Читать книгу Pretorianie - Guy de la Bedoyere - Страница 17

235–312 rok

Do czwartej dekady III wieku Imperium Romanum było nękane niekończącymi się niepokojami na granicach. Cesarze coraz częściej musieli pełnić funkcję głównodowodzących, koordynując jedną kampanię obronną po drugiej. Sytuacja uległa zaostrzeniu, gdy okazało się, że niemal każdy prefekt pretorium był przywódcą lub uczestnikiem spisku zawiązywanego w celu obalenia cesarza i zagarnięcia władzy dla siebie. Prawidłowość ta, jak się wydawało, wiązała się z tym, że od pewnego czasu gwardia pretoriańska w całości lub w większej części wyruszała na wojnę na czele z prefektem (albo prefektami) i cesarzem. Wysiłki Dioklecjana pod koniec III wieku, mające na celu ustabilizowanie sytuacji imperium i powstrzymanie jego upadku, były skuteczne tylko częściowo. Na początku IV wieku rozpoczęła się kolejna epoka wojen domowych. W samym środku takiego konfliktu gwardia pretoriańska postawiła na złego konia i została rozwiązana już na stałe – po ponad trzystu latach istnienia.

Treść dostępna w pełnej wersji.