Читать книгу Van au pair tot sub - Erwin Dijkstra - Страница 9

De volgende morgen

Na het ontbijt checkte ik uit en vertrok naar Lyon. Het was niet megadruk op de weg en tegen drieën was ik in Lyon bij het hotel. O mijn god, daar kom ik met mijn autootje aan, terwijl dikke limousines aan en af reden. Ik had mijn auto geparkeerd en liep naar binnen waar ik mij bij de receptie meldde. Een zeer vriendelijke dame stond mij te woord. Ik zei dat er een kamer op mijn naam gereserveerd was en gaf mijn paspoort. Het duurde even en toen printte ze iets uit. ”Als ik daar een handtekening van u mag,” zei ze vriendelijk. ”Natuurlijk,” zei ik. En ik kreeg een pasje en instructies over de ontbijtzaal. ”Wij wensen u nog een aangenaam verblijf,” zei de receptioniste, waarna ik de lift nam en naar mijn kamer ging.

Als ik binnenkom ben ik sprakeloos. Wat een luxe kamer, dacht ik en dat voor mij. Wow! Mijn mond viel open. Ik trok mijn schoenen uit en gooide mij op het immense bed neer. ”Wow,” zei ik, ”dit is niet normaal.”

Als ik van de schrik ben bekomen, stuur ik mevrouw een bericht dat ik in het hotel ben aangekomen en sprakeloos ben. Heel erg bedankt, schreef ik. Niet veel later krijg ik een bericht: Zal jij zorgen, Verona, vanavond uiterlijk om 22.00 uur op de kamer aanwezig te zijn, aangezien jij een opdracht zult krijgen. Mijn mond viel open. O mijn god, ik moet uiterlijk om 22.00 uur op mijn kamer zijn! Ik ben geen klein kind, dacht ik. Waarom? Ja, dat is goed, mevrouw, schreef ik maar. Dat is toch belachelijk, dacht ik. En wat voor opdracht zou ik moeten uitvoeren, vroeg ik mij stilletjes af. Nou, ik zal wel kijken. Eerst gaat Verona Lyon bekijken en dan ergens lekker eten en dan kijk ik wel. Als ik dan een bericht krijg Het diner is voor jou ook betaald, jij kunt je in de eetzaal melden. ”O,” zeg ik, ”dat zal wel luxe zijn.”

Als ik mij heb opgefrist ga ik mijn kamer uit de stad in lopen, het was immers prachtig weer. Het was spannend en ik bedacht: wat voor een opdracht kan ik nu op mijn kamer uitvoeren, dat was apart.

Ik had heerlijk geshopt in Lyon en was tegen zeven in de eetzaal die gewoon wow was, zo luxe, en wat voelde ik mij klein. Het waren allemaal rijke mensen met veel goud om zag ik wel en sjiek gekleed. Tegen even voor negen was ik terug op mijn kamer en wachtte ik gespannen op een bericht van mevrouw. Het zou nog een dik uur duren dan zal het wel komen, dacht ik.

Dan, na lang wachten en de nodige zenuwen hoorde ik een piep. Ik keek snel en het was het adres in Fréjus waar ik morgen werd verwacht om klokslag twaalf uur. Dan nog een piep. O jeetje, er komt nog een mail binnen, Opdracht staat erboven. Aandachtig lees ik het, maar schrik enorm. Nee, schud ik met mijn hoofd en kijk uit het raam. Open de gordijnen, Verona. Hè, dacht ik, hoe kunt u weten dat die dicht zitten! Er staat:

Verona, kleed je uit op jou lingerie na, en ga met je handen op de rug voor het raam staan, en draai een rondje om jou as, maar langzaam. Ga daarna in de linkerhoek met je handen op de rug en je benen gespreid, minimaal vijftig cm, zonder om te kijken naar het raam staan. Zodra een piep op je telefoon gaat mag jij stoppen en de gordijnen dicht doen, het duurt minimaal vijftien minuten. Vanaf nu heb je vijf minuten de tijd om je gereed te maken voor de opdracht. Daarna is jou kans om een droombaan te krijgen voorbij, de tijd gaat nu in. Jij wordt dan geobserveerd van op afstand, vanuit een ander hotel.

Nee nee, dit geloof ik niet. O dit is waanzinnig, dit kan niet. Ik ben in paniek en durf Sara ook niet te bellen. Ik stond helemaal te shaken op mijn benen. Ik scheurde de gordijnen open en waar moest ik zoeken? Wie begluurde mij in hemelsnaam?! Snakkend naar lucht kleedde ik mij snel uit, gezien de tijd die erbij stond. Gelukkig had ik lingerie aan. O, ik schaamde mij dood. Oké, ik zat tien hoog maar met een venster met open gordijnen, dat was bizar. Mijn hart slaat op hol als ik voor het raam ga staan en een rondje draai om mijn as. ”O mijn god,” zeg ik, ”help mij, dit is waanzinnig.” Ik schaamde mij diep, alhoewel het donker was. Maar ik deed het toch. Dan loop ik naar de bewuste hoek. Ik was ten einde raad en ga staan als een klein kind dat straf heeft verdiend. En met mijn benen nog eens gespreid ook. Met hartkloppingen sta ik voor het raam. Ik besterf het letterlijk. Na lange tijd gaat de piep. O, gil ik bijna en ren naar de gordijnen en scheur ze dicht. Ik was in ademnood door de spanning.

Na vele minuten, ik schrik mij stijf, weer een piep. Gefeliciteerd, Verona, je bent geslaagd voor de gehoorzaamheidstest. Tot morgen, Verona. Pff, mijn god, als ik dit aan Sara vertel zou ze zeggen: ben jij gek geworden of zo, Verona? Dat doe je toch niet. Dan kon ik alleen zeggen: inderdaad, dat mag je wel veronderstellen. Hoe kon ik? Nog snakkend naar lucht plof ik languit op het bed neer en ben in een soort shock.

Na lange tijd begeef ik mij naar de badkamer en besluit een bad te nemen, om even te ontspannen. Wie heeft mij bespied, wie heeft aan mevrouw doorgegeven dat ik de opdracht heb uitgevoerd? Tegen twaalven lig ik eindelijk in bed, nauwelijks van de schrik bekomen, ben ik in een diepe slaap gevallen.