook in die knyp beland. Dit laat hom meer menslik voorkom en haar meer menslik teenoor hom voel.

“My pa het ná my moeder se dood weer getrou, met ’n weduwee met ’n dogtertjie. Toe my pa – en kort daarna ook my stiefma – oorlede is, het donna Teresa vir Miranda onder haar vlerk geneem. Dié twee het baie geheg aan mekaar geraak. Donna Teresa was nog altyd oortuig dat ek en Miranda eendag sal trou. Dit is vir haar ’n uitgemaakte saak en met verloop van tyd het sy hierdie gedagte ook in Miranda se kop geplant sodat sý ook nou aanvaar dit is wat gaan gebeur . . .”

“Hoekom wil jy nie met haar trou nie? Is jy bang sy sal nie die verwagte kwota seerowertjies kan produseer nie?”

“Nee, señorita,” kom die ysige antwoord. “Miranda is ’n pragtige meisie en sy weet presies wat van haar verwag word wat die voortbestaan van my nageslag betref. Sy is die ideale vrou vir my.”

“Dan verstaan ek jou nie, señor,” kom Dries by. “Wat hinder jou dan?”

Hy wend hom na die ouer man en sy tong kap die woorde af: “Die man is die jagter, señor. Jy sal daarmee saamstem. ’n Man is nie net ’n noodsaaklike benodigdheid tydens ’n huweliksbevestiging nie.”

’n Lig gaan vir Andrea op. “O, nou verstaan ek ook. Jy voel in jou eer gekrenk. Jy wil die vrywerk én die vrawerk doen.”

Haar pa kyk haar fronsend aan. Regtig, soms is Andrea darem té uitgesproke.

Don Alonso knik styf. “Ja, señorita. ’n Mens kan dit seker so ook stel.”

Dries Smit kyk die ander man simpatiek aan. “Ek verstaan, señor. Niemand wil graag as vanselfsprekend aanvaar word nie. Maar om ’n skynverhouding te gebruik om hulle ’n les te leer . . . Gaan jy nie miskien die risiko loop om jou aanstaande dalk te verloor nie?”

“Nie sommer nie.” Hy glimlag effens. “Jy ken nog nie vir donna Teresa nie. En Miranda is al soveel jare lank gewoond aan die gedagte dat sy nie sommer daarvan sal afstand doen nie. Nee, maar hulle gaan goed skrik.”

“Maar dis ék wat die gevolge van hul skrik gaan dra,” protesteer Andrea. Sy voel glad nie lus om by don Alonso se persoonlike sake betrek te word nie. Sý is die een wat die spit gaan afbyt. Sy gaan beslis nie gewild wees by die twee dames nie. En dit klink hoeka vir haar don Alonso het ’n regte seerower-ouma . . .

“Ek is bereid om jou te vergoed vir jou dienste, señorita. Beskou dit as ’n saketransaksie. Ek neem jou ’n kort rukkie in diens. Die salaris is onderhandelbaar.”

“Wat bedoel jy . . . onderhandelbaar?”

Sy gesig is ernstig, maar Dries Smit sien die effense knip van die oog in sy rigting. “Wel, voordat ’n mens oor ’n salaris kan ooreenkom, moet die werkgewer darem weet of die werknemer iets werd is. Of hy, of sy in hierdie geval, in staat is tot die eise wat die betrekking stel . . .”

“Bedoel jy nou daarmee dat jy twyfel of ek kan vry, señor? Dan verseker ek jou ek . . .”

“Nee, nee, señorita! Daar sal nie sulke . . . hoë eise gestel word nie. Nee, ek bedoel of jy ’n bietjie kan toneelspeel . . . en of jy ’n bietjie waagmoed het.”

Sy frons kwaai in haar pa se rigting. “Pa, waarvoor sit en lag Pa? Dié man wil my in ’n gemors laat beland en Pa dink dis snaaks.” Dan kyk sy kwaai na die ander man. “Natuurlik kan ek toneelspeel as dit moet en natuurlik is ek nie ’n lafaard nie!”

“Jy is nie bang nie?”

“Waarvoor moet ek bang wees?” vra sy agterdogtig.

“Nee . . . e . . . ek weet dis ’n onnodige vraag. Ek weet teen hierdie tyd jy kan jou man staan . . . met jou mond.”

“Dankie,” sê sy sarkasties. “Hierdie ouma van jou . . . is sy ’n kwaai ou dame?”

Sy gesig is onleesbaar. “Sy klink soms erg, maar dis meer blaf as byt. Daar is baie mense wat so is. Raas heeldag, maar dit beteken nie juis iets nie. Jy sal haar kan . . . e . . . hanteer, ek is seker.”

Andrea frons bekommerd. Seerowers is diewe, nie kannibale nie. Dié ou mens sal haar darem seker nie opeet nie.

Dries Smit kyk sy gasheer opsommend aan. “Señor, is jy regtig ernstig met jou voorstel?”

“Ek is, señor. Jy het my woord dat ek jou dogter nie sal misbruik nie. Ek is ook ernstig oor die salaris. Ek is bereid om haar te vergoed. Julle kan die bedrag bepaal. Ek wil net hê sy moet alles staaf wat ek aan donna Teresa gaan vertel. En natuurlik van haar kant af wys dat sy nie ongeneë is teenoor my nie.”

“Wat is jy van plan om haar te vertel?”

“Dat daar ’n wedersydse aantrekkingskrag tussen my en señorita Smit ontstaan het.”

“En wanneer gaan dié wedersydse aantrekkingskrag ’n skielike dood sterf?” wil Andrea weet.

“Wanneer ek dink dit het tyd geword daarvoor.”

“En jy dink sy gaan dit aanvaar? As sy dít gaan glo, is sy onder ’n kalkoen uitgebroei en nie op ’n seerowerskip gebore nie.”

“Sy is my De Vitoria-ouma. Sy was nooit naby ’n seerowerskip nie. Sy is ’n ware Spaanse dame.”

“Dan behoort jy jou te skaam om die arme ou mens so te wil belieg. Gaan staan voor haar en sê jou sê. Jy kan dit goed doen. Jy het al genoeg oefening met my gehad.”

“Ek dink ’n bietjie skrik sal meer effektief wees.” Hy wend hom tot Dries. “Sal jy my help, señor?”

Dries sluk, kug en lyk ongemaklik. “Dis eintlik my dogter wat tot hulp gaan wees, señor. Dis sý wat moet besluit of sy daarvoor kans sien. Dit is ’n . . . e . . . buitengewone situasie en ook nie so eerlik nie . . .”

“Ek gee dit toe, maar andersins is ek bevrees daar wag ’n groot skok op donna Teresa en Miranda.”

“Jy bedoel?”

“Indien hulle nie die situasie goed verstaan nie, sal daar geen huwelik wees nie. Ek laat my nie in ’n huwelik indwing nie.”

Andrea kyk hom skepties aan. “Sal jy só ver gaan ter wille van jou trots?”

“Ja, señorita. Die man wat nie die septer in die huis swaai nie, is geen man nie.” Die vraag skiet vinnig op haar af. “Sal jy my help?”

Sy skuif rond en kyk onseker na haar pa wat ewe onseker terugkyk. Dis nou húlle wat in ’n hoek is. Feit bly, don Alonso betaal haar pa om dalk binnekort ’n paar miljoen rand ryker te wees . . . Intussen geniet hy en sy dogter don Alonso se gasvryheid, bly gratis onder sy dak waar hulle vyfster-behandeling ontvang. Nou vra hy ’n gunsie, waarvoor hy bereid is om te betaal, en dit gaan baie ondankbaar lyk as sy weier. Alles klink onskuldig genoeg en dis vir ’n goeie doel. Sy sal dit nie vir hom sê nie, maar sy wil met hom saamstem. In die huwelik wat sý eendag hoop om te hê, wil sy ook ’n mán hê, nie ’n papbroek nie. Nogtans soek sy na ’n verskoning.

“Dis altyd makliker om ’n ding te begin as om dit te beëindig,” laat sy wysgerig hoor. “Wat my hinder, is hoe ons die ding gaan ontknoop. ’n Mens kan mos nie nog een aand verlief wees en die volgende oggend het die verliefdheid maan toe gevlieg nie. Die kastige wedersydse aantrekkingskrag moet op só ’n manier verdwyn dat dit geloofwaardig lyk. Anders help al die jakkalsdraaie niks nie.”

“Ja, ek het ook daaraan gedink. As jy nie sal omgee nie, sal ek bly wees as jy bereid sal wees om teen die einde die slegste daarvan af te kom, bedoelende dat jý die een sal wees wat in die steek gelaat word.”

“Jy bedoel jy ontdek ewe skielik dit was net ’n verbygaande gevoel wat jy vir my gehad het en dat Miranda maar nog al die pad dié een in jou hart was?”

Sy mondhoeke trek. “Dis min of meer wat ek bedoel.”

“Dit klink vir my na ’n oppervlakkige romantiese verhaaltjie.” Haar stemtoon verraai dat sy nie tevrede is nie.

Don Alonso laat op redelike toon hoor: “Dis ongelukkig al uitweg. Omgekeerd gaan dit nie werk nie. Miranda kan dalk net nie van die gedagte hou om met ’n man te trou wat nog ’n gevoel vir ’n ander vrou koester nie. Jy wil tog hê dat my huwelik uiteindelik wel gelukkig moet wees, nie waar nie?”

“Ag, wat traak dit my . . .” sê Andrea vies. Sy hou net niks van die gedagte dat sý die een moet wees wat sommer in die vlug gelos gaan word nie. Sy het ook haar trots. “Hoe het jy gedink gaan jy dit doen?”

“Wat doen?”

“My die trekpas gee. Sommer by die voordeur uitboender?”

“Ag, Andrea!”

“Ja, maar, Pa, ek weet mos nie hoe die Spanjaarde dit doen nie! Die seerowers het, as hulle moeg word vir hul meisies, hulle sommer oorboord gegooi vir die haaie . . .” Haar oë gaan vinnig na die edelman. En hierdie see is juis vervuil van die haaie!

Don Alonso moet ook maar saam met Dries lag, en hy verseker haar: “Ek belowe plegtig dat ek jou nie vir die haaie sal voer of by die voordeur sal uitsmyt nie. Jy kan ’n week of wat in San José gaan kuier en sodra donna Teresa en Miranda oortuig is die huweliksklokkies gaan lui, sal hulle dadelik Spanje toe vertrek om alles in gereedheid te bring. Dan kan jy terugkeer Kokos toe en rustig verder kuier.”

Rustig . . . Dit klink vir haar of sy dan rus sal nodig hê. Sy kyk hulpsoekend na haar pa, maar dié skud sy kop beslis.

“Nee, my kind, jy moet self besluit. Ek moet darem sê ek kan nie sien wat so danig verkeerd kan loop nie. Jy moet maar net ’n rukkie lank voorgee jy geniet don Alonso se aandag. Dis hý wat sal moet sorg dat hy sy sake só hanteer dat hy aan die einde nie sonder sy bruid sit nie. Die onus gaan op hom rus, nie op jou nie.”

“Wat presies verlang jy van my, señor? Ek bedoel, hoe dik moet die pap aangemaak word? Ek gaan nie heeldag aan jou hang en klou nie, hoor!”

“Dit sal nie nodig wees nie. Hulle ken my nie as ’n man wat demonstratief is nie en sal dit dus ook nie nou verwag nie.”

“Ek het dan nog altyd verstaan die Spanjaarde is sulke warmbloedige mense!”

“Maar ons ís, señorita. Ons is. Ons bêre dit egter vir wanneer ons privaat is,” sê hy met oortuiging.

“O.”

“Probeer maar net doodnatuurlik optree. Jy sal weet hoe . . . of was daar nog nooit ’n man van wie jy besonder baie gehou het nie?”

“E . . . nie juis nie. Ek was nog nooit waansinnig verlief nie, maar daar was so een of twee wat my al effens opgewonde laat voel het . . .”

“Terwyl jy hulle gewas het?”

Dries Smit frons. “Gewas het?”

“Ja, jou dogter het my vertel sy het al ’n paar honderd mans gewas. Nou wonder ek maar net . . .”

Dries lag agter uit sy keel uit.

Andrea sê minagtend aan haar pa: “Dié man verstaan nie wat ’n verpleegster is nie!”

“Natuurlik verstaan ek, señorita. Maar jy het nog nie my vraag beantwoord nie.”

Sy sukkel om haar lagspiere onder beheer te kry. “Señor, ek verseker jou, al het hulle my aanvanklik ’n bietjie opgewonde gemaak, sou dit ná die wassery beslis verdwyn het.”

“Hoekom?”

“Omdat ’n kaal man nie juis die aantreklikste ding is wat ’n jong meisie kan aanskou nie.”

“Andrea!”

“Hy het gesoek daarna, Pa! Hy wou ’n antwoord hê!”

Maar die don se gesig bly ernstig. “Wil jy my dus vertel dat as ’n man jou van jou verliefdheid op hom wil genees, moet hy net kaal voor jou verskyn?”

“Dít sal ek nou nie kan sê nie, señor. Ek was nog nooit verlief nie. Dit kan wees dat ek dalk nóg meer verlief raak.”

Dan, vir die eerste keer, hoor Andrea don Alonso se hartlike lag opklink. “Ek is vooraf gewaarsku, señorita! Ek sal liewer nie die kans waag nie!” Hy skud sy kop, steeds laggend. “Een ding weet ek egter. Daar wag interessante dae op ons. Ek wens amper donna Teresa is al hier!”

“Ek het nog nie gesê ek gaan jou help nie.”

“Maar jy sal mos, Andrea. Jy gaan mos, pequena?”

Sy weet nie wat op aarde haar besiel nie, maar sy hoor haarself ja sê.

In die dae wat volg, sien Andrea nie haar gasheer nie. Hy het skielik besluit dat hy eers weer ’n oog oor sy boerdery in Costa Rica moet gaan hou. Hy is ook ’n man met uitgebreide sakebelange, veral in die hotelbedryf, en daar is vergaderings wat bygewoon moet word.

Natuurlik is Andrea bly om hom te sien vertrek. Nou kan sy tog kom en gaan soos sy wil en hoef sy nie altyd op haar hoede te wees nie. Sy weet self nie juis hoekom nie, maar die oomblik wanneer sy in don Alonso se teenwoordigheid kom, is sy op die verdediging. Dit het byna al ’n obsessie geword om vir elke woord van hom twee van haar eie gereed te hê. Sy moet erken sy is verbaas oor haar reaksie. Sy het dit nog nooit moeilik gevind om met mense oor die weg te kom nie. In haar professie leer ’n mens om met alle soorte klaar te kom. Maar hierdie Spanjaard . . . Dis sý skuld, sus sy haar gewete. Hy het haar van die begin af in die harnas gejaag met sy dominerende, meerderwaardige houding. Nou moet hy maar ly wat daarop volg.

Sy vergesel haar pa gedurende die week op sy staptoere deur die tropiese woude van Kokos. Teen die einde van die week voel sy vir haar pa se onthalwe mismoedig.

“Maar, Pa, soos ek die saak bekyk, sal Pa elke sentimeter van Kokos moet omdolwe. In die geheim sal Pa dit nie kan doen nie. Die regering sal dit wel agterkom. En buitendien is dit ’n onbegonne taak.”

“’n Mens moet net weet waar om te soek. Geen skat word sommer net begrawe nie. Dis altyd op ’n spesifieke uitkenbare plek. ’n Mens moet jou in die man wat die skat kom wegsteek het, se plek probeer stel. Jouself afvra as dit jóú skat was, waar jy dit sou begrawe het.”

Andrea frons. Daardie manier was nie juis suksesvol in die verlede nie. Haar pa het nog nooit iets gevind wat hy gaan soek het nie.

“In daardie geval behoort don Alonso self die waarskynlikste plek aan te dui. Met sy seerowerbloed kan hy ons dalk na die regte plek toe lei.”

Haar pa skud sy kop, kyk haar geamuseerd aan. “Sou hy makliker in jou goeie boekies gekom het as hy nié ’n seerower in sy voorgeslagte gehad het nie?”

Sy glimlag. “Ek twyfel. Sy meerderwaardige De Vitoria-eienskappe maak hom weer so opgeblase dat hy kan bars daarvan. Ag, nee wat, Pa, ek kan nou net nie ooghare vir die man kry nie. Maar om terug te kom na die skat . . . is daar nie dalk ’n versteekte kaart iewers nie?”

“Nee, my kind, die versteekte kaartstorie is ’n produk van Hollywood se draaiboekskrywers. In al die seerowerfilms is daar altyd die een of ander tyd ’n stokou kaart wat ontdek word en wat mense na die skat toe lei. In die werklike lewe gebeur dit nie so nie.”

Sy frons en wil nie dadelik toegee nie, net omdat dit don Alonso weer reg sal bewys. Dit is waar. Daar duik altyd ’n kaart op in die seerowerfilms wat sy al gesien het.

“Maar dit beteken nog nie dat daar nie so iets soos ’n versteekte kaart kan bestaan nie,” hou sy koppig vol. “Dink maar aan ou Bonito. Die dag toe hy die buit hier kom versteek het nadat hy al wat kerk is kaal gestroop het – dit bly terloops vir my skokkend, don Alonso kan sê wat hy wil! – moes hy, as hy nie onnosel was nie, daaraan gedink het dat hy miskien iets kan oorkom en dan sou niemand weet waar dit versteek is nie. Dit sou vir sy eie nageslag ook verlore wees.”

Haar pa knik. “Dit sou veel veiliger gewees het om die besonderhede mondeling aan die nageslag oor te dra.”

“Maar hy hét nie, want don Alonso weet nie waar dit is nie.”

“Ja. Dit kan wees dat hy oorlede is voordat hy dit kon oordra, of dit kon met sy opvolger gebeur het. Intuïsie is al wat ons na hierdie skat sal lei.”

“Maar dis erger as om na ’n naald in ’n hooimied te soek!”

“Maar as die naald vir ons ’n paar miljoen rand werd is, my dogter, is dit seker die moeite werd om ’n poging aan te wend, of hoe?”

Nie eens vir ’n paar miljoen rand moes sy ingestem het tot hierdie sotlike voorstel van don Alonso nie, dink sy toe sy en haar pa daardie middag laat by die palacio aankom en deur die don, sy ouma en nog ’n vreemdeling op die stoep ingewag word.

“Ouma” is nie eintlik ’n woord wat by dié statige, pragtige vrou pas nie. “Arme ou mens” en “ou dame”, soos sy al na hierdie grootmoeder van don Alonso verwys het, pas nog minder. Selfs Dries Smit, wat lankal nie meer amoreuse gedagtes teenoor die teenoorgestelde geslag koester nie, se oë rek ’n bietjie.

Pa en dogter voel dadelik die Spaanse dame se sterk persoonlikheid aan. Sy kan dalk selfs meer dominerend wees as haar kleinseun. Natuurlik van háár sy hoogheilige houding geërf, besluit Andrea sommer ontevrede. Hoekom moet hulle juis nóú ontmoet? ’n Halfuur later sou sy gebad en ordentlik aangetrek gewees het, gereed om dié formidabele dame op meer gelyke voet te ontmoet. Maar nou staan sy hier by die onderpunt van die trap, vuil en gesweet en in ’n kuitbroek wat sy wéét ’n erger euwel vir die twee De Vitorias aan die bopunt van die trap sal wees as haar gewone langbroek. Sy weet ook sy is reg toe sy die teregwysing in die elegante dame se oë sien en die ontevredenheid, om dit sagkens te stel, in don Alonso se oë lees.

Ag, na die duiwel met hulle! besluit sy en skud haar skouers. Sy is g’n winkelpop wat heeldag moet paradeer nie.

“Kom nader.” Don Alonso sê dit op ’n toon wat eerder impliseer sy moet heeltemal voor sy oë padgee.

Die twee Smitte blik mekaar vinnig aan en Andrea grom onderlangs: “Genade, Pa! Daar’s nou twéé van hulle!”

Dries glimlag. Hy begryp, en terwyl hy haar hand neem, fluister hy: “Kom ons om, so kom ons om!”

Andrea het nie ’n benul wat van haar verwag word met die bekendstelling nie. Haar pa is egter in beheer. Hy waag dit nie om sy beswete hand na die Spaanse dame uit te steek nie, maar erken die bekendstelling met ’n klap van die hakke en ’n waardige buiginkie wat Andrea swyend in haar hart laat juig.

Dan is dit haar beurt en aangesien sy beslis ook nie haar vuil hand kan uitsteek nie, besluit sy maar sy sal haar pa se voorbeeld volg en haar knieë teen mekaar klap terwyl sy hulle tegelykertyd buig. In ’n aandrok sou die gebaar miskien geslaag het. Maar in ’n kuitbroek uitgevoer, laat dit amper die waardige dame se mond oopval. Die vreemde jong man wat die spulletjie met geamuseerde verbystering betrag, skuif sy hand vinnig oor sy mond om sy glimlag te verberg.

“Andrea . . .”

“O, hallooo daar!” Sy flap haar wimpers. “Jy’s terug!”

Dit lyk asof don Alonso wens hy het nooit gekom nie. Sy stem is styf toe hy sê: “Ontmoet Juan de Vitoria, my kleinneef.” Hy gee haar nie eens kans om die bekendstelling te erken nie. “Julle wil julle seker bietjie gaan opknap. Ons sal oor ’n halfuur ’n skemerkelkie op die patio geniet. Donna Teresa, jy wil seker ook eers kamer toe gaan.”

“Ja, dankie, Alonso,” antwoord sy dadelik en verdwyn met ’n laaste ongelowige blik na Andrea by die voordeur in.

Koel oë keer na die kleinneef wat nog bly staan, sy oë tergend op Andrea. “Señor . . .” ’n Hand wys baie beslis na die voordeur en die jong Juan gehoorsaam die onuitgesproke bevel.

“Net ’n minuut, señorita.” Andrea word teruggehou en daar word eers gewag dat die voordeur agter Juan toegaan voordat hy streng, maar gedemp, vervolg: “Jy trek nóóit weer hierdie affêre aan nie! Verstaan ons mekaar?”

“Daardie moderne winkel waar jou ouma koop, hang vól van die goed,” verweer sy.

“Nóóit weer nie! Staan stil. Ek is nog nie klaar nie. Wees versigtig vir Juan. Hy is ’n man met ’n oog vir dames.”

“O, regtig? Waaroor is jy dan bekommerd? Ek is mos nie ’n dame nie.”

“Ek wil g’n stuitigheid tussen julle twee hê nie, Andrea! Jy is veronderstel om met mý ’n verhouding te hê. Sorg dat jy jou by ons ooreenkoms hou.”

Sy lag hom openlik uit. “As jy dan so bang is hy slaan jou hand in die as, hoekom het jy hom saamgebring?”

“Dit sit nie in sy broek om mý hand in die as te slaan nie, señorita. As ek my hart op ’n vrou gesit het, sal niemand haar van my afneem nie . . . Daar is nog iets. Nie Juan of my grootmoeder mag weet dat daar na die skat gesoek word nie.”

“Hoekom nie?”

Hy lyk openlik geïrriteerd. “Moet jy altyd alles bevraagteken wat ek sê? Daar is nie nou tyd om te verduidelik nie. Dis ’n bevel. Nie een van die twee mag weet wat jou pa op die eiland doen nie.”

“Hoekom is ons dan hier?”

Don Alonso se vuiste bal, maar hy besef dis ’n redelike vraag. “Jou pa is ’n voëlkundige wat ’n studie van die eiland se voëls maak. Dit sal ook die nodige alibi verskaf vir sy verdwyning bedags. En jý, señorita, gaan ten ene male nie weer saam met hom nie! Dis ook ’n bevel!”

“Ek het geweet seerowers kan vreeslik vloek, maar soos jy darem kan lieg . . . en dit vir ’n arme ou mens . . .”

Dan skater sy dit uit, verdwyn by die voordeur uit. Haar kop loer weer om die voordeur en die neus wip snipperig: “Ouma se voet! Sy is net so min jou ouma as wat ek dit is. Dalk jou stiefouma, ja.”

“Sy is my eie grootmoeder.”

Die oë rek in die vuil gesiggie. “Liewe hemel, hoe vroeg het sy dan begin? Op tien?”

Sy mondhoek trek. “Op vyftien. Jy is baie ver agter.”

Met ’n snork wat die verfynde De Vitoria-ouma na haar asem sou laat snak het, gee sy pad.

Don Alonso kan nie help om te glimlag nie. Dan wend hy hom tot Dries, terwyl sy gesig verstrak. “Ek is baie gesteld daarop dat hulle nie van die skatsoekery moet kennis dra nie, señor.”

Dries voel ongemaklik. “En as die skat gevind word? Gaan jy dit dan nog geheim hou?”

Don Alonso kan die veroordeling in die stem nie mis nie, en antwoord koel: “Dit sal van omstandighede afhang. Wat jy uit die oog verloor, señor Smit, is dat nie my grootmoeder of my kleinneef enige aanspraak daarop het nie. Donna Teresa is my grootmoeder aan die De Vitoria-kant. Wat ek van die Bonito-kant kry, het sy geen reg of seggenskap oor nie. Ook Juan het nie ’n druppel . . . e . . . seerowerbloed in sy are nie.”

Dries beduie hulpeloos met sy hande. “Sy bedoel dit nie so erg as wat dit klink nie, señor. Jy moet my dogter nie te kras oordeel nie.”

Don Alonso klop hom moedig op die skouer. “Moenie jou bekommer nie, señor. Laat daardie dogter van jou maar aan hierdie seerower oor.”