Читать книгу Тургай. Сайрар чак - Фоат Садриев - Страница 10

Суфия апа беркөн дәресләрдән соң:

– Безнең мәктәптә киләсе атнадан район сәнгать мәктәбенең филиалы эшли башлый, – диде. – Анда укырга теләүчеләр булса, әти-әниләрегез белән сөйләшегез. Уку түләүле.

Өйдәгеләргә бу хакта әйткәч, алар Исламга укырга кирәк, диделәр. Әтисе белән әнисе бераз бәхәсләшеп тә алды. Әтисе аның баян сыйныфына баруын теләде, әнисе тавышы матур, вокалга керсен, диде. Ахырда Исламның үзенең теләген сорадылар. Ул рәсем сәнгате һәм сәнгатьле сөйләм белән баян сыйныфына керер идем, дигәч каршы килмәделәр. Шулай итеп, сәнгать мәктәбеннән килеп укыта башладылар.

Октябрь башы булса да, бүген көн җылы, кояшлы иде. Озын тәнәфестә, өсләренә дә киеп тормыйча, ишегалдына чыгып йөгерештеләр, уйнадылар. Шунда Ислам шаккатып туктап калды. Урамның каршы ягындагы карт өянкенең очына ап-ак болыт килеп кунган, тик ул болыт төсле түгел, нәкъ филгә охшаган, аяклары, гәүдәсе, озын борыны да бар. Үзе белән уйнаучы малайларга Ислам, бармагы белән төртә-төртә, теге болытны күрсәтергә маташты. Әмма күпчелеге кулларын гына селтәп китеп барды. Аның чакыруына Риф белән Рөстәм генә килде һәм, гаҗәпләнеп, теге ак филне карап тора башладылар.

– Кала әле, ничек ясалды микән бу? – диде Рөстәм, телен шартлатып.

– Гел фил төсле. Әнә борыны да селкенә, – дип аңа кушылды Риф.

Исламның бу могҗизаны ничек тә күбрәк кешегә күрсәтәсе килде. Шунда йөгереп килүче Зилә күренде.

– Зилә, туктале, бер кызык әйбер күрсәтәм, – дип, Ислам аның каршына төште.

Ләкин Зилә туктамады, малайлар берәр этлек эшләргә җыена, дип уйладымы, читкә тайпылды.

– Эх, күрмичә мәхрүм каласың, – дип, Ислам аның артыннан ташланды, куып җитеп, алдына аягын куйды.

Зилә аның аягына абынып егылды. Елый-елый, мәктәпкә кереп китте. Ислам, туктату нияте белән, аның артыннан иярде. Коридорга йөгерешеп кергәндә, Диләрә Ахуновнага тап булдылар.

– Ник елыйсың? – дип сорады ул Зиләдән.

– Ислам чалып екты…

– Нишләп ектың, Нуруллин?

– Мин, аны туктатмакчы булып, аягымны гына сузган идем. Ул шуңа абынды…

Диләрә Ахуновнаның йөзенә гаҗәпләнү билгеләре чыкты.

– Ә нишләп аягыңны суздың?

– Мин аңа фил күрсәтмәкче идем.

– Ф-ф-фил?! – Диләрә Ахуновна шунда тотлыгып калды.

– Әнә теге өянке башындагы ак филне күрсәтмәкче идем, – диде Ислам.

– Нуруллин, син ни сөйләгәнеңне беләсеңме?

– Беләм, апа. Әнә өянке башында фил төсле ак болыт бар иде. Шундый матур!

– Ник алдыйсың?

– Алдамыйм. Шундый кызык иде ул фил. Зилә дә күреп калсын дип туктатмакчы идем. Мин бит аңа шулай дип әйттем.

Диләрә Ахуновна Зиләдән сорады:

– Әйттеме?

– Әйтте.

– Бар, Зилә, сиңа китәргә мөмкин.

Шулчак Илдар Каюмович килеп чыкты.

– Нәрсә, тагын тәртип бозганмыни? – дип сорады Диләрә Ахуновнадан.

– Әнә алтынчы сыйныфтагы Зиләне аяк чалып еккан, – диде Диләрә Ахуновна.

– Аяк чалмадым мин, – диде Ислам, тавышын күтәреп.

– Әйдәле, Нуруллин, минем бүлмәгә керик, – диде Илдар Каюмович.

Аның бүлмәсенә кергәч, Ислам, хәлне аңлаткач, сүзен:

– Мин аны уятмакчы булдым, – дип төгәлләде.

– Ул йөгереп барганда йоклый идемени?

– Аның йокыдан уянганы да юк, – диде Ислам. – Ул бит компьютерын башына киеп йөри, урамда да, мәктәптә дә. Мин аны шул фил төсле болытны күрсәтеп шаккатырмакчы идем.

– Беркемнең дә беркемне дә мәҗбүр итәргә хакы юк, – диде Илдар Каюмович.

Ислам борынын тартып куйды да курка-курка гына:

– Сез мәҗбүри укытасыз бит әле, – диде.

Илдар Каюмович елмаеп җибәрде:

– Мин түгел, дәүләт укыта сезне, Нуруллин! Әгәр укытмаса, һөнәр ияләре әзерләмәсә, ил үсә алмас иде. Син бит моны яхшы беләсең.

– Минем ул филне шулкадәр күрсәтәсем килгән иде! Аны берәр рәссам ясаса, бөтен халык шаккатыр иде. Ул бит шундый кызык… Агач башында… – Ислам тыелып кына көлеп куйды.

– Син, Нуруллин, үзең дә бик яхшы ясыйсың бит. Яса әле шул филне.

– Минме?! – дип, Ислам гаҗәпләнүен белдерде. – Минем кулдан килми ул.

– Мин аны сиңа өйгә эш итеп бирәм. Бер ай дигәндә әзер булсын. Килештекме?

– Ярар, – диде Ислам, булдыра алуына икеле-микеле генә ышанып.

– Зиләдән гафу үтен, яме.

– Үтенермен, – диде Ислам.

Дәресләр беткәч, ул кайтып китмәде. Зиләнең чыкканын көтеп торды да аңа ияреп китте.

– Зилә, туктале, сиңа сүзем бар, – диде, янәшә атлап.

Зилә адымнарын акрынайтып туктады.

– Сине елаткан өчен гафу ит инде мине, – диде, ике битенең кызышуын тоеп. – Яңадан алай эшләмәм. Гафу итәсеңме?

Зилә дә кып-кызыл булды.

– Ярар инде, юкка борчылма. Гафу итәм, – диде ул, елмаеп.

Зиләнең күзләреннән сирпелгән җылылык аның күңеленә ниндидер ышаныч өстәде. Бүгенге кичне Ислам зур күтәренкелек белән каршылады. Ул зиратка мәчесез генә барырга ниятләде. Бу хакта бабасына әйтте:

– Мин гел мәче күтәреп йөри алмыйм бит инде, бабай. Үзем генә барып карыйм әле.

– Дөрес, улым, – диде бабасы. – Хәзер болай эшлисең: анда баруың ул синең генә эшең түгел, ул халык өчен кирәк.

– Ничек алай?! – диде Ислам, көлемсери башлап.

– Син бит зур кеше булачаксың. Ә куркак кешедән беркем дә чыкмый. Син анда әниең, әтиең, әбиең белән минем өчен дә барасың. Үзең турында уйлама, безнең хакта уйла.

Кич дөм караңгы иде. Зират капкасын атлап кергәндә үк, үзе ишетерлек кенә итеп сөйли башлады: «Әйе, мин әтиләр, бабайлар өчен килдем. Мин әйләнеп чыгам. – Күңелендә ниндидер шик булса да, ул, һаман үзен җиңеп, акрын гына зиратның түренә атлады. – Мин бернидән дә курыкмыйм. Моның шулай икәнлеген раслармын. Мин барыгызның да өметен аклаячакмын».

Ислам, сөйли-сөйли, зиратның түреннән әйләнеп кайтты да Мәтәлчек тавына йөгерде, «ә» дигәнче аның башына менеп тә җитте. Дөнья һаман караңгы, авылда гына утлар җемелди иде. Ислам, кемнеңдер кушканын үтәгәндәй, кулларын як-якка җәеп, аларны җилпеп торды да өскә күтәрде. Шул минутта бөтен калебе ниндидер татлы дәрт-ашкыну белән тулды, тау гөмбәзе үтәли күренмәле көмеш нурлар белән чолганды… Шул гөмбәз тирәнлегеннән һәм үзенең күкрәгеннән уртак сүзләр яңгырады:

Аның күкрәгендә еллар буе җыелган борчу-шөбһәләре, үзен үзе кимсетүләре берьюлы шатлыкка әйләнеп таралды да бетте… Ул әллә атлап, әллә очып кайтты, анысын сизмәде.

Икенче көнне Мәтәлчек тавында, имеш, бер яктылык булып алган, әллә НЛО төштеме икән, дип сөйләгәннәр кайберәүләр. Ислам моңа ышана алмады, әмма җаны моңа карышырга ирек бирми иде…