Читать книгу Van au pair tot sub - Erwin Dijkstra - Страница 8
Оглавление’s Avonds in het hotel
Ik zat vol spanning, ik moest immers die prachtige mevrouw bellen. Ik stelde het steeds uit, tot tienen. Nu moest ik wel, anders zou het te laat op de avond gaan worden. Met zweethanden belde ik.
Toen ging de telefoon over: ”Met Paula Papadakis.”
”Met Verona,” zei ik. ”Hallo mevrouw, ik dacht ik ga u bellen en horen wat u mij te zeggen hebt.”
”Wat geweldig, schat, ik overlegde net met mijn beste vriendin, Mrs. Chaleen, dat ik een uitzonderlijk mooi meisje heb aangesproken in Parijs. Het gaat namelijk om Mrs. Chaleen, mijn vriendin, ik zal haar u even geven, zij kan u er alles over vertellen.”
”Met Chaleen,” hoorde ik een stem zeggen.
”Met Verona,” zei ik.
”Nou, ik heb net iets over jou gehoord, Verona, mag ik jou en je zeggen, gezien het verschil van ons niveau, Verona?”
”Natuurlijk,” zei ik. Ze kende toch niet mijn niveau! dacht ik. Dat was eigenaardig gezegd en een beetje misselijk arrogant en kleinerend. Dat was al een slecht begin, vond ik.
”Verona, wij wonen in Fréjus, in een zeer luxe villa waar wij een au pair nodig hebben. Onze huidige au pair is na zeven jaar getrouwd met een rijke relatie van ons en leeft nu in Nice, en ik ben op zoek naar een heel leuk meisje.”
”Hoeveel kinderen hebt u?” vroeg ik.
”Nou schat, wij hebben geen kinderen.” Hè, dacht ik, waarvoor hebt u dan een au pair nodig? ”Ik zoek een gewillig en gehoorzaam meisje dat namelijk mij gedienstig zal zijn waar ik ook ben of waar ik ook naartoe ga. En Mrs. Paula was uiterst gecharmeerd van jou. Ze omschreef jou qua figuur en jou loophouding heeft haar aandacht getrokken om jou te gaan volgen tot het parfummuseum. Ik heb net de video gezien. Jij bent het voor ons helemaal, Verona. Ik bied jou een topsalaris van 11.800 euro per maand met een voorschot van telkens drie maand vooruit.” O, dat is wel heel erg veel geld, dacht ik, wow, dat durf ik niet eens tegen Sara te zeggen.
”Maar toch begrijp ik niet helemaal waaruit mijn werkzaamheden dan wel moeten bestaan.”
”Zie het maar zo dat jij altijd aan mijn zijde staat en dus onvoorwaardelijk beschikbaar moet zijn. Wij wonen in een zeer riante villa, met twee zwembaden, eentje binnen en eentje buiten, een eigen fitnessstudio, eigen bar in de kelder, een ongekend luxe speelstudio, die moet jij gezien hebben, en dan nog een luxe sauna. Je krijgt een droom van een logeerkamer met eigen luxe badkamer, jij betaalt geen huur of kostgeld, alles kun jij sparen of opzijleggen voor jou toekomst. En luister, je krijgt de beschikking over een gloednieuwe cabrio, welke jij na drie jaar mag houden. Als je ook nog eens voor drie jaar bijtekent, dan krijg je een gloednieuwe mee, mits je de oude inruilt. Drie jaar voor een auto is niet oud, dacht ik.”
Ik was sprakeloos.
”Ben jij er nog, Verona?”
”Ja ja,” zeg ik geschrokken.
”Ben je overdonderd, Verona?”
”Ik ben sprakeloos, mevrouw,” zeg ik, ”sorry.”
”Denk er gerust over na, en bel dan het liefst morgen terug. Jij mag ook morgen op auditie komen of later in de week, het is aan jou.”
”Ik wil wel komen,” zeg ik snel.
”Dat is fijn om te horen, Verona.”
”Maar om dat morgen ineens te rijden is mij te ver, mevrouw, ik heb maar een klein autootje.”
”Wat heb je voor auto, Verona?”
”Een Renault Twingo, dus om in één keer een lange afstand te rijden dat trek ik niet.”
”Luister schat, tot Lyon zou dat gaan!”
”Jawel,” zei ik, ”dat is iets meer dan vierhonderd kilometer.”
”Ik boek een hotel voor jou voor morgen en jij meldt je morgen dan bij de receptie. Ik stuur jou vanavond nog het adres door.”
”Maar dat is te gek, mevrouw.”
”Maak jij je daar nu niet druk om, Verona.”
”Nou, dan bedank ik u alvast, mevrouw. U maakt mij een beetje verlegen.”
”Heel goed, daar houdt Mrs. Chaleen wel van, een verlegen meisje. Ik stuur jou straks nadere gegevens, Verona. Dan tot morgen en wij spreken jou dan morgenavond in het hotel of schrijven.”
”Afgesproken, mevrouw,” zei ik en verbrak de verbinding.
Van schrik nam ik een glas wijn en staarde uit het hotelraam. Geen kinderen en een speelparadijs en een bar in huis, wat moet ik daarvan verwachten? O mijn god, ik snapte er geen bal meer van wat er opeens op mijn pad kwam. Dan kom ik nog niet in Barcelona en Millau gaat ook aan mij voorbij, dacht ik. Ik besloot even met Sara te bellen, ik zou het voorzichtig zeggen en haar vragen wat zei ervan zou denken.
Als Sara opneemt zegt ze gelijk: ”Jij hebt de baan!”
”Nee Sara, zover is het nog niet, maar luister, ik heb net gebeld maar ik begrijp niet wat het wel niet moet zijn.”
Dan opent Sara mijn ogen en zegt: ”Als mevrouw jou aan haar zijde verwacht en op reis meeneemt, dan ga jij een soort subje worden, Verona, of dienstmeisje. Maar ik zeg je eerlijk: gehoorzaam en gewillig zijn dat past bij een functie als een subje. Weet jij wat een subje is?”
”Ja ik heb het eens gelezen,” zei ik.
”Ik heb het je toch gezegd, ik ben niet voor niets naar Spanje gegaan, want anders was jij mijn subje geworden, dame. En kijk, nu is een ander mij voor met een aanlokkelijk contract. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat jou dat nu overkomt, Verona. En nog wel in Parijs.”
”Ik was zelf ook sprakeloos toen ik werd aangesproken, Sara. Maar denk jij dat echt, dat ik dat zou moeten zijn?”
”Wat heeft ze verteld over haar speelparadijs?”
”Niets,” zei ik.
”Nou schat, vraag er morgen maar gerust naar, wedden dat ze een sm-room heeft, in dat soort kringen komt dat veel meer voor.”
”O mijn hemeltje nee, over de auto durfde ik niets te zeggen en ze zei alleen dat ik veel meer zou verdienen dan een docent voor de klas.”
”Nou Verona, je kunt altijd gaan kijken, ik zou ook nieuwsgierig zijn, zeker weten. En je kunt altijd zeggen: sorry, maar ik zie er toch van af, mevrouw. Ja toch, Verona? Maar wie weet legt ze jou een salaris voor, dat jij daar wel degelijk voor gaat zwichten. Onthoud ook even jou studieschuld, Verona, dus als mevrouw jou een salaris voorlegt, reken dan even snel uit je hoofd. Dat kan wel eens een zeer prettige bijkomstigheid zijn om daar snel van af te komen. Wel kan ik jou zeggen, schat, mevrouw zal wel megarijk zijn om zich deze weelde te kunnen veroorloven. Dit soort vermogende dames geven duizend euro uit zoals jij honderd euro uitgeeft, en dan nog eens drie keer nadenkt zoals ik ook.”
Natuurlijk, dacht ik, maar ik sta minder sterk in mijn schoenen dan Sara, die had haar mondje wel op de goede plaats. Dan gaat mijn piep. ”Ik krijg net een bericht van het hotel in Lyon,” zeg ik.
”Nou,” zei Sara, ”dan heeft mevrouw zeker belangstelling voor jou aangezien zij een hotel voor jou heeft geboekt. Ik kan het zo zien, wat voor hotel is het?”
”Het Intercontinentaal Hotel.”
”O wow, dat is luxe, Verona. Hij kost 445 euro per nacht.”
”Nee,” gilde ik.
”Ja, ga maar kijken op internet. Ik heb een boekje van alle hotels en heb het net gevonden.”
”O, dat is niet normaal,” zei ik.
”Laat mij weten als jij er morgen bent, Verona, oké?”
Dat beloof ik te doen en zo namen wij afscheid. Ja, ik moest gaan kijken en praten kon geen kwaad, dat was ook de mening van Sara.
