Читать книгу Satyn Omnibus 4 - Ettie Bierman - Страница 10

7

Aralie het heelnag rusteloos rondgerol, van die een sy na die ander, haar drome vol verwarrende beelde. Haar keel was droog, met ’n vrank smaak in haar mond, maar sy was te bang om op te staan en water te gaan drink.

Die tent was egter doodstil en donker. Sy het onthou dat Franco ’n hut by die rivier het waar hy soms oorbly. Dalk is hy soontoe om haar te vermy. Sy het daardie selfde onverklaarbare gevoel van teleurstelling onderdruk en ergerlik op haar ander sy gedraai om te probeer slaap.

Toe sy weer ’n keer onrustig wakker skrik, is dit ses­uur. Buite is dit skemer en sy hoor ’n voertuig se deur toeklap. Toe sy deur die venster loer, is sy net betyds om die Land Rover se agterliggies te sien verdwyn.

Sef tjankblaf en hardloop agterna, maar draai stert tussen die bene om toe ’n kwaai stem met hom raas. Franco se stem … Dan het hy nie in die hut by die rivier gaan slaap nie. ’n Warm tevredenheid vou om haar hart. Sy klim uit die bed en trek aan.

In die tent is alles netjies. Franco se slaapbank is opgemaak, gisteraand se skottelgoed gewas en die inkopielys wat sy op die rekenaar neergesit het, is weg. Hy is seker veld toe, na die buffelkamp en die olifante, en daarvandaan dorp toe. Daar is nie weer ’n briefie nie, maar daar is vars koffie in die termosfles en langsaan staan ’n boks beskuit. So, hy is darem nie té kwaad vir haar nie. Of ly hy aan ’n oordrewe pligsbesef?

Sy is besig om water te kook toe iemand buite teen die tentseil tik. ’n Vaak gesig met deurmekaar hare loer om die flap.

“Nok-nok? Enigiemand tuis? Ek soek ’n popsie met koperrooi hare en paradysbene.” Hy beskou haar op en af. “Lyk my ek het haar gekry.”

“Wie het so gesê?” vra sy agterdogtig.

“Franco. En hy’t belowe jy sal vir my koffie en be­skuit gee.”

“Wanneer het hy so gesê?”

“Van die koffie?” frons hy.

“Nee, van die … e … hare en so aan.”

“Vanoggend, toe hy in die badkamer besig was om te skeer.” Die nuwe aankomeling vryf verskonend oor sy hare sodat hulle in tien ekstra rigtings staan. “Sorry, ek wil nie pla nie. As jy nog wil slaap, kan ek later terugkom.”

Dus ná gisteraand se fiasko, werk Aralie uit. As Franco steeds iets moois van haar gesê het, beteken dit hy het haar darem nie afgeskryf nie. Van blydskap wil sy in die lug spring en hande klap. Maar sy bedwing haar. Hierdie ou dink seker klaar haar varkies loop los.

“Jy pla nie.” Sy vee haar gekreukelde klere plat. “Skies dat ek so deur die blare is. Ek het sleg geslaap. Kom in, kom sit. Ek haal bekers uit.”

Hy glimlag en tree binnetoe. “Ek is Phillip Fourie. Ek bly in daardie blou slangtentjie.”

Sy lag terwyl sy melk en suiker regsit. “Omdat die enigste manier in en uit is om soos ’n slang op jou maag te seil?” raai sy.

“Ditsem. Ek kom vir julle ’n tuin teken.”

Hy soek deur die boks na die grootste beskuit, doop dit en neem ’n hap. Dan kyk hy vraend op. “En wie’s jy? Mevrou Conradie?”

Sy stik byna in ’n mond vol koffie. “Nee!”

“Wat dan? Sy cherry?”

“Sy plakker,” spot sy, maar die tuinman verstaan nie. “Sy veearts,” voeg sy verduidelikend by.

Hy lyk verstom. “Maar hier’s mos nie vee nie?”

Vreemde wese, met sy onderbaadjie en kraletjiesarmbande, besluit Aralie. Kunstenaarstipe. Tog is hy eintlik reg: “diere-arts” sou meer korrek gewees het.

“Sy inwónende veearts?”

“Dis nie soos jy dink nie,” protesteer Aralie. “Hier was nie ander geskikte slaapplek nie, behalwe by hom.” Dit klink al hoe erger. “Ek bedoel: ek kon nie by ’n ander man slaap nie, toe … e …”

“Toe slaap jy maar by hom?” help hy haar uit.

“Ja. Nee! Dis nie … slááp soos jy dit verstaan nie. Dis sommer net …”

“Vir die lekker?”

“Nee!”

Is die man dom of moedswillig? Aralie trap klei en is dankbaar toe sy ’n stem buitekant hoor roep.

“Hallo, Franco? Is jy hier?” vra Tian en buk by die tent­opening in.

“Hy’s nie hier nie, hy’s dorp toe,” antwoord Aralie. “Ek en Phillip drink koffie. Kan ek vir jou ook skink?”

“Nee dankie,” keer hy vinnig.

Sy het al van haar dreigement vergeet, maar Tian blykbaar nie. Aralie is geamuseerd en besluit om hom nog ’n rukkie te treiter, dan sal hy nie gou weer skoorsoek nie.

Sy hou hom ongemerk van onder haar wimpers dop. “Dis nie moeite nie, ek doen dit met graagte.”

Hy trap-trap agteruit. “Ek wil nie hê nie.”

“Ek sal self eers ’n sluk neem, nadat ek dit geroer het,” bied sy sedig aan.

Hy gluur haar aan.

“Of jy kan self die suiker ingooi as jy dit verkies.”

Tian lyk of hy verkies om haar te verwurg en mompel iets wat klink soos “blerrie biets”. Hy stamp ’n stoel uit die pad en maak hom skaars.

Phillip kyk hom verward agterna. “Waaroor was dié vloermoer?”

“Oor ek vir hom koffie wou gee.”

“Is hy allergies vir koffie?”

“Blykbaar vir die manier waarop ek dit maak.”

“Dan kon hy mos gesê het hy verkies tee.”

Botter kan nie in Aralie se mond smelt nie. “Ek glo nie tee sou die probleem opgelos het nie.”

Phillip haal sy skouers op. “Dan moet die dude maar bier of water drink …” Nadat ’n derde beskuit sy beker leeggesuig het, staan hy op.

“Dankie vir die brekfis. Nou moet ek gaan soek waar om blommetjies te plant.”

“En ek gaan pasiënte gesond maak.”

Toe Aralie buite kom, lê Sef beteuterd voor die tent.

“En jy? Steeds aan die waghou?” vra sy en vryf sy ore. “Waaroor het jy vanoggend raas gekry? Omdat jy eerder saam met jou baas wou gaan as om my op te pas?”

Die skaaphond kyk haar verwytend aan. Maar toe sy na haar spreekkamer stap, volg hy ewe gehoorsaam.

Koosjan wag haar by die hokke in, trots op die vlakvark wat regop-kop staan, dik gevreet aan ’n bos wortels. Hy wei teen die draad en laat selfs toe dat Aralie sy rug krap.

“Is dit ’n bietjie brandsiek wat jeuk of herken jy my?” vra sy en bederf hom met ’n hand vol van die soetgras wat Koosjan met ’n kruiwa vir die duiker aangery het.

Ghuff, klink dit agter haar toe sy langsaan by die meer­kat hurk.

“Is dit ’n snork of ’n dankie?” wil sy weet.

Die vark wys sy tande vir haar.

“En dit? ’n Glimlag?” Sy gee hom die voordeel van die twyfel en ’n laaste kousel gras.

Die meerkat se klein, sagte lyfie herinner haar aan die worshonde en maltesies wat sy so dikwels in die praktyk behandel het. Dit was lonend en bevredigend. Maar die werk hier in die veld, met diere wie se oorlewing van haar vaardigheid en kennis afhang, raak haar diep in haar wese, daar waar dit saak maak. Hier kan sy vasgroei, haar hart aan ’n kameeldoring vasknoop en nooit weer weggaan nie.

“Dink jy dié passie het te make met daardie groot blonde man wat jou uit die slagyster gered het?” vra sy saggies toe sy by die beseerde duiker hurk.

Hy weet nie, lê net met stom bokkie-oë na haar en kyk terwyl sy die seerplek aan sy agterbeen ontsmet.

“Jy is gelukkiger as julle regte veearts,” gesels sy met hom. “Die ander dokter Van Dyk. Jy kan al loop, maar hy lê nog been in die lug. En ek kan nie eens bel om hom te troos nie.”

Ghuff, gesels die vlakvark saam.

“Noudat ek hom weer gesien het, kan ek hom nie uit my gedagtes kry nie,” erken Aralie. “Ek begin dink ek was te gou om hom te veroordeel. My kop haak uit as ek kwaad is. Noudat ek afgekoel het, moet ek miskien meer vergewensgesind wees. Ek was baie lief vir hom, al het hy ’n oog vir ander vrouens gehad. Dis maar hoe party mans is. Nooit grootgeword nie. Dalk het hy nou sy les geleer. Hierdie Franco-man is fassinerend en hy het my voete onder my uitgeslaan. Hy is soos ’n koors in my bloed. Maar dis net tydelik, net omdat ek eensaam is. Sodra ek aan hom gewoond is, sal dit oorwaai. Sal ek besef dit was heldeverering omdat ek hom bewonder vir wie hy is en die werk wat hy doen.”

Die duiker raak rustig onder haar strelende stem, maar skarrel mank weg toe sy die kniehalterriem losmaak, en gaan skuil in die verste hoek.

“Spreekure verstreke,” sê Aralie toe sy by Koosjan kom. “Tyd vir die mobiele kliniek om by die buffelkamp uit te kom. Ek wil gaan bloedmonsters trek.”

Laatmiddag, op pad terug, kry hulle die donkergroen Land Rover by die brug. Dit staan dwars geswaai by ’n bok wat teen ’n miershoop lê. Dit lyk na ’n koedoe wat sleg seergekry het.

Die Cruiser sleep tot stilstand en Aralie spring uit. “Wat het gebeur?”

Franco is vol bloed waar hy langs die bok hurk. “Geskiet,” kry hy dit deur saamgeperste kake uit. “Wilddiewe. Ek het teruggeskiet, maar die vuilgoed het weggekom. Anneries is agterna.”

Dis ’n nekwond, ’n koeël wat blykbaar die slagaar getref het en daarna in een van die werwels vasgeslaan het. Sonder om op bevele te wag hardloop Koosjan om die mediese trommel te kry.

Franco weet wat hy doen, maar hy het nie genoeg hande nie. Aralie druk hare bo-oor syne waar die dikrooi bloed met elke hartslag uit die nek pomp. “Klamp!” skree sy vir Koosjan. Hy druk dit in haar grypende vingers.

“Nog een! Die grote!”

Die bok roggel en skop paniekbevange, sodat al drie van hulle met brute krag die glibberige, bebloede lyf vaspen, desperaat om te keer dat die klampe loskom. Aralie improviseer ’n toerniket met ’n rubberband om die druk op die klampe te verlig. Bykomend ruk sy ’n stuk crêpeverband af en vou dit halsoorkop in ’n drukkussing teen die aar. Nog een, en nog ’n hele pak …

Gaandeweg lyk dit of hulle besig is om die stryd te wen. Die bloed word taai en dik, ’n teken dat die vloei gestelp is en die bloed begin stol.

“Spuitnaald,” vra Aralie met een hand steeds op die toerniket.

Dis Franco wat die spuit aangee, saam met ’n ampule doofmiddel. Hy kniel langs haar en pen die horings vas om te keer dat sy seerkry as die bok sou wegruk.

Die uitwerking van die doofmiddel is byna onmiddellik. Aralie wag tot die groot lyf verstil en lig ’n ooglid om die wydte van die pupil te toets.

“Hy slaap.” Sy vee met ’n moeë hand ’n haarsliert uit haar gesig en kyk op na Franco. “Wil jy hê ons moet hom inlaai en kamp toe neem?”

Hy knik en kom stram orent, steek ’n hand uit om haar op te help.

Sy keer. “My hande is besmeer van die bloed …”

“Myne ook.”

Sy sterk vingers sluit om hare en hy trek haar op haar voete. Met sy wysvinger vee hy die haarsliert wat losgekom het weer agter haar oor in. “Dankie, Dok … Alleen sou ek hom nie kon red nie.”

Sy is skielik selfbewus en maak haar hand los. “Sal ons drie hom opgetel kry? Hy weeg seker digby driehonderd kilogram.”

“Ons drie mans, nie jy nie. Jy het genoeg gedoen.”

Sy let nou eers op dat Anneries bygekom het. “Het hy die stropers gekry?”

Franco skud sy kop. “Stoot solank die Cruiser tru en maak die rugluik oop.”

Die drie mans sleep die bok tot op ’n grondseil, wat ’n stewiger greep bied. Met die agterste bank wat verwyder is en die oop luik pas die koedoe agter in. Sef kry sy hartsbegeerte: hy moet na die Land Rover oor­skuif om vir Koosjan en Anneries plek te maak.

Franco ry voor om die pad te wys – ’n kortpad oor die rivier, wat vir Aralie nuut is. Hy het Tian blykbaar geradio, want hy wag hulle in vir die aflaaislag. Van die konstruksiewerkers het na die drama kom kyk en selfs Phillip daag op met sy kamera.

“Het die diewe weer deur die rivier gevlug?” vra Tian. “Slim, want dan verloor ons die spoor.”

“Hierdie keer was óns slimmer. Anneries het kortpad gevat en die bende voorgelê, hulle ver genoeg gevolg om te sien na watter stat hulle vlug – die mense wat hulle skuilplek gee en waarskynlik in die buit deel. Ek het klaar die polisiepos geradio. Die patrollies sal die res doen, hopelik voor hulle oor die Angolese grens kan ontsnap.”

Franco vee moeg oor sy gesig. “Verlede maand ’n renoster, toe ’n rooibok en nou ’n koedoe … Kort-kort slagysters en strikke. Hierdie stropery moet end kry. As die polisie die vuilgoed nie kan vastrek nie, kry ek ’n kommando op die been en neem die wet in eie hande. Só kan dit nie aangaan nie. My bloed pomp swart en as ons nie resultate kry nie, is dit ’n volskaalse oorlog. Ek soek afdrukke van daardie foto’s, Phillip – as bewysstukke, en ook vir die koerante.”

Aralie het opgeruim, Koosjan gehelp om die Cruiser af te spuit en haarself daarna gaan skoonskrop. Toe sy uiteindelik by die woonwa kom, sit Franco afgetrokke by die vuur, arms gevou en sy voete op ’n boomstomp gestut. Hy kyk nie op toe sy verbystap nie.

Sy vryf haar hare droog en hang die handdoek uit. Dan kyk sy besluiteloos deur die tent. Die tafel staan vol inkopiesakke en daar is twee bokse mediese voorrade. Maar niks is uitgepak nie en dit lyk nie of Franco beplan om te braai nie. Die doel van die vuur is blykbaar nie vir kos maak nie.

Sy haal ’n kastrol uit en begin soek in die koskas wat om te kook.

“Ek’s nie honger nie!” roep Franco kortaf oor sy skouer.

Sy bêre die kastrol en neem ’n appel. Dan gaan sy na die woonwa en maak die deur agter haar toe. In hierdie luim is dit beter om uit Franco se pad te bly, voor sy in ’n eie oorlog met hom beland.

“Wil jy wyn hê?” roep hy ná ’n halfuur se afsydige stilte.

Sodat hulle ’n herhaling van gisteraand se fiasko kan hê? “Nee dankie,” roep sy terug.

Hy bied nie weer aan nie. Seker tevrede dat hy sy plig nagekom het en hom nie verder aan haar hoef te steur nie.

Aralie trek haar slaapklere aan, klim in die bed en skakel die lig af. Dit was ’n vermoeiende dag, fisiek sowel as geestelik.

Sy het al ingesluimer toe ’n klop aan die deur opklink. Sy skrik regop. “Wat is dit? Wat’s verkeerd?”

“Niks nie,” antwoord Franco. “Sal jy oopmaak, asse­blief?”

“Ek het my pajamas aan.”

“Dit maak nie saak nie.”

Natuurlik maak dit saak. Sy het drukkend warm Novem­bernagte voorsien en haar dunste, ylste pajamas ingepak.

“Net ’n oomblik …”

Sy pluk ’n sweetpaktop bo-oor aan. As dit enige ander man was, het sy gesê hy moet gaan doppies blaas, gevra wat hy dié tyd van die nag by haar soek. Franco Conradie is egter nie enige ander man nie. Vir hom sal sy nie net die deur oopmaak nie, maar ook haar hart.

Sy kam haar vingers deur haar hare en draai die deurknop.

“Wát, geen toegegrendelde skuifie nie?” vra hy met geligte wenkbroue.

Aralie bloos. Ná haar gedrag gisteraand is dit seker wat hy verwag het: ’n oop deur en ’n ope uitnodiging om in te kom wanneer hy wil.

“Hoe laat is dit?” vra sy, nog half deur die slaap.

“Elfuur.”

Sy het gedink dis later, naby middernag. Franco het nog dieselfde klere aan en sy let nou eers die twee bekers op wat hy vashou.

“Ek het vir jou koffie gebring.”

“Dankie.”

Hy oorhandig die koffie en buk af om die twee borde te neem wat op die trap staan. “En toebroodjies. Jy kan nie met ’n leë maag gaan slaap nie.”

“Dankie.”

Hy wag, maar sy bly staan en nooi hom nie in nie.

“Daar’s ’n paar lêers in die kas wat ek wil kry,” sê hy verskonend.

So, dís wat hy soek – lêers, nie haar geselskap nie. Wat het ek verwag? dink Aralie, ergerlik oor haar verspotte hart wat skielik sulke wilde spronge gemaak het.

“Natuurlik,” antwoord sy en staan tru sodat hy kan verbykom. “Dis jou woonwa, help jouself.”

“Ek wil net gou iets nagaan.”

Hy sit die borde neer, maak die kas oop en blaai deur die voorste lêer op die rak. Hy vind blykbaar wat hy gesoek het, lees hier en daar iets en plaas die lêer terug. Dan draai hy om, neem sy koffie en maak hom tuis op die voetenent van die bed.

“Ek was netnou weer by die koedoe. Die bloeding het nie weer begin nie en hy is so uit soos ’n kers.”

“Sal so bly tot môreoggend,” bevestig Aralie.

Wat moet sy doen? Daar is nie stoele nie. Ook maar op die bed sit en saamgesels, asof dit normaal is?

“Ek sal nie byt nie,” sê Franco rustig. “Sit gerus, en drink jou koffie voor dit koud word.”

Sy gaan sit op die verste punt by die koppenent, maar dit voel steeds te naby – in mekaar se persoonlike ruimte, waar albei ontuis is. Sy neem ’n hap brood. Dik skaapwagtersnye, met dik botter en polonie op. Tipiese man-toebroodjies, maar vullend.

“Kom jy reg met die werk? Is dit nie te veeleisend nie?” vra hy.

“Glad nie. Ek kom reg en ek geniet dit. Balelapa is ’n inspirerende omgewing.”

“Ek het alles op jou lys by die apteek en koöperasie gekry, behalwe ’n klompie handelsname wat hulle nie ken nie. Hulle sal dit vir jou bestel.”

“Ek het die bokse gesien. Dankie.”

“Ek het ook vir jou sonroom gekoop. En ’n hoed. En handskoene.”

Sy moet seker bly wees, maar Aralie wens hy het dit nie gedoen nie. Sy wil nie in die skuld by hom wees nie.

“Dit was nie nodig nie,” antwoord sy styf. “Dit was nie op my lys nie.”

“Ek weet. Maar jy verwaarloos jou. ’n Vrou moet haarself versorg.”

Dink hy sy is onversorg? Niel het ook gekla dat sy haarself afskeep en in die proses haar vroulikheid prysgee; vir haar ’n bottel parfuum gegee om die Lysol-reuk te verbloem. Parfuum wat agter in haar kas bly staan het omdat sy te jammer was om dit te gebruik, en te besig was vir fieterjasies en pamperlang. Sy weet die fout lê by haar, maar dis hoe sy is. Sy het ander prioriteite. Sy wens mense wil dit so verstaan en haar in vrede los.

“Jy betaal my ’n ruim salaris, Franco, meer as wat ek in die praktyk of met ander los werk verdien het,” praat sy reguit. “Ek is dankbaar daarvoor en jy hoef jou nie verder oor my te ontferm nie.”

“Ek doen dit omdat ek wil, omdat jy dit werd is.”

Taktvol van hom om dit so te stel. Sy weet die diere wat hy verloor het, raak hom diep. Sy wens sy kan haar hand uitsteek en die diep lyne om sy mond wegstreel. Franco Conradie is ’n besondere man en dit sal maklik wees om vir hom lief te raak.

Maar sy moet objektief bly en nie toegee aan haar emosies nie. Soos gisteraand … Sy is skaam oor wat gebeur het, en as sy nog bykans vyf weke hier gaan wees, is dit nodig dat die lug tussen hulle gesuiwer word.

“Op Windhoek se lughawe het ons koppe gestamp omdat jy gedink het ek sal nie die werk baasraak nie, en ek kan insien dat jy rede gehad het,” bely sy. “Jy het belangriker werk as om met ’n lastige vroumens opgeskeep te sit. Ek het jou in ’n ongemaklike posisie geplaas.”

Hy frons. “Hoe bedoel jy?”

Sy lig haar ken en kyk hom vas in die oë. “Gisteraand se … insident, dis wat ek bedoel.” Sy wens sy kan terugklim in die bed en haar kop onder die kussing indruk, maar sy sluk droog en druk deur: “Ek kan nie hier bly nie, ek gaan uittrek.”

“Uittrek?” Hy sit sy toebroodjie neer. “Waarheen?”

“Ek sal iewers ’n plek kry. Dalk by Phillip, hy sal nie omgee nie.”

Hy kyk haar aan asof sy yl. “In dáárdie klein tentjie? ’n Vent wat jy van geen kant af ken nie?”

“Ek glo nie hy hou van vrouens nie. Ek glo nie hy sal weet wat om met een te doen nie.”

Sy mond vertrek in ’n grimmige lyn. “Moenie die ou onderskat nie. Hy mag effe verwyf voorkom, maar hy sal goed weet. Aanvaar my woord daarvoor.”

“Dalk is daar by die konstruksiewerkers iewers ’n gaat­jie …”

Franco raak ergerlik. “Hou op bog praat! Die saak is nie oop vir bespreking nie. Jy bly hier, uit en gedaan.”

“Nee,” hou sy vol. “Ek is ’n verleentheid, en jy skuld my niks.”

Hy neem ’n laaste hap en vryf nadenkend met sy palm oor sy ken terwyl hy kou. “Is dit omdat ek vroeër vanaand ongeskik was? Ek vra om verskoning. Ek was die blou bliksem in vir die stropers, nie vir jou nie.”

“Ek weet, en ek neem jou nie kwalik nie. Ek sou ook moord wou pleeg – ’n geweer vat en hulle platskiet. Dis nie daaroor dat ek wil uittrek nie.”

“As iemand moet verskoning vra, is dit ek.” Hy reik uit en sy groot hand vou om hare. “Jy is ’n pragtige entjie vroumens, Aralie. Dié kompliment hoor jy seker gereeld en jy weet watter uitwerking jy op ons manne het. Ek is geen uitsondering nie. Nou die aand se … e … insident was mý skuld, want ek het dit begin. Gevoelens het amper handuit geruk, maar geen skade is gedoen nie. Trouens, dit was besonder lekker om jou in my arms te hou. Ek erken ek sou graag my halwe werk wou voltooi en jou behoorlik soen. Dit was ’n stryd om die versoeking te weerstaan en jou te laat gaan. So, moenie sleg voel nie – jy was die slagoffer, nie die skuldige nie.”

Dis hoekom hy so ’n spesiale charisma het, dink Aralie. Hy besit ’n ouwêreldse hoflikheid en sjarme, en die takt van ’n jintelman om niks te meld van die oormaat rooiwyn wat onbehoorlike woelinge in haar vrouelyf wakker gemaak het nie. Hy moes tog iets agtergekom het, geweet het sy wou hê hy moes ’n bietjie verder gaan …

Franco lees die verleentheid op haar gesig wat sy probeer wegsteek. Die kuiltjie in sy ken is baie prominent, maar hy onderdruk ’n grinnik en sê niks. Lig net haar hand, maak haar vingers een vir een oop en druk ’n sagte soentjie in die holte van haar palm. Dan neem hy die leë bekers en borde en staan op.

“Klim terug in die bed en slaap. Los jou tasse waar hulle is. Jy gaan nêrens nie, Dok.”

Agter haar ooglede vorm ’n skielike branderigheid. Sy vryf soos ’n skooldogter met die agterkant van haar hand oor haar oë. Die lêer netnou was ’n voorwendsel, besef sy. Hy het sommer die naaste een opgetel en gemaak of hy iets daarin soek. Nie omdat hy ’n ver­skuilde agenda gehad het nie, maar omdat hy ’n ver­skoning gesoek het om vir haar kos te bring en vir sy afsydigheid te vergoed. Taktvol, bedagsaam en sorgsaam … Franco Conradie sal eendag ’n wonderlike man vir sy vrou wees.

Hoekom dink sy nou dááraan? Aralie stoot die gedagte uit haar kop. Wat maak dit saak? Daardie vrou gaan nie sý wees nie. As sy ooit weer tot trou sal kom, sal dit met Niel wees. Hulle sal sake uitpraat. Tot ’n vergelyk kom. Weer probeer en nuut begin.

Op die trap steek Franco vas. “Kan jy ’n geweer hanteer?”

“Natuurlik. Ek het op ’n plaas grootgeword.”

“Ek praat nie van ’n windbuks en ’n propgeweer nie. Ek het gedink Sef en Koosjan is genoeg, maar jy het gesien wat vandag gebeur het. Jy is nie veilig in die veld sonder ’n behoorlike vuurwapen nie. Ek sal vir jou ’n haelgeweer gee en seker maak jy kan hom gebruik.”

“Dankie.” Aralie wonder hoeveel keer sy dié woord al teenoor hom gebruik het. Dit raak ’n gewoonte.

“Lekker slaap.” Hy klim die laaste trappie af en stoot die deur agter hom toe.

Dan roep hy tergerig: “Onthou om die skuifie op te sit! En moenie weer so goedvertrouend wees om ’n wellustige man met ’n flou verskoning binne te laat nie.”