Читать книгу Ena Murray Omnibus 21 - Ena Murray - Страница 7

__

“Dis nie waar nie! Dis nie wáár nie!”

Sy praat hardop met haarself, staar na die telegram in haar hand. “Dis nie waar nie!” sê sy weer. Tog . . . sy lees: “Geluk. U is die enigste wenner van ons groot blokraaisel. U kan u tjek en driehonderd en vyftig duisend rand by ons kantoor in die stad kom afhaal.”

Dis nie waar nie! Maar haar ore, oë én tong kan nie al drie verkeerd wees nie. Sy het die blokraaiselwedstryd in die Sondagkoerant gewen! Sy het . . . driehonderd en vyftig duisend rand gewen!

Haar knieë gee onder haar mee. ’n Oomblik lank voel dit vir haar haar hart het ook meegegee. Dis . . . ’n fortuin! En dis hare! Alles, álles hare! Sy moet dit net gaan haal! ’n Hele, ronde driehonderd en vyftig duisend rand . . . en dis waar!

Die volgende middag, terug in haar woonstel in die verpleegsterstehuis van die hospitaal, is dit weer eens asof haar verstand dit nie wil aanvaar nie. Tog, hier lê dit voor haar: die tjek. Dis ’n astronomiese bedrag vir ’n doodgewone hospitaalsuster met geen ryk ouers of familie of selfs ’n hoop op ’n groot erfporsie nie. En sy weet nie wat om daarmee te maak nie! Dit is wat gebeur wanneer die werklikheid die droom vervang. Natuurlik het sy al soos elke normale mens soms gewens dat sy baie geld moet hê, en dan sou sy dít en dít en wat nog alles daarmee doen. En noudat sy so onverwags daardie duisende gekry het, voel sy hulpeloos en magteloos en denkeloos. Sy het nie ’n benul wat om met so ’n spul geld te maak nie!

Sy kan gaan klere koop, dink sy half verdwaas. Al die skeppings en uitrustings wat sy nog altyd net in tydskrifte kon bewonder. Maar al kom die rokke in haar kas wel uit afdelingswinkels, makeer hulle nog niks nie. Vir ’n meisie wat van kleins af weet wat meet en pas is, is dit ondenkbaar dat sy ’n nog heel bruikbare rok sal weggooi net om ’n peperduur een in sy plek te hang. En wanneer en waarheen wil sy nou so danig die nuwe, peperduur klere dra? Die grootste deel van die dag is sy in ’n uniform. Die bietjie wat sy uitgaan, gaan sekerlik nie daardie koste werd wees nie.

Wat nou gemaak? Die geld belê? Waar? Sy het ’n paar rand in ’n spaarrekening. Sy probeer elke maand ’n paar rand wegsit . . . totdat liewe Pa weer op ’n dag uit die bloute verskyn en met alles wegloop. Haar mond trek wrang. As haar pa hiérvan uitvind . . . Sy lag humorloos. Hy sal hom verbeel hy sal die aarde se skatte daarmee kan opdiep!

Sy sug saggies. Haar arme pa. Die pa wat ná soveel jare van rondswerf oor die aardbol steeds glo dat hy eendag, ééndag, die roem en rykdom gaan vind waarna hy sy lewe lank nog soek. Liewe, goeie, goedige Pa met sy seunsglimlag en verleë oë kry dit klokslag reg om haar swaarverdiende spaargeldjies uit haar te trek vir nog ’n projek wat sy vooraf weet ewe nutteloos en resultaatloos as al die voriges gaan wees.

Sy hoor hom al: “Hierdie bewyse is onomstootlik. Help my nog net hierdie één keer. As ek dit kry, sal ek jou dubbel en dwars vergoed. Ons gaan skatryk wees!”

En dan sal sy met ’n sinkende gevoel in haar hart sê: “Pa het dit laas ook gesê. Én die keer voor dit. Onthou Pa? Pa was laas honderd persent seker Pa gaan die ou Egiptiese graf met al die skatte ontdek wat ons skatryk sou maak!”

“Ek weet, Andreatjie, maar . . .”

“Maar dit het nog nie één keer geslaag nie, Pa. Elke keer loop Pa se soektog na roem en rykdom êrens op die aardbol op ’n ronde nul uit.”

“Ek weet, Dreatjie, maar hiérdie keer . . .”

“Nee, Pa. Ook hiérdie keer gaan dit misluk. Hoekom gaan werk Pa nie liewer nie? Vergeet van roem en rykdom. Soek vaste werk en voer ’n eerbare bestaan, eerder as om . . . as om agter wind aan te hardloop. Asseblief, Pa!”

Sy besef sy loop die toekoms vooruit, maar sy het al so baie soortgelyke gesprekke met haar pa gehad dat sy haarself nie kan keer om die prentjie in haar gedagte te voltooi nie: Sy sal redelikheid en regverdigheid aan haar kant hê, maar haar pa sal haar weer, sonder om ’n woord te sê, laat voel sy laat hom in die steek. Soos altyd sal hy opstaan, sy hande op sy kenmerkend hulpelose, half verlore manier swaai, en net sê: “Dis dan maar goed, Andreatjie. Pa sal nie weer lastig wees nie.”

Dan weet sy sy het klaar verloor. “Waarheen gaan Pa nou? Wat gaan Pa nou doen?”

“Nee, ek sal maar sien, my kind. Moenie jou oor Pa bekommer nie. Pa sal regkom.”

En sonder verdere betoog, sal sy die handdoek ingooi. “Hoeveel het Pa nodig?”

“Nee, my kind, Pa wil nie jou geld hê nie. Pa sal regkom.”

Die geskiedenis sal hom herhaal soos talle kere tevore. Agterna sal sy aan haarself moet erken dat sy teen die end haar Pa behoorlik gesoebat het om haar swaarverdiende spaargeldjies te neem. “Ek het ’n paar rand gespaar. Ek kan Pa daarmee help. Ek sal dit môre gaan trek . . .”

Die volgende middag sal die oorhandiging van die geld plaasvind en sy reaksie sal min of meer wees: “Ag nee, Andreatjie, Pa wil dit regtig nie hê nie. Pa sal ’n plan maak. Pa is al so diep in die skuld by jou, my kind . . .”

Sy is kwaad vir haarself oor die knop wat skielik in haar keel sit. Arme Pa. Ná soveel jare het hy nog steeds net drome. Wat was dit wat Ma eenkeer gesê het? ’n Mens wat nie meer drome het nie, het nie ’n rede om verder te leef nie.

Sy onthou daardie dag baie goed. Sy was in opstand soos so dikwels wanneer Pa sommer net verdwyn op die een of ander vergesogte skattejag, en Ma alleen agterbly om die pot aan die kook te hou en ’n kind alleen groot te maak.

“Maar wat van Má se drome?” het sy vurig gevra.

Haar ma het kalm geantwoord: “Ek het ook my droom, Andrea; Pa se drome kom net altyd eerste.”

“Wat ís Ma se droom?” wou sy weet.

Haar ma het met deernis geglimlag. “Jou pa droom van die dag wanneer hy op roem en rykdom kan aanspraak maak. Dit hou hom aan die gang; maak die lewe vir hom die moeite werd. En ek . . . ek droom van daardie dag wanneer Pa vir goed sal huis toe kom. Dit maak dit vir my die moeite werd om vir hom te wag . . .”

Sy was nog ’n kind en het natuurlik niks van hierdie grootmenswysheid verstaan nie. Sy weet nie of sy vandag al veel meer daarvan verstaan nie: Ma is dood voordat haar droom verwesenlik kon word terwyl Pa steeds voortdroom. En sy . . . sy het besluit: geen onbereikbare sterre vir haar nie; geen drome wat nie verwesenlik kan word nie. Sy het vir haar ’n loopbaan gekies, gesorg dat sy ’n vaste inkomste het en haar voete plat op die aarde gehou. Sy het selfs elke maand ’n paar rand weggesit vir haar oudag . . . en elke keer is Pa en sy drome met haar oudaggeld weg. Soos daardie laaste keer . . .

Sy het die geld voor hom neergesit en haarself hoor sê: “Neem dit maar, Pa. Pa kan maar regmaak wanneer . . . wanneer Pa eendag op die verlore skat afkom.”

Sy het gesien hoe sy oë ophelder en sy stem was pateties van dankbaarheid. En natuurlik het die belofte nie uitgebly nie. “Hierdie keer, my kind . . . hiérdie keer sal jy sien . . . Pa kom terug met sakke vol geld!”

“Ja, Pa.”

Eers toe hy weg is, het sy daaraan gedink dat sy hom nie eens gevra het waar hy hierdie keer na sy aardse rykdom sou gaan soek nie. Dalk was dit hierdie keer die ark op die berg Ararat. Sy het meewarig geglimlag.

Sy doen dit nou weer. As Pa moet weet sy het so ’n kolossale bedrag geld gewen, sal hy na ’n seerowerskat op die maan wil gaan soek! Nee, Pa mag hiervan niks weet nie.

Maar hoe om die nuus nie wêreldkundig te maak nie, is ’n ander kwessie. Natuurlik word die gelukkige wenner in die Sondagkoerant aangekondig, met foto en stamboek – de lot. Natuurlik word sy deur die hele land beny, deur almal wat jaar in en jaar uit daardie verdekselse blokraaisel invul en nog geen sent gewen het nie, en ook deur diegene wat nog nooit in hul lewens ’n enkele blokraaisel ingevul het nie.

En natuurlik is die hospitaal Maandagoggend op horings toe suster Andrea Smit soos gewoonlik aan diens kom.

Net asof ek in die nag sou wegloop met my geld, dink sy amper ergerlik toe sy die mense se verbasing sien. Natuurlik wil almal grappenderwys so ’n ietsie leen, maar sy is ook nie seker nie. Sy het ’n spesmaas dat sy meer as een tranerige storie sal moet aanhoor.

“Jy gaan seker dadelik ophou met werk, nè?” wil ’n kollega met openlike afguns weet.

“Hoekom sal ek? Ek kan tog nie heeldag met my tone sit en speel nie?”

“O, maar daar is sóveel om te doen! As dit ék was, het ek vier en twintig uur kennis gegee, ’n tas gepak en die wêreld ingevaar . . . O, as jy nie weet wat om daarmee te doen nie, kan jy dit gerus aangee, suster! Ek sal wel weet!”

Aan die einde van die dag is sy behoorlik siek en sat van haar aardse skat. Toe sy haar kamerdeur oopsluit, lê daar nie minder nie as ses visitekaartjies onder haar deur ingestoot. Almal van beleggingsmaatskappye wat haar verseker hulle weet presies waar en hoe sy haar groot prys kan belê. Dank die gode sy het nie ’n telefoon nie, anders was sy seker al skoon gek.

Teen Vrydag verlang sy hartlik terug na haar arm dae. Haar ontnugtering met rykdom is groot. Soos haar gewildheid die afgelope week toegeneem het, is net ongelooflik. Sy begin voel soos ’n bankoutomaat op ’n straathoek: Almal wil ’n ou geldjie leen. Van tien tot tienduisend rand! Al manier om hieruit los te kom, is om blatant ’n leuen te vertel: Sy het nog nie die geld gekry nie. Ook onder haar mansvriende is sy skielik hoog in aanvraag. Almal wil haar geluk vier – op háár koste natuurlik. En saans kruip sy soos ’n haas in ’n gat in haar donker woonplek weg en weier om op die kloppe aan haar deur te reageer, bevrees dat dit daardie een dokter is wat haar nog nooit raakgesien het nie, maar sedert verlede Sondag se koerant verskyn het, suster Andrea Smit net nie genoeg kan prys en vlei nie. Ag nee, besluit sy, dis niks lekker om ryk te wees nie.

Al wat nou nog moet gebeur, is dat Pa ook hier moet aankom . . .

En dit is presies wat gebeur.

Dit is Pa in lewende lywe wat die volgende middag voor haar staan toe sy haar woonsteldeur oopruk en effens onvriendelik losbars: “Kyk, dis my dag vry en ek wil nie gesteur . . . O. Dis Pa.”

“Dag, Andreatjie.”

Sy kyk hom opsommend aan. Pa sal selfs op die berg Ararat van sy dogter se groot geluk verneem! “Dag, Pa.” Dan droog: “Waar kom Pa so gou vandaan?”

Hy lyk verleë. “Ek het verlang na jou, Dreatjie. Toe kom ek maar terug.”

Sy draai haar om. Haar pa verlang altyd na sy dogtertjie wanneer sy fondse uitgeput is. Sy vra nie eens hoe dit met die laaste skattejag gegaan het nie. Sy weet.

“Kom binne, Pa,” nooi sy.

“Hoe gaan dit met jou, my kind?”

Asof hy nie weet nie! “Goed dankie, Pa. Hoe gaan dit met Pa?”

“So-so, my kind. Ek begin voel ek word nie jonger nie.”

“Dan het Pa nou besluit om by die huis te bly?” Die “huis” sal nog gekoop moet word. Pa het nog nooit sy eie huis besit nie.

“Nee, ek voel darem nog nie só gedaan nie! Ek het besluit ek sal nog een keer . . . e . . .”

Haar mondhoeke smaal effens. “Skatte gaan jag?”

Hy lag sy verleë seunslaggie. “Ja. Dis soos jy dit altyd noem, nè? Ja, ek is eintlik al weer op pad na . . .”

Sy hoor hom nie uit nie: Net eers ’n draai by sy ryk dogter kom maak! Sy voel sommer lus en gaan koop vir haar ’n eiland en gaan bly alleen daar sodat niemand haar ooit weer sal kry nie.

“. . . en toe het ek gewonder of jy nie lus voel om hierdie keer sáám met my te gaan nie.”

Hy het nou weer haar volle aandag. “Saam waarheen?”

“Na Kokos toe. Ek het jou dan pas vertel . . .”

“Kokos? Watse plek is dit?”

“Maar ek het mos gesê dis ’n eiland . . .”

“’n Eiland!” Nou toe nou! “Is dit te koop?”

Dries Smit frons en kyk sy dogter ondersoekend aan. Dreatjie is regtig half snaaks vandag. “Nee, natuurlik nie. Hoekom vra jy so ’n vraag?”

Sy sug en dis nou haar beurt om effens verleë te lyk. Sy is klaar besig om gek te word. “Jammer. Dit was ’n flou grappie. Waar is die eiland en wat gaan Pa hierdie keer soek?”

“Die eiland is in die Stille Oseaan aan die oostelike kant van Costa Rica.”

Sy speur in haar gedagtes rond. “Waar lê Costa Rica?”

“Dis waar die Panamakanaal is. Jy weet, tussen Noord- en Suid-Amerika.”

“O ja! En wat wil Pa daar gaan soek?”

“Seerowerskatte.”

“See . . .? Ag, Pa!”

“Nee regtig, Andrea!”

“Nee regtig, Pa! Kinders glo aan seerowers!”

“Seerowers het werklik bestaan, my kind. Dis nie stories nie. Dis historiese feite.”

“Dit weet ek, Pa. Maar hul kamtige skatte . . .”

“. . . is meeste nog soek. En Kokos is dié eiland in die Stille Oseaan waar dit versteek kon gewees het. Trouens, die eiland is bekend daarvoor.”

“Dat dit vol versteekte seerowerskatte is? En as dit so is, dink Pa Pa is die eerste een wat daarna gaan soek? Gebruik tog Pa se verstand, asseblief!”

Teësinnig erken hy: “Daar is al baie op die eiland gedolwe, maar niemand het nog die skatte gekry nie.”

“Maar Pá gaan die gelukkige een wees. Ai, Pa, ek weet nie . . . Wanneer kom Pa eendag tot ruste?”

“Maar, my kind, as ’n mens nie soek nie, sal jy nie vind nie. ’n Mens kan nie verwag dinge moet in jou skoot val nie. Jy moet van jou kant af iets daaromtrent dóén.”

Dit is ook waar. Die afgelope week het een van haar kollegas haar verkwalik dat sy die prys gewen het. Sy het sommer bitsig vertel dat sy haar blokraaisel presies net soos Andrea s’n gehad het, maar dat sy dit toe nie ingestuur het nie. Dis soos Pa sê: ’n Mens kan nie verwag om te wen met ’n blokraaisel wat jy nie instuur nie. Maar seerowerskatte soek, is iets anders . . . Of is dit? Sy frons. Sy verkwalik nou haar pa omdat hy na skatte wil gaan soek waar honderde ander voor hom dit nie kon gevind het nie. Maar was haar blokraaisel anders? Sy het saam met duisende ander haar raaisel ingevul en gepos, wetende hoe skraal die kans was om te wen. Tog het sy dit gedoen . . . en gewen! Sy kyk op.

“Hoeveel het Pa hierdie keer nodig?” Hulle kan net sowel ophou skerm.

Tot haar algehele verbasing skud hy die kop ontkennend. “Nee, ek het nie kom geld vra nie . . .”

Sy vererg haar bloedig; sy het ’n moeilike week agter die rug. “Nou wat hét Pa dan hier kom doen?”

Hy frons liggies. “Ek het jou gesê ek het na jou verlang. Ek wou jou net weer ’n slag sien . . .”

“En geld vra. Pa, moenie draaie loop nie. Pa verlang na my wanneer Pa geld nodig het. Dit was nog altyd so. Moenie stry nie!”

Hy maak sy kenmerkende gebaartjie met die hande. “Ja, my kind, ek weet dit is so. Ek het nog elke keer by jou kom geld bedel. Maar my verlange na jou is eg. Of jy dit wil glo of nie. Ek is ’n slegte pa. Ek weet dit. Maar ek het jou opreg lief. Jy is my kind.”

Sy sluit haar oë. Nou laat hy haar weer gemeen voel! “Jammer, Pa. Ek wou Pa nie seermaak nie, maar . . . ek hou nie van valsheid nie.”

“Valsheid?”

“Ja, Pa. Ons weet albei dat dit nie so toevallig is dat Pa hier opdaag ’n week nadat ek geld gewen het nie. Pa het daarvan gehoor en . . .” Sy frons kwaai. “Pa! Moet dit nie ontken nie! Pa weet ek het driehonderd en vyftig duisend rand gewen!”

Stilte. Volslae verbystering op sy gesig.

Sy sluk. Dan kan hy nog toneelspeel ook! O, Pa!

“Dreatjie!”

“Hoeveel wou Pa daarvan gehad het?”

Dis sy beurt om te sluk. Dis . . . so goed soos ’n seerowerskat! Of byna . . .

“Nie ’n sent nie, my kind, dankie. Dankie vir die aanbod, maar Pa wil nie een sent van jou geldjies hê nie.”

Geldjies! Die teësinnige deernis begin weer die oorhand oor haar kry. Arme Pa! Sy lewe lank dwaal hy oor die aardbol rond, en hier vul sy dogter in haar beknopte kamertjie net ’n simpele blokraaisel in en sý kry die skat! Dis nie regverdig nie!

“Pa, ek wíl vir Pa daarvan gee. Ek is jammer ek was lelik. My senuwees is gedaan. Al wat mens is, wil deesdae óf by my geld leen óf met my trou. Ek sal Pa die helfte gee,” bied sy rojaal aan. “Maar, Pa, dan moet Pa belowe dat Pa nou sal ophou ronddwaal. Kom ons koop vir ons ’n huisie en Pa bly tuis.” Skielik voel haar hart seer. Foei tog, hy het oud geword die afgelope maande. “Asseblief, Pa!”

“Ai, my kind . . . wil jy dan nog hierdie ou sleg by jou hê?”

“Pa . . .”

Dan is sy in sy arms, huil sy vir die eerste keer sedert haar ma se dood teen haar pa se bors. Sy besef dat sy na hom verlang het, dat hy, met al sy foute en tekortkominge Pá is . . . Pa bly.

“Ons . . . ons het net vir mekaar, Pa. Asseblief! Moenie weer weggaan nie! Bly hier en laat ons vir ons ’n huisie koop. Asseblief, Pa.”

“My dogtertjie . . .” Hy druk haar teen hom vas, sy hart week. Skielik is daar trane in sy oë. Hy en sy Here alleen weet hoe skuldig hy voel teenoor hierdie dogter van hom. Sy sal hom nie glo nie, maar dit was elke keer baie swaar om van haar en haar ma, en later van haar alleen, weg te gaan. Op sy swerftogte oor die aardbol was hy altyd alleen. Daar was baie lang en eensame nagte waarin hy verskriklik verlang het. Tog kon hy homself nie keer nie. Die swerwersbloed vloei in sy are. Hy is gebore met ’n swerwersgees en die avontuurlus wou hom net nooit begewe nie, ten spyte van die herhaalde teleurstellings waarop alles telkens uitgeloop het. Hy was al op hóéveel skattejagte . . . sonder sukses.

Op hierdie oomblik besef hy dat die enigste en grootste skat wat hy ooit sal hê, sy dogter is. En sy smeek hom om nie weer weg te gaan nie. Sy pleit vir ’n huisie waar hulle saam kan gaan bly.

“Andrea, Pa belowe – en dis ’n waaragtige belofte – dat ek saam met jou in daardie huisie sal kom bly as jy my net nog hierdie één keer sal laat begaan. Ek het klaar my woord gegee, my kind. Maar dis hoekom ek jou gevra het om hierdie keer saam met my te gaan. Ons hóéf nie weer van mekaar geskei te wees nie. Jy sê jy het nou ’n bietjie geld. Ek kan ongelukkig nie aanbied om jou koste te betaal nie, maar as jy vir jouself kan betaal, kan jy saam met my kom. Jou lewe het in ’n sleur verval, my kind. Breek ’n bietjie weg terwyl jy nou die geld en die geleentheid het. Asseblief, Andrea!”

Sy staan terug en kyk hom onseker aan. Sy voorstel was aanvanklik net te vergesog om te oorweeg. Nou . . .

“Hoe lank sal Pa weg wees?”

“Dit kan ek nie sê nie. Jy weet hoe gaan dit met my skattejagte,” sê hy met ’n skewe glimlag.

Sy knik. Ja, sy weet. Dis onbepaald – totdat hy heilig oortuig is daar is niks te vinde waar hy soek nie. Dit kan maande lank duur.

“Maar wat van my werk?” wil sy weet.

“Bedank. Wanneer ons terugkeer, sal jy maklik weer werk kry. Daar is altyd ’n tekort aan opgeleide verpleegsusters.”

Dis ook waar. “Wanneer wou Pa gaan?”

“So gou moontlik.”

“Ek moet ’n maand kennis gee.”

“Gaan praat met die matrone. Sê sy kan maar die kennisgewingmaand se geld hou. Jy wil vier en twintig uur kennis gee.”

“So gou? Wat is die haas?”

“Netnou vind iemand anders Bonito se skat voordat ek daar kom!”

“Bonito? Wie’s dit?”

“Die seerower wie se skat ek gaan soek.”

Sy moet lag. Pa sal altyd Pa bly. “Is dit werklik so noodsaaklik dat Pa dit moet kry? Is driehonderd en vyftig duisend rand nie genoeg vir Pa en my nie?”

“Hoe sal ek nou sê, kindjie? Dis baie geld – maar ’n paar miljoen dollar is meer.”

Haar oë staan rond in haar kop. “Hoeveel?”

Haar pa knik. “Dis waarop die waarde van Bonito se skat geraam word. Ek sal natuurlik net ’n gedeelte daarvan kry, maar selfs ’n kwart sal baie miljoene werd wees. Dis seker nie te versmaai nie, of hoe, my kind?”

Andrea is stom. Haar verstand kan nie in miljoene funksioneer nie. Dit kon skaars driehonderd en vyftig duisend rand verwerk. Sy voel skielik onrustig. “Pa . . . is Pa se somme reg?”

Hy lag, voel weer die tinteling wat hy so goed ken. Hy ervaar dit elke keer wanneer hy aan die begin van ’n projek staan. Ook hierdie keer . . . net sterker as voorheen. Hierdie laaste skattejag van hom gaan suksesvol wees. Hy wéét dit net! “Ja, Andrea. Ek het álles uitgevind. My gedagtes sing al daarvan. Vyf en sestig miljoen dollar is die waarde van die skat. ’n Kwart van ’n kwart daarvan is steeds ’n paar miljoen rand – en dis myne.”

“Hoekom net ’n kwart van ’n kwart?”

Haar pa lag saggies en sê tergend: “Word jy nou gulsig, my kind?”

Sy grinnik verleë. Genugtig! Sy voel dronk in die kop! “Nee, ek bedoel maar . . .”

“Ek verstaan. Nee, die res gaan natuurlik na señor Alonso en die Costa Rica-regering.”

Sy frons. “Wie is señor Alonso en wat het die skat met Costa Rica te doen?”

“Kokos behoort aan Costa Rica en ’n mens mag slegs na seerowerskatte op die eiland soek met ’n permit van die regering, en dan ook op voorwaarde dat die helfte van wat jy kry aan hulle afgestaan word.”

“O, die helfte nogal . . . En señor Alonso?”

“Hy is die man wat my gehuur het om na die skat te soek. Hy betaal my reiskoste en voorsien my van wat ek ook al in my soektog nodig mag hê. As ons iets kry, kry ek dus ’n kwart van ’n kwart van die totaal. Kry ons niks, dra hy die verlies.” Hy glimlag. “Maar hierdie keer, dit verseker ek jou, Andreatjie, gaan Pa dit kry. Hierdie keer gaan ek die boerpot wen!”

“Waar kom Pa aan dié señor Alonso?”

“Hy het aan mý gekom. Ek het baie mense leer ken deur die jare . . . Hy het my geskakel en die voorstel gedoen. Ek het hom toe gesê ek is net eers op pad terug Suid-Afrika toe om my dogter weer te sien, maar ek sal binne ’n maand by hom wees. Die helfte van die maand is reeds verby. Ek het dus nie baie tyd oor nie. Ek moet so gou moontlik vertrek.” Sy oë pleit. “Kom saam, Andrea! Jy verdien ’n vakansie. Beskou dit as ’n heerlike, lang vakansie op ’n pragtige, veraf eiland. Jy sal geen ander koste hê as jou reisgeld nie, want ons sal tuis gaan in señor Alonso se palacio. Dit gaan ons niks kos nie.”

“Palacio?”

“Ja. Paleis. Nou nie ’n regte paleis nie, maar dis glo ’n kolossale plek en word na verwys as die palacio van Kokos. Hy is reeds ’n skatryk man.”

“Waarom wil hy dan so graag Bonito se skat ook nog hê?” wil Andrea agterdogtig weet. Haar pa was nog altyd te liggelowig. Hy glo alles wat hy hoor.

“Wanneer is genoeg genoeg? Selfs ’n miljoenêr versmaai nie nog ’n miljoen of wat nie. Maar eintlik gaan dit vir hom om ’n ander rede. Hy beweer hy is ’n direkte afstammeling van Bonito en dat die skat hóm toekom, en niemand anders nie.”

Haar oë rek weer. “Pa bedoel hy is ook ’n seerower?”

“Nee, kind, natuurlik nie. Daar is nie meer vandag sulke goed soos seerowers nie. Hy is net die hoeveelste agterkleinkind van die berugte Bonito. Dis wat hy sê. Of hy dit kan bewys, weet ek nie. Maar dis nie ter sprake wat my betref nie. Feit bly, Bonito se skat is nog nie gevind nie. Señor Alonso is oortuig dat dit iewers op Kokos lê – en ek moet dit vind voordat iemand anders dit kry. Andrea, ek sweer vandag dis die laaste keer. Ná Kokos sal ek by jou kom bly en my oudag rustig slyt. Nog net hierdie één keer, asseblief, my kind, en . . . kom saam met Pa, toe?”

Die volgende dag besoek Andrea die matrone se kantoor en stel haar saak. Nie dat sy die dame alles vertel nie. Dié merkwaardige, stabiele vrou sal dink haar altyd rustige verpleegsuster is haar wysie kwyt as gevolg van die klomp geld wat sy gewen het as sy moet hoor sy wil aan die ander kant van die wêreld na ’n seerowerskat gaan soek.

“Ja, suster Smit, ek moet erken ek het jou bedanking verwag.” Sy glimlag spytig. Sy verloor ’n baie bekwame en betroubare personeellid. “Ek moet jou nog gelukwens. Ek het natuurlik ook verneem van die groot geluk wat jou getref het, maar . . .” Sy voel dit haar plig om te sê: “Om sommer te bedank en op te hou met werk . . . Wil jy nie maar liewer net ’n maand vakansie neem nie?”

“Dankie, matrone, maar . . . ek voel ek het in ’n sleur verval.” Sy praat haar pa nou na die mond – iets wat sy nie geglo het sy ooit sou doen nie! “Ek sal weer kom werk sodra ek voel ek het genoeg van . . . e . . . ledigheid gehad. Ek is gewoond besig wees. Ek sal nie vir altyd ledig kan wees nie.”

“Ja. En geld hou ook nie vir ewig nie, nè?” voeg matrone droog by. “Nou goed dan, suster. Ek aanvaar jou bedanking. Ek voel nie gelukkig omdat jy so dadelik wil gaan nie, maar nouja . . .”

Alles verloop voorspoedig. Selfs die reisreëlings word in ’n japtrap en sonder haakplekke afgehandel.

Elke bedenking aan haar kant praat haar Pa met oortuiging weg: “Dis nie nodig dat ek señor Alonso moet laat weet jy kom saam nie. Ek sê jou dan die man het ’n reusagtige huis. Daar sal plek wees vir jou. En sy vrou sal tien teen een bly wees vir geselskap.”

“Maar hoe weet Pa? Het Pa hulle al ontmoet?”

“Nee. Ek en señor Alonso het net oor die telefoon gesels. Maar ek is oortuig hy sal nie omgee nie. Al waarin hy belang stel, is die skat – en hoe gouer ons op Kokos kom, hoe beter.”