Читать книгу Pretorianie - Guy de la Bedoyere - Страница 16

180–235 rok

Śmierć Marka Aureliusza wyznacza punkt zwrotny nie tylko w dziejach Imperium Romanum, ale także w historii gwardii pretoriańskiej. Objęcie rządów przez jego słabego i lekkomyślnego syna Kommodusa sprawiło, że na szczytach władzy powstała próżnia, w którą nieuchronnie zostali wessani prefekci pretorium i sami pretorianie, stanowiący najpotężniejszą siłę w Rzymie. Problemy chciwej, gnuśnej i skoncentrowanej na rozkoszach życia gwardii pogłębiło pojawienie się samolubnych i gotowych skorzystać z każdej okazji prefektów, jakich nie widziano w Rzymie od czasów Tygellina – dowódcy pretorianów za panowania Nerona. Zamordowanie Kommodusa w 192 roku oznaczało nadejście nowego, długiego okresu niestabilności. Rozpoczęła ją zażarta walka o władzę, podsycana częściowo przez gwardię pretoriańską. Kulminacją tego konfliktu stało się rozwiązanie tej formacji w 193 roku przez Septymiusza Sewera, a następnie jej reforma. W III wieku gwardia zaczęła coraz częściej pojawiać się na polach bitew jako integralna część cesarskiej armii. Rozpoczęła się epoka, w której główną rolę grały ogromne ambicje wojskowych, a na granicach państwa panował ciągły niepokój.

Treść dostępna w pełnej wersji.