Читать книгу Satyn Omnibus 4 - Ettie Bierman - Страница 9

6

Die volgende oggend is Aralie vroeg op en aangetrek. Maar toe sy die woonwa se deur saggies oopstoot, versigtig om Franco nie wakker te maak as hy nog slaap nie, is hy reeds weg. Sy bed is opgemaak, die tent aan die kant en op die tafel ’n nota: Is Etosha toe. In die yskas is kos, in die fles koffie – help jouself.

Sy is vreemd teleurgesteld. Die kamp voel skielik leeg. Iets is saam met hom weg, iets ondefinieerbaars. Vir wie het sy dan al die moeite gedoen? Parfuum en lipstiffie aangesit en haar hare geborsel tot hulle blink oor haar skouers val …

Toe sy naby die bed verbyloop, verbeel sy haar sy kan hom aan die lakens ruik. Suurlemoen en vars kruie. Tiemie, raai sy. Daar is iets baie persoonlik omtrent ’n mens se bed, want dit verklap iets van die eienaar daarvan. Of hy ’n stil of rustelose slaper is, koulik is of gou warm kry, slaapklere dra of nie …

Sy stop haar verbeelding voor dit op loop gaan, drink ’n beker koffie en eet ’n oorskiet-broodrolletjie van gisteraand. Buite oor die tenttou hang ’n nat handdoek. Franco het blykbaar sy stortbeurt geneem terwyl sy geslaap het. Sy sien nie die Duitser of enige van die werks­mense nie, maar waag liewer nie ’n kans nie. Sy was en borsel haar tande sommer buite onder die kraan.

“Môre,” groet Koosjan toe sy regop kom. “Franco het gesê ek gaan vandag saam met Dokter uit.”

’n Land Cruiser staan gereed in die kameeldoring se koelte. Aralie kry haar medisynetas en opvoutafel en maak die passasiersdeur oop. “Dankie. Ons kan maar ry.”

Koosjan bly skamerig staan. “Ek kan nie dryf nie.”

“Ek weer kan dryf, maar nie spoorsny nie,” antwoord Aralie en gaan klim agter die stuur in.

“Ek dra ’n geweer, maar Franco het gesê Dokter moet Sef ook saamvat,” sê Koosjan en gee ’n skerp fluit. Die volgende oomblik kom die skaaphond aangehardloop, ’n swartbont streep.

“Hoekom moet ek hom saamneem?” vra Aralie.

“Ek weet nie. Jy vra nie vir daai man ’n hoekom nie.”

Sy is nuuskierig. “Hoekom nie? Word hy gou kwaad?” Dan is sy nie al een nie. Koosjan het blykbaar ook al onder sy tong deurgeloop.

“Nee,” keer hy koue water op haar vuur om. “Jy vra nie, want hy is slim. Hy is altyd reg.”

Aralie weet nie wat om daarop te antwoord nie, maar dit gee nogal stof tot nadenke.

Die pad is rof, maar Koosjan se talente is nie net tot dierespore beperk nie. Hy gee raad hoe sy moet ry om in die uitgetrapte voertuigspore te bly. Hulle kry ’n lieflike familie koedoes wat besig is om ’n klapperbos te stroop, min gepla deur die nabyheid van die voertuig. Dan ’n kameelperd wat hulle uit die hoogte aanstaar, en verder op leeuspore in die los sand.

“Uitgegroeide kraagman, dikgevreet, lui ná vanmôre se vangs. Twee wyfies, jongste een gepaar. Vier kleintjies, laas lente aangekom.”

Agter haar donkerbril rek Aralie se oë. “Weet jy al daardie goed deur net na die spore te kyk?”

Koosjan lag breed. “Dis my werk, Dokter.”

“Hoe weet jy al dié dinge?”

“ ’n Kraagman is swaarder as ander mannetjies,” verduidelik hy. “As sy maag dik is, dan trap hy dieper spore. As hy lui loop, dan soek hy slaapkoelte. Die wyfies se voete is kleiner en die kleintjies die heel kleinste. Maar bietjie groter as hulle laas lente aangekom het.”

Aralie klap vir hom hande. “Jy sal my seker ook kan sê wat hulle gister vir brekfis gehad het!”

Sy het dit skertsend bedoel, maar Koosjan antwoord ernstig: “Eers as ek na die mis gekyk het.”

Sy wonder of hy gewillig sal wees om haar te leer. As sy lank op Balelapa sou bly, sou sy dit oorweeg het, en in ruil vir Koosjan bestuurslesse gegee het.

Dié plek kruip onder haar vel in ná slegs een dag, besef Aralie. En sy moenie toelaat dat dit gebeur nie. Dis net ’n locum-joppie. Oor ses weke is sy weg.

Skaars vyf minute later kry hulle die groep leeus, lui­lekker aan die slaap onder ’n spekboom, presies soos Koos­jan voorspel het.

“Jou naam moes Slimjan gewees het!” prys sy hom.

“Nee, my naam is reg so.”

“Waar kom dit vandaan? Is dit jou ma en pa wat nie kon besluit nie? Sy wou hê die kind moet Koos wees en jou pa wou hê hy moet Jan wees, toe maak hulle maar een naam daarvan?”

Hy lag sy tandelose lag, van oor tot oor. “Dis nie so nie. Ek is Koisan: half-Boesman, half-Hottentot, en my naam is !Xauklo. Dis swaar vir wit tonge om te sê, toe noem hulle my vir die maklik sommer Koisan. Toe word dit Koosjan.”

Hulle kyk lank na die leeus voor hulle aanry.

Dis asof Balelapa konsert hou vir die nuwe veearts. Op pad na die rehabilitasiekampe kry hulle ’n trop elande, swartneus-rooibokke en ’n hiëna in die middel van die pad. Koosjan vertel dis een van dié wat destyds uit Irak gered is. Hy is fris en gesond, met sy kenmerkende afdraande-rug en kleiner agterpote, amper soos ’n groot hondespesie. Sef herken dit ook – dié verwantskap met ’n halfbroer uit die oertyd – en grom diep uit sy keel.

“En Sef se naam?” vra Aralie. “Waar kom dít vandaan?”

“Dit kom van Josef af, uit die Bybel. Die hond het ook in ’n put beland, soos Josef, en sou daarso doodgegaan het as Franco nie met ’n tou afgeklim en hom uitgehaal het nie. Toe word Josef sommer Sef, vir die maklik. Daai hond is sy skaduwee, altyd by hom.”

“Hoekom het hy dan gesê Sef moet vandag saam met ons gaan?”

“Sodat hy vir Dokter kan oppas.”

’n Gerusstellende gedagte, wat haar geborge laat voel. Met ’n skok besef Aralie dat sy vandag nog nie een maal aan Niel gedink het nie, en dit laat haar skuldig voel. Sy ma het gesê hy is steeds lief vir haar. Was dit nog altyd …

Toe die pad teen ’n klipperige hoogte uit kronkel, probeer sy weer bel, sommerso in die ry. Die skerm gee dieselfde boodskap: geen ontvangs. Koosjan weet van die veld alles maar van hallo-masjientjies niks. Hy het nie raad nie.

Hy vertel hy en sy broer Anneries was van die eerste mense uit die plaaslike gemeenskap wat Franco gewerf het toe hy die reservaat agt jaar gelede begin het. Koos­jan werk al lank vir hom en ken Balelapa se hele geskie­denis.

In die verte sien Aralie dieselfde ronde grys kolle as vanuit die vliegtuig en tel elf van hulle. Franco se kinders … Maar sy waag dit nie nader met die voertuig nie.

Koosjan beduie die pad verby die panne, op soek na die beseerde witkruisarend en die vlakvark wat in die modder vasgeval het. By die derde suiping vind hulle albei: die arend op eie stoom ingeburger in die hoogste mik van ’n hardekool, maar die vlakvark nog op dieselfde plek as gister, hangkop en wankelrig.

“Daai een is vannag leeukos,” voorspel Koosjan.

Aralie ry tot so na as moontlik aan die vark sonder om hom te verskrik. “Wel, ek is baie jammer vir die leeus … Hulle moet maar leer om gras te eet,” antwoord sy en klim uit. “Ons neem hom kamp toe. Help my om die opvou­tafel uit te haal. Ons gaan dit as ’n draagbaar gebruik.”

Koosjan is gewillig, maar skepties. Gelukkig is dit ’n jong vark en in ’n verswakte toestand. Hy kry die pa­siënt in ’n kopklem beet terwyl die Windhoek-dokter­tjie die nekvel buig en ’n spuitnaald indruk. Nogal handig, merk hy op. Lyk hom sy kan meer doen as net kar dryf. Dalk dié dat Franco so ’n mán-kyk in sy oog kry as die dokter naby is.

Die vlakvark skop flouweg, dan raak hy rustig. Sy oë dop om en hy sak op sy knieë. Die dae sonder kos en water het sy liggaamsmassa gestroop. Hulle tel hom gemaklik op die tafel en laai hom agter in die Cruiser.

“Sit agter by hom, Koosjan,” beveel Aralie. “Hou hom vas en keer dat hy om die draaie seerkry.”

By die laaste watergat vind hulle nog ’n pasiënt: ’n meerkat wat blykbaar in ’n geveg betrokke was. Dié spesie is fanaties territoriaal, en Aralie raai die outjie het dit te na aan ’n opposisiegroep se blyplek gewaag. Sy sou graag by die buffels in kwarantyn wou uitkom, maar dit sal tot môre moet oorstaan.

Sy draai die voertuig om en begin die lang terugtog.

Die eerste wat sy opmerk toe hulle by die kamp kom, is ’n nuwe toevoeging: ’n plat tentjie aan die lapa se kant. Die landskapargitek, onthou sy. Franco het gesê hy verwag hom. Nóg ’n mansmens wat wil stort en skeer …

Sy sug en ry verby na wat optimisties ’n “spreek­kamer” genoem word. Daar wag ’n veel aangenamer verrassing op haar: die afdak is weerskante toegemaak en aan die binnekant is rakke aangebring. ’n Ekstra tafel en stoel het bygekom, ook ’n gaslamp en ’n kastrol vir as sy water wil kook om instrumente te steriliseer.

“Arm was ek gister, en nou is ek ryk,” haal sy Leipoldt ingenome aan.

Sy het die vlakvark en duiker klaar versorg en is besig om die meerkat se wonde toe te werk toe Franco opdaag. Haar hart spring baldadig in haar keel en sy steek amper ’n gat in haar vinger.

“Dankie,” knik sy bedees, verlig dat geen van haar emosies in haar stem deurskemer nie. “Ek waardeer al die luukse toevoegings.”

“Dis minder as wat jy verdien, maar ek het jou gewaar­sku ons is ’n rowwe klomp hier. Ek gaan môre dorp toe – onthou om jou lys voorrade vir my te gee.”

Hy kom staan langs haar en gee om die beurt die sjirurgiese gare of die skêr aan, terwyl hy geïnteresseerd luister na wat sy van hulle dagrit vertel.

Nadat hy help opruim het, hou hy sy hand na haar uit. “Kom saam, en sê of jy tevrede is.”

“Waarmee?”

“Kom kyk,” hou hy vol.

Dis heerlik toe sy groot hand om hare vou. Hy weet dit nie, maar hand aan hand met hom sal sy tot in Siberië loop …

Hy lei haar verby die badkamer en wys na ’n konstruksie wat nie gister daar was nie. “Daar’s hy: jou eie ablusieblok!”

Aralie kan dit nie glo nie. Daar is selfs warm water en ’n deur wat kan sluit. En bo-op die dak wapper ’n ligpienk flentertjie lap.

Sy staan op haar tone en soen hom impulsief op die wang. “Vreeslik baie dankie!”

Sy arm gaan om haar rug en hy gee haar ’n stewige druk. “Vir so ’n beloning bou ek môre vir jou nog so een!”

Hy móét haar hart teen sy bors voel skop, dink sy be­noud. Al was dit broederlik, gaan haar verspotte hart tekere asof Franco haar gevra het om saam met hom voor die preekstoel te gaan staan.

Sy maak haar versigtig los en plaas ’n veilige afstand tussen haar lyf en syne. Toe sy opkyk, is daar ’n eien­aardige, onpeilbare uitdrukking op sy gesig. Hul oë ontmoet en sy is die een wat eerste wegkyk.

“Ek is vol stof, ek gaan nou dadelik my stort inwy,” sê sy half kortasem.

Hy glimlag lui. “Tussen die bosveldstof darem nog ’n vroulike blomgeur wat deurkom … Katjiepiering?”

Tot haar ergernis voel Aralie hoe sy bloos. Die kruis waarmee rooikoppe opgesaal is … Sy het gehoop dis ’n gewoonte wat mens in volwassenheid afsterf, soos hakkel of naels byt. Ook maar goed hy was nie vanoggend hier nie, want as hy nou nog haar parfuum kan ruik, het sy te veel aangewend. Hy sou gedink het dis spesiaal vir hom.

Aralie is uit haar vaarwater. Voor sy in dieper water beland, skoert sy liewer en gaan kry ’n handdoek en skoon klere.

Waar sou hy die ligpienk flentertjie op die dak gekry het? Dit lyk na ’n dun, syerige tipe materiaal. Sy sidder om te dink wat dit mag wees, of waar dit vandaan kom.

In haar haas het sy ingedagte een van haar kortbroeke uit die kas geneem. Sy bekyk dit en wonder dan: Hoekom nie? Dis nie styfpassend nie en hang net bokant haar knieë, met nuttige kantsakke. Dis wat sy in die praktyk gedra het en wat die meeste mans hier rond dra. Niemand sal snaaks dink nie.

Op pad terug van die ablusieblok kom sy die Duitser teë. Hy het nie sy bril op nie en loop haar amper onderstebo. Hy mompel ’n verskoning en staar bysiende in haar rigting. “Tian?”

“Ja,” bevestig sy met ’n diep stem.

“Guten Abend,” groet hy en stap aan.

Amper lag sy hardop. Ekskuus, Franco, vra sy onhoorbaar verskoning. Dis die tweede keer dat ek jou van ’n lieg verdink het, en die tweede keer dat ek verkeerd was.

Dis haar beurt om aandete te maak, maar Aralie voel ontuis in die tent met Franco se kombuisgoed en voorrade. “Wil jy braai of uiteet?” vra sy.

Hy kyk op van sy rekenaar. “Uiteet?”

“Uit blikkies of uit ’n kastrol uit?”

“Net wat die maklikste is. Ek het nie fiemies nie. Sê as ek ’n vuur moet aansteek of met iets kan help.”

Hy het reeds genoeg vure in haar aangesteek, dink sy. Vure wat dreig om ’n weghol-veldbrand te word.

Sy ontdek ’n pak spaghetti onder in ’n kas. Altyd ’n nuttige staatmaker wanneer jou brein nie wil aanskakel nie. Sy kom agter Franco Conradie is ’n man met meer fasette as net ’n fris arm wat ’n meisie kan vasvat. In die kas spoor sy luukshede op soos geblikte mossels, songedroogde tamaties en knoffelvlokkies. Sy kerf uie en sampioene by en raak so besig met haar pruttende pot op die gasstoof dat sy skaars die glas rooiwyn oplet wat hy langs haar kom neersit.

Franco het ’n pyp gestop en lyk self ook verdiep in dit wat voor hom op die rekenaarskerm staan. Maar terwyl sy haar brousel roer en toevallig in sy rigting kyk, betrap sy sy blik op haar kortbroek en lang, kaal bene. Hy lyk min gepla omdat hy betrap is dat hy staar.

“Sag op die oog,” merk hy op, met ’n goedkeurende glimlag om die pypsteel. “ ’n Sonde om sulke bene in ’n langbroek weg te steek. Pla die pyprook jou?”

“Glad nie. My pa het dit altyd gerook. Rum & maple. ’n Aangename, huislike geur.”

“Waar is jou ouers?”

Hulle gesels ’n rukkie oor haar pa-hulle se plaas, die droogte en ander boerderyprobleme, terwyl sy ’n groenslaai maak en borde uithaal.

“Het jy die ablusieblok gebou?” wil sy weet.

Hy trek groot oë. “Skuldig, ja. Hoekom? Is die mure skeef?”

“Nee, perfek reguit. Die krane, die slot, alles werk.”

Sy weet nie hoekom sy dit gevra het nie. Wat maak dit saak of hy een van die bouers opdrag gegee het of self die moeite vir haar gedoen het?

“Ek het my inkopielys vir môre gemaak – mediese voorrade, en ook kos. Ek kan nie gratis by jou plak nie, ek moet my kant bring.”

“Dis nie nodig nie. Jou posbeskrywing sluit huisvesting en etes in.”

“Dit was nie ons ooreenkoms nie.”

“Ek is die baas, ek maak die reëls. Ek voeg voorwaardes en byvoordele by na goeddunke.”

Haar wenkbroue lig. “Jy reken?”

Hy sit rustig agteroor en vou sy arms. “Ek reken, ja,” bevestig hy.

Aralie wil teëpraat, maar die kyk in sy oë laat haar die draad van die argument verloor. Nie droë sjerrie of ougoud nie, besluit sy. Hulle het dieselfde kleur as daardie kraagmannetjie s’n vanoggend. Leeu-oë.

“Dis beter,” knik hy tevrede toe sy stilbly. “Ek dag jy gaan weer die lang messe uithaal.”

Gister sou sy haar vervies het vir sy outokratiese houding, al weet sy hy terg. Gister sou sy selfs die lang messe geslyp het, maar gister is lank terug. Aralie gee oor. Al wat sy uithaal, is messe en vurke om mee te eet.

“As jy daarop aandring om jou kant te bring, kan jy van nou af die amptelike sjef in hierdie huishouding wees,” stel hy voor. “Ek voorsien die voorrade, jy ver­skaf die arbeid.”

“En wie was die skottelgoed?”

’n Oomblik lank oorweeg Franco dit om ’n skewe ant­woord te gee, sodat hy die prentjie kan geniet as sy haar opruk. Maar die vrede tussen hulle is nog ietwat broos en hy besluit om dit liewer te bewaar. “Ons doen dit saam-saam.”

Aralie is wantrouig. “Wie was en wie droog af?”

“Jy kan kies.”

Sy dink na. “Ek sal was, jy kan afdroog en wegpak.”

“Akkoord.” Hy trek weer ’n paar skywe aan sy pyp en luister skewekop na ’n dikkop wat in die verte roep. “Hoor daar! Die reën is op pad.”

“As kinders het ons ook altyd geglo ’n dikkop is ’n weervoorspeller. Hy en die piet-my-vrou. Sý roep roep die reën.” Dit herinner haar aan iets anders wat ook op pad is. “Nog geen nuus van jou nuwe baba nie?”

“Niks. Net die wagtende kring vroedvroue. Hulle, en die filmspan, is op radiobystand. Jy het seker al agtergekom Balelapa het nie selfoonontvangs nie. Dit sal kom, oor ses maande wanneer die reservaat vir toeriste open. Tot dan sal jy ongelukkig moet wag tot jy op die dorp kom as jy wil bel. In ’n krisis maak ons staat op radiokontak. Etosha het darem ontvangs. Vanoggend toe ek daar was, het ek Niel gebel om te sê jy het veilig hier aangekom.”

Sy is verras oor sy bedagsaamheid. “Dankie. Hoe gaan dit met hom?”

“Beter, behalwe dat hy jou mis.”

“Ek mis hom ook.”

“Hoe lank is julle geskei?”

“ ’n Jaar.” Sy wei nie uit nie.

Franco kantel sy glas teen die lanternlig en beskou die ryk, rooi weerkaatsing. Hy draai die steel om en om tussen sy vingers en vra versigtig: “Was dit finaal? Of is daar ’n moontlikheid van versoening tussen julle?”

Aralie hou haar besig met die houtlepel en roer die konkoksie, al weet sy dis nie die regte metode nie, dit sal die mossels laat opbreek.

“Jammer,” keer hy toe die stilte uitrek. “Ek wil nie my neus in jou privaat sake steek nie.”

“Ek weet nie. Ek het gedink dis oor en verby …”

Sy verduidelik nie verder nie, want sy weet nie wat om te sê nie. Weet nie wat in haar deurmekaar hart aangaan nie.

Franco verander die koers van die gesprek. “Jy het netnou na die buffels verwys, maar ek verwag nie dat jy die bek-en-klouseer moet hanteer nie.”

“Niel sou.”

“Jy is nie Niel nie.”

“Wat is die verskil?”

Asof sy nie goed weet nie … Geniet sy dit om dwars te wees? Die versoeking is groot om die verskille uit te spel, maar Franco weet hy moet fyn trap in die pietersielie.

“Dis eenvoudig: Niel is ’n man en jy is ’n vrou,” bly hy by die basiese feite. Selfs dít is blykbaar verkeerd.

“Ons het hierdie argument al holrug gery,” herinner Aralie hom. “Net omdat ek nie ’n baard en Tarzan-spiere het nie, beteken nie ek is onbevoeg nie. Ek is Niel se locum en kry dieselfde salaris, dus moet ek dieselfde werk doen as wat hy sou gedoen het. Ek is gewoond daaraan. By die praktyk het ek gereeld met bek-en-klouseer onder beeste gewerk.”

Dit druis teen Franco se beginsels in om ’n fyn meisiekind na die ruwe veld te stuur, tussen ’n trop siek diere in. “Daar moet bloedmonsters geneem word en alles …” skerm hy.

“Ek weet,” antwoord sy. “Dit het ons al in ons eerste semester by Onderstepoort geleer.”

“Die teorie en die praktyk verskil.”

“Dit het ek op laerskool al geleer.”

Franco kyk op na die tent se dak, vanwaar hy geen inspirasie kry nie. “Weet jy van ’n doofpistool, hoe om die pyltjies te laai en te skiet?”

“ ’n Telinject Vario-pistool? Wat dink jy van my? Natuurlik. Nie net wéét daarvan nie, ook hoe om dit te hanteer.”

“Van doofmiddels soos Versed en Ketamien?”

Aralie bly geduldig. “Ek het vanoggend daarmee gewerk – die spuitnaald met ’n vloeibare mengsel van Versed en Ketamien gevul toe ek die vlakvark moes ver­doof.”

Ook ’n antwoord op als … Franco rol weer sy oë boontoe en sug. Hoekom kon sy nie ’n dom blondine gewees het nie? Dit sou soveel makliker gewees het. Lekkerder ook.

“Hou op karring en skep daai kos in, vroumens,” gee hy brommerig bes. “Voor my ore tuit en daardie mossels ’n pappery word.”

Sy bly staan, hande op die heupe. “Wie is die sjef, ek of jy?”

“En wie is die baas?” daag hy haar. “Ek of jy?”

Sy het die belangrikste ronde gewen, hy kan dié een maar kry, besluit Aralie. Sonder om te kibbel skep sy in: ’n groot bord vol vir hom, ’n medium een vir haar.

Franco skuif die rekenaar weg. Hy snuif waarderend en proe ’n mond vol. “Nie te sleg nie,” gee hy toe. “Waar het jy leer kook? Ook op Onderstepoort?”

Omdat sy oor die buffels haar sin gekry het, kan Aralie dit bekostig om sy opmerking af te lag. Sy gee nie om as Franco moeilik is nie – nie as dit uit sorgsaamheid spruit nie. Dis deel van sy oorheersende manlikheid, en dit amuseer haar dat hy dit blykbaar geniet om met haar te stry.

Buite is dit donker en roerloos stil – sonder straatligte, toeters of radio’s wat lawaai. Net die dikkop, ’n uil af en toe, en die paddakoor in die riete by die rivier. En hulle twee in die soelwarm knusheid van die tent … Soos op ’n eiland, met die buitewêreld ver weg en uitgesluit.

Sy gaan sit oorkant Franco en neem ’n sluk rooiwyn terwyl sy onder haar wimpers deur na hom kyk. Hul oë raak vasgevang oor die rand van die glas en sy gee hom ’n stadige, soet glimlag.

Die rooiwyn glinster nat op haar onderlip. Franco se binnegoed ruk en hy is skielik kortasem, asof hy die Comrades gehardloop het. ’n Vroumens moet van beter weet as om só te kyk en te lyk … Dis moeilikheid soek.

Hy skeur sy blik van haar weg en skep ’n hap kos. Ja, dis beter, Conradie, betig hy homself. Kyk liewer op jou bord en konsentreer op die kos, dis veiliger. Sy is nie beskikbaar nie en behoort aan ’n ander man. Jy het self gehoor die egskeiding was nie finaal nie. Sy twyfel nog en daar is kans op ’n versoening.

Die mond vol kos smaak soos semels en hy sluk werktuiglik, soos ’n outomaat. Maar met die volgende hap begin hy proe. Hy weet nie of hy besonder honger is en of dit is omdat ’n vrouehand die kos gemaak het nie, maar die gereg is heerlik. Verstommend geurig.

Toe sy bord leeg is, gaan loer hy in die kastrol en skep nog ’n bord vol in. Teen sy beterwete kyk hy vlugtig op na Aralie. “Miskien nie so ’n slegte ding gewees nie,” mompel hy, “hierdie omruilery van veeartse.”

Sy hou haar dom. “Bedoel jy die kos?”

“Dis nie wat ek bedoel het nie,” erken hy. “Ek het na … ander bates verwys as slegs dié by die kospotte.”

Haar blik is versluier. “Bates? Soos wat?”

Aralie van Dyk was ’n getroude vrou en kan nie so on­skuldig wees soos sy voorgee nie, redeneer Franco. Veral nie ’n vrou soos sy met súlke kurwes nie, wat selfs van onder die bonkige T-hemp sy rewolusies opjaag elke keer wanneer hy haar sien. Sy moet mos weet wat sy aan ’n man doen …

“Soos dat ek ’n doofpistool kan hanteer?” terg sy hom.

Nou goed, as sy dan speletjies wil speel, besluit hy. Sý het dit begin, nie hy nie. Hy was nog heeltyd oorbewus van die plofbare situasie wat maklik kan handuit ruk en versigtig om nie misbruik te maak van sy posisie nie. Maar ’n man is nie ’n klip nie. In plaas van yswater vloei daar ’n sterk dosis testosteroon deur sy bloed, en partykeer is sy wilskrag gevaarlik minder as ander kere. Selfs al weet hy dis speel met vuur en hy gaan agterna spyt wees.

Daar skyn ’n glinstering in sy goue leeu-oë wat Aralie nog nie voorheen gesien het nie. Slegs een of twee keer ’n suggestie daarvan, wanneer sy onverwags opgekyk het voor hy weggedraai het.

Franco huiwer ’n oomblik, dan kom sy stem effe skor: “Soos ’n nat lyf in ’n handdoek toegevou en ’n paar welgevormde bene wat reg onder my neus ten toon gestel word.”

Raaltjie-meisie, waarmee is jy besig? waarsku die helfte van haar brein. Weet jy wat jy doen? So nie, is dit nou die tyd om van die treinspoor af te klim.

Maar Aralie hou haar doof en luister na die ander helfte van haar brein – die duiweltjie wat haar aanhits.

“So, jy is nie óók bysiende nie? Jy kon genoeg sien tussen die stoom en seepborrels deur?”

“Genoeg?” ’n Vreemde nuanse kruip in sy stem en Franco skud sy kop. “Nee, nie genoeg nie. Ek sou graag meer wou sien. En ervaar …”

Hy staan op en plaas sy bord in die opwasskottel. Sy vurk val, maar hy tel dit nie op nie en loop bo-oor, om die punt van die tafel. Hy kom staan voor Aralie, buig vorentoe en plaas sy hande weerskante op die stoel se armleunings, sodat sy vasgevang sit. Hy kyk haar vol in die oë en leun vooroor. Dan, baie stadig en asof hy die oomblik so lank moontlik wil uitrek, buk sy kop nader totdat sy mond ’n paar sentimeter van hare af is.

Aralie sit asof gehipnotiseer, soos ’n mot in ’n spinne­kop se web. Haar maag voel hol en sy lek met die punt van haar tong oor haar droë lippe. Iets woel diep binne-in haar, iets wat sy nie verstaan of herken nie. En wat haar bang maak.

Sy beur agteruit tot sy die leuning van die stoel teen haar rug voel. Dan wriemel sy laag af, krimp haar klein en glip behendig onder sy arm deur. In dieselfde beweging mik sy agter om die tafel, in die rigting van die woonwa. Sy het gedink sy gaan ontsnap, maar Franco is vinniger as sy. In ’n refleksreaksie skiet sy hand uit en sluit gebiedend om haar pols.

“O nee, so maklik gaan jy nie wegkom nie,” fluister hy.

Wegrem en spartel help nie. Hy trek haar meedoënloos nader – styf teen hom vas, sodat sy sy harde borsbeen teen haar voel aandruk. Van naderby, hier vas teen haar, is hy groter as wat sy verwag het. Sterk, lenig en oorweldigend gespierd.

Sy asem blaas rukkerig teen haar wang en sy sien hoe hy afkyk na haar mond. Haar hart mis ’n paar slae. Hy gaan haar soen … Sy word verwar deur die mengelmoes van emosies wat in haar opstu – skrik, paniek, benoudheid. Maar ook ’n onverwagte sensasie van dringende afwagting …

Franco se vingers gly om haar skouer en volg die kon­toere van haar sleutelbeen tot by die kuiltjie in haar nek, waar haar pols onstuimig bons. Sy duim sak in die holte weg, verken die diepte daarvan so ver as wat hy kan, voor dit aanbeweeg, voel-voel teen haar keel op. Sy hand masseer haar nek met meesleurende sirkelbewegings wat deur haar hele lyf uitkring om haar ledemate in warm, vloeibare sjokolade te verander.

Sy palm vee liefkosend oor haar wang terwyl hy haar gesig na syne oplig. Sy mond vind hare, só lig en vlindersag dat Aralie nie seker is of dit haar verbeelding is en of hy wel besig is om haar te soen nie. Haar hartklop is ’n suising in haar ore. Daar is nie sprake van haar teësit nie, en skielik wil sy ook nie. Haar arms kruip om sy skouers terwyl haar mond onder syne oopgaan in gewillige en volkome oor­gawe. Sy soen hom terug met al die stomende passie wat in haar opstoot en alle logiese denke verswelg.

’n Oomblik lank voel sy sy mond reageer. Dwingend, eisend … Dan opeens, sonder waarskuwing, trek hy sy mond weg. Sy arm agter om haar rug verslap en hy laat haar gaan.

Ná die warm nabyheid van sy lyf kry Aralie skielik koud. Sy ondervind ’n gevoel van teleurstelling, asof iemand die Kersboom se liggies afgeskakel en haar in die donker gelaat het. Sy is bewus van Franco se vinnige asemhaling en die onreëlmatige deining van sy borskas.

Hy kners op sy tande, sodat ’n spiertjie rukkerig teen sy kakebeen trek. Sy blik boor in hare. “Moenie my uitlok nie,” waarsku hy afgemete. “En moenie iets begin wat jy nie kan klaarmaak nie.”

Dan draai hy om en stap uit.

Aralie bly bewend staan, albei hande teen haar mond gedruk en haar oë donker en onstuimig. Sy staar na die tentopening terwyl Franco se voetstappe wegsterf. ’n Hië­na tjank buite en dit bring haar in beweging. Sy vlug by die woonwa in.

Wat het in haar gevaar? Wat op aarde het haar besiel om hom uit te lok? Sy weet nie wat sy wou bereik nie. Uitvind of hy haar as vrou raaksien en tot haar aangetrokke is? As dít die geval is, het sy haar antwoord in hoofletters gekry: Franco Conradie is nie ’n man om mee speletjies te speel nie.

Wat sou gebeur het as hy die uitnodiging aanvaar en haar behoorlik vasgedruk en gesoen het? Sou sy hom toegelaat het? Om haar te soen en dalk selfs verder te gaan?

Sy sidder van skaamte. Wat moet hy van haar dink? Hom skaars ontmoet en sy trek by hom in. Flankeer met hom, bied haarself gewillig aan om mee te doen wat hy wil …

Sy kan nie gló dat sy so skaamteloos was nie. Dis nie hoe sy is nie. Niel het altyd gekla sy is skugter en kuis. Selfs toe hulle al getroud was, was sy vol inhibisies en was hý die een wat altyd die aanvoorwerk moes doen.

Sy val op die bed neer en druk haar gesig in die kussing. Dis die wyn! Sy is nie gewoond aan wyn nie. Veral nie rooiwyn nie, en daardie laaste groot sluk het haar laat kop verloor. Sy kan nie stry dat sy aangetrokke is tot hom nie. Franco maak gewaarwordinge in haar wakker wat sy nie wil erken nie.

Maar dis nie ’n verskoning vir haar uitlokkende gedrag nie. Sy het geweet sy speel met vuur. Daar is ’n onvoorspelbaarheid in hom, ’n smeulende sensualiteit net onder die oppervlakte. Sy moes hom nie uitgetart het nie … Nie as sy nie bereid is om die gevolge te dra nie.

Aralie is skielik bang. Sy spring op en stoot die deur se skuif toe. Dan klim sy met klere en al onder die komberse in en lê oopoog na die naggeluide en luister. Luister of hy terugkom om klaar te maak wat sý begin het.