Читать книгу Ena Murray Keur 12 - Ena Murray - Страница 9

Festus en sy vriend blik mekaar vinnig aan en kom tegelyk orent. Hulle kom verslae in die deur tot stilstand. Soos ’n toneeltjie uit ’n ander wêreld staan die drie daar: Poens, Katryntjie en die donkie in die middel.

Pieter Cilliers kan ’n glimlag nie bedwing nie. Hy het al gehoor van die twee wat Festus onder sy sorg geneem het. Daar is ’n hele spottery onder Festus se vriende hieroor. Hy lag hardop. Die drie lyk so onvanpas in die luukse tuin voor die kantoor in die spogbuurt van die stad dat hy net nie sy lagspiere kan bedwing nie.

Maar Festus vind niks lagwekkends nie. “Poens! Kry daardie ding uit die tuin uit! Dadelik!”

Poens vlieg om, kyk desperaat om hom rond en probeer die steeks donkie na die inrit lei. Sy besproete gesig is naderhand rooi gespook, sy hakke sak weg in die gras, maar ou Vaaltyn beweeg nie. Skielik balk die donkie vererg en Poens roep verskonend uit: “Moenie skrik nie! ’n Donkie maak maar so.”

Pieter Cilliers probeer nie eens meer om die lagbuie te keer nie. Poens lê plat soos hy aan die donkie rem en Katryn staar hulpeloos op in die man se oë wat afgemete nader kom.

“Wat gaan hier aan, Katryn? Waar kom jy aan die donkie?”

Sy sluk. “Ek het hom in die straat gekoop. Sy baas het hom geslaan en . . . ek kon dit nie aanskou nie! Kyk hoe maer en verniel is hy en . . .”

“En waarmee het jy hom gekoop?”

“Met die . . . met die geld wat jy . . . wat oom my gegee het . . .”

“Om klere mee te koop. En hoeveel het jy vir hierdie dierasie betaal?”

“Ek . . . e . . . ek het hom alles gegee,” adem sy dit skaars hoorbaar uit.

Vir die tweede keer binne ’n paar minute is Festus Dumas sprakeloos. “Maar dit was . . .! Katryn, wil jy vir my sê jy het dit alles vir hierdie . . . hierdie . . . donkie betaal?”

Haar kop sak, en Poens kry dit sowaar reg om die donkie te laat beweeg.

“Poens! Gee pad met daardie ding hier onder my neus. Gaan maak hom vas!”

“Waar?”

“Enige plek, maar gee net pad met hom!” Hy wend hom woedend tot Katryn. “Ek weet nie wat ek met jou moet maak nie, Katryn. Het jy dan geen begrip van geld nie? Honderde rande vir ’n doodgaandonkie! Is jy dan waansinnig?”

“Ek . . . ek is jammer. Ek . . . sal dit eendag teruggee. Ek sal die plaas verkoop . . .”

Festus sluk, voel skielik skaam oor sy uitbarsting. Die arme kind! Hoe kan sy ook ’n begrip van die waarde van geld hê? Sy het seker nog nooit geld gehanteer nie. En hy weet hoe lief sy vir diere is.

Sy gesig verstreng weer. Hy gaan nie toelaat dat sy hart wéér sag word nie! O nee! Katryntjie móét leer. Dis sy plig om haar te leer. Hy maak sy stem doelbewus koud: “As jy só aanhou, sal jy meer as een plaas nodig hê om jou skuld mee te delg. Jy skuld juffrou Duval alreeds tweeduisend rand vir haar geruïneerde rok . . .”

“Tweeduisend rand vir ’n rók!” Poens het die donkie aan ’n boomstam vasgemaak en is nou weer vol bravade. “Sy lieg! Soveel geld vir daardie stuk rok . . . en dit was nog nie eens klaar nie!”

“Wat bedoel jy, dit was nog nie eens klaar nie?”

“Wel, al die nate was nog nie eens toegestik nie. Ek het dit gesien. Onder die tafel was haar hele been kaal tot . . . bo.”

Pieter Cilliers moet na ’n stoel soek en Festus vind dit moeilik om sy mond in toom te hou. Sy stem klink minder kwaai. “Of dit klaar was of nie, Poens, sy wil tweeduisend rand vir haar rok hê en saam met die geld vir die donkie is dit nou al meer as tweeduisend seshonderd rand, en . . .”

ʼn Vrou, baie deftig geklee, stap nader, en terwyl sy nader kom, maak hulle die kring wyer.

“Is jy die baas van hierdie kantoor, meneer?”

Festus knik.

Die woedende vrou gil onbeheers: “Ek sal jou hof toe vat, verstaan jy? Kyk hoe lyk my handgemaakte skoene van egte volstruisleer! ’n Mens kan nie eens die paadjie na jou kantoor gebruik nie.”

“Mevrou, ek is baie jammer. Dit was ’n . . . ongeluk.” Net ’n oomblik draai sy blik na die verskrikte Poens. Sy stem is uiters beleef, maar langs sy sye kan almal sien hoe sy hande tot vuiste saambal. “Ek sal natuurlik vergoed vir die skade, mevrou.” Hy wend hom tot sy sekretaresse. “Help die dame om haar skoene skoon te kry en teken die skade aan, asseblief. Ek sal . . . betaal,” voeg hy by met sy blik weer vlugtig op Katryn.

Met die half histeriese vrou aan die arm verdwyn die sekretaresse na die kleedkamer toe.

Festus is rooi in die gesig. Hy wend hom boos tot sy vriend. “Sal jy nou ophou met lag en my sê wat ek moet doen? Met die donkie, bedoel ek? Die ding kan nie van my kantoor ’n stal maak nie!”

Pieter Cilliers vee die trane met sy sakdoek af en staan op. “Bedaar, my vriend. Ek moet eerlik sê ek weet nie wanneer laas ek so lekker gelag het nie. Ek voel gans ’n ander mens!”

“Ek ook . . . Dis die eerste keer in my lewe dat ek moorddadige neigings in my ontdek. Wat gaan ons met die donkie maak?” Hy kyk kwaai na die twee paar pleitende oë en spring hulle voor: “O nee! Vergeet dit! Ek sal nie nog ’n donkie ook op my erf toelaat nie! Ek sê nee!”

“Hy kan plaas toe gaan,” bied Katryn vinnig aan.

“En hoe kom hy daar? Sal jy hom lei tot daar?”

“Ons kan ’n bakkie kry om hom . . .”

“Dit klink of jy baie geld in die bank het?” sê hy sarkasties. Hy wend hom tot die vrou wat weer verskyn het en al buigend en verskoningmakend help hy haar by die deur uit, ’n papiertjie in sy hand. “Hm . . . Hierdie dame se rekening is ook tweeduisend rand. Laat ons sien . . . Dit bring nou jou totale skuld op ’n aardige bedrag te staan . . . En ’n bakkie sal jou nie minder nie as . . . laat ek sien . . .”

Pieter Cilliers kom vinnig tussenbeide. “Ek het ’n bakkie wat julle kan leen. Bedaar nou, Festus. Die kind het dit goed bedoel.” Hy kyk Katryn goedig aan. Dis belaglik dat ’n oujongkêrel soos Festus hierdie kind se voog moet wees. Wat weet hy van kinders grootmaak af? Hy stap nader en sit sy arm om Katryn se skraal skouertjies. “Toe maar, meisietjie. Ek sal alles reël. Dis oor ’n week universiteitsvakansie en dan kan my seun ou Vaaltyn vir jou terugneem plaas toe. Tensy jy hom wil verkoop. Die dieretuin sal hom dalk koop . . .”

“Om wat mee te maak?” wil Poens weet.

“Hulle koop ou donkies vir kos vir die leeus . . .”

“Nee! Dis óns donkie! ’n Leeu sal hom nie kry nie!”

Katryn druk Poens se skouer gerusstellend en kyk pleitend op na die gawe, ouerige man. “Sal u my kan help, asseblief, oom?”

“Goed, my kind. Moenie bekommerd wees nie.” Hy glimlag skuins vir Poens. “Ek sal nie toelaat dat die leeus jou donkie opvreet nie.”

Festus staan en kyk hulle met vernoude oë aan en sê sarkasties: “Pragtig! Maar wat gaan julle met hom doen tot tyd en wyl hy plaas toe gaan? In my sitkamer hou?”

“Ek bly mos op ’n kleinhoewe en ou Vaaltyn kan maar eers vir die week by my kom loseer. Ek sal geen losies vir hom vra nie.”

Katryn en Poens oorweldig hom byna met hul vreugde. Festus snork. Dis ’n mooi grap! Hulle kry al weer hul sin in plaas van die afgedankste pak slae wat hulle verdien! Kinders grootmaak! Nee dankie. Hy het finaal besluit trou is nie vir hom nie.

Pieter Cilliers kyk geamuseerd na sy jong vriend. Arme Festus! Hy het nog baie te leer, al dink hy hy is so wêreldwys!

“Ek sal die bakkie stuur om die donkie te kom oplaai. As Johann van die universiteit af kom, moet jy Katryntjie ’n bietjie na ons toe laat uitkom, Festus. Jongmensgeselskap, jy weet. Die kind is seker maar baie alleen.”

Festus grom net iets en sien sy vriend by die deur weg. Pieter praat twak. Wat sal ’n universiteitstudent in Katryntjie se geselskap belangstel? Sy is ’n skone kind en daardie Johann is juis te groot vir sy skoene.

Hy beveel kortaf: “Gaan sit en gedra julle. En kyk dat jul donkie hom ook gedra! Juffrou, bring my tjekboek dat ek solank vir al die skade kan betaal.”

Maar ’n rukkie later, terwyl hy tjeks sit en uitskryf, verander sy bui en begin hy glimlag. Dis min genoeg om te betaal om van ’n klouende vroumens ontslae te raak. Hy sou dubbeld ook betaal het. Sy ore suis nog van die tirade wat in sy oor ontplof het toe hy die aktrise gebel het om, ter wille van goeie maniere, weer eens verskoning te vra vir wat gisteraand gebeur het. Sy het baie te sê gehad, maar die belangrikste was dat hy van haar kan vergeet solank daardie “wilde barbare” in sy huis is. Daar en dan het hy haar meegedeel dat hy dit sterk oorweeg om die “wilde barbare” formeel aan te neem. Met ’n gelukkige en spontane glimlag kon hy die telefoon neersit. Al wat nou nog nodig is, is die tjek vir haar beskadigde rok, en dan kan hy Zelda Duval in gister se kabinet liasseer . . . en van haar vergeet.

Hy teken die tweede tjek. Sy glimlag verdiep en sy blik versag. Arme kaalvoet Katryntjie! Sy het ’n hart van goud; het selfs meegevoel vir ’n mishandelde ou donkie. ’n Liewe kind . . . die soort dogter wat hy graag sou wou gehad het.

En ou Poens . . . Hy lag saggies. Daar is baie ruwe puntjies wat reggeskaaf sal moet word, maar die knaap is ’n seun so na ’n man se hart. Hy gaan die klein rakker mis as hy ná die skoolvakansie moet teruggaan. Katryntjie gaan haar doodtreur oor hom. Hy frons effens. Ná die skoolvakansie sal hy ’n definitiewe plan moet maak met Katryntjie. Daar sal oor haar toekoms besluit moet word. Maar hy wil nie nou al daaraan dink nie. Die gedagte dat hierdie twee kinders op ’n dag nie meer deel van sy daaglikse bestaan sal wees nie, staan hom meteens nie aan nie. Hy kan hom sy huis nie meer sonder hulle voorstel nie.

Vir die eerste keer in jare voel hy hom weer deel van ’n huisgesin. Dis lekker om te weet daar is iemand by die huis as jy ná werk tuiskom. Dis lekker om te luister na alles wat hulle te vertelle het. Dis lekker om te weet daar is iemand wat van jou afhanklik is, wat jou werklik nodig het. En dis lekker om weer te lag . . . soos hy gisteraand gelag het – en soos Pieter netnou. Sy grinnik verdiep. Daardie dame met die klomp donkiemis op haar skoene het darem komieklik gelyk. Skielik gooi hy sy kop agteroor en lag.

Katryn vertel haarself sy is vreeslik kinderagtig en onverantwoordelik. Festus het alle rede om woedend te wees. Dis deur haar en Poens dat hy sy een nooi verloor het. En nou het sy sy swaarverdiende geld op ’n donkie gaan spandeer. Hy verwens seker die dag dat sy pad hare gekruis het!

Maar dan verskyn hy laggend in die deur en steek sy hand in sy sak. “Daar is ’n kafee op die hoek. Gaan koop vir julle roomys, Poens. Katryn kan die donkie solank oppas. Die bakkie sal nóú hier wees.”

Poens spring weg en Katryn kyk pleitend na hom op. “Ek is regtig jammer oor alles . . . al die moeite en koste . . . e . . . oom Festus.”

Hy glimlag gerusstellend, gaan sit langs haar en streel vlugtig oor haar hand. “Moenie sleg voel nie, Katryntjie.” Hy kyk in haar verbaasde oë af. “Bly net soos jy is, sal jy?”

“Oom?”

Hy neem haar hand, kyk daarop af en vou dit dan styf tussen syne toe. “Jy is iets raars, weet jy? Jy het nog ’n hart. In vandag se lewe loop daar so baie mense rond sonder hart.” Hy glimlag, kyk peinsend na die donkie daar by die boom. “Ek was vinnig op pad om ook so te word. Jy en Poens . . .” Hy voltooi nie sy sin nie, kyk net teer op haar af. “Ek is nie kwaad nie. En jy skuld my niks nie. As daar iemand is wat iets aan iemand verskuldig is, dan is dit ek.”

“Oom?”

“Toe maar. Jy sal nie verstaan nie. A, hier is Poens met die roomys. Wat het jy daar agter jou rug?”

Poens lyk verleë. “’n Bossie wortels.” Hy gee Katryn se roomys wat sy gedweë ontvang en hulle stap na die donkie wat hom nie twee keer laat nooi nie. Poens glimlag breed, maar sy oë skitter verontwaardig: “Weet oom, die vrou by die kafee wou my laat betaal vir dié wortels. Toe vra ek haar of sy haar nie skaam nie. Die goed is oud en verlep! Sy hoef my nie te kom vertel dis vars wortels nie. Ek weet hoe lyk ’n vars wortel. Ek kom van die plaas af!”

Festus skud maar net sy kop laggend. “En toe, Poens?”

“Sy wou vyftig sent hê, en toe sê ek vir haar die wortels is vir ’n mishandelde donkie en toe sê sy ek kan dit maar pasella kry.”

Toe Pieter Cilliers oomblikke later met die bakkie kom, skud Festus nog laggend sy kop.

“Wat is aan die gang? Moenie vir my sê ou Vaaltyn en Poens het wéér moles gemaak nie.”

“Ek sal jou later vertel. Ons moet nou eers die donkie hier wegkry. Maar ek kan jou sê: As hierdie rooikopseun van my nie nog minister van finansies word nie, eet ek elke verlepte wortel in hierdie stad in een hou op!”

Festus het werk huis toe gebring, maar nie lank nie, of hy vind sy gedagtes begin dwaal, en weer nie lank nie of hy bevind hom in die sitkamer waar Bes ’n gesellige kaggelvuur aangepak het – die eerste van die jaar.

Daar is ’n glimlag om sy lippe terwyl hy na die twee voor die kaggel op die mat kyk. Poens het sy nuwe kamerjapon aan, maar is reeds halfpad daaruit soos hy en Katryn aan die stoei is. Dis ’n gelag en geskree van ’n ander wêreld en hy voel skielik lus om mee te doen aan die stuitigheid. Hy trek sy baadjie uit, pluk sy das af en duik op die twee stoeiers af. Die lawwigheid bereik ’n hoogtepunt toe albei kinders hom takel en sommer ná ’n kort rukkie moet hy hokaai roep en oorgee, uitasem en oorwonne.

“Hokaai! Hokaai! Ek gee oor!”

Poens sit pens en pootjies bo-op sy maag en Katryn het hom in ’n egte stoeiersgreep beet. Die twee blinkgeskropte gesiggies kyk stralend op hom af en weer voel hy die vreemde warmte deur hom straal. Met een beweging gryp hy hulle aan weerskante teen hom vas en druk hulle hard teen hom aan. Was dit al ooit so lekker om tuis te wees? Sy oë rus half verwonderd op die lokkende kaggelvuur. En wanneer laas het hy voor sy eie kaggel gesit en dit so geniet? Vir die eerste keer in baie jare dink hy nie eens daaraan om uit te gaan nie. Dit is skielik vir hom baie lekkerder by die huis as om die een of ander beeldskone vrou ten duurste te trakteer.

Hy glimlag en druk ’n spontane soen op die voorkop hier teen hom. En dis lekker om ’n dogter te hê – een soos Katryntjie. Al die skone dames van die stad kan gaan doppies blaas as hulle dink hy sal sommer net so van hierdie kaalvoet kind van hom afstand doen. En selfs ou Poens . . .

Sy oë versomber effens. Ongemerk het hierdie rooikop ook diep in sy hart ingekruip. Hy wil liewer nie dink aan die dag wanneer hy sal moet weggaan nie. En dis onvermydelik. Poens hét ’n ma. Hy sal moet teruggaan.

Ook Katryntjie dink op hierdie oomblik aan Poens. Sy sien hoe die gesiggie straal toe Festus die rooi hare deurmekaarkrap en sy sien die heldeverering wat uit die blou ogies straal. Haar hart trek saam. Poens het nog nooit iemand gehad om te idealiseer nie. Hy ken nie ’n pa nie. Festus Dumas het vir hom die held geword waarna elke seunshart smag. Want elke seun moet ’n held hê. Wat gaan gebeur as sy en Poens ná die vakansie moet teruggaan? Poens gaan Festus geweldig mis. En nie net Poens nie . . .

Die kommer in haar verdiep. Sy is besig met ’n verlore stryd. Sedert hulle hier in die stad aangekom het, het sy vir haarself oor en oor die rooi waarskuwingsligte laat flikker. Sy en haar voog leef in aparte wêrelde. Sy het anders grootgeword as hierdie man en sy het ’n ander agtergrond. Hy is ’n man wat sy lewe lank net aan die beste gewoond was. Van swaarkry weet hy niks nie. Hy kyk deur ’n ander bril na die lewe as sy. Maar dis nie net hul agtergronde wat verskil nie.

Festus Dumas is ’n man van die wêreld – wêreldwys en ervare. Twee vroue verskyn voor haar geestesoog, en sy voel ’n vreemde pyn diep binne-in haar klop. Ervare vroue – soos hy ’n ervare man is. Die gedagte aan Zelda Duval kan nog gaan, al maak dit seer. Maar dis veral die gedagte aan Shirley Rossouw, ’n getroude vrou, wat die grootste waarskuwingslig laat flikker. ’n Man wat nie omgee om verhoudings met getroude vroue aan te knoop nie . . .

Alles in haar kom in opstand daarteen. Sy het eenvoudig en arm grootgeword. Weelde het sy nooit geken nie. Swaarkry wel. Die meet en pas wat deel uitmaak van die arm man se daaglikse bestaan. Maar al kon haar ouers, veral Pappa, haar nie aardse goed gee nie, het hulle haar liefde en ’n goeie opvoeding gegee, en daarom het sy sterk Christelike beginsels. En die dinge wat sy reeds agtergekom het in verband met Festus Dumas, druis ten sterkste teen haar beginsels in.

En tog . . . soos Poens, hou sy van Festus Dumas . . . besonder baie. Te baie, gevaarlik baie.

Sy roer onrustig in die sirkel van sy arm. Sy is weliswaar maar net twintig, maar van kleins af is sy geleer om op haar eie voete te staan. Sy het ook al vriende gehad, maar daar was nooit iemand soos Festus Dumas nie . . .

Sy onttrek haar vinnig en hy kyk haar verbaas aan.

“Iets verkeerd, Katryntjie?”

Haar oë ontwyk syne. Sy moet verskriklik versigtig wees. Hy het skerp oë.

Hy trek haar weer nader. “Wat is dit, kleintjie? Hoekom skielik so ernstig? Wat hinder? Kom, vertel vir oom Festus.”

Maar sy beur weg. Hy kan so dierbaar wees! Dit laat haar nog slegter voel. Sy was nog nooit iemand vir bedrog nie, en hy is goed vir haar en Poens. Sy wou hom al reghelp oor haar ouderdom, maar die moed het haar nog elke keer ontbreek. Nee, hy moet maar bly glo sy is net ’n dogter. Wanneer sy en Poens terug is op die plaas, sal sy vir hom skryf en oor alles bieg. Maar hier kan sy nie. Sy durf hom nie vertel dat sy ’n meisie van twintig is nie, want miskien kom hy dan agter dat sy, soos ’n regte verspotte bakvissie, op hom gaan staan en verlief raak het! En hoe sal hy dan nie daaroor lag nie . . . hy, die gesogte, gewilde Don Juan wat kan kus en keur! Hoe geamuseerd sal hy nie wees nie! Of miskien ergerlik, selfs kwaad! Hy sal haar uitskel vir ’n bedrieër en haar wegjaag!

“Ek . . . ek wil vir ons iets gaan maak om te drink.”

Festus kyk haar peinsend agterna. Daar is soms iets in Katryntjie wat hy nie kan peil nie. Soms, soos so pas, kry hy die gevoel sy is nie wat hy dink sy is nie. Maar dis natuurlik verspot. Sy is bloot ’n wesie wat onveilig en onseker voel. Maar omdat sy so ’n trotse, onafhanklike entjie mens is, is dit vir haar moeilik om van hom, wat vir haar ’n totale vreemdeling is, gebruik te maak.

Hy staan op en gaan sit in die diep leunstoel en Poens kom druk hier teen sy bene aan. Gemoedelik krap hy deur die rooi hare. So tref Katryntjie hulle aan, en haar hart klop vinniger. Sy is bewus van Festus se ondersoekende blik, maar sy hou haar gesig uitdrukkingloos.

“Wat ís verkeerd, Katryntjie?”

“Niks nie. Ek sê mos niks nie.”

Hy vererg hom sommer. Sal sy nou regtig dink hy is onder ’n kalkoen uitgebroei? Hy kan mos sien daar is iets wat haar kwel. “Ek hou nie van dikmond kinders nie.”

“Ek is nie dikmond nie!” verweer sy heftig. As hy haar net wil uitlos . . .

“Ek hou nie van die manier waarop jy met my praat nie, Katryn! Moenie vergeet nie – jy is ’n kind en ek is ’n grootmens!”

Sy slaan haar oë vinnig neer, hou haar doenig met haar kakao. Ja, dis presies wat dit is. Sy is ’n blote kind in ervaring.

Festus voel sommer boos. Die lekker atmosfeer is meteens bederf. Hy byt op sy lip. Wel, hy sal dit seker ook moet aanvaar. Tieners kry glo soms sulke onverklaarbare nukke. Hy sug. Hy is klaar lief vir haar, maar dit gaan nie maklik wees om haar groot te maak nie.

Daar is skielik die geluid van ’n motor wat stilhou en dan lui die voordeurklokkie. Festus sug. Hy is nie nou lus vir mense nie.

“Gaan kyk wie is daar, Poens,” beveel hy kortaf. Hy kyk vererg en openlik ontevrede na die deur.

“Hallo, daar!”

“Naand, Shirley.” Die beeld van die pragtige vrou in die deur wek geen vreugde in hom op nie. Hy staan beleef op, wys na ’n stoel. “Wil jy sit?” Maar sy stemtoon gee duidelik te kenne wat hý sou verkies het.

Shirley Rossouw het blykbaar niks agtergekom nie. Sy stap stadig na die stoel en sak daarin neer, nes ’n kat wat hom gereed maak om te spin, dink Katryn stilswyend.

Vlugtig gaan haar blik oor die beeld in die stoel. Shirley Rossouw is beslis nie op ’n gewone besoek nie, sê die donker oë wat aan Festus kleef, en Katryn voel weersin in haar opwel. ’n Nousluitende swart langbroek klou aan elke kurwe van die goedgeboude liggaam vas, en die hals van die nousluitende trui is laag uitgesny. Poens sit soos ’n waghond by Festus se voete en kyk met knorrige oë na die besoeker. Toe dié dame koketterig beweeg, lyk dit amper of Poens wil keer.

Katryn glimlag en kyk vlugtig na Festus. Hy lyk allesbehalwe ingenome. Sy oë is yskoud.

“Evert is uitstedig tot môre. Het jy nie my boodskap gekry nie?” vra Shirley.

“Ek het.”

Sy trek haar wenkbroue op. “Dan verstaan ek nie. Ek het tot nou toe gewag vir jou.”

“Ek was nie van plan om te kom nie.”

“O? Hoekom nie? So ’n ideale geleentheid doen hom selde voor, skat.”

“Ek is besig.”

“Jy lýk nie juis besig nie.” Haar oë flits na die ander twee uitdrukkinglose gesigte. “Bedoel jy jy moes kinders oppas?” Sy lag, maar dit klink nie juis of sy dit geniet nie. “Dis in elk geval lankal slapenstyd vir kinders. Toe, julle tweetjies – bed toe. Julle behoort lankal al in droomland te gewees het.”

“Maar . . .” Poens kyk pleitend op na Festus toe Katryn ’n beweging maak asof sy die bevel onmiddellik gaan gehoorsaam.

Festus se hand sak dadelik gerusstellend af op Poens se kop. “Hulle het my toestemming om tot laat op te bly.”

“Maar nou het jy ’n gas, my skat. En as daar gaste opdaag, moet kinders bed toe gaan.”

Weer maak Katryn ’n beweging, maar dan verstil sy as Festus se oë ’n uitdruklike bevel na haar uitsein.

“Dis nou húlle huis hierdie, Shirley. Hulle het die volste reg om hier te wees.”

Haar glimlag verdwyn en haar lippe pers opmekaar. “Werklik, Festus, jy oordryf dit darem nou. Nou maar goed. Laat hulle dan maar jou huis oorneem. Kom ons gaan na my plek toe.”

“Ek laat hulle nie saans alleen hier nie. Hulle is nog kinders!”

Sy spring woedend uit die stoel uit op en weer lyk dit of Poens wil keer. “Jy is belaglik verby! ’n Mens sou sweer dis twee babatjies.” Katryn sien die oë kliphard blink. “Ek gaan nou huis toe, maar ek waarsku jou – ek verwag jou. Jy beter kom – as jy weet wat goed is vir jou.” Haar mond smaal. “Dit kan dalk gebeur dat jy saam met jou kinders op die wapad sit as my man met jou klaar is.”

Sy stap uit en dit word baie stil voor die kaggel.

“Bed toe, Poens. Ja, ék sê so. Kom.”

“Nag, oom,” sê Katryn toe dit lyk asof Poens wil teenstribbel.

“Katryntjie, wag eers. Poens, hardloop solank. Ek wil eers iets met Katryntjie bespreek.”

Sy druk Poens die gang in en kyk terug. “Daar is niks om te bespreek nie. Goeienag.”

Hy frons kwaai en gryp haar aan die arm. “Wat bedoel jy?”

Die blou oë flits na hom op. “Net wat ek sê.”

“Katryntjie, luister. Ek . . . e . . . jy begryp nie hierdie dinge nie . . . Dis moeilik om te verduidelik . . .”

Tot sy verbystering sien hy hoe háár mond nou smaal. Daar is veragting in haar oë. “Jy skuld my geen verduideliking nie. Maar jy begaan ’n fout as jy dink ek verstaan nie wat aangaan nie!”

“Wat bedoel jy?”

“Ek glo selfs Poens weet presies waaroor alles vanaand gegaan het. ’n Mens hoef nie juis ouer as tien te wees om . . . om . . . Los my!”

“Katryn!”

“Jy mors tyd . . . óóm Festus. Jou vriendin wag . . . onthou? En só ’n vrou laat ’n mens nie wag nie – nie as sy op ’n skinkbord vir jou sit en wag nie. Geniet die res van die nag!”

“Katryn!”

Maar sy is soos blits met die trap op en Festus staar haar verslae agterna. Dan laat hy sy kop sak. En sluit sy oë. Sy is reg. Katryntjie is reg. Hy verdien die veragting wat daar in haar oë en stem was.

Met een van Poens se bestes op sy lippe, begin hy sy baadjie aantrek. Dan stap hy met afgemete pas die huis uit en Katryn lig haar kop van die kussing af op toe sy die motor hoor wegtrek. Dan laat sy dit weer sak en hierdie keer probeer sy nie eens meer die snikke keer nie.

Waar is haar trots, haar selfrespek? Hoe kan sy verlief wees op ’n man wat wag tot ander mans uitstedig is om vir hul vrouens te gaan kuier? Hoe kan sy so ’n mens liefhê? Natuurlik kan sy nie, maar tog . . . hier binne bly dit seer . . . baie seer . . .

Shirley hoor die motor stilhou en sy gaan sit onder die lamp waar sy weet sy die beste vertoon. Sy glimlag. Festus is, behalwe ander dinge, ook ’n verstandige man!