Читать книгу Ena Murray Omnibus 21 - Ena Murray - Страница 12

__

Dries volg hom by die voordeur in, maar wonder of hy ná hierdie gerusstelling nie juis bekommerd behoort te wees nie. In sy kamer aangekom, soek hy deur die paar stukkies klere wat verdwerg in die groot klerekas hang. Ook hý gaan vanaand ’n bietjie meer aandag aan sy voorkoms gee, besluit hy. Dis maar net dat ’n mens nie in uitgelese geselskap wil afsteek nie. Dis maar al.

Andrea is egter geensins haastig om klaar te kry nie. Toe sy besef sy gaan laat wees, verweer sy haarself deur die blaam op don Alonso se skouers te pak. Hý het mos daarop aangedring dat daar formeel vir aandete aangetrek moet word. Wel, moeite verg tyd. As hy haar dan opgetof wil hê, moet hy maar net wag totdat sy klaar is. Maar toe sy eindelik na haarself in die spieël kyk, voel sy glad nie tevrede met die beeld wat terugkyk nie. Sy vind met alles fout, want sy kyk na haarself deur don Alonso se ouma se oë. Sy sug. As donna Teresa tog net meer na ’n ouma gelyk het!

Sy het doelbewus ’n vollengte rok gekies. Liewer oral toemaak waar sy kan. Veral haar knieë, want dié neig ná vanmiddag se buiging al om te wil knak en klap, so asof daar êrens binne-in ’n veertjie gebreek het. Sy kan haar bewende knieë dus op hierdie manier wegsteek, maar nie die bang kyk in die groot oë toe sy eindelik die patio binnestap nie.

Don Alonso stap dadelik nader, maar die goedkeuring in sy oë troos haar nie. Dis wat sy ouma dink wat tel. Dit gaan sweet kos om die eerste indruk wat die Spaanse dame van haar gekry het, uitgewis te kry.

Hy kom staan voor haar sodat die res van die geselskap uit sig is. Hy neem haar hand, bring dit na sy lippe en sê gedemp: “Jy lyk pragtig, pequena mia.”

Sy fluister terug: “Moenie so onnodig staan en jok nie! Ek wil net weet of ek darem gangbaar lyk.”

Die donker oë gly oor haar. “Ek sal jou altyd so onthou,” fluister hy.

“Dan lyk ek darem goed?”

“Jy lyk darem só bang! Ek kan my oë nie van jou afhou nie!”

Haar oë flits vererg. “Wie’s bang? Jý is die bangbroek, nie ek nie.”

Hy lag saggies en trek haar nader na die geselskap. Moedig ontmoet sy die ouer dame se blik. Dit bly koel en opsommend, maar dis nie meer so veroordelend soos vroeër die middag nie.

Donna Teresa het ’n hele paar skokke die afgelope tyd weg. Eers moes sy by ’n winkelassistent hoor haar kleinseun het met ’n wildvreemde, uitlandse meisie daar ingestap om ’n klomp klere te koop én dat hy uit sy eie sak daarvoor betaal het. Daarna moes sy verneem dat die vreemde meisie saam met hom na Kokos is. En dit terwyl hy op troue staan met Miranda!

Alonso is haar oogappel, haar enigste kleinkind. Sy het egter geweet dat dit fataal sal wees om hom trompop te loop oor die saak. Alonso het ’n sterk, koppige streep in hom. Soos alle mans moet hy met diplomasie aan sy neus gelei word in die rigting wat jy wil hê hy moet gaan. Maar pasop as hy agterkom hy word in ’n rigting gestoot! Dan steek hy soos ’n steeks donkie vas.

Baie jare nou al bring sy die suggestie van ’n huwelik tussen hom en Miranda by hom tuis. Tot dusver het hy nog geen tekens getoon dat hy ongeneë is nie. Trouens, donna Teresa is oortuig dat hy, soos sy, besef dat Miranda die ideale vrou vir hom is. Omdat hy tot dusver geen ernstige belangstelling in enige ander meisie getoon het nie, het sy aanvaar dat hy, soos sy grootmoeder, vas besluit het dat Miranda die aangewese vrou vir hom is. Nie dat donna Teresa nie weet dat hy ligte flirtasies het nie. En solank hy wag dat Miranda grootword en die ouderdom bereik dat sy die verantwoordelikheid van ’n huwelik kan hanteer, is daar ook niks verkeerd met flirtasies nie. Hy is immers ’n man en – iets wat donna Teresa verkies om liefs te ignoreer – ook die afstammeling van ’n seerower. Daar is beslis rooi bloed in sy are. Maar sy grootmoeder was nog nooit bekommerd dat hy van die gebaande weg sal afdwaal nie . . . Totdat sy in daardie boetiek gekom het.

Alonso is tradisievas grootgemaak. Hy ken die moets en moenies wat in die De Vitoria-familie geld. Hy het self ’n streng kode waarvolgens hy lewe, van wat mag en nié mag nie. Sy glo dat hy homself nooit só sal gedra dat dit sy voorgenome huwelik met Miranda in gevaar sal stel nie. Maar dis presies wat hy gedoen het! Hierdie is geen ligte flirtasie nie, het donna Teresa besluit, en daar sal iets aan gedoen moet word.

Haar volgende skok was toe haar kleinseun by haar huis in San José ingestap en nie eens probeer het om die stories, wat sy nog altyd gehoop het net skinderpraatjies is, te weerlê nie. Inteendeel. Hy het die kroon daarop gespan deur nóg iets te erken: dat hy baie sterk aangetrokke voel tot señorita Smit. In so ’n mate dat hy sy bes gaan doen om haar guns te wen.

“En wat van Miranda?”

“Wát van Miranda?”

“Alsono! Het jy só verlief geraak op ’n fortuinsoeker dat jou verstand gaan stilstaan het?”

Sy stemtoon het haar vertel dat hy nie hou van wat hy hoor nie. Maar donna Teresa was te ontsteld om aan diplomasie en takt te dink. Sy was lus om hom tot binne-in die eerste kerk te stamp om hom en Miranda getroud te kry!

“Daar is op die aarde niks met my verstand verkeerd nie en Andrea is ook nie ’n fortuinsoeker nie.”

“O nie? Hier kom ’n ou meisietjie van anderkant die aardbol af aan, en jy raak sommer op die plek dolverlief!”

“U dink nie dis moontlik nie?”

Donna Teresa moes sluk en onseker swyg. Dis ’n historiese feit in die De Vitoria-familie dat ’n sekere Teresa op veertien met die eerste aanblik verlief geraak het op die agtienjarige Alonso – in so ’n mate dat die families aan albei kante niks anders kon doen as om hulle verlof tot die huwelik te gee nie. Op vyftien het Teresa geboorte geskenk aan haar eerste en enigste kind en jare en jare lank was die De Vitorias bekend as die gelukkigste egpaar in Spanje en Costa Rica.

’n Deel van don Alonso se koppigheid moes hy seker ook van sy De Vitoria-grootmoeder geërf het, want sy kap terug: “Nee! Sy het nie met die eerste oogopslag verlief geraak op jóú nie, maar op jou aardse besittings . . . Daardie spul klere wat jy vir haar gekoop het, is ’n skande!”

“U het in een opsig heeltemal gelyk, donna Teresa. Andrea is nie dolverlief op my nie. Nog nie. Nie so verlief as wat ek haar graag sal wil sien nie. Dis ék wat dolverlief is en ek gaan my bes doen om haar ook dolverlief te kry.”

Sy het hom aangekyk asof sy weet sy verstand het verdwyn, hoewel hy haar verseker het dit funksioneer nog. “Jy is nie die soort mens wat oornag verlief raak nie, Alonso. Moenie onsin praat nie!”

“Nie? Hoekom nie? Dit loop dik deur my bloed. My een voorsaat het net een blik op ’n seerower gegooi en sy is gewillig saam met hom na sy skip toe. My ander voorsaat het . . .”

“Ja, toe maar. Ek ken my eie geskiedenis.” Haar kommer was diep en opreg. “Maar wat van Miranda, Alonso? Wat van daardie arme kind wat al die jare nog vas glo sy gaan met jou trou?”

“Ek is bevrees dis ú probleem, donna Teresa. Ek kan nie onthou dat ek Miranda doelbewus onder daardie indruk gebring het of dat ek haar ooit gevra het om my vrou te word nie.”

“Maar jy het tog geweet dis wat . . . wat . . .”

“U beplan het? Ja, ek het.”

“Maar jy het nooit ’n woord daarteen laat val nie!”

“Nee, ek het nie. Om twee redes. Eerstens het dit nie saak gemaak nie. Ek het nogal met u saamgestem. Miranda sal die ideale vrou vir my wees. Tweedens het dit Miranda blykbaar nie gepla nie, miskien om dieselfde rede wat dit my nie gepla het nie. Ons was nie een verlief nie, nie op mekaar nie en ook nie op iemand anders nie. Albei van ons het geglo die probleem sal homself mettertyd oplos. Dit het nou. Ek is op ’n ander meisie verlief.”

“Maar Miranda hét jou lief, Alonso! Sy wil met jou trou!”

“Donna Teresa, Miranda dartel die hele Europa vol en is net so min lus om te trou as . . .”

“Maar sy wil ééndag met jou trou! Goed, ek erken jy het seker begin moeg word van wag vir haar. Ek sal met haar praat. Sy is al twee en twintig. Dis tyd dat sy tot rus kom, trou en kinders . . .”

“My liewe grootmoeder, dan sal u vir haar ’n bruidegom moet soek. Ék is nie meer beskikbaar nie.”

Sy het hom bleek aangekyk. Eindelik moes dit tot haar deurdring dat haar kleinseun ernstig is. “Alonso, jy kan nie ernstig wees nie!”

“Ek is doodernstig, donna Teresa. Ek gaan trou met die vrou van my keuse, nie met die een wat my grootmoeder vir my uitgesoek het nie.”

Donna Teresa het orent gekom. “Ek kom saam met jou Kokos toe. Ek wil hierdie . . . wonderverskynsel sien wat jou so totaal die kluts laat kwytraak het.”

Hy het geglimlag, beleef gebuig. “U is welkom. Kom oortuig uself dat sy nét die vrou vir my is.”

Toe hy sy grootmoeder op die lughawe gaan haal het, het daar egter ’n skok op hom gewag. Die jong Juan was skielik ook in die geselskap. Don Alonso het sy ontevredenheid nie probeer verberg nie en dwarsdeur donna Teresa se leuen gesien dat Juan onverwags kom kuier het. Die jong Juan is inderhaas ontbied en hy kon raai hoekom.

“Jy gee mos nie om dat hy hier is nie, Alonso?”

Hy het die aantreklike man van twintig se blik ontmoet en in Andrea-taal daarin gelees: Of is jy bang ek sal jou nooi afvry?

Donna Teresa kyk nou na die meisie wat haar toekomsplanne so dramaties omver kom werp het. Sy lyk nou beter, heelwat beter. Netnou het haar hart amper gaan staan. Sy kon nie gló dat die gedroggie aan die onderpunt van die trap don Alonso se voete só onder sy lyf kon uitslaan nie! Selfs nou, noudat sy duidelik haar bes gedoen het om eerste indrukke uit te wis, is daar niks aan hierdie vreemde meisie wat donna Teresa opgewonde laat voel nie, veral nie as ’n mens Miranda langs haar stel nie. Miranda is ’n Spaanse skoonheid met die kenmerkende Latyns-Amerikaanse trekke wat elke man se hart sal betower, of behóórt te betower. Daarbenewens is sy ’n fyn opgevoede dametjie (daarvoor het donna Teresa persoonlik gesorg) en ’n berese en belese meisie wat op twee en twintig tuis is in elke geselskap. Voorwaar die ideale, die perfekte vrou vir don Alonso!

Die meisie wat sy nou openlik sit en bestudeer, skiet uiterlik heeltemal te kort. Die gesiggie het nie soveel skoonheid dat sy op ’n sypaadjie opgemerk sal word nie. Die neusie wip net effens te snipperig en die oë kyk ietwat te reguit en parmantig na donna Teresa. Miskien is dit iets binne-in die meisie wat hom begogel.

“Kom sit hier by my, señorita,” kom die uitnodiging en Andrea word geen keuse gelaat nie. “Vertel my meer van jouself,” kom die tweede opdrag.

Andrea tas in haar gedagtes rond. Sou die vrou haar geslagsregister verlang? Wil seker uitvind of sy goed genoeg is vir haar kosbare kleinseun . . .

“Wel, ek is my pa se enigste kind . . . sover ek weet.” Sy knipoog skamper in haar pa se rigting. “Ons stam uit die Smitte van Van Helsdingen . . .”

“Uit wát?”

“Dis ’n streek in ons land waar . . . Ag, toe maar, u sal nie verstaan nie.”

“Ja, ek moet erken ek was al in baie lande, maar het nog nie julle land besoek nie. Jy was seker ook al oral oor die aardbol saam met jou pa?”

“O nee, hierdie is die eerste keer.”

“Wat het jy dan al die tyd gedoen terwyl jou pa op sy reise was?”

Andrea begin haar vererg vir die inkwisisie. Sy kyk die ouer vrou vas in die oë. “Ek het mans gewas.”

Dries Smit laat maar liewer sy kop sak en Juan gee ’n gesmoorde laggie. Werklik! Hierdie meisie is kostelik! Sy oë gaan na donna Teresa en dit kriewel in hom van lekkerkry. Hierdie keer het die Spaanse despoot haar tier gekry!

Don Alonso maak ’n beweging asof hy iets wil afweer. “Sy was ’n verpleegster, donna Teresa.”

Sy ouma is ’n oomblik lank sprakeloos. “’n Verpleegster?”

“Ja.” Die kennetjie kom parmantig uit. “Dit staan bekend, naas moederskap, as die edelste beroep vir ’n vrou.”

“O . . . Ja. Ja, natuurlik.” Dit klink maar flouerig en onoortuigend.

Andrea vervolg asof sy donna Teresa se verbystering nie opgemerk het nie: “Maar natuurlik, dit word altyd deur ander gesê. Vir ’n verpleegster self is daar niks edels in ronddraf met ontsmettingsmiddels en verbande en seep nie. Ek het al baie keer gedink . . .”

“E . . . pequena, jy moet ’n slag aandag aan jou drankie gee,” waarsku don Alonso.

Andrea kyk strydlustig na haar “geliefde”. Jy wil mos so ’n nuuskierige ouma hê! Ly wat daarop volg, besluit sy

“O ja!” Sy neem ’n slukkie van haar drankie en loer ewe plesierig na die ouer vrou wat haar net beswaard sit en aankyk. “Wat wou ek sê? Ek is nou van my storie af. O ja! Ek verseker u, donna Teresa, ek het dikwels taamlik onedel gevoel as ek ’n stuitige ou man moes was. So siek dat hy wil doodgaan, maar vatterig! Gelukkig het ek altyd raad met so een gehad, glo my!”

Juan kan homself nie keer nie. Hy blaas die vlam aan. “Wat het jy dan gedoen?”

Sy lag. “Ek het die waslap vol seep gesmeer en dit in sy hand geplak en gesê: ‘Oupatjie, as jou hand nog sterk genoeg is vir sulke dinge, kan dit ’n waslap ook vashou. Was jouself!”

Sy is verbaas toe daar ’n proesgeluid opklink. Toe sy opkyk, sien sy dat dit van don Alonso afkomstig is. Selfs donna Teresa se lippe begin teësinnig trek.

“Werklik, dis ’n goeie plan,” sê Juan.

Dan lag donna Teresa openlik saam met die res en sê droog: “Jy moes ’n interessante lewe gehad het!”

“O ja! Dis ’n baie interessante en leersame beroep. Dit berei ’n meisie voor om eendag ’n goeie vrou en moeder te wees.”

“Hoekom sê jy so?” wil don Alonso steeds geamuseerd weet.

“Dis ’n groot bate vir ’n man as sy vrou kennis van verpleging het. Dink nou maar net aan siekte in die huis. Dis nie nodig om met elke skeet en skrapie dokter toe te hardloop nie. So ’n vrou kan haar man baie geld bespaar en sy weet alles van swangerskap en babas voed en wat nog. En dink net hoe sal sy haar man eendag kan versorg wanneer hy oud en sieklik is – hom was en invryf teen bedsere . . .” Sy lag in hul gesigte op. “Sy kan selfs van groot nut wees wanneer hy doodgaan. Ek is tot geleer hoe om ’n lyk uit te lê!”

Don Alonso sit sy glasie neer. “Ek dink die ete is gereed. Sal ons ingaan?”

Hy bied sy grootmoeder sy arm aan en agter hul rûe hou Andrea met vonkelende oë haar hand na haar pa uit. Juan spring rats nader om sy arm aan die ander kant aan te bied.

Haar pa fluister betigtigend: “Ou mans en lyke is nie juis die aangewese onderwerpe vir ’n skemerkelkie nie, my kind.”

Sy knipoog. “Maar dit het die bombardement van vrae wat ek dalk nie sou kon beantwoord nie, afgeweer, liewe Pappa! As jy nie sterk is nie, moet jy slim wees!”

“Slim vang soms sy baas. Onthou jy dit maar,” waarsku hy.

Aan haar ander sy laat Juan hoor: “Jy is fantasties!” Hy ontmoet don Alonso se fronsende blik wat na agter gewerp word en sê reguit: “Señorita Smit is beslis ’n unieke vrou!”

Donna Teresa se blik speur ook na agter, rus dan goedkeurend op die jong man. Dit was ’n blink gedagte om Juan saam te bring, besluit sy.

Aan tafel vloei die gesprek in veel veiliger kanale. Dis hoofsaaklik donna Teresa wat aan die woord is; wat die vreemdeling inlig oor haar stiefkleindogter se bates en bekwaamhede. Dit lê op Andrea se tong om die trotse ouma te vra of die kleindogter, behalwe mooi lyk en die etiketreëls opsê, darem ook iets kan doen. Dan bedink sy haar. Die De Vitoria-vroue hóéf nie iets te kan doen nie, want hierdie mense praat nie in duisende nie, maar in miljoene. Don Alonso se vrou hoef net mooi te lyk en kinders in die wêreld te bring. Die werk sal deur sy personeel gedoen word. Andrea kry ’n simpatieke insig in die lewe van ’n skatryk vrou. Dit lyk op die oog af baie lekker, maar – as sy enigsins ambisie of talent het – moet sy seker sterf van verveling. En sy voel meteens dankbaar dat sy een van die “gewone” mense is.

Dit doen Andrea se hart goed om later te luister na ’n intelligente gesprek tussen haar pa en donna Teresa. Hy kan werklik baie interessant gesels oor die lande waarin hy al rondgedwaal het, en donna Teresa vind sy geselskap duidelik baie aangenaam. Haar antagonistiese gevoel jeens die dogter geld blykbaar nie die vader nie.

Ná ete word daar voorgestel dat hulle na ’n video kyk wat Dries Smit saamgebring het en dit wil skyn asof die res van die aand rustig sal verloop, totdat don Alonso sê: “Julle moet my en Andrea asseblief verskoon. Daar is iets wat ek graag met haar wil bespreek.”

Donna Teresa se gemoedelikheid taan opmerklik toe sy hulle ontevrede agternakyk en Juan lyk ook nie gelukkig om by die twee ouer mense gelaat te word nie. Maar die don het Andrea aan die elmboog en lei haar die trappe af die maanskyn in.

Sy laat ontevrede hoor: “Wat is dit? Ek wil graag na die video kyk.”

Hy gaan staan. “Jy is waarlik uniek. Is jy besig om ’n speletjie met my te speel, of wil jy regtig eerder na ’n video kyk as om saam met my in die maanlig te wandel?”

Sy kyk hom fronsend aan. “Moet nou nie probeer voorgee jy wil graag saam met mý in die maanlig wees nie, señor. Ek weet hoekom jy my buitentoe gebring het. Blote oëverblindery omdat daar kastig iets tussen ons aan die gang is. Goed. Ek verstaan. Maar ons was nou lank genoeg buite. Kom ons gaan in.”

“Nie voordat ons gedoen het wat ons veronderstel was om buite te kom doen nie. As ’n mens ’n ding doen, doen jy dit goed – ook as jy toneelspeel. Sit jou arms om my nek.”

“Moenie laf wees nie! Hier is niemand hier buite wat ons . . .”

“Maar daar staan iemand by die venster wat ons afloer. Kom, Andrea.” Sy word nader getrek. Hy sit self haar arms om sy nek en buig sy kop.

Sy rem terug. “Ons hoef nie regtig te soen nie.”

Sy word meteens vas teen hom geruk, sy asem is warm op haar gesig. “Jy sou die veiligste vrou in enige seerowernes gewees het!”

“Wat bedoel jy? En eina, jy druk my ribbes af!”

“Want vir jou, señorita Smit, sou nie eens my seerower-voorvader kans gesien het nie!”

“En hoekom nie? Daar skort niks met my nie!” sê sy boos. Dink ’n bietjie!

“Daar moet iets met jou skort. Of is jy bang?”

“Wat bedoel jy met bang?”

“Is jy bang om my te soen? Om ’n ware man te soen?”

Sy staan soos ’n laaistok teen hom.

“Ek soen nie seerowers nie! Los my!”

“Dan ís jy bang.”

“Ek is g’n bang . . .”

Sy word gesoen. Deeglik . . . net soos sy dit gesien het in die seerowerflieks. Om die waarheid te sê, as Hollywood hierdie man nou kon sien, maak hulle hom die held in ’n nuwe seerowerfilm.

Toe hy sy kop oplig, voel sy soos ’n ruimtereisiger moet voel wanneer hy skielik, ná maande van gewigloosheid, weer sy voete op die aarde neersit. Vreemd. Duiselig. Knieë die ene jellie. Haar bloeddruk jaag en haar oë wil nie fokus nie. En haar tong lê lam in haar mond.

“Jy mag honderde mans al gewas het, señorita, maar ek is seker ek is die eerste man wat jou soen soos ’n vrou gesoen behoort te word.” Sy hoor hom saggies lag. “Dan is jy tóg nie so ervare as wat jy wil voorgee nie!”

Sy wens sy kon hom wegstamp, maar sy voel nog bewerig en half duiselig. Sy is verplig om nog aan hom vas te hou, maar haar vingers kry die hare van sy agterkop beet en sy trek, terwyl sy sissend antwoord: “Jy maak ’n fout, señor. Jy is maar net die eerste seerower wat ek soen. En ek wens . . . ek wens . . .”

“Vir nog?”

Ondanks die harde pluk aan sy hare kom sy kop steeds nader.

“Nee, señor. Ek wens dat jou ouma van opinie verander en besluit ék is die ideale vrou vir haar kleinseun. Dan sal ek graag wil sien hoe jy uit die gemors kom!”

“Baie maklik, señorita. Dan trou ek net met jou!”

“O nee, señor. Niks op hierdie aarde sal my beweeg om met ’n seerower te trou nie.”

“Nie eens Bonito se skat nie?”

“Nie eens al die oliesjeiks van Arabië se skatte saamgegooi nie!” Sy begin haar ewewig herwin en rem terug. “En as jy dit waag om my weer só te soen . . .”

“Dan wat, señorita?”

“Dan klap ek jou! Ek is nie een van jou los vrymeisies wat jou moet besig hou terwyl jou Marinda in Europa rinkink nie.”

Hy swaai haar vinnig om sodat die maanlig helder op haar gesig val. Dan frons hy. “Die soen het jou diep ontstel. Ek wonder hoekom?”

Sy trek haar asem in en sy weet sy is besig om ’n gek van haarself te maak. Maar om die een of ander duistere rede voel sy seergemaak. Sy weet net don Alonso mag haar nooit weer só soen nie!

“Jy het my in hierdie situasie betrek, maar ek gaan nie toelaat dat jy my misbruik vir jou vermaak nie, señor. Dit moet jy goed verstaan.”

Die bekende onheilspellende frons is terug tussen sy wenkbroue. “Ek verseker jou, señorita Smit, dat dit nie my bedoeling was om misbruik van die situasie te maak nie. Ek wil jou nog ’n versekering gee: Wees gerus. Ek stel nie die minste belang om weer ’n stuk dooie boomstomp te soen nie. Goeienag.”

Toe sy haar kamer ’n rukkie later bereik en die nat van haar wange afvee, weet sy sy is belaglik. Dit was in die eerste plek dwaas om so ’n bohaai oor ’n soen te maak. Pleks dat sy hom soos ’n ervare vrou uitgelag en neus in die lug weggestap het, het sy te kere gegaan asof dit regtig die eerste keer in haar lewe is dat ’n man haar soen. En dit is nie waar nie, al dink hy so! Sy het darem al ’n paar soene gekry, maar . . . Sy sluk. Dit gaan nie om die hoeveelheid soene nie. Dit gaan om die kwaliteit en . . . en dít is die kern van die saak: Niemand het haar nog ooit só gesoen soos wat don Alonso dit vanaand gedoen het nie. En niemand se soen het al só ’n uitwerking op haar gehad nie. Daarom was dit noodsaaklik om dit baie duidelik by hom tuis te bring: Dit mag nooit weer gebeur nie!

Sy voel haar hart ruk as sy net daaraan dink. En sy voel heeltemal verward oor die reaksie wat dit in haar ontketen het. Gits, ’n soen is mos maar net ’n soen. Maar vanaand s’n was giftig. Dis natuurlik hoe ou Bonito die vroue aan boord gekry het. Hulle eers bedwelm gesoen en hulle toe soos domsiek skape aan boord gelei. Maar as hierdie seerower darem dink hy gaan haar só om die bos lei . . .

Dis nie die eerste keer dat Andrea half sku vir die ontbyttafel voel nie. Maar sy weet daar sal gou genoeg navraag gedoen word indien sy nie haar opwagting maak nie.

Die kille uitdrukking in ’n sekere señor se blik toe sy dit uiteindelik moedig ontmoet, vertel haar dat ook hý gisteraand se spektakel onthou. Sy voel ’n rooierigheid onder haar vel opklim en wend haar oë vinnig af. ’n Dooie boomstomp – nogal. Sy frons liggies. Natuurlik was hy weer aan die oordryf! Sy was glad nie dooierig nie! Sy was maar net onkant betrap, dis al. Volgende keer sal sy hom terugsoen dat hy hik! Maar daar sal nie ’n volgende keer wees nie . . .

“Pla iets, Andrea?”

Sy kyk vinnig op. “Nee. Glad nie. Wat laat jou so dink?”

“Jy lyk nie so gelukkig vanoggend nie. ’n Slegte nagrus gehad?”

“Ek het geslaap soos ’n klip.” Wat nou wel nie die hele waarheid is nie . . .

Sy mondhoeke trek. “Die slaap van die onskuldige . . . en onkundige.”

Haar kop ruk op. “Liewer so as dat ’n mens se gewete jou kwel.” Sy staan op. “Ek kort oefening. Ek gaan ’n bietjie draf. Kom jy saam, Juan?”

Hulle verlaat die vertrek onder don Alonso se strak blik.

Buite gekom, kyk Juan haar skuins aan. “Dink jy dis wys dat ons saam gaan draf?”

“Hoekom?”

“Ek dink don Alonso is jaloers,” antwoord hy reguit.

Sy glimlag meewarig, maar speel saam. “Dit sal hom goed doen.”

Hy kyk haar belangstellend aan. “Het julle rusie gehad? Ek moet sê, toe ek julle gisteraand gesien het, het julle baie verlief gelyk.”

“O, maar ons is!” Só verlief dat hulle albei gesweer het die een sal die ander nooit weer soen nie! Wat ’n klug! “Vergeet van Alonso en vertel my van Miranda. Hoe goed ken jy haar?”

“E . . . redelik.”

“Wel, vertel my. Watter soort mens is sy regtig?”

Hulle kom tot stilstand en gaan op ’n rots sit.

“Jy voel onseker oor haar, nè? Is jy bang sy sal Alonso weer terugwen?” vra Juan reguit.

Andrea omseil ’n direkte antwoord. “Dink jy sy sal wil? Is sy regtig verlief op Alonso?”

“Nee, sy is nie.”

“Hoe kan jy so seker weet?”

Stilte. “Ek weet net.”

Andrea kyk hom fronsend aan. Hier is ’n slang in die gras. “Is daar ’n ander man?” vra sy reguit.

Hy skud sy kop. “Ek het so gedink. Nou is ek nie meer so seker nie . . .” Hy sug sag en kyk voor hom uit. “Andrea, ek voel ek moet jou waarsku. Jy moenie jou hart heeltemal op Alonso verloor nie.”

“O? Hoekom nie?”

Hy lyk selfbewus . . . en ongelukkig. “Nie dat ek twyfel aan sy liefde vir jou nie, maar dit verg veel meer as liefde om ’n huwelik te laat slaag.”

Sy wil amper glimlag vir die groot wyshede uit die jong Juan se mond, maar hy lyk en klink so ongelukkig op hierdie oomblik dat sy nie kan lag nie. “Was dit jou eie ervaring?”

“Ja.”

“Met Miranda?”

Hy kyk vinnig op, dan weer weg. “Miranda was nog altyd vir Alonso bedoel. Dit weet die hele wêreld. Ek wil jou nie seermaak nie en ek wil jou nie ontstel nie, maar dis wat op die ou einde gaan gebeur. Alonso en Miranda sal trou.”

Andrea sit nou ook fronsend voor haar en uitkyk. Dis wat sy ook weet, en tog krap dit haar skielik om. “Maar as Miranda ’n ander man liefhet . . . Wil jy my sê sy sal dan nog aandring om met Alonso te trou? Dit maak nie sin nie.”

Sy stem klink effens bitter. “By mense soos die De Vitorias en spesifiek by Miranda is daar dinge wat sterker weeg as die liefde. Soos aardse besittings. Sy kan nie met ’n gewone man trou nie, al is sy ook hoe lief vir hom, want sy ken nie swaarkry of gebrek nie. Dis net Alonso wat haar kan gee waaraan sy gewoond is. Toe sy pa destyds met Miranda se ma getroud is, was sy skaars drie jaar oud. Sy het in dié soort milieu grootgeword en sal nooit kan aanpas by ’n alledaagse lewenswyse en standaarde nie.”

Andrea sê sag: “Jy is baie lief vir haar, nè?”

Die kort stilte word deur ’n sug verbreek. “Ja, ek is.” Hy kyk op en sy sien die seer in sy oë. “Moet my nie te veel bejammer nie, pequena, want ons twee is in dieselfde bootjie. Donna Teresa gaan op die ou end haar sin kry. Ek weet dit. Die twee wat gaan seerkry, is ek en jy.”

Haar blik dwaal weg van syne oor die see.

Nee, Juan, dink sy, dis net jý wat gaan seerkry. Hoekom sal ek seerkry as don Alonso met die klein geldwolf trou?