Читать книгу Ena Murray Keur 12 - Ena Murray - Страница 8

Festus is ’n bekommerde man toe hy die volgende oggend na sy kantoor vertrek.

Etenstyd ontmoet hy die bekende filmster weer. So goed as wat hy kan, probeer hy die situasie aan Zelda Duval verduidelik en besluit om vir die eerste keer in sy lewe te pleit by ’n vrou. Dis vir hom bitter, maar hy het geen keuse nie. Zelda moet gekalmeer word – en gou ook.

“Asseblief, verstaan tog! Wat kon ek doen? Die kind sommer verstoot? Ek het nou eenmaal die ou man belowe ek sal na haar omsien. Sy is nie permanent by my nie. Dis ’n tydelike reëling tot ek ’n plan kan maak.”

“Maar watter plan is daar te make? Hoe gaan jy weer van haar ontslae raak?”

Hy byt nadenkend op sy lip. Tot nou toe was hy sy eie baas en dit was nie vir hom nodig om aan ’n ander rekenskap te gee nie. Skielik is die drang in hom byna onkeerbaar om haar in Poens se taal na die warm plek te stuur, maar hy beteuel hom. “Ek het gedink miskien kan ’n mens haar in ’n koshuis sit . . .”

“Jy sê sy is klaar uit die skool. Sy het seker kwalik standerd agt.”

“Ek weet nie. Ek het nog nie eens gevra nie. Maar daar sal wel ’n plan gemaak kan word, Zelda. Gee my kans! Eintlik het ek jou hulp nou nodig. Wat weet ek van tienderjarige meisies af? Sy het byvoorbeeld omtrent niks klere nie, en sy loop heeldag kaalvoet rond. Sy sal moet klere kry. En Poens ook. Dié is byna letterlik kaal.”

“Jy het niks met die seun te doen nie, Festus. Stuur hom dadelik terug na sy ma toe. Liewe land, wil jy ’n hele weeshuis aanhou?”

“Laat die kind tog maar bly vir die skoolvakansie. Dis darem geselskap vir Katryntjie. Wat ek wou vra, is of jy nie sal help dat hulle klere kry nie. Soos hulle nou lyk, kan hulle nie in ordentlike geselskap kom nie. Asseblief, Zelda.”

Hy kan in haar oë sien hy het nou die regte snaar aangeroer. Die feit dat hy hom op haar beroep en nie op een van die ander vroue in sy lewe wat maar te gretig sal wees om iets vir hom te doen nie, laat haar beter voel.

“Nou goed dan. Ek sal kyk wat ek kan doen, maar jy sorg dat jy so gou moontlik van haar ontslae raak!”

“Natuurlik!” Hy praat dadelik oor iets anders. “Dis môreaand my onthaal. Sal jy weer as gasvrou optree, asseblief?”

Sy glimlag. Sy was verniet bekommerd. Sy besef ook dat sy haar gisteraand in ’n slegte lig gestel het. Festus Dumas is nie ’n man wat sommer gedreig moet word nie. Sy sal in die toekoms versigtiger te werk moet gaan. Maar sy was op daardie oomblik so kwaad . . .

Katryn en Poens is in die tuin toe die deftige vrou aangestap kom. Katryn verstyf onwillekeurig en Poens sê, sy blik opsommend: “Dis die ander een.”

Zelda Duval kom voor hulle tot stilstand en haar afkeurende blik gaan oor die twee se verwaarloosde voorkoms. Haar lippe pers opmekaar. Dan sê sy met ’n stem wat klink soos dié van ’n generaal: “Gaan maak julle reg. Julle kom saam met my.”

“Hoekom?” wil Poens pront weet.

“Maak soos ek sê!” Haar oë blits op die seuntjie af.

Katryn frons, lyk onseker. “Dis . . . dis al klere wat ons het. Ten minste, die ander lyk ook maar so.”

Die onvriendelike blou oë ontmoet hare. “Maar julle het darem seker minstens één paar skoene?”

“Ja.”

“Gaan trek dit aan en kam jul hare en was jul hande. En kom. Ek het nie die hele dag tyd nie.”

“Om wat te maak?” wil Poens parmantig weet.

Zelda voel lus om hom ’n oorveeg te gee. “Om vir julle klere te gaan koop!”

“Het Fe . . . oom Festus so gesê?” wil Katryn weet.

Zelda kyk haar weer ergerlik aan. “Ja, juffroutjie. En nou maak julle soos ek sê. Ek wag nie langer nie.”

Poens bejeën die nuwe klere met groot teësin. Van dankbaarheid is daar geen sprake nie.

Vervolgens is dit Katryn se beurt. Zelda kies self die rokke wat sy moet aanpas.

Toe sy met die eerste rok aan verskyn, laat Poens onomwonde hoor: “Jy lyk soos ’n bleddie voëlverskrikker!”

Katryn moet, ten spyte van haar ergernis, glimlag. Sy stem volkome saam. Selfs ’n mens met geen smaak vir klere nie, sal sien dat die rokke wat Zelda vir haar uitgekies het glad nie by haar pas nie. Ook die verkoopsdame kon kwalik stilbly. Maar, nou ja, die klant is altyd reg en as die klant Zelda Duval is . . .

“Ek dink dit pas jou uitstekend. Gaan pas nou die volgende een aan,” beveel sy en Katryn aarsel, draai dan gehoorsaam om. Dié een was die beste van die klomp wat sy eerste aangetrek het. Die res is nog erger. Die vrou moet blind wees om nie te kan sien dat dié klere absoluut belaglik lyk nie. Die rokke wat sy uitgesoek het, is beslis nie bedoel vir ’n meisie wat op die drumpel van volwassenheid staan nie.

Maar sy pas die rok gedweë aan, bekyk haar eers in die lang spieël van die aantrekhokkie en gril. Dis valletjies en strikkies en kantjies om van naar te word. Al wat sy kort om soos ’n regte Aspoestertjie te lyk, is ’n strik in haar poniestert en ’n paar plat swart skoolskoene met kort, wit sokkies.

Sy pers haar lippe opmekaar. Sy weet dis doelbewuste weerwraak aan die kant van die aktrise. Die “dogter” wat so onwelkom in Festus Dumas se huis beland het, sal elke dag uiters onaantreklik met haar onooglike kleredrag voor hom paradeer. En belaglik uit pas wees met die milieu waarin sy haar bevind – só onvanpas dat Festus baie gou ’n plan met haar sal maak.

Soos ’n winkelpop, totaal ontneem van lewe, paradeer sy met die kinderagtige, “afgryslike” rokke, soos Poens pront sy opinie lug, en sien hoe die aakligstes ingepak word.

Dis Poens wat vurig protesteer. “Maar jy kan g’n daardie afskuwelike goed dra nie!”

“Jou opinie is nie gevra nie,” word hy bitsig toegevoeg. “Wat weet jy van damesklere af?”

“Ek weet meer as jy!” tree hy driftig tot die stryd toe. “Ek kan ten minste sien wanneer ’n ding donners lelik is, en jy nie!”

“Sal jy stilbly? Jy het nie ’n greintjie maniere nie! En jou taal! Jy sal dadelik op die trein gesit word terug huis toe, jou onbeskofte klein misbaksel.”

Poens kyk haar uit die hoogte aan. “Ek bly nie by jou nie. Ek bly by oom Festus.”

Dit lyk of die beroemde dame iets gaan oorkom, en Katryn gee Poens se skouer ’n drukkie en sê binnensmonds: “Sy sal my dit nie maak aantrek nie, Poens. En ons gaan haar terugkry daarvoor – gaan ons nie?”

Hy kyk na haar op, sy gesiggie rooi van ontstokenheid. Katryn knipoog en hy glimlag, knipoog terug. Dan gryp hy die pak gehate rokke, gooi die sak soos ’n bondel wasgoed oor sy skouer en begin aanstap terwyl hy hardop sê: “Nou is ek moeg vir klere. Kom ons gaan huis toe . . .”

By die huis word hulle weer uit die hoogte beveel: “Julle sorg dat julle uit die pad bly vanaand. Meneer Dumas gee ’n groot onthaal vir sy sakevriende en julle gaan na jul kamers en bly daar!”

In haar kamer bondel Katryn die klere net so in die sak onder in haar hangkas. Juffrou Duval sal lank wag om haar in hierdie klere te sien!

Sy en Poens bespied die wêreld ’n ruk later. Bes is in die kombuis doenig om alles gereed te kry en die aktrise het ook, nadat sy met ’n arendsoog na die gedekte tafel gekyk het, na haar woonstel vertrek om gereed te gaan maak.

Met groot oë loop Poens en Katryn al om die tafel. So iets het hulle nog nie tevore gesien nie. Dis silwerkandelare met kerse, die fynste glasies op die langste steeltjies, plat rangskikkings en silwermessegoed wat jou oë wil verblind. Dis Poens wat opgewonde opmerk: “A, hier staan haar naam.”

Katryn kom nader. By elke sitplek is ’n naam geplaas sodat elke gas presies kan weet waar hy moet plaasneem. Sy kyk na die kaartjie, onsekerheid op haar gesig. Sy was so woedend vandag in die winkel dat sy tot enigiets in staat was. Maar nou het sy tyd gehad om oor die saak te dink en sy besef dat haar plan baie kinderagtig is. ’n Grootmens gedra hom nie so nie.

Maar dan verskyn die pragtige, koue gesig van die aktrise weer voor haar geestesoog, en sy voel hoe sy opnuut ineenkrimp voor die ouer vrou se meerderwaardigheid. Sy neem Poens se hand. “Kom ons loop. Ons weet nou waar sy gaan sit. Niemand moet ons hier sien nie, dan sal hulle dadelik weet. Kom gou, voor Bes ons hier gewaar.”

“Bes sal dit geniet. Sý sal ons nooit verraai nie,” laat Poens selfversekerd hoor.

“Nietemin – ons wil haar nie hierby insleep nie.”

Deur ’n kamervenster op die boonste verdieping bekyk hulle die gaste wat een na die ander begin aankom. Met onrustige oë sien Katryn hoe Zelda Duval die rol van gasvrou speel met ’n gemak en besitlikheid asof sy werklik reeds mevrou Festus Dumas is. Die blonde vrou het vanaand ’n nousluitende rooi aandrok aan en lyk van kop tot tone net wat sy is: ’n baie suksesvolle aktrise.

Haar oë rus ook op Festus Dumas wat so aantreklik in sy aandpak lyk. Teen haar sin moet sy erken dat die blonde vrou en die donker man die ideale paartjie uitmaak. Haar ooglede val en sy draai weg van die venster af. Weer eens kom sy tot die gevolgtrekking dat dit ’n fout was om hierheen te kom.

“Poens, ons los dit maar. Nee, ons los dit,” sê sy streng toe dit lyk of hy wil protesteer. “Ek gaan slaap.”

Poens kyk haar agterna en frons kwaai. Katryn is ’n wonderlike maat, maar sy bly ’n vroumens. Nes dit by die doen kom, trek hulle altyd kleinkoppie. Wel, hý gaan nie daardie aaklige vroumens ongestraf laat wegkom nie.

Onbewus daarvan dat hulle van die trapleuning af dopgehou word, geniet die gaste die aand terdeë. Poens vergeet amper waarvoor hy hier op wag sit soos hy die klomp daar onder beskou. Sedert hy hier in die stad aangekom het, het sy oë dinge gesien wat hy nie geweet het moontlik is nie. Soos daardie vrou se rok – dié ene wat Beauty omgehardloop het. Hoe op aarde bly dit bo? ’n Paar keer al het Poens sy asem opgehou, wagtende op die ergste, maar wonder bo wonder het dit bly sit. Dan is daar ’n ander tannie van wie hy, hier van bo af, amper die hakskene kan sien, so laag is haar rok agter oop. Poens skud sy kop. Al wat hy kan dink, is dat hul materiaal opgeraak het voor die rokke klaar was.

Hy hoor oom Festus aankondig dat die laaste drankie voor ete bedien sal word en weet dat die tyd vir weerwraak aangebreek het. Hy sluip soos ’n skaduwee met die trap af en beweeg hande-viervoet agter die stoele deur na die eetkamer, pyl reg op ’n sekere stoel af. Hy het net genoeg tyd om te doen wat hy gekom het om te doen, toe die eerste gaste al geselsend binnekom en hy duik onder die lang, gedekte tafel in. Gelukkig hang die tafeldoek tot byna op die grond en sal hy nie gesien word nie. Een vir een skuif die gaste op hul plekke in en Poens sit in ’n klein bondeltjie opgekrimp terwyl hy versigtig die klomp se voete hier digby hom dophou. Hy bekyk hulle met aandag. Die een paar voete se toonnaels is bloedrooi geverf. ’n Ander been verraai ’n lang leer in die sykous toe die rok effens opgetrek word. En hier digby hom sien hy ’n groot aartappel vir hom loer uit ’n oom se sokkie. En sommer hier onder sy neus skop ’n dame haar skoene uit. Hy begin die speletjie geniet. Dit gaan ’n lang ete wees, na die klomp messe en vurke te oordeel, en hy kan dit maar geniet.

’n Hele paar gaste is later oortuig daarvan dat Festus Dumas se huis die een of ander besmetting het. Dit kriewel al tussen hulle tone. Natuurlik laat hulle niks blyk nie, maar op ’n eienaardige, onverstaanbare wyse het die gesellige atmosfeer wat in die sitkamer geheers het, verdwyn.

Festus kan nie begryp wat aan die gang is nie. Daar is ’n hele paar van sy gaste wat duidelik ongemaklik lyk. Sy blik gaan oor die tafel. Daar is niks met die ete verkeerd nie. Bes het, soos altyd, ’n puik ete voorgesit.

Die speletjie verveel Poens en hy soek iets anders om te doen. Sy oë skitter. Die dame met die knellende skoene gaan ’n skok kry wanneer sy hulle weer, net voordat sy moet opstaan, onder die bedekking van die tafel moet aansukkel. Baie versigtig plaas hy die paar skoene buite haar bereik.

Poens kyk om hom rond. Hy wens hulle wil nou ’n slag ophou met eet. Hy begin ook nou van voor af honger raak. Hy wonder . . . As hy versigtig sy hand bo-oor die tafel se rand steek . . .

Waar Katryn aan die bopunt van die trap tot stilstand kom, het sy ’n uitsig op ’n gedeelte van die eetkamertafel en party van die gaste. Sy skrik haar byna oor ’n mik toe sy ’n klein handjie van onder die tafel sien verskyn. Sy sak met lam knieë op die trap neer.

Sy het netnou gaan kyk of Poens al slaap en sy kamer leeg aangetref. Sy het sommer dadelik hond se gedagte gekry. Poens is nie iemand wat maklik kopgee nie. Met haar hart in haar keel het sy na die trap gesluip en nou dreig dit om by haar keel uit te spring. Gespanne volg haar blik die tastende handjie . . .

Gelukkig is die gaste so aan die gesels dat niemand anders dit sien nie. Haar blik gaan beangs met die ry gesigte af. As iemand tog net nie nou afkyk nie. Dan sien sy Festus se blik verstrak.

Katryn kyk vinnig terug na die handjie wat nou iets beetgekry het, en geruisloos glip ’n bakkie met nagereg onder die tafel in. Katryn byt op haar onderlip: Festus gaan hom vermóór!

Dan sluk sy. Die vrou voor wie die nagereg gestaan het, is klaar met wat sy wou sê en steek met haar lepel. Haar verslaentheid is iets om te aanskou toe sy afkyk en dan verbysterd om haar rondkyk. Weer kyk sy na die leë bordjie waarop die nageregbakkie gestaan het. Katryn kyk weer bekommerd na die onderpunt van die tafel. Festus Dumas het sy hand oor sy oë gesit en sy kop laat sak en Katryn kan sweer sy sien sy skouers skud!

Dan tref die komiese sy haar ook en sy moet byna haar hele vuis in haar mond steek. Daardie vrou se gesig was onbeskryflik! Dié dame lyk nou erg bekommerd. Miskien dink sy sy het te veel drankies gedrink!

Dis Festus wat die ete baie gou kortknip en aankondig dat koffie en likeurs in die sitkamer bedien sal word. Maar daar is ’n glimlag om sy lippe wat Katryn se vermoede sterk dat hy die hele ding baie amusant vind. Met ingehoue asem wag Katryn dat die gaste moet opstaan. Iemand . . . iemand sal nie kan nie . . .

Dis net die vrou wat haar skoene uitgeskop het tydens die ete, en wat naarstiglik met kaal tone onder die tafel rondvoel na hulle, wat nie dadelik opmerk dat iets verkeerd is nie. Die gasvrou het ook haar stoel agteruit gestoot, maar toe sy wil opstaan, kom die stoel saam. Beleef wag almal, maar die tweede poging misluk ook. Nes sy haar lig, lig die stoel saam met haar.

Daar is nou ’n frons op Festus se gesig toe hy omstap na haar toe. So ongeërg moontlik probeer hy haar ophelp, maar sonder welslae. Die stoel lig knaend saam.

Die aktrise is rooi in die gesig, byna net so rooi soos haar rok, en Festus vra gedemp: “Wat is aan die gang? Wat makeer?”

Die blou oë blits na hom op. “Jy kan mos sien ek sit vas!”

’n Helder lag klink op en Katryn sien hoe Zelda die vrou met die donker hare hatig aankyk.

Dit is werklik ’n stryd om Zelda Duval van haar stoel los te kry. Dit sit soos ’n neet. Intussen het ’n senuweeagtige gegiggel ontstaan wat begin uitdein tot ’n byna histeriese gelag. En onder die gelag sien die skoenlose dame haar twee skoene asof vanself onder die tafeldoek uitskuif in haar rigting. Sy knip haar oë. Daar was beslis iets in Festus se drank . . . Sy gryp hulle, dankbaar dat almal se aandag op Zelda toegespits is.

Festus beur nou met alle mag en Katryn hoor die aktrise gil: “Jy gaan my rok skeur!”

“Dis al manier om jou los te kry, of kan jy aan ’n ander plan dink?” Sy stem klink ongeduldig.

“Festus Dumas, ek wil jou nooit weer sien nie, verstaan jy? Nie voordat jy daardie gespuis . . .”

Met een geweldige pluk het hy haar los en die gaste klou mekaar histeries vas toe sy haar omdraai. Die agterkant van haar rok sit nog op die stoel vas.

Soos ’n ware heer trek Festus sy baadjie vinnig uit om om haar te hang, maar met een moordende blik stap sy weg terwyl die gaste ’n gratis vertoning ontvang. Festus stap haastig agterna, maar nog voordat hy die voordeur bereik, trek haar motor met ’n vaart weg.

Hy keer terug na die gaste en probeer so kalm moontlik sê: “Die koffie wag al in die sitkamer. Sal ons gaan?” Hy werp ’n laaste blik na die eettafel voordat hy die deur beslis agter hom toetrek.

Katryn vlieg soos ’n klip uit Poens se kettie weg en terwyl sy Poens deur die eetkamervenster help, begin sy raas. “Oom Festus gaan jou nek omdraai! Hy’t jou gesien! O, Poens, hoekom het jy dit gedoen? Ons kan maar ons klere gaan inpak. Hy sal ons vannag nog terugneem plaas toe.”

Dan, ten spyte van die kommer van die oomblik, klou hulle mekaar vas en snak na asem soos hulle lag.

“Sjuut! Nie so hard nie! Kom ons maak dat ons in die kamer kom,” sê Katryn.

Verlig sien Festus Dumas sy laaste gaste weg en oomblikke later knip die lig in Katryn se kamer aan. Hy kom staan langs die bed, sy gesig streng terwyl hy op die oënskynlik slapende gesiggies afkyk. Poens lê styf in Katryn se arms, maar die onreëlmatige asemhaling en die ooglede wat senuweeagtig beweeg, verraai hom. Festus se hand span stywer om die leergordel. Nie weer sag word nie! Hierdie twee was vanaand onmoontlik en dis sy plig om hulle te tugtig. Maar soos hulle nou hier voor hom lê . . .

“Toe, komaan. Ek weet julle slaap nie. Sit regop.” Geen beweging nie. Juis omdat sy vaderlike plig so swaar op hom rus, klink sy stem nog strenger: “Katryn! Poens! Ek praat nie weer nie!”

Ewe teësinnig gehoorsaam die twee en kyk hom met groot, onskuldige oë aan. Hy sluk. Kompleet twee engeltjies! Hulle behoort hulle te skaam!

Hy kyk kwaai na Katryntjie. “Ek veronderstel Poens is nie die enigste skuldige nie?”

Katryn sluk, sit haar arm beskermend om die seuntjie se skouers. Sy kyk moedig op. “Ek is die enigste skuldige. Dit was . . . my idee.”

“Maar Poens was maar te gretig om saam te werk en die idee ten uitvoer te bring.”

“Sy jok! Sy’t gesê ons moenie, maar ek wou. Ons wou die ou heks terugbetaal.”

“Terugbetaal? Heks?”

“Omdat sy vir Katryn die aakligste bleddie klere gekoop het.”

“Poens!” Dis weer die oumensstemmetjie wat Festus hoor. “Poens het geen skuld hieraan nie. As iemand gestraf moet word, dan is dit ek.”

“Ag so?” Hy vererg hom bloedig. Sal hierdie kind hom sowaar nog staan en voorskryf ook? “In daardie geval, dametjie, klim uit die bed!”

“Nee!” Poens gil en gooi hom op Katryn en die twee val saam in ’n bondel op die mat voor sy voete. Twee paar verskrikte oë staar na hom op. Katryn voel haar maag ’n draai gee. Hy kan nie regtig bedoel om . . . om . . . Maar sy streng gesig vertel haar dat hy beslis iets drasties beoog.

Dan, skielik, tot die twee op die vloer se verbystering, sien hulle hom sy kop agteroorgooi, en hierdie keer word sy hartlike lag nie deur ’n hand gedemp nie. Soos twee apies wat nie presies weet wat aangaan nie, beskou hulle die man met ernstige oë terwyl hy op ’n stoel neersak. Sy skouers skud soos hy lag. Dan begin hulle bewerig glimlag en later, van skone verligting, lag hulle half histeries saam. Sowaar, nog nooit in haar lewe was sy so naby ’n pak slae nie! dink Katryn toe die lagbuie eindelik bedaar.

Tevergeefs probeer Festus sy gesig weer ernstig plooi, hoewel sy oë kastig baie kwaai op hulle afkyk. “Julle was afskuwelik stout vanaand. Besef julle dat ek deur julle toedoen ’n vriendin kwyt is?” Maar die manier waarop sy oë glinster, vertel hulle dat hy glad nie erg bedroef voel daaroor nie. Inteendeel. “Toe! Toe! Toe! Terug in die bed. Poens, terug na jou eie kamer. En onthou wat ek gesê het van mond uitwas as jy weer lelik praat, hoor? Toe, hardloop!”

Katryn klim haastig terug in haar bed en trek die laken hoog op. Met afwagting lê en kyk sy na hom op.

“Nag, Katryntjie. Jy is ’n juffrou met voortreflike idees! Jy verdien ’n geskenk. Is daardie klere regtig só erg soos wat Poens sê?”

“Nog erger,” antwoord sy met oortuiging.

“Toe maar. Ons sal ’n ander plan maak.” Hy buk vooroor en soen haar op die voorkop. “Nag, Katryntjie. Soet slaap. Môre gee ek vir jou geld, dan kan jy vir jou ander klere gaan koop.”

Die volgende oggend voel Katryn bitter ongemaklik toe sy ’n rol note in die hand gestop word. Sy wil nie geld van hierdie man aanvaar nie, maar sonder verduideliking kan sy ook nie juis weier nie.

Hy sien haar ongemak en weer kry sy ’n vaderlike kus op die voorkop. “Gaan koop vir jou mooi klere, kleintjie. Ek wil spog met my dogter.”

“Ek sal dit eendag teruggee.”

Hy glimlag, streel oor haar kop, die bekende deernis weer in hom. Sy is ’n oulike kind, hierdie kaalvoet Katryntjie wat hy geërf het.

Maar van klere koop, kom niks nie. Festus laai hulle in die stad by ’n groot winkel af met die opdrag dat hulle daar moet wag wanneer hulle klaar is. Hy sal ’n motor stuur om hulle te laat haal. Dis net toe hulle die winkel wil binnegaan dat Katryn iets sien wat haar onmiddellik in haar spore laat verstyf. As daar een ding is wat sy nie kan verduur nie, is dit dat ’n dier mishandel word. ’n Donkiekar met ’n vermaerde ou donkie is besig om in die besige straat af te kom. Dis nie eens nodig vir haar om met Poens te praat nie. Toe sy langs die donkiekar tot stilstand kom, staan hy langs haar. “Hoekom slaan jy die dier so? Hy kan nie vinniger nie. Kyk hoe maer is hy. As jy hom beter versorg, sal hy beter kan werk.”

Die man op die kar kyk hulle parmantig aan, en lig weer die sambok. Die volgende oomblik is Poens langs hom op die kar en gryp sy arm vas, terwyl hy ’n paar “goeies” kwytraak. Terwyl ’n paar verbygangers in hul spore tot stilstand kom om dié vreemde petalje gade te slaan, spring sy ook op die wa.

“Poens! Los hom!”

“Ek sal hom goed opdonner.”

“Poens! Luister, ek wil jou donkie koop. Kyk, ek het baie geld. Kyk, dis ’n hele rol note. Jy kan alles vat, dan gee jy my die donkie. Goed?”

Die man op die wa kyk onseker na sy donkie, dan gulsig na die rol note in haar hand, en dan vererg na die motoriste wat agter hom begin toet het.

’n Verkeerskonstabel kom nader om te kyk wat die opeenhoping veroorsaak. Ook hy kom verbaas tot stilstand. ’n Rooikopseuntjie en ’n witkopdogtertjie is hard besig om sake te doen met die baas van ’n donkiekarretjie. Dan stap hy nader en sê: “Jy kan nie hier stilhou nie. Kry jou ry!”

Poens kyk hom uit die hoogte aan. “Ag man, kan jy nie sien ons is besig nie?”

Katryn is bleek van vasberadenheid en haar oë pen vas in dié van die man. “As jy nie ja sê en nou dadelik hierdie donkie uitspan en vir my gee nie, vertel ek die konstabel hoe jy die arme dier mishandel het. Toe! Hier’s jou geld. Span uit!”

Ten einde raad moet die verkeersman maar eenkant toe staan en die verkeer probeer ontknoop terwyl die transaksie beklink word. Met ’n ingenome glimlag gryp die man die wa en begin dit wegtrek.

Omstanders en motoriste werp geamuseerde blikke na die twee kinders wat nou half verlore in die middel van die straat staan met die donkie aan die hand. Katryn besef dat sy weer te impulsief opgetree het. Wat gaan Festus sê?

Festus se sekretaresse kry byna ’n oorval toe die verkeerskonstabel half hulpeloos aan haar beduie dat die optog voor haar baas se kantoor sý verantwoordelikheid is.

“Hierdie twee kinders sê hulle behoort aan . . . ek bedoel is familie van meneer Dumas. Ek het hulle en hul donkie toe maar hierheen gebring.” Hy wag nie langer nie, maar maak spore.

Ná nog ’n ongelowige blik deur die venster, verdwyn die deftige vrou by ’n deur in: “Meneer, hier buite staan twee kaalvoet kinders met ’n donkie. Hulle sê hulle is familie van meneer.”