Читать книгу Satyn Omnibus 4 - Ettie Bierman - Страница 7

4

Soos Niel beskryf het, is Otjikavi-lughawe meer as net ’n stuk sand en ’n windkous. In die skaduwee langs ’n witgekalkte gebou staan ’n bakkie en ’n donkergroen Land Rover met Balelapa se olifantembleem op die deur. Toe die Beechcraft voor die gebou tot stilstand wieg, stap twee mans in kakieklere hulle tegemoet.

Franco help Aralie teen die trap af, en stel haar voor: “Tian en Koosjan, onderskeidelik veldwagter en spoorsnyer, asook wild- en woestynkenners.”

Hy wag ’n oomblik voor hy byvoeg: “En dit, manne, is ons nuwe veearts – dokter Van Dyk.”

Soos hy verwag het, word sy aankondiging deur ’n verstomde stilte begroet.

Op die trappe was Aralie se bene nog effens wankelrig. Maar toe haar voete eers op moeder aarde geanker is, verdwyn die laaste simptome. Haar kop hou op draai en haar maag sak terug uit haar keel.

Sy trek ’n dankbare teug vars lug in en glimlag. “Aangename kennis.”

Die forsgeboude veldwagter grinnik ingenome. “Halló-halló! Ons het ’n Piet verwag, maar ’n Sannie is wat ek noem ’n vroeë Krismisbonus.”

Hy kom tot voor haar en steek sy hand uit. “Baie bly te kenne, Dokkie.”

Tian hou haar hand langer vas as wat nodig is en sy oë flikker opsommend oor haar, talm hier en daar en kyk ’n tweede keer, voor hulle na neutrale terrein aanbeweeg. Hy grynslag. “Ek en jy gaan mekaar binnekort van nader leer ken, want ons twee gaan saam huisie-huisie speel.”

Aralie verstaan nie waarop hy sinspeel nie. Maar sy hou nie van die ondertoon nie.

“Kan ek met jou bagasie help, Dokkie?” bied hy galant aan.

Dis Franco wat antwoord, sy stem koel. “Jy kan, ja. Hierso, vat aan.” Hy oorhandig die operasietafel en Aralie se tas. “Laai dit in die Landie.”

Tian spring om te gehoorsaam. Hy besef klaarblyk­lik dat hy so pas op die baas se tone getrap het, want hy help ywerig aflaai en waag dit nie weer naby Aralie nie.

“Julle reën gehad terwyl ek weg was?” verneem Fran­co, self ook besig om trommels en kartonbokse agter op die bakkie te pak.

“Dertig millimeter, Dinsdagnag,” antwoord Tian asof niks gebeur het nie.

“Die reënseisoen kom nader. Het die bouers toe die laaste rondawels se fondasies gegooi?”

“Ja, en drie trokke bakstene is afgelewer.”

“Hoog tyd,” brom Franco. “Hulle is agter skedule.”

Koosjan is blykbaar ’n man van min woorde. Hy wag tot die Beechcraft leeg is en hy Franco se volle aandag het voor hy dramaties aankondig: “Temba se kalf kom!”

Franco laat amper die laaste kas entstof val. “Hoe weet jy?”

“Die dikvoete maak kring om haar.”

“Wragtag!” Franco klap hom op die skouer. Hy straal van blydskap. “Dis die heel beste nuus! Tyd vir sigare koop …”

Daarvan hou Koosjan en sy geplooide gesig wys dit.

Aralie verstaan nie die rede vir hulle vreugde nie en Franco verduidelik: “Sigare om die geboorte van ons eersteling te vier.”

Is Franco dan getroud? “Eersteling?” vra sy versigtig.

“Olifantkalf. Ons het geweet Temba, die matriarg van die trop, is dragtig. Maar die dratyd is twee en twintig maande en niemand het geweet wanneer die kalfie sy opwagting gaan maak nie. As ek vooraf geweet het, het ek ’n hele kas sigare en sjampanje in Walvisbaai gekoop.”

Aralie se bene voel opnuut soos rubber, hierdie keer van kommer. “Sal ek die … bevalling moet waarneem?”

Franco bars uit van die lag. “Moenie soos ’n meerkat lyk wat ’n erdvarkgat soek om in weg te kruip nie. Temba sal dit nie toelaat nie, en ek ook nie.”

Sy sug verlig. Sy het visioene gekry van hierdie grys kolos wat trompetter en dreigend bokant haar uittoring, terwyl sy met ’n stetoskoop probeer vasstel waar die geboortekanaal geleë is.

“Ek sou dit gedoen het as ek moes.” Sy is trots daarop dat haar stem nie so flou klink soos sy voel nie.

Franco is steeds geamuseerd. “Ek weet jy sou. Parmantige rooikoppe sien blykbaar vir enigiets kans.”

Dis nie ’n kompliment nie, eerder asof sy domastrant is en meer ambisie as verstand het. Hoe het hy gesê? Daar’s nie op Balelapa plek vir passasiers nie.

“Nie enigiets nie,” korrigeer sy koel. “Slegs waarvoor ek opgelei is. En dit sluit geboortes in.”

“Die olifante is nie deel van jou posbeskrywing nie. Temba ken jou nie – sy sal ’n vreemdeling aanval wat dit naby haar of die kalf waag.” Hy maak die passasiersdeur van die Land Rover vir haar oop. “Klim af van jou perdjie en in die Land Rover in, dokter Aralie, laat ons ry!”

Op pad huis toe gesels hy oor dit wat hom na aan die hart lê – olifante.

“Loxodonta africana is ’n unieke spesie, een waarsonder die wêreld baie armer sou gewees het. Hulle is van nature sensitief en intelligent, met ’n sin vir humor. As hulle jou aanvaar, is hulle vol terg – selfs speels. Hierdie trop is egter ontwrig en tree buite hul aard op. Ek het die groep van elf uit Angola gered, waar hulle die prooi van gewetenlose ivoorjagters was. Hulle is jonges, nadat die volwassenes in ’n bloedige slagting doodgeskiet is om die tande uit te slag.

“Die jong olifantjies het dit alles aanskou en dis te begrype dat hulle hewig getraumatiseer was. In ’n teenreaksie het hulle soos jeugmisdadigers amok gemaak: motors aangeval, drade platgetrap, landerye voor die voet verwoes. Etosha se deskundiges het gesê hulle is onrehabiliteerbaar, en selfs die Kgalagadi-oorgrenspark en die Krugerwildtuin wou hulle nie hê nie. Hulle is as gevaarlik beskou en sou van kant gemaak moes word. Ek het ’n kans gewaag: ’n konvooi swaardienstrokke gehuur, hulle gaan haal en op Balelapa kom hervestig.”

Aralie onthou die reddingspoging in een van die af­lewerings van die TV-reeks wat sy gesien het. Franco het die voorste trok bestuur en die filmspan het langs die pad onderhoude met hom gevoer. Hulle het die vrylating verfilm, en daar was melding van ’n opvolgreeks om die vordering van die Angola-wesies te monitor.

Franco rem by ’n verlegging waar die teerpad stuk-stuk opgekap is. Hy kyk skuins na haar. “Verveel ek jou?”

“Natuurlik nie,” keer sy verbaas. Vir haar is die uitbuiting van enige dier laakbaar, veral as dit gaan om geld ten koste van die dier se lewe. Wat Franco gedoen het, is prysenswaardig. Die hele konsep van Balelapa as ’n plek vir bewaring en rehabilitasie is ’n projek wat bewondering afdwing.

Terug op die gelyk pad sit hy weer voet in die hoek, sy skouers breed hier langs haar en sy hande ontspanne op die stuurwiel. Sterk, bruingebrande hande met groot kneukels, die naels skoon en kortgeknip. Oorweldigend manlike hande … Sy wonder hoe dit sal voel as hulle aan jou raak. Ru, of sal hulle aanraking sag wees, soos sy stem as hy oor die trauma van sy aanneemkinders praat?

Sy is bang hy let op hoe sy hom bestudeer en draai haar kop weg. Reg langs die pad is ’n versamelvoëlnes wat soos ’n vyfverdieping-woonstelblok lyk. Hier is genoeg voëls om die kieskeurigste voëlkyker tevrede te stel en dis ’n fees om hulle dop te hou.

“Kon die groepie in ’n nuwe habitat aanpas?” vra sy.

“Die eerste paar maande was hulle aggressief en het vir ’n klompie noue ontkomings gesorg. Die boomveld en heinings het dit ontgeld en ons het meer as een keer moed verloor, reg om tou op te gooi. Maar met genade het ons deurgedruk – twee jaar lank. Twee lang jare van begrip en geduld, terwyl ek saam met die trop in die veld geleef het. Ek moes hulle leer ken, leer om hul lyftaal te lees om hul emosies te kan verstaan. Geleidelik het hulle aan my gewoond geraak en geleer om my te vertrou.”

Homo sapiens te vergewe, dink sy. En hulle ’n kans te gee om te vergoed …

“Elkeen van die elf het ’n eie persoonlikheid. Temba het van die begin af uitgestaan. Sy is die oudste en die slimste, die eerste een wat besluit het ek hou nie ’n bedreiging in nie. By olifante is koeie die tropleiers en die mantel van matriarg het outomaties op haar geval. Sy was maer en uitgeteer en eers het ek gedink dis die beter lewe hier wat haar lyf gee. Toe besef ons die groot nuus: sy is dragtig. Oor die datum het sy ons almal aan die raai gehou, en Koosjan het op die trop se spoor gebly. Hy was eerste om te sien die ander olifante begin kringmaak om haar. Dis hulle gewoonte: om só ’n pasgebore kalfie teen roofdiere te beskerm.”

“Ek het jou televisiereeks destyds gevolg,” sê Aralie. “Die filmspan sal seker kom om die groot gebeurtenis te verfilm?”

“Ek hoop so. Ek wil hê Temba moet blootstelling kry, om mense bewus te maak van diereregte en om die verbod op ivoorhandel te handhaaf.”

Hy het ’n trefferboek oor olifantgedrag geskryf, onthou sy. En hy word wêreldwyd as ’n kenner beskou. Die “olifantfluisteraar”, het die verteller in die TV-reeks hom genoem. ’n Prikkelende en romantiese titel. ’n Naam wat pas by ’n prikkelende en romantiese man …

In lewende lywe is hy aantrekliker as op televisie. Sy bewonder dit wat Franco Conradie doen, maar dit beteken nie sy hou van hom as mens nie. As dit hom pas, draai hy die sjarmekrane oop, maar onderliggend is hy arrogant en ongeskik. Hy beskou haar as ’n meulsteen om sy nek, en dit maak hom nog dom daarby. Sy sal nie weer na hom uitreik nie. Sy sal doen waarvoor sy betaal word en verder ’n professionele afstand behou.

Hulle draai van die teer af op ’n uitgetrapte grondpad wat deur ’n plaat kokerbome kronkel, teen ’n klipperige bult uit. Van bo af kan sy Balelapa se boskamp-in-aanbou sien. Aan die duskant herken sy die hoofgebou wat halfpad voltooi is. Volgens Niel sal dit uit die ontvangskantoor, restaurant en winkel bestaan. Verder op is ’n gat waaraan ’n ywerige stootskraper werk. Blykbaar die swembad in wording, met weerskante twee wye halfmane, uitgemerk deur eweredig gespasieërde sirkels. Die rondawels, waarvan die laaste fondamente gegooi is terwyl Franco in Walvisbaai was.

Aralie soek na die tentdorp waarvan Niel gepraat het, maar dis blykbaar buite sig. Al wat sy van hier af kan uitmaak, is ’n paar woonwaens, sommige met sytente. En ’n sinkgehuggie ’n entjie weg onder ’n boom. Nie baie belowend nie.

Sy let op na die Land Rover se afstandmeter. Soos sy verwag het, is dit oor die veertig kilometer van Otjikavi tot op Balelapa. Tipies Niel, dink sy. Sy “nege en dertig” was rooskleurig gestel, soos ’n geadverteerde winskopie van R99.99 wat stukke goedkoper klink as R100. Niel sou sommer drie gekoop het, want hoe meer jy koop, hoe meer spaar jy …

Is dit dalk goed om soos hy te wees? Optimisties en positief, eerder as sinies en krities? Daar is ’n kinderlike onskuld in Niel wat haar aanvanklik aangetrek het, maar later uitgeput het omdat dit moeilik is om met ’n onrealistiese man getroud te wees. Met énige man, besluit sy. Sy is beter daaraan toe op haar eie. As sy eensaam is, kan sy teen ’n snoesige teddiebeer in die bed opkrul, ’n budjie kry om mee te praat, en ’n bottelprop wat vassit onderstebo in kookwater dompel. Sy het nie ’n man se spiere of sy lyf nodig nie.

Franco se hand stamp per ongeluk teen haar knie toe hy onder in ’n drif ratte verander. Soos toe sy vinger oor haar palm getrek het, voel dit of die aanraking deur haar hele lyf skroei. Sy ruk weg en skuif tot eenkant in haar hoekie. Netnou dink hy dit was met opset, dink hy sy gooi haar flikkers vir hom.

“Ekskuus, my fout.” Franco se blik soek oor die skraal gesiggie, wat nou darem weer kleur wys. Gelukkig word sy blykbaar nie kloustrofobies in ’n voertuig nie.

Maar iets anders is verkeerd. Sedert hulle uit Otjikavi weg is, is sy terughoudend. Hy wil vra hoe op aarde sy dit reggekry het om ’n trop fris Afrikanerbeeste te dip, maar hy is bang sy beskou dit as ’n mosie van wantroue. Dit sal die moeite werd wees om weer daardie paar smaraggroen oë te sien blits, maar hy wil nie weer die boemerang-nagevolge trotseer nie.

Haar eks as onderwerp is ook taboe. Hy weet nie wat met die huwelik skeefgeloop het nie, maar dis duidelik ’n sensitiewe snaar waarop hy nie moet tokkel nie. Hoe kon Niel van Dyk ’n vrou soos Aralie uit sy lewe laat gaan het? Die man weet blykbaar meer van leeus en buffels as van vroumense. Tog is die twee skynbaar op vriendskaplike voet, anders sou sy nie ingestem het om vir haar gewese man in te staan nie. Moontlik kan dit selfs op ’n versoening tussen die twee uitloop.

Franco krap die ratte teen die bult uit en is geïrriteerd met homself. Wat maak dit aan hom saak as sy en haar eks weer tot trou sou kom? Aralie van Dyk is niks van hom nie. Hy ken haar skaars. Oor ses weke is sy weg en dan sien hy haar nooit weer nie.

Tot Aralie se verbasing is die kamp se ingangshek voltooi. Weerskante van die pad pryk twee groengeverfde pilare wat as stut vir ’n oorkoepelende grasdak dien. Aan die voorste dwarsbalk hang ’n bord met Balelapa Wild Safaris in goue letters. Alles in goeie smaak, behalwe vir die wanklank van ’n gekrulde olifanttand wat in die middel van elke pilaar gemonteer is. Dit rym nie met Franco Conradie se konsep van bewaring nie.

Hy merk haar afkeurende frons. “Witgeverfde hardekool,” stel hy haar gerus. “Lyk nogal eg, nè?”

Aralie is vies omdat hy haar gedagtes so maklik kon lees. “Ek het nie gedink dis ivoor nie,” antwoord sy koel.

’n Glimlag speel om Franco se mondhoeke. “Nee, natuurlik nie,” antwoord hy bedees. “Daarvoor is die tawwe veearts met vyf jaar studie en vier jaar ondervinding in ’n praktyk te slim.”

Aralie pers haar lippe opmekaar en laat haar nie uitlok nie.

Franco hou stil toe ’n swartbont streep soos ’n warrelwind op die Land Rover afstorm. Hy maak die deur oop en vang die uitbundige skaaphond wat in sy arms opspring.

“Dis Sef, nog ’n aanneemkind,” verduidelik hy ná afloop van die entoesiastiese groetery.

Met die skaaphond op sy skoot, voorpote op die stuurwiel, ry Franco deur die ingang. Hy rek hom uit en sug behaaglik. “Uit en tuis! Welkom op Balelapa, dokter Aralie.”

“Dankie,” antwoord sy formeel.

“Ek hoop jy sal jou ses weke by ons geniet,” sê hy ernstig, en op ’n vreemde manier weet sy hy bedoel dit. Die man gooi haar uit rat. Dán warm, dán koud …

En sy kan hom nie heeltemal plaas nie. Dis meer asof die baasspelerigheid op die vliegtuig ’n kraan was wat oopgedraai is, eerder as die sjarme. Maar sy misgis haar dalk. Die beste is om ’n afstand te hou en nie kanse te waag nie.

“Ek het nie vir die lekker gekom nie, maar om te werk,” herinner sy hom.

“Ek hoop jy sal lekker werk,” kry hy die laaste woord in.

Hy ry verby die hoofgebou en die uitgemerkte rondawels. “Hier’s ons!” kondig hy aan en hou onder ’n kameeldoring stil.

Aralie kyk onbegrypend om haar.

“Die boskamp,” verduidelik hy. “Waar die personeel woon tot tyd en wyl die rondawels leefbaar is.”

Haar blik dwaal ongelowig oor die karige tente en woonwaens wat sy bo van die bult af gesien het. Dit lyk soos iets uit die Survivor-reeks. Daar is geen geriewe nie, net sand en klippe. Wat het geword van Niel se reusekonstruksiespan, met vroue en kinders en al?

Franco hou haar onderlangs dop. Dís wat hy op Windhoek se lughawe voorsien het, daarom dat hy die meisiekind nie wou saambring nie. Hy moes sy instink vertrou het, haar huis toe gestuur het en vir ’n manlike locum geadverteer het. Hy het Niel van Dyk daarvan beskuldig dat hy nie sy kop gebruik nie, maar hý vaar swakker. Hoe in sy wildste drome kon hy gedink het dié ding sal werk?

Hy beduie na ’n afdak met ’n kamptafel, ’n lantern en ’n stoel waarop ’n blikemmer staan. “Jou spreekkamer …” Sy stem huiwer en sterf onseker weg.

Dis haar straf omdat sy gespot het oor Otjikavi se supermark wat net brood en tsammas verkoop, dink Aralie met ’n sinkende gevoel. As Noag beskikbaar was, het sy in hom geklim en baie ver weggery.

“Agter is ’n aantal hokke vir as jy pasiënte vir waarneming wil inbring. Daar’s op die oomblik ’n duiker met ’n beseerde agterbeen ná hy in ’n slagyster beland het, en ’n jakkals in kwarantyn. Hierdie opset is net tydelik, tot die hoofgebou in gebruik kom. Daar sal jy moderne fasiliteite hê.”

“Nie ek nie, Niel,” korrigeer Aralie.

“Niel, ja,” beaam hy. “Jou werk behels egter dat jy die meeste van jou tyd in die veld sal deurbring, met Koosjan as assistent. Julle kan die Land Cruiser as ’n mobiele kliniek gebruik, en as ’n ‘ambulans’ vir noodgevalle. Dit is met ’n radio toegerus indien jy hulp nodig het. Maak ’n lys van medikasies wat jy benodig en ek sal sorg dat jy dit kry. Intussen sal ek vir jou ’n paar rakke opsit. Hier’s darem ’n kraan, en die badkamer is nie ver nie.”

Badkamer? Aralie onthou die sinkgehuggie wat sy van die bult af gesien het en hoop sy is verkeerd. Dalk is hier net buite sig ’n moderne ablusieblok met baddens en stomende warm water.

Franco beduie na die sinkgehuggie. “So ’n span werkers is maar ’n rowwe klomp, gewoond aan basiese geriewe sonder enige tierlantyntjies. Die konstruksie-ouens verkies hul eie kwartiere op die bouperseel. Net gedurende die week – naweke gaan hulle huis toe na hul vrouens toe.”

“Wie woon hier in die kamp?”

“Ek, Tian en Hans Schreuder, wat ’n impakstudie doen, en die swembadkontrakteur. En volgende week kom die landskapargitek.”

Almal mans …

Franco lees die gedagte op haar gesig en lag. “Ek sal ’n rooster opstel en ’n pienk dingetjie buite aan die deur hang om die ander ouens te waarsku as jy binne besig is.”

’n Sleutel sou beter gewees het, dink Aralie. Behalwe dat die sinkgehuggie nie ’n deur het nie …

“Die reëling was dat Niel – of dan sy plaasvervanger –’n woonwa sou deel met Tian Harmse,” lig Franco haar in. “Maar ek glo nie so ’n reëling sal nou meer werk nie.”

Nou verstaan Aralie wat Tian bedoel het met “saam huisie-huisie speel”. Het hy regtig gedink sy sal by hom intrek?

“Nee,” stem sy saam, “beslis nie.”

“Te veel teenoorgestelde bestanddele.”

Daar is ’n tergklank in Franco se stem wat haar selfbewus maak. Sy onthou Tian se talmende blik en gee haar T-hemp ’n afwaartse pluk, sodat dit losser om haar pas. Maar besef dan dat die gebaar die situasie vererger.

Die lagliggies in Franco se oë bevestig haar vermoede. Sy weet hy het opgelet hoe Tian Harmse na haar kyk.

“Dit sal beter wees as jy liewer met my deel.”

So doodluiters, asof dit die normaalste ding sal wees …Aralie is onthuts. Haar mond gaan oop sonder dat sy ’n woord uitkry.

“My woonwa is ruim. Ses beddens, en jy kan kies op watter een jy wil slaap.”

Aralie lig haar ken en rek haar tot haar volle lengte uit. Sy is self taamlik lank, maar sy moet na hom opkyk. “As jy dink ek gaan saam met jou bly, maak jy ’n fout. ’n Groot fout, meneer Conradie!”

Vir die eerste keer let Franco die sprinkeling sproete oor die effense wipneus op. Hy is lus en trek sy vinger daaroor en oor die gleufie in die middel van haar bolip, tot by die kurwe van haar sagte mond. Sy gloei van verontwaardiging, reg om hom en die hele wêreld aan te vat.

Sy is dapper en vol bravade, maar hy hoor die bewing in haar stem en besef dat die trane nie ver is nie. Dit maak ’n onverwagte beskermingsdrang in hom wakker. Hy wil haar troostend in sy arms toevou en teen sy bors vashou. Sy is seker al van vroeg af op en dit was vir haar ’n lang dag. Toe nog die trauma van die vlug, en aan die einde van ’n stamperige rit die primitiewe geriewe en onaanvaarbare slaapreëlings.

Hy hou sy hande op, palms na haar kant toe gedraai. “Dis nie wat jy dink nie,” antwoord hy, sy stem grof. “Ek trek uit, in die sytent in. Jy slaap in die woonwa, en ek buite. Daar is ’n skuif aan die binnekant van die deur, sodat jy veilig en privaat sal wees.”

As hy weer baklei het, gesê het sy is ’n onbekwame oorlas, sou dit makliker gewees het. Maar ’n Franco wat gaaf en begrypend is, laat ’n snik in haar keel opstoot. Trane begin loop oor haar wange en sy probeer hulle met haar kaal hande wegvee.

Soos alle macho buitelugmans voel Franco hulpeloos in die teenwoordigheid van ’n huilende vrou. Die vroumens dink al klaar hy lê by haar aan. As hy nou sy arms om haar sit en haar vashou, kry hy waarskynlik ’n taai klap vir sy moeite.

Evas is pragtige goedjies en hy is mal oor hulle. Maar daar was nog nooit tyd om hulle behoorlik te leer ken en verstaan nie. Hy hanteer hulle verkeerd, te kras, te rof. Sy metodes is te direk en onsimpatiek, dié dat hy gewoonlik verkeerd verstaan word.

Hy hou ’n groot sakdoek na haar uit, maar Aralie wil dit nie neem nie.

Die skaaphond kyk op van waar hy in die son lê en slaap het. Hy het nog nooit iemand sien huil nie. Hy betrag die nuweling skewekop en skud sy ore, terwyl hy onrustige tjankgeluide in sy baas se rigting maak. Dis asof hy sê: “Moenie net daar staan en winde sluk nie, doen iets!”

Franco kyk radeloos na sy hond. Wát?

Sef sit regop. Uit simpatie met Aralie punt hy sy neus in die lug en tjank hartroerend.

“Hou op!” raas Franco. “Watse getjank is dit met jou? Stil!”

Aralie skrik en probeer die trane wegsluk. “Ekskuus.”

Franco steek onbeholpe sy hand uit. “Nee, nee! Ek bedoel Sef, nie jy nie. Huil gerus. Huil nog, as dit jou beter sal laat voel.”

As sy nie besig was om te huil nie, het sy gelag. Aralie snuif en vryf met haar gewrig oor haar nat wange. Sy soek deur haar sakke en in haar mou. Haar neus loop, maar sy kry nie ’n snesie nie.

“Waar’s daardie sakdoek van jou?” vra sy verleë.

Franco is bly om van nut te kan wees. Gelukkig is die sakdoek skoon en gestryk.

Aralie gee ’n waterige laggie. “Ek is nie die tranerige soort nie. Weet nie wat in my gevaar het nie.”

“Jy’s moeg en alles is vir jou vreemd …”

Hy vee ’n los haarsliert van haar voorkop af, die aanraking van sy vingerpunte só vlugtig dat Aralie nie weet of dit haar verbeelding was nie.

“Ek sal jou bagasie bring sodat jy kan uitpak,” bied hy aan.

Dit laat nuwe trane kom. “Ek kan jou nie uitskop uit jou eie plek nie.”

Sef wil-wil uit simpatie weer by haar aansluit en Franco keer vinnig: “Jy skop my nie uit nie, ek trek self uit. Uit vrye wil. Ek slaap in elk geval meesal in die veld, in ’n hut onder by die rivier. Maar ek sal een van die slaapbanke uit die woonwa na die sytent skuif vir wanneer ek hier is.”

Aralie blaas haar neus en klad haar stromende oë. “Dankie …”

Sef is tevrede. Hy draf stertswaaiend vooruit na die tent, gee ’n tevrede hondesug en maak hom tuis onder Franco se werkstafel, waar hy uit die pad is en hulle albei kan dophou.