Читать книгу Van au pair tot sub - Erwin Dijkstra - Страница 20

Derde dag vakantie

Het was niet vroeg dat wij opstonden, het was tegen twaalven. Sara had een heerlijk ontbijtje klaarstaan met verse jus d’orange. Ik voelde mij heerlijk ontspannen en dacht nog na over ons heerlijke gesprek de avond ervoor. Ik was wat loslippig geweest, maar ik had geen andere keuze dan voor mijzelf een bevestiging te krijgen wat ik zou moeten doen.

Tijdens ons ontbijt op het terras vraagt Sara: ”Verona, heeft mevrouw jou ook naakt willen zien?”

”Nee,” zeg ik, ”dat is niet aan de orde geweest.” Ik loog en dacht: je moest eens weten.

”Stel nu dat jij terugkomt en ze doet jou een riant voorstel, zou jij het dan kunnen, Verona?”

”Nou, ik zal eerlijk zijn, Sara, daar struikel ik ook over, omdat ze heeft gevraagd of ik bi ben. Ik heb nee gezegd. Ze vroeg of ik er afwijzend tegenover stond. Ik heb gezegd: ’Nee, maar ik heb er ook geen idee bij.’ Toen keek Mrs. Chaleen naar Mrs. Paula en die deed een opmerking: ’Dat komt vanzelf, Mrs. Chaleen.’”

”Nou, zie je wel, Verona, ze zullen jou in gaan pakken, reken maar, en het is maar net hoe jij dat verwerkt. Aan de andere kant: bi zijn is geen schande, Verona, onthoud dat.”

”Sara, waar heb jij dat ruimdenkende vandaan? Zo ken ik jou niet.”

”Verona, ik heb al eerder tegen jou gezegd, dit is geen Nederland, schat, en voor Frankrijk geldt hetzelfde. Mannen en vrouwen zijn hier anders en opener dan bij ons.”

”Heb jij bi-ervaring?” vraag ik met enige schroom.

”Ik zal eerlijk zijn, ik heb het een paar keer meegemaakt.”

”En hoe vond jij dat? Wat was jouw belevenis daarin, mag ik dat vragen?”

”Natuurlijk mag jij dat vragen. Ja, weet je, het is vele malen subtieler, zoenen tussen twee dezelfde geslachten, dan met man vrouw. Je kunt het niet vergelijken, het is op alle fronten veel subtieler en intenser.” Ja, dacht ik, ja, dat heb ik ook ervaren, wow, dus dat klopt wel. Ik was blij dat te horen, maar ik liet niks blijken. ”Jij niet toch, Verona?” vroeg Sara.

”Nee, ik zeker niet.”

”Nou, het is geen schande als jij dat wel gaat ontdekken, schat.”

”Dat begrijp ik, maar ik kan mij er nog geen voorstelling van maken, eerlijk gezegd.”

”Jij moet weten, Verona, als mevrouw jou als sub wil gebruiken, jij niets te vertellen hebt en al helemaal niet als het intern is. Heeft ze een eigen sm-ruimte, zoals jij zei?”

”Ja,” zei ik.

”Wat deed dat met jou toen je het voor het eerst zag, Verona?”

”Ja, ik sloeg op slot.”

”Nou, dat was voor haar al een teken dat ze de controle over jou in haar hand had. Heb je ook zweepjes gezien?”

”Meer dan dat, twee rekken vol.”

”O, mijn god, Verona, dan is ze professioneel meesteres en beheerst ze het spel waarschijnlijk erg goed.”

”Dat vermoeden heb ik ook,” zei ik, en dacht: stop maar, Sara, en ga er niet op door, want het maakt mij verlegen.

”Was het een ruimte die indruk op jou heeft gemaakt?”

”Ja, nogal, en de neonverlichting was prachtig, ja het was uitzonderlijk mooi ingericht.”

”En toen ze jou die halsband omdeed, hoe kon jij dat toelaten en wat deed dat met jou? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar, Verona.”

”Weet je, haar vriendin Paula was erbij. Die mij had aangesproken in Parijs, dat was een hele aardige mevrouw. Ik stond stijf en haar blik verlamde mij totaal en ze trok het nog even stevig aan, en klikte er een slotje op.”

”Mijn god, dat was wel heel erg provocerend voor je.”

”Ja, ik was sprakeloos,” zei ik. ”En toen moest ik aangelijnd meelopen dat heeft wat met mij gedaan, maar sorry, ik kan dat gevoel niet omschrijven. Weerloos? Machteloos? Zeg het maar.”

”Je bent niet geslagen of zo, of vastgebonden?” wilde Sara weten.

”Nee, zover wilde ze nog niet gaan.”

”Heb je verteld dat je weinig of geen sekservaring hebt?”

”Ja, dat is mij gevraagd en dat heb ik gezegd.”

”Wat zeiden ze daarop?”

”Dat ze dat juist een pluspunt vonden.”

”Ja natuurlijk, dat is te begrijpen, nu kan ze jou kneden naar haar handen.”

”Hoe bedoel je?” vroeg ik naïef.

”Verona, een sub wordt bespeeld door een dominant, en aangezien die mevrouw waar jij bent geweest een eigen sm-ruimte heeft, is ze wellicht een meesteres en dus dominant. Jij zal, of je het leuk vindt of niet, naar haar wil moeten gehoorzamen. Ze kan jou slaan, met zwepen maar ook met alles wat maar denkbaar is. Want jij bent er namelijk voor haar lusten waar zij van geniet. Natuurlijk zijn er zaken bespreekbaar. Alleen er zijn codes als stop of genade, dat is jouw enige houvast en dat heeft zij te respecteren. Maar het kan heel uitgebreid gespeeld worden.”

Verbaasd vraag ik Sara: ”Hoe weet jij dat trouwens?”

”Ik heb er wel boeken over gelezen, Verona. Op zich kan het heel boeiend zijn, mits je de juiste combinatie hebt gevonden. In jouw geval zijn er al herkenbare voordelen. Rijke familie, met ongekende luxe, en een eigen sm-ruimte, zoals jij beschrijft super de luxe ingericht. Maar sm gaat gepaard met pijn, dat kan soft zijn, en die grenzen zal deze dame bij jou gaan zoeken, dat is het spel. Heeft ze daar niets over gezegd, Verona?”

”Nee, dat bleef achterwege, dat wilde ze pas doen als ik terug zou komen van vakantie.”

”Ja ja,” zei Sara, ”ik begrijp deze dame, ze heeft jou lekker gemaakt door haar cabrio mee te geven voor jouw vakantie. Zodat als jij terugkomt, wil ik wedden, binnen vijf minuten de halsband om zult hebben.”

”Nou, dat weet ik niet,” zei ik naïef, ”ik heb heel duidelijk gezegd dat ik even de tijd nodig heb om het te laten bezinken.”

”Nou, reken maar dat ze jou in gaat palmen. Op zich is daar niets mis mee, mits jij een contract voorgeschoteld krijgt waarin jij je kunt vinden. Maar spannend is het zeker.”

”Wat zou jij doen?” vraag ik onder het eten van een lekker broodje.

”Ik ben geen onderdanig type, Verona, maar jij wel, jij hebt de uitstraling en dat werkt als koren op de molen voor een dominant, die voelen dat. Maar schat, laten wij een ­beetje voortmaken, want jij wilt nog naar Park Güell.”

”O ja, graag,” zei ik.

”Later hebben wij nog genoeg tijd om over jouw thema te praten.”

Als wij klaar zijn ruimen wij de tafel leeg en maken ons gereed om te vertrekken.

Park Güell is het beroemde park met de mozaïeken, bankjes en de salamander. Dit Park Güell mag als bezienswaardigheid niet ontbreken aan mijn bezoek aan Barcelona. Voorheen was het mogelijk het park gratis te bezoeken, nu is het noodzakelijk vooraf tickets te kopen.

Tegen tweeën waren wij op plaats van bestemming, het was er behoorlijk druk, maar gelukkig had Sara vooraf de tickets gekocht en konden wij na vijftien minuten naar binnen.

Ademloos hebben wij er rondgewandeld en tal van foto’s mogen maken.

Tegen zessen verlieten wij pas het park en begaven wij ons per taxi naar de binnenstad. Daar pakten wij een gezellig terrasje met een overheerlijk wijntje en hebben wij gezellig zitten praten. Tot ik even werd afgeleid door een app van mevrouw. ”O, mijn god,” was mijn eerste reactie.

”Wat nu?” zei Sara, ”mevrouw schrijft jou?”

”Ja,” zei ik.

”Dat had ik wel gedacht, schat, dat kon niet uitblijven. En wat schrijft de dame ofwel madame. Hoe madame?” zeg ik.

”Voor jou is het een madame, Verona.”

”Wat ze schrijft: Hallo Verona, even een korte mededeling, graag zondagavond terug, dit i.v.m. een besloten party maandagavond. Veel plezier, schat, in Barcelona. Mrs. Chaleen xxx

”Jeetje, ik zou dinsdag terugkomen,” kijk ik verbaasd Sara aan.

”Nou, Verona, wat heb ik je gezegd? Ze stuurt jou al, zonder dat jij het beseft. Nou, een besloten party, reken dan maar dat ze jou voordraagt als haar subje.”

”Maar ik heb nog niets afgesproken. Hoe kan ze dan nu al een besloten party organiseren, terwijl er niets is vastgelegd?”

”Omdat, Verona, madame iets van jou terugverwacht, aangezien jij de luxe cabrio mee hebt gekregen.”

”Wat nu?” vraag ik verbaasd. ”Wat kan ik schrijven, Sara?”

”Jij kan niets anders schrijven dan dat het akkoord is, Verona, ja sorry, zo is het wel. Was jij met je eigen auto gekomen, dan had jij kunnen schrijven, ja hallo, dáág, ik kom dinsdag pas terug. Nu kun jij dat niet schrijven aangezien jij haar auto mee hebt gekregen.”

Ik nam een dronk van mijn wijn en zuchtte diep. ”Oké,” zei ik, ”dat zal ik dan maar doen.” En ik schreef dat het begrepen was, en dat ik zou proberen zondagavond terug te komen.

Even later een piep. Ik krijg bericht terug, en Sara vraagt nieuwsgierig: ”Staat het madame aan?”

”O, ze schrijft: Je hoeft het niet te proberen, jij bent gewoon zondagavond voor tienen terug, tenzij jij pijnlijke rode billen wilt.” Ik schoot in alle kleuren.

”Laat mij lezen,” vraagt Sara. Minutenlang kijken wij elkaar sprakeloos aan. ”Nou, wat heb ik je gezegd, Verona! Een subje krijgt voor haar billen naar gelang madame het belieft. Nu heeft ze er ook nog eens een tijd aan verbonden. Jij hebt gewoon te zorgen op tijd bij haar te zijn, en dan, als jij sterk in je schoenen staat en jij wilt nog niet tekenen, dan kun jij zeggen: sorry mevrouw, maar ik wil niet bij die party aanwezig zijn.”

”Mijn hart klopt in mijn keel,” zeg ik.

”Jij kunt ook zeggen, Verona, dat jij eerst teruggaat naar Nederland en meer bedenktijd nodig hebt. Maar kun jij dat zeggen?!”

”Ja,” zeg ik stoer tegen Sara, ”dat zal mij wel lukken, hoop ik.”

”Laten wij nog maar een wijntje nemen, Verona, en dan gaan wij ergens wat eten. Voorlopig is het nog geen zondag, anders ga jij ’s morgens vroeg weg, en rij jij in één keer terug.”

”Nou, ik had weer via Perpignan willen gaan, ik wilde nog even langs een shop waar ik een erg leuk topje heb gezien.”

”En misschien langs Fernando,” zegt Sara plagend.

”Nee,” zeg ik, ”laat ik dat maar niet doen, het zou verkeerd kunnen uit gaan pakken.

Het werd verder nog een hele fijne avond met verschillende terrasjes en wij kwamen leuke vrienden tegen van Sara waar gezellig mee werd gepraat. Tegen twaalven waren wij weer thuis en we lagen tegen enen op bed, na nog even gezellig buiten te hebben gezeten.