Читать книгу Ena Murray Keur 18 - Ena Murray - Страница 10

Daar heers ’n gespanne stilte aan die “ontbyttafel”, soos Mark droogweg na die kringetjie mense om die hopie vrugte verwys.

Ongemerk bestudeer sy donker oë die ander drie. Soos altyd is sy gesig onpeilbaar.

Die twee vroue het begin voel dat daar ’n soort kameraadskap tussen hulle en Mark ontstaan het. Maar vreemd, sedert Ian Crebbin gisteraand onverwags in die vuurgloed verskyn het, is dit of die bietjie vriendskap wat tussen hulle ontplooi het, verdwyn het. Mark is weer net so geslote soos die dag toe hulle geval het.

Die donker oë merk alles op. Mark sien Lucia se blou oë telkens op Ian se bebaarde gesig rus, met ’n verwarde, half peinsende uitdrukking daarin, soos wanneer ’n mens na ’n vaagweg bekende gesig kyk en dit nie kan plaas nie.

Dit is presies wat Lucia hinder. Hoe langer sy na Ian se skraal gesig kyk, hoe sekerder word sy dat sy daardie gesig al tevore gesien het. Daar bly iets hinderlik bekends aan hom, en tog weet sy dat sy hom nog nie voorheen ontmoet het nie.

Die donker oë sien ook hoe Lucia telkens glimlag wanneer sy tersluiks na die twee jongmense kyk en hul stroewe gesigte sien. Hy het vanuit sy skuiling gesien Ian laat hom nie twee keer nooi om langs Lucia in die rivier te spring nie. Hy het ook die ernstige gesprek tussen hulle met sy oë gevolg. Die donker oë vernou verder hoe langer hy Lucia dophou. As Lucia Cane met ’n dubbele rol besig is, gaan dit haar berou …

Die donker oë dwaal na Ian se gesig. Sy stroefheid is nie vir hom so ’n groot raaisel as wat dit vir die verwarde Willemien is nie. Die gif wat ’n vrou kan saai, kan gevaarliker wees as ’n adder s’n. En Lucia Cane is vol gif … en vol planne …

Vlugtig kyk hy na Willemien se strak gesig, na die neergeslane, ontwykende oë. Tussen Ian en Lucia gaan sy fyngemaal word, maar daar is geen jammerte in sy oë nie. Willemien sal maar op die harde manier moet leer.

Dis ’n stil groepie wat later weer in die pad val. Vandag is Mark se pas redeliker. Hoewel niemand dit nog hardop gesê het nie, weet almal waarom. Sonder dat Mark dit hoef te sê, soek hulle intensiewer as voorheen om hulle en bokant hulle.

Dis net Ian wat nie juis veel moeite doen nie. Op die agterhoede is sy blik somber op die drie mense voor hom, asof dit vir hom belangriker is om hulle in die oog te hou as om die bruin sak eerste raak te sien.

Die somber, bedompige hitte is vandag erger, maar hulle is nie so bewus van die sweet wat hul klere soos ’n tweede vel aan hulle laat vaskleef nie. ’n Belangriker ding hou hul gedagtes besig. Ongeduldig vee hulle die sweet uit hul oë en soek dan maar weer strak rond. Selfs Willemien kan vandag aan niks anders as ’n bruin leersak dink nie.

Nie dat sy om dieselfde rede as die twee voor haar soek nie. Sy hoop hulle kyk dit mis en kry dit nie. As sy net met Ian kon praat, maar hy het skielik vir haar byna net so ’n vreemdeling geword soos Mark. Dis of sy geen kontak met Ian kan vind nie; asof sy geen vrymoedigheid het om haar vrese en vermoedens vir hom te vertel nie.

Dis twak! maak sy haarself wys. Ian is haar verloofde. Hy is die man wat sy liefhet. Wat makeer ons dat ons soos twee vreemdelinge teenoor mekaar is? Sy het hom juis nou so nodig, maar dis of sy nog nooit so alleen gevoel het soos sedert hy verskyn het nie.

Hoe verder hulle stap, hoe stadiger word die pas, tot Ian later ongeduldig van agter laat hoor: “As jy só voortgaan, sal ons nog maande in die oerwoud wees.”

Mark draai om en die donker oë flits. “Ék gee die pas aan, vriend.”

Die twee mans meet mekaar met die oë.

Ian se stem is koel, selfs vyandig: “Maar ek is nie daarmee tevrede nie.”

Ewe kil kom die antwoord: “Dit kan mý nie skeel nie. Ek lei en jy volg.”

“So? Hoekom? Ons is nie kinders nie. As jy die res van jou lewe in hierdie groen gemors wil omluier, is dit jou saak. Ek wil hier uitkom. Ek en Willemien stap alleen verder …”

Sy kyk hom ontsteld aan. “Ian! Maar …”

Koud kyk hy na haar. “Of verkies jy om by jou … held te bly? Dan kan jy bly. Ek dwing jou nie.”

Sy kyk verslae op in sy oë. Wat makeer hom? Sy ken hom nie as ’n skoorsoekerige en jaloerse mens nie. Haar oë begin ook blits. “Moenie kinderagtig wees nie, Ian. Ons is in ’n oerwoud, as jy dit vergeet het. Om elke bos is gevare …”

“Waarteen ek jou natuurlik nie so goed soos Mark sal kan beskerm nie.” Hy glimlag wrang. “Dis jý wat kinderagtig geword het, Willemien.” Sy oë flits na die ander twee, wat hulle swygend staan en betrag. “Sal ons openlik praat? Ons weet almal wat aan die gang is, hoekom ons vandag soos skilpaaie aankruie. Wel, wat my betref, is julle welkom om die geld te kry en dit te hou. Ek stel nie in die verduiwelse geld belang nie. Ek wil net uit hierdie oerwoud kom. Julle twee kan maar soek so lank julle wil, maar ek en Willemien stap aan …”

“Nee, Ian.” Willemien is meteens so kwaad dat sy nie omgee wat sy sê nie. “Praat namens jouself; wat my betref …” Sy lig haar ken uitdagend op. “Ek stel ook belang in die geld.” Dapper kyk sy na die ander twee. “Daar is van my pa se geld by en ek gaan nie toelaat dat skurke daarmee wegkom nie.” Onverskrokke trek sy haar skouers agteroor. “En as dit enigsins in my vermoë is, sal ek sorg dat die res van die geld aan hul base terugbesorg word. Nou weet julle dit. Sluit my dus in by die skattejag.”

Lucia se gesigsuitdrukking vertel dat sy kwalik haar eie ore kan glo. Dan vernou die blou oë. Het sy hierdie meisie onderskat?

Mark, daarenteen, gooi sy kop agteroor en lag asof hy haar woorde vreeslik amusant vind.

“Soos alle boewe het jy ’n verwronge humorsin, meneer Mark.” Toe sy vonkelende oë net na haar kyk, vervolg sy sissend: “Maar ons sal sien wie laaste lag!” Die bruin oë skiet vuur na hom.

Hy buig spottend. “Ek sien uit na daardie dag, kleintjie.”

Ian kyk haar aan asof ook hy nie kan glo dat hy reg gehoor het nie. Hy kry haar stewig aan die skouer beet. “Is jy van jou sinne af? Wat de duiwel wil jý met die geld maak? Jou pa sal nie armer wees sonder daardie paar rand nie. Hy het nog hope …”

“So? En waar kom jy daaraan? Ek het dit nie vir jou vertel nie.”

Hy kyk haar verslae aan en dis duidelik dat hy liewer lus voel om haar ’n slag deeglik te skud as om met haar te redeneer. Maar die koel oë wat na hom kyk, laat hom aarsel. Hy ken Willemien nie so nie. Sy was nog altyd so inskiklik, so tevrede met sy leiding, so verlief op hom. Wat het met haar gebeur?

“Hy móét nog hope hê as hy sonder meer help om vir sy dogter ’n losprys te betaal. Dis logies.”

“Is dit? Nie vir my nie. Hoeveel sou jý betaal het as die losprys van jóú geëis is, Ian? Sou jy betaal het selfs al was dit die laaste sent wat jy besit?”

“O, in hemelsnaam, julle staan en twis soos twee kinders en mors ons tyd,” sê Lucia vererg. “As julle dan wil loop, loop. Ons sal julle beslis nie soebat om te bly nie.”

Die nuwe, vreemde Willemien draai haar direk na die blonde vrou. “Ja, ek sal glo jy sal graag die laaste van my wil sien, nè, mevrou Cane? Maar jy gaan nie. As Ian wil gaan, kan hy dit doen. Ek bly!”

Dis asof sy in ’n yskelder staar toe sy in Lucia se oë kyk. “Baie onverstandig van jou, Willemientjie. Dit sal miskien vir jou veiliger wees om liewer saam met jou aanstaande man te gaan.”

“Is dit ’n dreigement, mevrou Cane?”

“Natuurlik nie. Ek meen maar net … Jy was al ’n paar keer amper dood. Die oerwoud is vol gevare …”

“Ja. Ek is heeltemal bewus van die … gevare van die oerwoud. Ek is bereid om te waag. Jammer om jou teleur te stel.”

Mark luister met genoegdoening na die kragmeting. Nou kom hy orent van waar hy arms gevou, ontspanne, teen ’n boom geleun het en sê kortaf, asof hulle hom meteens verveel: “Hou nou asseblief op met twak praat en laat ons aangaan. Niemand verlaat die geselskap nie. Kom.” Toe dit lyk asof Ian nie van plan is om sy bevel te gehoorsaam nie, draai hy om en hierdie keer het die glimlag verdwyn. “Ons stap almal saam volgens die pas wat ék aangee. Ek is jammer dat jy skielik so haastig is, Crebbin, maar jy sal jou maar moet aanpas by die res van ons. Nie een van ons drie is só gretig om weer in die beskawing te wees nie.”

“Jy kan my nie dwing nie …”

“Nie?” Blitsig beweeg hy en die volgende oomblik sluit ’n staalhand voor Ian se bors saam. “Moet my nie dwing om jou te wys watter groot skurk ek werklik kan wees nie, Crebbin. Tot dusver het ek my goed gedra, besonder goed, maar moenie die oerwoudinstink om selfbehoud in my te ver dryf nie. Jy het ’n skatryk skoonpa na wie jy kan teruggaan. Lucia is geholpe. Maar ek …” Hy los hom en sluk. “Ons stap en jy stap saam, Crebbin. Ek praat nie weer nie.”

Daar is ’n dodelike onverbiddelikheid in die sagte stem wat die verwoede Ian nie durf ignoreer nie. Maar daar is haat in sy oë toe hy teësinnig op die agterhoede begin aanstap.

Die twee vroue is vol verwarring. Hoekom is Mark so beslis daaromtrent dat almal in die geselskap moet bly? Dit sal haar pas as Ian en Willemien wil padgee, dink Lucia. Dan kan sy en Mark op hul tyd na die geld soek en daarmee verdwyn.

Onwillekeurig verskyn ’n sekere toneeltjie voor haar geestesoog en die blou oë word kliphard. Daar is ook meteens ’n ongerustheid in haar. ’n Paar minute gelede het Willemien gewys dat sy nie werklik so onvolwasse is soos hulle gedink het nie. En toe sy in Mark se arms was, was dit glad nie ’n jong, onervare kind wat hom teruggesoen het nie. Willemien het die afgelope paar dae grootgeword.

Is dit miskien die rede hoekom Mark so vasbeslote is dat Ian en sy verloofde nie vooruit mag gaan nie? Het die geheimsinnige vreemdeling hier voor haar lankal agtergekom dat Willemien nie meer so jonk is as wat sy was toe die vliegtuig geval het nie?

As dit die rede is … Haar lippe is ’n wit lyn. As dít die rede is, gaan hulle albei jammer wees.

Willemien wonder ook wat die rede vir Mark se vreemde optrede kan wees. Dis nou ’n voldonge feit dat hy in die geld belangstel. Die klein bietjie hoop wat daar nog in haar hart gehuiwer het dat Mark tog nie ’n skurk is nie, het gesterf. Namate die dae in die oerwoud verbygegaan het, het sy lagie vernis al dunner geword en netnou heeltemal afgedop. Die dreigende woorde aan Ian het Mark eindelik heeltemal verraai. Hy het selfs openlik erken dat hy ’n skurk is …

Maar hoekom weier hy dat Ian gaan? Sy wonder of hy al daaraan gedink het dat sy en Ian hom maklik kan verraai wanneer hulle in die beskawing kom. Hy moes tog al daaraan gedink het dat hulle dadelik hul verhaal aan die regte mense sal vertel. Of het hy sy planne agtermekaar oor hoe hy dit gaan voorkom? Koue vrees trek om haar hart saam en dis meer as die tropiese hitte wat die sweet op haar voorkop en handpalms laat uitslaan.

Maar hoekom wag tot die geld opgespoor is voordat hy haar en Ian se monde snoer? Sal hy dit doen? Is hierdie man werklik in staat tot koelbloedige moord? By haar bestaan daar geen twyfel dat Lucia Cane sal moor as sy dit nodig ag nie. Maar Mark …

Dieselfde toneeltjie wat Lucia se oë ’n oomblik gelede in kille haat laat saamtrek het, doem ook in Willemien se gedagtes op en sy voel hoe ’n blos opnuut oor haar gesig sprei. Sal die man wat haar só gesoen het, haar doodskiet? Sal hy, nadat hy haar soveel keer uit die kloue van die dood gered het, haar net so kan doodmaak? Is hierdie vreemdeling benewens ’n skurk en ’n dief ook … ’n moordenaar?

Alles in haar kom in opstand teen dié vraag. En tog … Sy onthou die onverbiddelikheid in sy oë en stem, in sy hele houding toe hy Ian voor die bors gegryp het … Sy het opgemerk dat Ian verbleek. Hy het besef hy moet liewer die bevel gehoorsaam; hierdie man moenie te ver gedryf word nie.

’n Rukkie later roep Mark halt en sê kortaf: “Ons kan hier eet en ’n rukkie rus. Daar is nie haas nie.” Sy blik gaan waarskuwend van die een na die ander. “Niemand dwaal te ver weg nie.”

Ian kyk hom net moorddadig aan en stap toe in die rigting van die rivier.

Willemien volg hom haastig. “Ian! Wag vir my.” Toe sy by hom kom, kyk hy haar stroef aan.

“Sal jou held nie ontevrede wees as jy alleen saam met my kom nie?”

Sy kyk hom pleitend aan. Sy is reeds so verward en nou maak Ian dit nog moeiliker. “Asseblief, Ian, ek wil met jou praat. Ons móét praat!”

“Waaroor?”

Sy byt haar onderlip vas en antwoord dan stil: “Oor ons twee … en ons toekoms. Stel jy nie meer daarin belang nie?”

Sy oë is skerp, ondersoekend. “Ja, maar ek het nie gedink …”

Met ’n snik gooi sy haar teen hom aan en weer klou sy hom krampagtig vas soos gisteraand. Diep in haar hart weet sy dit is ’n desperate ontvlugting van haarself, dat sy aan ’n strooihalmpie vasklou terwyl ’n meedoënlose stroom haar wil wegvoer. Sy gee haar oor aan sy omhelsing, maar toe hy haar eindelik laat gaan, weet sy dat sy met ’n verlore stryd besig is. Tog hou sy moedig vol om teen haarself te stry en teen dit wat haar hart haar vertel.

“Hierdie Mark …” begin hy fronsend, maar sy keer hom vinnig, oorhaastig.

“Kom ons praat oor aangenamer dinge. Daar is so baie wat ek jou wil vertel, waaroor ek wil gesels. Jy was natuurlik netnou reg. Paps is ’n redelike ryk man. Daar is mense wat hom skatryk noem. Ek het jou dit nooit vertel nie …” Daar is ’n gejaagdheid in haar stem, ’n onnatuurlike glimlaggie om haar lippe.

“Nee, jy het nie. Was jy bang dat ek … dat ek agter jou pa se geld aan is?” Hy beskou haar fronsend.

Haar kop ruk omhoog. “Nee, natuurlik nie! O, Ian, wat makeer ons twee? Hoekom verstaan ons mekaar nie meer nie? Dis asof … asof ons mekaar ook nie meer vertrou nie!” Sy sug en sprei haar hande oop. “Ek het jou nie vertel nie omdat ek dit as ’n verrassing wou hou. Jy sien, ek is die enigste kind. Dit weet jy. Ek is dus die enigste erfgenaam. Dan is daar ook nog Paps se vennoot, oom Martin Kampfer. Ek is sy peetkind en ook sý enigste erfgenaam. Dit is vanselfsprekend dat die man met wie ek trou, eendag die baas van Kampfer en Heyns sal wees. Jy was so bekommerd dat jy nie werk sal hê noudat jy nie meer in die diplomatieke diens is nie. Ek wou jou heerlik verras wanneer ons daar aankom. Jy gaan sommer net by Paps en oom Martin instap. As my man sal jy eendag saam met my die hele besigheid erf, maar eintlik sal dit joune wees, want ek weet tog niks van besigheid af nie en stel nie daarin belang nie.” Sy kyk versigtig op. “Is jy … nou kwaad vir my?”

Hy lag meteens en trek haar weer stywer teen hom vas. “Jou klein klits, natuurlik nie! Jy word vir my by die minuut dierbaarder. Ek het vir ’n kort rukkie gedink ek het jou verloor, maar … Willemien, ek het jou lief!”

Sy maak haar oë toe en wag … maar sy woorde bring geen gevoel in haar nie. Dit bly dood. Asseblief? Ek móét hom nog liefhê! pleit sy byna hardop en klou hom weer vas.

Bokant haar kop glimlag Ian Crebbin ingenome. Hy was verniet bekommerd. Dan frons hy liggies. “Daardie peetoom van wie jy praat … Is hy ’n oujongkêrel dat jy sê jy is ook sy enigste erfgenaam?”

“Nee, hy was getroud, maar sy vrou is dood en sy seun …”

“Ja? Wat van sy seun?” Hy kyk skerp af na haar.

Maar Willemien sien dit nie raak nie. Sy kyk na die verbyvloeiende stroom. “Hy en sy seun het jare gelede ’n uitval gehad en sy seun het toe sommer verdwyn. Hulle het al jare lank geen kontak met mekaar nie. Vir oom Martin is sy seun dood. Hy praat nooit van hom nie en hy hou nie daarvan dat ons eens sy naam noem nie.”

Ian se oë is strak. “Het hy hom heeltemal onterf? As die seun dalk terugkeer …”

“Maar hy sal nie. Hoekom sal hy? Hy is al soveel jare weg en hy het nog nooit weer iets van hom laat hoor nie. Oom Martin het my al dikwels geterg en gesê ek moet ’n goeie man soek wat eendag sy en Paps se plekke sal kan vol staan. Ek wonder of sy seun nog lewe.”

“O?” Ian se oë trek peinsend saam, maar sy stem is egalig: “Maar veronderstel sy seun lewe nog en hy kom tog eendag terug … Sal sy pa hom aanvaar en terugverwelkom? Sal ek dan nie miskien uitgeskop word nie?” Toe sy vinnig na hom opkyk, verduidelik hy haastig: “Dis tog moontlik, Willemien, is dit nie? Hy is en bly die wettige erfgenaam. Ek dink maar net as dit moet gebeur …”

“Dan word julle vennote soos wat Paps en oom Martin al die jare vennote was, natuurlik. Maar ek dink nie daar is so ’n moontlikheid nie, Ian. Hy en sy pa was baie bitter teenoor mekaar toe hulle toentertyd uitmekaar is. As hy ná al die jare nog geen toenadering gesoek het nie, is daar nie juis veel hoop dat dit nóú sal gebeur nie. Die helfte van die besigheid sal eendag myne wees, en outomaties joune ook. Dit op sigself is al oorgenoeg vir ons twee, my skat.”

“Ja, natuurlik,” sê hy vinnig en druk haar vas, die peinsende lig nog in sy oë. Hy glimlag skielik fyn. Die toekoms sal maar moet leer, as hulle net eers uit die oerwoud is. Miskien is dit nie net Willemien wat verrassings gehou het nie … Hy kyk na haar af. “Jy weet, liefling, ek dink jou houding van netnou was heeltemal reg. Dit is van jou pa se geld wat hierdie skurk van ’n Mark wil steel. Ons moet dit voorkom. Dis net jammer jy het so reguit jou mening gelug. Nou weet hy dat hy moeilikheid van jou kant kan verwag, hoewel hy jou nie baie ernstig opgeneem het nie. Hy is baie seker dat hy ons heeltemal in sy mag het, die boef! Dit sal my nie verbaas as Lucia heeltemal gelyk gehad het nie. Ja, dit begin vir my al meer lyk sy is heeltemal reg.”

Willemien kyk hom fronsend aan. “Lucia?”

“Ja. Sy het teenoor my laat val sy vermoed hierdie Mark sit ook agter die kaping. Dit begin vir my ook nou so lyk. As jy twee en twee bymekaartel …”

Willemien voel hoe haar hart ’n slag oorslaan. Weer is alles in haar in opstand, maar met alle mag dwing sy dit terug en vra bedees: “Wat bedoel jy?”

Hy kyk fronsend voor hom uit. “Kom ons dink ’n bietjie terug. Sy houding tydens die kaping was … wel, te kalm om eg te wees. Almal was ontsteld, net nie meneer Mark nie. Onthou jy dat hy selfs geamuseer gelyk het?”

Sy kan nie anders as om haar kop te knik nie.

“Dan was hy gans te oorgretig om die werkie as vlieënier oor te neem, onthou jy? Hy het selfs aangedring om dit te doen!”

Willemien kyk Ian met groot oë aan. Ook dít kan sy nie ontken nie. Teësinnig vul sy aan. “En nou is hy so vreeslik geheimsinnig. Ons weet net hy is Mark … maar Mark wie?”

“Presies. En daardie twee kapers … Is hulle werklik dood, of …?”

Met afgryse kyk sy hom aan. “Die een was bepaald. Sy kop … was heeltemal van sy lyf afgeruk. Ek het dit self gesien.”

“Maar die ander een?”

“Ek het hom nooit gesien nie. Mark het net gesê hy is ook dood. Hy het hulle …”

“Ja?”

Weer moet sy haarself dwing om eerlik te antwoord: “Hy het die lyke in die rivier gaan gooi.”

“So? Hoekom het hy hulle in die rivier gaan gooi?” wil Ian dadelik weet, en sy het geen ander keuse as om hom te vertel nie. Daar is ’n eienaardige lig in sy oë, ’n vreemde, ingenome glimlaggie om sy lippe. “Hy het hulle vir die krokodille gaan voer omdat hulle kwansuis insekte sou aanlok! Dis twak daardie, Willemien. Ek sê vir jou die ander kaper was net bewusteloos en hy het hom lewend vir die krokodille gaan gooi!”

“O, Ian, nee!” Weer is die bruin oë donker van afgryse. “Hoekom sou hy … so iets doen?”

“Maar kan jy dan nie sien nie? Hy en daardie twee mans was kop in een mus. Toe die vliegtuig val, het hy klaar besluit dat hy die enigste sal wees wat die losprys kry. Hy wou dit nie deel nie.” Hy sien die ongeloof in haar oë en vervolg driftig: “Dit pas alles so pragtig inmekaar dat dit nie anders kán wees nie! Jy het self netnou gehoor hy het gesê hy wil daardie geld hê!”

Willemien se bruin oë staar verwese na die stroom aan hul voete. Dit klink so logies dat haar verstand dit moet aanvaar. Hoe kan sy in opstand kom teen objektiewe logika? Hoe kan sy nog wil skerm vir ’n man wat tot sulke uiterstes in staat is? Hoe kan sy selfs op hierdie oomblik nog onthou wat tussen hulle gebeur het?

“Ons sal versigtig moet wees, Willemien. Daardie man …” Hy swyg dadelik toe daar ’n takkie agter hulle kraak, maar die volgende oomblik voeg Lucia haar by hulle en hy vervolg: “Ek en Willemien het nou net die saak hier sit en uitpluis, Lucia. Ek stem saam met jou. Hierdie Mark sit beslis agter die hele kaping.”

“So?” Sy klink belangstellend, maar nie juis ontsteld nie en luister doodstil terwyl Ian weer sy teorie uiteensit.

Haar oë is kliphard toe hy klaar is. “Ek dink jy is reg, Ian. Dit móét so wees. Dit pas alles so mooi inmekaar. Die vuilgoed! Dan gee hy voor ek en hy kan die geld deel, saam daarmee verdwyn! Hy is natuurlik van plan om ons van die gras te maak sodra hy die geld gekry het.” Sy kyk hulle beurtelings aan. “Ons moet sorg dat hy dit nie kry nie, en as een van ons dit kry, mag ons hom dit nie laat agterkom nie. Dis natuurlik hoekom hy nie wil toelaat dat julle vooruit gaan nie. Hy is bang julle kry die geld en kom daarmee weg en dis neusie verby vir hom.”

Willemien sit en luister woordeloos. Die vrees vreet soos ’n kanker aan haar. As hulle reg is …

“Maar hy mag nie die vaagste vermoede kry dat ons weet nie,” sê Ian. “Ons het nog geen bewyse teen hom nie. Ons moet hom nie laat agterkom dat ons sy hele plannetjie ontrafel het nie. Ons moet wag dat hy homself nog meer verklap en ons meer bewyse kan hê om hom te laat vastrek wanneer ons eendag hier uitkom.”

Lucia staan vinnig op. “Goed. Ek wil nie te lank hier by julle sit nie. Dit kan hom dalk agterdogtig maak. Ons praat later weer,” sê sy gespanne. Mark kom op daardie oomblik aangestap en Lucia sê glimlaggend: “O, ek sien jy het klaar geswem.”

“Ja. Dit was heerlik en dis heeltemal veilig om in te gaan. Ek het seker gemaak. Hierdie deel van die rivier is redelik skoon van krokodille. Hulle hou blykbaar dieper in die oerwoud.”

“Dan gaan ek nou dadelik swem. Kom julle?” vra Lucia, en Ian staan dadelik op. Hoe minder hy in hierdie man se geselskap is, hoe beter.

Toe Willemien wil opstaan, hou ’n hand om haar pols haar terug en ’n sagte stem sê: “Net ’n oomblik. Ek wil met jou praat.” Toe sê hy hardop vir die ander twee: “Sy sê sy kom ’n bietjie later.”

Ian kyk hulle onseker aan, maar besluit om liewer niks te sê nie en hy en Lucia verdwyn uit sig. Versteen sit Willemien langs Mark.

“Willemien …” Toe sy nie reageer nie, vat hy haar ken vas en draai haar gesig na hom. Lank kyk hy in die bevreesde oë voordat hy vra: “Wat is dit? Hoekom is jy skielik bang vir my?”

“Ek … ek is nie … bang vir jou nie. Hoekom sal ek … bang wees?” protesteer sy flou, maar sy kan sien hy glo haar nie. Meteens lê sy ander hand teen haar bors waar haar hart onstuimig bons.

“Jy ís bang,” verklaar hy onomwonde en glimlag stadig. “Jy is bang vir my, kleintjie … bang vir wat ek in jou wakker maak, nie waar nie? Maar jy is eintlik banger vir jouself. Jy besef nou Ian Crebbin is nie die man vir jou nie.”

“Jy …” Sy sluk swaar, dwing haar bewende liggaam tot kalmte. Sy mag nie, durf hom nie iets laat agterkom nie. “Jy praat in raaisels. Natuurlik is Ian nog …”

“Willemien!” Sy gesig word meteens weer streng. “Wanneer sal jy dit erken? Hoe lank gaan jy nog met hierdie klug volhou, jou klein gek? Wie dink jy bedrieg jy?”

“Ek weet nie … waarvan jy praat nie,” roep sy uit en wil van hom wegruk, maar sy greep verstewig en hy druk haar op die gras agteroor, sy donker gesig skaars ’n sentimeter van hare af.

“Jy weet baie goed waarvan ek praat, Willemien. Jy weet so goed soos ek dat hier in die oerwoud iets tussen ons ontkiem het, iets waarvan jy nooit weer sal kan wegkom nie. Erken dit!”

“Nee! Dis nie waar nie! Dis nie …”

Die uitroep op haar lippe word gesmoor toe sy mond meteens op hare is. Ook hierdie keer is daar min teerheid in sy aanraking. Hy soen haar weer driftig, wreed soos daardie dag … maar weer is daar iets in sy soen wat tot diep in haar wese indring en die vrou in haar aanraak en laat lewe.

“Willemien! Willemien! Hoekom wil jy dit nie erken nie?” fluister hy skor teen haar kuiltjie waar haar hartklop haar onstuimige emosies verraai. “Jy was netnou soos ’n dooie pop in Ian se arms. Ek het julle dopgehou. Maar nou … jy is nou ’n polsende vrou, my kleinding … of jy dit wil weet of nie.” Sy lippe beweeg teen haar nek op, soek weer na haar mond. “Die bewing van jou liggaam is genoeg erkenning. Dit vertel my dat dit so is, dat jy nou dieselfde vuur in jou het as wat jy in my aangesteek het.”

“Nee!” fluister sy skor terwyl sy haar lam liggaam tevergeefs probeer aanpor tot weerstand; terwyl sy vergeefs probeer om haar gretige mond van die soekende lippe weg te trek; vergeefs probeer stry teen die toenemende hunkering in haar.

Skielik kom daar uit ’n onverwagte oord redding. Mark lig sy kop onmiddellik op en sy voel hoe sy liggaam teen hare verstyf. ’n Oomblik versteen albei. Dan is dit of daar weer krag in haar liggaam terugvloei en die volgende oomblik breek sy van hom af weg.

“Dis ’n vliegtuig! Hulle soek na ons! Ian! Ian, waar is jy? Kom help! Ons moet ’n vuur aan die gang kry. Ian! Lucia!”

Terwyl sy half histeries na hulle roep, begin sy takke bymekaar sleep en bondel met bewende hande halfverrotte blare daaroor. Dit behoort genoeg rook te maak sodat die mense in die vliegtuig kan sien dat daar êrens in die groen oerwoud onder hulle ’n rokie trek.

Die ander twee hoor haar geroep en ongelowig kyk hulle na die blaredak bokant hul koppe. Dit is ’n vliegtuig en dit is een wat iets soek, want hy vlieg besonder laag en stadig.

Toe Willemien se wilde geroep weer eens opklink, wil Ian werktuiglik reageer, maar ’n hand gryp sy pols vas.

“Ek wonder of dit nou die aangewese tyd is om gered te word, my vriend.”

Hy kyk vinnig af na die blonde vrou. Hulle glimlag stadig vir mekaar.

“Ja. Miskien sal dit vir ons voordeliger wees as ons nie nou gered word nie,” beaam hy en hulle lag soos twee samesweerders.

Nat van die sweet en met sukkelende hande trek Willemien die vuurhoutjie.

Die volgende oomblik word die vuurhoutjiedosie uit haar hand geklap. “Maak dood daardie vlam – onmiddellik!”

Verwese staar sy na hom.

“Maak dood daardie vlam!”