Читать книгу Ena Murray Keur 18 - Ena Murray - Страница 5
2
Оглавление’n Stilte wat heeltemal onbeskryflik is, heers in die groot passasierskajuit van die Boeing.
’n Ademlose spanning wat die senuwees tot die uiterste beproef, hang om die wagtende passasiers. Daar is niks om te doen nie, niks om te sê nie. Al wat hulle kan doen, is om mekaar se oë te ontwyk, bevrees dat hulle hul eie vrees weerkaats sal sien en sodoende die spanningsdraad net nog stywer sal trek.
Dis vrees – koue, naakte vrees – wat die histerie in toom hou, wat die passasiers oënskynlik kalm laat sit en wag dat die slepende minute moet verbygaan. Tog verraai die gespanne spiere, die geklemde kake, bewende lippe en die fyn pêrels sweet teen die slape die werklike omvang van die drama wat hom so in die grafstilte afspeel.
Dan, meteens, kom die seine oor die radio. Terselfdertyd klink ’n ligte dreuning op. Terwyl die beangste oë sien hoe ’n tweemotorige vliegtuig die aanloopbaan nader, kom die boodskap van die beheertoring af: die bedrag wat die kapers geëis het, is beskikbaar. Dit is in die lughawegebou.
Nuwe hoop vlam in die bevreesde oë op, en almal kyk na die twee mans wat nog roerloos, met hul vuurwapens gereed, hul blik berekenend oor die rye laat dwaal.
“Ek sal die geld gaan haal,” sê die kaptein.
“Nee!” Die een kaper se lippe krul. “Moenie dink ons is gekke nie. Ek sien deur jou plan, señor. As jy weg is, sit ons gestrand. Nee. Iemand anders gaan die geld haal.” Weer dwaal sy blik oor die rye, rus op die vreemdeling, draai weer weg en besluit dan op Ian Crebbin. “Señor, gaan haal jý die geld, en ek waarsku jou, geen speletjies nie! Ons hou die señorita agter.”
Ian kyk hom strak aan. “Die lugdiens sal nie die losprys oorhandig as julle nie die passasiers vrylaat nie, señor,” sê hy logies. “Hulle sal julle nie ’n klomp geld betaal vir niks nie. Die voorwaarde was …”
“Niemand stel hier voorwaardes nie behalwe ek, señor! Die voorwaarde is dat die passasiers vrygelaat sal word sodra ons die geld ontvang het.”
Ian se kake is so sterk opmekaar geklem dat hy die woorde moeilik uitkry. “En watter waarborg het ons dat julle ons sal vrylaat sodra julle die geld ontvang het?”
Die kaper glimlag vermakerig. “Geen waarborg nie, señor – behalwe dat al hierdie mense nie in die vliegtuigie sal inkom nie. Vyf van julle gaan saam met ons as gyselaars. Die res sal vry wees.”
“En wat word van die vyf wat saam met julle moet vertrek?” Die vreemdeling se stem klink so doodgewoon nuuskierig op dat almal half verbaas na hom kyk. Hy sit ontspanne agteroor in sy stoel en dit lyk asof hy maar net geamuseer is met alles.
Die kaper beskou hom met vernoude oë. Dan antwoord hy: “Sodra ons afgeklim het waar ons wil wees, sal julle toegelaat word om terug te keer. Ons stel nie belang in moord nie, señor – net in geld.”
“Maar julle sal ook moor as dit nie anders kan nie.”
“Si, señor. Jy begryp vinnig.”
Weer is dit asof die vreemdeling wil glimlag. Dan kyk hy na Ian. “Goed, ou vriend. Gaan haal daardie geld.” Hy sien die vrees in Willemien se oë en vervolg: “Ek sal na haar kyk solank jy weg is.”
Ian het geen keuse nie. Met ’n laaste blik na Willemien staan hy op en stap in die paadjie af. Die deur word oopgeskuif. Met ’n akrobatiese sprong beland hy op die grond en hy is ’n pateties eensame gestalte toe hy oor die teerblad begin aanstap in die rigting van die lughawegebou.
Hy bly nie lank weg nie. Met ’n leersak waarin die losprys is, kom hy ná enkele minute terug. Alle oë is op die sak toe dit hard in die middel van die paadjie neerplof.
Die kaper kyk die inhoud deur en sê dan: “U is nou vry om te gaan. Maar vyf van julle moet agterbly. Señor …”
’n Uitroep van die lugwaardin klief skielik deur die gespanne stilte: “Kaptein! Die kaptein! Hy … is dood!”
“Sit stil! Almal!” klap die kaper se stem. Sy makker loer deur die deur wat na die stuurkajuit lei en knik.
“Hy lê vooroor. Dit kan ’n set wees …”
“Ek sal gaan kyk,” bied die vreemdeling aan en sonder om op toestemming te wag, staan hy op en stap na die stuurkajuit. Dan klink sy stem op: “Hy is nie dood nie. Lyk na ’n hartaanval.” Hy kom staan in die deur en sê kalm: “Hy is in elk geval nie daartoe in staat om ’n vliegtuig te hanteer nie.”
Die kaper se oë is peinsend. “Die medevlieënier kan.”
Kalm kyk die vreemdeling terug. “Ek kan ook.”
“Jy is baie behulpsaam, señor,” sê die kaper sarkasties.
Strak staar die twee mans mekaar aan. Dan glimlag die vreemdeling weer effens. “Ja, nogal.”
Willemien se bruin oë rus fronsend op hom. Daar is iets eienaardigs aan hierdie man se optrede. Ook Ian Crebbin se blik is stip op hom gerig.
“Wie is die vyf wat moet agterbly?” vra die vreemdeling.
Die kaper se oë spring van die een gesig na die ander. “Ek dink ons hou señor Crebbin agter saam met sy señorita. Ook señora Cane. Dan een van die lugwaardinne en die medevlieënier.”
“Ek het jou gesê ek kan die vliegtuig hanteer. Hoekom los jy nie die medevlieënier en die vroumense nie? Ek en señor Crebbin is genoeg …”
“O nee, señor. Die señora en señorita gaan saam. Hulle is die belangrikste. Die mans kan eerder agterbly …”
Ian kan dit nie meer uithou nie. Hoewel die pistool se loop waarskuwend op sy bors gerig word, spring hy op. “En hoe de duiwel dink jy kom hulle terug? Jy het gesê …”
“Ons mors tyd,” val die vreemdeling hom in die rede. “As die vroumense dan moet saamgaan, vat hulle saam. Vir my en Crebbin ook. Dan is ons ses saam met julle twee. Vir meer is daar op daardie vliegtuig nie plek nie, en as jy uitkyk, sal jy sien ’n tropiese storm is aan die broei.”
As die vreemdeling miskien gehoop het dat hy die kapers met hierdie nuus vir ’n sekonde van hul waaksaamheid sal laat afsien, word hy teleurgestel.
Daar is net die flikkering van ooglede en dan knik die leier. “Goed. Die res van die passasiers kan nou die vliegtuig verlaat. En terwyl jy so behulpsaam is, señor, kan jy en señor Crebbin begin om die geld te tel en te kyk of alles daar is. Die twee vrouens kan julle help. Maar onthou … moenie dat daar ’n enkele noot verdwyn nie. My vriend hier sal summier skiet as daar die geringste verdagte beweging is.”
Terwyl die medevlieënier en ’n passasier die bewustelose kaptein afhelp en die res van die passasiers met duidelik hoorbare snikke van verligting na die veiligheid van die lughawegebou hardloop, trek die donker vreemdeling die sak nader terwyl Lucia Cane en Willemien ook nader staan.
Kalm, asof hy daaraan gewoond is om elke dag so ’n aardige hoeveelheid note te hanteer, haal hy die bondels uit en oorhandig aan elkeen ’n deel. ’n Oomblik ontmoet sy oë dié van Willemien toe dit lyk asof sy onwillig is om die geld by hom te neem.
“Gou tel, en versigtig.” Dan draai hy hom na Ian. “Ek sal hierdie klomp tel. Daar is joune.”
Weer raak dit stil in die groot vliegtuig. Ook die ander kaper het bygekom en nou kan net die geritsel van note gehoor word terwyl die leier met sy pistool agter hulle staan. Onwillig begin Willemien tel. Toe sy haar deel klaar het en aan die vreemdeling wil teruggee, sien sy dat hy ’n oomblik opgehou het met tel en stip na Ian staar. Maar op daardie oomblik is Ian ook net klaar en kyk op.
“Dis die meeste geld wat ek in my lewe bymekaar gesien het. Nooit gedink ek sal ooit soveel harde kontant hanteer nie,” lag hy kortaf.
Die blonde vrou gooi haar getelde geld neer en sê met ’n siniese stem: “En dit is in werklikheid niks werd nie.” Haar oë gaan van die een na die ander, rus dan op die vreemdeling. “Eenmaal het ek ook gedink dis waaroor die lewe gaan. Nou weet ek van beter.”
Ian kyk haar belangstellend aan. “U is die vrou van ’n Suid-Afrikaanse miljoenêr, nie waar nie?”
“Ja. Ek is Julius Cane se vrou.” Sy sê dit smalend, lag weer bitter. “En terwyl ons nou almal saam in hierdie avontuur is, wie is julle?”
“Ek is Ian Crebbin, en dis my verloofde, Willemien Heyns.”
Die geld glip uit die vreemdeling se hande en val op die vloer.
Die stem van die kaper kom waarskuwend: “Moet niks waag nie, vreemdeling!”
Die donker man tel die geld op en gooi dit terug in die sak, sy oë skielik so hard soos staal. “Daar is jou geld. Dis alles … ’n pragtige sommetjie.”
Die kaper knik, glimlag vir die eerste keer ook met sy oë. “Pragtig! Maak dit behoorlik toe.”
Willemien verbaas haar vir Ian wat met die blonde miljoenêrsvrou sit en ginnegaap terwyl alles in háár op breekpunt is. Sonder dat sy registreer, sien sy hoe die vreemdeling se lang vingers die sak weer netjies toerits, haar gedagtes by haar pa en oom Martin.
Teen dié tyd moet hulle al gek van bekommernis en angs wees. O, hoekom het sy en Ian juis hierdie vlug gekies? Hoekom het hulle nie maar op die gewone roete teruggekeer soos oorspronklik beplan is nie?
Sy kyk na die leier voor haar. ’n Man wat wanhopig is, wat tot elke prys die geld sal probeer behou. Solank hulle vir hom en sy maat tot nut is, is hulle veilig. Maar watter waarborg is daar dat hy hulle nie soos honde sal plat skiet sodra die twee kapers dink hulle is veilig nie?
Sy wil nie nou al sterf nie. Sy wil nog lewe. Sy is jonk. Sy wil nog liefhê. Onwillekeurig dwaal haar blik na Ian. Sy het so baie mooi drome oor die toekoms … so baie planne … so baie verrassings … Maar Ian se blik is op die sak tussen hulle gerig en sy gesig is onpeilbaar, sy oë nou getrek asof hy die note deur die leeromhulsel kan sien …
“Goed. Kom. Die twee vrouens eerste. Dan Crebbin en dan jy, vreemdeling. Ons sal volg. Reguit na die vliegtuig. En ek waarsku weer: Ek sal nie huiwer om te skiet nie.” Hy kyk na die vreemdeling. “Om jou ontwil hoop ek jy het nie gebluf toe jy gesê het jy kan die vliegtuig vlieg nie, vriend. Want as jy gelieg het …”
“Ek het nie gelieg nie.” Hy kyk vlugtig deur die venster na buite. “Maar ek sal jou nie aanraai om nou te vertrek nie. Die storm is nie meer ver nie. Ek weet nie of jy iets van daardie soort vliegtuig in ’n tropiese storm weet nie, maar ék weet waarvan ek praat.”
“Spaar jou asem. Voor die storm losbars, moet ons in die lug wees. Komaan! Uit!”
Die gyselaars kyk mekaar magteloos aan. Solank hulle nog in die groot Boeing op die aarde is, is alles nog nie verlore nie.
Ian probeer weer. “Luister, hoekom moet die vroumense saam? Hoekom moet Willemien saamgaan? Haar pa het tog die losprys help betaal. Laat haar asseblief nou vry. Ek sal gewillig met julle saamgaan …”
“Jy het geen keuse nie, ou vriend,” lag die kaper smalend. Dan kyk hy af in Willemien se kinderlike gesiggie en skielik, tot almal se verbasing, sê hy: “Nou goed. Ek sal haar laat gaan. Maar señora Cane gaan saam. Nou toe. Klim af en maak dat jy wegkom,” beveel hy kortaf.
Willemien se blik gaan beangs na Ian en dan na die leier. “Maar wat van Ian? Waarheen neem julle hom? Sal julle hom werklik laat terugkom? Hoekom kan hy nie ook …?”
’n Hand sluit soos ’n staalband om haar elmboog en sy hoor die vreemdeling sissend by haar oor sê: “Jou klein dwaas! Gaan voordat hy weer van plan verander! Komaan! Spring en hardloop!”
“Maar Ian … Ek gaan nie sonder hom nie!”
“Dan kom jy verduiwels saam! Jy mors ons tyd! Kom, spring!”
’n Ruwe hand stamp Ian byna met geweld uit die vliegtuig en dan is die ander verplig om hom te volg. Ian Crebbin is besig om sy klere af te stof toe Willemien langs hom land en bekommerd vra: “Het jy seergekry?”
“Nee. Ek …”
’n Hand trek haar orent en weer hoor sy die vreemdeling se stem digby haar oor. “Sentimentele idioot! Kom!”
Terwyl die pistole van die kapers dodelik op hulle gerig bly en hulle sorg dat die gyselaars tussen hulle en die lughawegebou is, voel Willemien hoe sy na die wagtende vliegtuig getrek word.
“Klim in!” ’n Sekonde lank hou hy haar terug en sy donker oë gloei in hare. “Ek hoop net die wonderlike Ian Crebbin is dit werd – maar ek twyfel. Toe, roer jou! Ek kan nie opstyg nadat die storm losgebars het nie.”
“Maar hoekom vertraag ons nie die opstyging nie?” vra Ian hoopvol.
Die donker oë blits. “Moenie onnosel wees nie! Hulle sal ons dwing om op te styg en dit sal selfmoord wees.”
Die deure klap toe en met ’n kennersoog bestudeer die donker man die paneelbord voor hom. Langs hom hou die kaper hom noulettend dop.
“’n Vriendelike waarskuwing, vriend. Ek sal nie huiwer om jou soos ’n hond dood te skiet as jy enigiets waag nie.”
Die twee mans se oë ontmoet toe die motore reeds begin dreun.
“Dit sal baie dwaas wees, Diego. Wat van jouself … en die losprys?”
Die kaper verstyf merkbaar. ‘Wie sê vir jou ek is Diego?”
Die vreemdeling glimlag fyn.”Ek het sommer net ’n naam gekies. Dis al. Ek kan maar ’n ander een kies, as … Diego jou nie aanstaan nie.”
Die kaper kyk hom priemend aan en die pistool se loop word meer sekuur op sy hart gerig.
“Jy hou jou slim, vreemdeling. En jy praat te veel. Doen net jou werk en hou jou mond.”
Die vreemdeling knik, maar hy lyk nie afgehaal nie. Inteendeel. Die fyn glimlaggie bly om sy lippe toe hy na agter kyk. Reg agter hom sit Willemien, en hy kan die skok in haar oë lees dat hy op so ’n oomblik nog kan glimlag. Sy glimlag word breër. Hy kyk na Ian Crebbin en byna goedig kyk hy in die koel, bestuderende blik wat strak op hom gerig is. Agter Ian sit Lucia Cane, die enigste wat sy glimlag beantwoord. Langs haar sit kaper nommer twee, sy pistool waarskuwend omhoog sodat almal kan sien.
“Is julle gereed? Ek gaan opstyg … as ons vriendelike gasheer net sal sê waarheen ek moet vlieg.”
“Suidwes,” sê die kaper stug.
Die vreemdeling knik en die dreuning van die motore word harder toe hy hulle vol ooptrek.
“Alles reg?” wil die kaper weet.
Die vreemdeling glimlag weer skrams. “Ja. Hier gaan ons.”
Willemien sien hoe die grond skielik onder hulle wegraak, hoe die blou hemel al nader kruip, en haar hand soek na dié van Ian. Hy neem dit en gee dit ’n bemoedigende drukkie, maar sy oë hou die lughawegebou dop namate dit al kleiner en kleiner word.
Ook Lucia Cane sien hoe die toneel onder hulle verander en meteens oorslaan na groen boomtoppe, so dig opmekaar dat daar nie ’n stukkie grond sigbaar is nie. Die plantasies van Fernando Poo sorg vir die eiland se belangrikste uitvoerproduk, maar ook vir ’n groot deel van sy skoonheid. As ’n mens vergeet waarom jy in dié besondere vliegtuig is, kan die toneel onder jou jou na asem laat snak, dink sy ietwat geamuseer, en onwillekeurig kyk sy weer vorentoe.
Wonderlik hoe die lewe skielik wegswenk van die gebaande pad af, dink sy. ’n Paar uur gelede was sy spyt dat sy nie tyd sal hê om die interessante vreemdeling van nader te leer ken nie. Nou is dit so beskik dat hulle saam op pad is na ’n onbekende bestemming … Wie weet … miskien leer hulle nog meer as net mekaar se name ken.
Weer glimlag Lucia Cane. Vreemd, maar sy voel nie juis bang nie. Miskien omdat sy nie meer op pad is na haar stokou man nie …
Willemien probeer positief ontspan. Ondanks haar angs en die wete dat sy op pad is na ’n onbekende bestemming, is dit of die ergste vrees haar meteens verlaat. Solank Ian net by haar is …
Haar blik rus op die vreemdeling se donker agterkop. Vreemde man, dink sy verward. ’n Man wat jou verbaas, soms selfs skok, onseker laat voel, vrees inboesem en tog … op hierdie oomblik wek sy slanke vingers op die kontroles ’n vreemde gerustheid in haar, so asof sy intuïtief weet dat, wat die vlug betref, hul lewens veilig in sy hande is. Waar die onbekende bestemming ook al is, hy sal hulle veilig daar bring …
Sy dink aan hoe skielik omstandighede jou kan dwing om van ’n goed beplande roete weg te swenk na … nêrens. Sy het haar ietwat vererg vir die man wat haar in die lughawegebou byna ongemanierd dopgehou het. Hy was ’n naamlose vreemdeling en dit sou hy bly, ’n toevallige medepassasier op die lang vlug terug na Suid-Afrika. Hoekom sou sy dat die deurdringende oë haar ontstel en selfbewus laat voel?
Skielik is hy nie meer net ’n doodgewone medepassasier nie. Hy is nog naamloos, maar nie meer so onbekend nie. Binne enkele ure het hy die man geword wat haar en Ian se lewens in sy hand hou, haar hele toekoms wat so aanloklik en belowend voor haar uitstrek.
’n Tropiese storm sal binne enkele minute oor hulle losbars. Al die tekens is daar, onrusbarend en vreesaanjaend. En hy is die man wat hulle in ’n ligte, mensgemaakte tuig veilig daardeur sal moet stuur of … Binne enkele minute sal die donker vreemdeling sy kragte en vernuf teen die elemente moet stel. Is hy nie in staat om sy man daarteen te staan nie, dan … Sy sidder en draai vinnig na Ian.
Hy trek haar teen hom vas. “Jy moes gegaan het toe jy kon, Willemien. Jy was dwaas …” hoor sy hom fluister en sy klou hom stywer vas. Die vreemdeling het haar ’n sentimentele idioot genoem. Hulle is moontlik reg. Sy was baie dom om nie haar vryheid te neem toe dit aangebied is nie. Maar sy het nie ’n oomblik geaarsel nie. Sy wou by Ian bly, by die man op wie sy haar hart totaal verloor het. Liewer saam met hom die onsekerheid en gevaar trotseer as om te sien hoe hy van haar af wegvlieg met die vreeslike wete dat sy hom miskien nooit weer sal sien nie.
Met haar kop teen Ian se bors kyk sy bang deur die voorste windskerm en sien hoe die wolke om hulle begin kolk en maal. Sy sien hoe die vreemdeling se sterk hande stywer om die stuurstang span. Daar is nou geen teken van die onverstaanbare glimlaggie nie. Die kake is hoekig en styf en daar is ’n diep frons tussen die oë wat die hemelruim om hulle dophou.
Vlugtig dwaal sy blik na agter asof hy aanvoel dat daar oë op hom rus. Maar sy oë is kil, byna vyandig, en sy kyk vinnig weg. Sy kan sy boodskap duidelik lees. As jy gegaan het, sou ek nou een minder gehad het om my oor te bekommer, sê die donker oë. Sentimentele klein idioot!
Die kaper voor langs hom se blik is priemend op die toneel onder hulle gerig. Ook Ian beskou die toneel met speurende oë. Die oerwoud van Fernando Poo lê nou onder hulle. Ian skuif onrustig rond en druk per ongeluk teen die kaper voor hom. Laasgenoemde swaai die pistool blitsig op hom sodat Willemien vir een nagmerrie-oomblik dink dat Ian ’n koeël tussen sy oë gaan kry.
“Ekskuus. Ek het net reggeskuif,” maak Ian dadelik verskoning.
“Beheer julle, asseblief! Dis nie nou die tyd om te stres nie!” sê die vreemdeling ysig.
Die kaper draai terug. “Sak laer. Hier onder loop ’n rivier. Gaan met die stroom langs en verminder spoed.”
“Jy is mal. Hier is geen landingsplek nie. Dis oerwoud hierdie.”
“Maak soos ek sê! Wie het van land gepraat? ’n Mens leer uit ander se ervaring. Jy weet self wat met baie ander kapers gebeur. O nee, Diego is slimmer as dit, vreemdeling. Die geld word hiér afgegooi. Oor ’n paar weke sal ek en Justo terugkeer en dit kom haal. As daar iets gebeur en ons word gevang, sal die geld nog veilig wees. Eendag sal ons wel weer vry wees en dan kan ons dit kom haal.”
Die kaper kyk die vlieënier uitdagend aan. “Ek is nie so onnosel as wat jy dink nie, vreemdeling. Baie min mense kom in hierdie oerwoud. Die kans dat iemand anders die geld hier sal kry, is een uit duisend.” Hy lag skielik hard. “Nee, vreemdeling! Die oerwoud van Fernando Poo is op die oomblik die beste bank waar ek my geld kan deponeer. Op geen ander plek op aarde sal dit veiliger wees nie, want dis die laaste plek waar die klomp gekke daarna sal gaan soek. Almal sal dink dat ons so gou moontlik van die eiland padgegee het. Ons gaan ook, sodra ek die geld ‘gedeponeer’ het. Dan skiet jy reg oos, vriend. Ek sal jou sê wanneer jy moet land.”
Met ’n strak gesig volg die vlieënier die silwer baan van die rivier onder hulle. “Dis gevaarlik om so laag te sak, Diego. Die storm …”
“Jy praat te veel, vreemdeling,” herhaal die kaper sissend en hou sy pistool dreigend uit. “Doen wat ek sê! Sak!”
Hy het geen keuse nie. Hy weet dit. Die ander wat die gesprek in gespanne stilte gevolg het, weet dit ook. Ian se blik skiet af na onder. Dit is gevaarlik, baie gevaarlik … As die vreemdeling hom misreken …
Terwyl hy die bevel gehoorsaam en die vliegtuig hoogte begin verloor, sê die vreemdeling sag uit die een hoek van sy mond: “Het jy vergeet dat ons ander nou ook weet waar jy die geld afgegooi het?”
Die kaper se lag stuur ’n rilling deur Willemien se liggaam. “Nee, vreemdeling. Ek het nie vergeet nie. Diego onthou alles.”
Die twee mans se oë ontmoet. Onder die sonbrand van die vreemdeling se wange word dit wit. “Ek hou nie van koelbloedige moord nie.”
“Ek ook nie, vreemdeling. Wie hou dan daarvan?” Vlugtig kyk hy na onder. “Nog laer. Nog!”
Die vlieënier se lippe is wit toe hy gehoorsaam.
“Verminder spoed. Hou dit egalig,” kom die bevele. “Justo!”
Terwyl die agterste kaper die leersak vasvat, draai Diego hom in sy sitplek om sodat hy almal onder skoot het. Hulle sit ademloos. Om hulle begin dit skommel en kraak. Die storm is byna op hulle. Dan sit Justo terug in sy ou posisie en Diego draai met ’n breë glimlag om in sy sitplek. Sy stem klink amper gesellig. “Welgedaan, vreemdeling! As jy my jou adres gee, laat ek miskien eendag ’n paar note na jou kant toe val. Jy het jou goed van jou taak gekwyt.”
Maar die vreemdeling hoor hom skaars. Roerloos bly sy oë op die hemelruim bokant hulle gerig. Diego se stem word weer saaklik. “Goed. Dis afgehandel. Nou reg oos, Afrika toe!”
Skerend bokant boomtoppe langs skiet die vliegtuig weer omhoog en dan … Daar is skielik ’n verandering in die dreuning en dis of die tuig sukkel om hoogte te herwin.
“Wat gaan aan? Ek waarsku jou, jou gek! Jy sorg dat ons hier wegkom!” roep Diego uit, sy stem dreigend, die pistool byna teen die vreemdeling se kop gedruk.
“Hier is fout!” skree die vlieënier bokant die dreuning van die storm uit wat nou in al sy felheid in aantog is. “Die een enjin is vrek!”
“Hoekom nie? Hy het netnou niks makeer nie! Ek sê jou ek skiet jou morsdood …”
“Moenie mal wees nie! Die een enjin werk nie, sê ek jou! Sulke dinge gebeur. Ons sal nooit in der ewigheid deur hierdie storm kom met net een enjin nie. Ons sal moet land …”
“O nee, vreemdeling. Ek sien deur jou plannetjie. Jy wil naby die geld bly …”
“Na die duiwel met die geld! Ons is ses mense in hierdie vliegtuig. Ek sê jou …”
“En ek sê jóú jy lig hierdie vliegtuig en swaai oos! Dadelik!”
Maar hoe die vreemdeling ook al probeer, is dit duidelik dat daar nie meer krag in die vliegtuig is nie. “Die oliedruk van die tweede enjin is ook defek. Diego, ons sal móét land!”
Die twee mans kyk mekaar vas aan. “As jy besig is met ’n speletjie, vreemdeling, sweer ek, vandag gaan jy dit berou.”
“Dis nie nou tyd vir speletjies nie. Hierdie vliegtuig gaan val. Ek kan hom nie langer in die lug hou nie. As ek nie probeer land nie, gaan ons val.”
“Maar waar wil jy land? Dis net oerwoud onder ons!” roep Ian uit, en almal se oë kleef aan die toneel onder hulle.
