Читать книгу Pretorianie - Guy de la Bedoyere - Страница 12

51–68 rok

W 51 roku popierany przez pretorianów cesarz Klaudiusz miał przed sobą jeszcze trzy lata życia. Władzę stopniowo odbierała mu Agrypina, bratanica i żona, zdecydowana osadzić na cesarskim tronie swojego syna Nerona, później zaś pozostać w cieniu, ale nadal mieć wpływ na najważniejsze decyzje zapadające w imperium. Po śmierci Klaudiusza w 54 roku Neron rzeczywiście został cesarzem. W zachowaniu stabilności państwa ważną rolę odegrali Burrus, prefekt pretorium, i Seneka, wychowawca Nerona, którzy hamowali groźne zapędy cesarza również po 59 roku, kiedy sfrustrowany władca nakazał zgładzić Agrypinę. Burrus zmarł w 62 roku, wkrótce podążył za nim na tamten świat również Seneka. Powołanie Tygellina, kolejnego ambitnego i cynicznego prefekta, zmieniło charakter rządów Nerona. Cesarz, nie czując nad sobą żadnej kontroli, doprowadził do pogorszenia relacji między pryncypatem a senatorami. Krytyczny moment nastąpił w 68 roku, kiedy pretorianie porzucili Nerona, a on sam zdał sobie sprawę z fatalnej sytuacji, w jakiej się znalazł. W roku tym gwardia wycofała poparcie dla cesarza, co okazało się równie ważną okolicznością, jak udzielenie mu wsparcia w 41 roku.

Treść dostępna w pełnej wersji.