Читать книгу Buller se plan - Ingrid Winterbach - Страница 10

Saterdagoggend bring ook Bennie Potgieter besoek aan die begraafplaas. Hy beweeg van die een grafsteen na die volgende en die trane stroom so oor sy wange dat hy byna nie voor hom kan sien nie. Hy vee sy neus aan sy baadjiemou af en vertoef hier en daar ’n paar oomblikke by ’n graf, lank genoeg om die inskripsie te lees.

Hy en Ester Zorgenfliess loop mekaar toevallig hier raak nadat hy reeds bedaar het. Hulle het mekaar lank nie gesien nie en die aand by Antie Rose nie met mekaar gepraat nie.

Ester vra hom uit na sy roman. Hy het daaraan begin skryf toe sy hom leer ken het. Bennie haal ’n dik swart A4-boek uit sy rugsak en slaan dit tussen hulle oop. Hy teken vir Ester ’n skematiese voorstelling (’n byna argitektoniese konstruksie) van die interaksie tussen ruimte en karakter soos hy dit in ’n volgende fase wil aanpak. Ester dink dat hy by al sy wonderlike vermoëns die gawe het om ongebreideld voort te borduur – soos Jonah Voorsanger – sy mentor in alle dinge. Dan word dit ’n boek van ontsagwekkende omvang, dink sy.

Waarmee is hy nog besig? Hy haal ’n ander boek uit sy sak en wys haar die strookprent waaraan hy teken. Die puntige, energieke en ekspressiewe lyne van die tekeninge laat haar dink aan Matthias Grünewald in post-moderne idioom. Die tema lyk wel op ’n kombinasie van sadomasochistiese verlangens en gewelddadige seksualiteit. Sy mag verkeerd wees.

As Bennie Potgieter hom by één ding sou bepaal, óf as hy dertig jaar vroeër geleef het, het iemand eenkeer gesê, het hy lank reeds ’n groot, Dostojewskiaanse roman oor die konflik tussen vader en seun, broer en broer, geskryf, omdat hy nie net die gekwelde visie het wat so ’n boek vereis nie, maar ook die vermoë om ’n storie te vertel, en die obsessiewe gedrewenheid. Maar in hierdie tyd, met sy elektroniese afleidings, laat die Wonderkind sy energieë voortdurend versnipper deur die talle ander opsies en kanale en eksperimenteringsmoontlikhede wat hom interesseer en waarin hy homself stort. Maar miskien, het die persoon toegegee, sou Bennie hom in ’n ander tydperk ook laat aflei het.

Kom hy dikwels in die begraafplaas? Bennie lag (sag), haal sy skouers op, kyk anderpad en sê, ja, hy kom gereeld met sy pa om blomme op volkshelde en familielede se grafte te sit.

Ester Zorgenfliess sit op die koue klipbankie langs die Wonderkind. Haar liggaam voel solied. Die nek groei stewig uit die skouers. Die skouers is twee hoekpilare. Die borskas daal sag op en neer. Die sagte geslag rus teen die bankie. Die oogballe agter die ooglede (wanneer sy dit een of twee keer liggies aanraak) behou nog hulle jellieagtige vastigheid.

Sy vra hom uit na die begrafnis wat sy die vorige dag misgeloop het. Bennie Potgieter lag weer, kyk weer weg, skud sy kop en Ester wonder wat hier verswyg, of gesuggereer word. ’n Diep, geurige koelte styg uit die grond op. ’n Reuk van gedistilleerde verrotting waarvan die komplekse assosiasies wat dit inhou Ester duiselig maak. Voel hy dit ook, wil sy vir die Wonderkind vra, hoe die koelte hulle liggame ongemerk binnedring?

Ester is opnuut verbaas oor die jeugdige ongevormdheid van Bennie Potgieter se liggaam (en die byna infantiele rondinge van sy skoene) in teenstelling met die donker, welige mansbaard. Die veters van sy hardloopskoene is nie heeltemal tot bo ingeryg nie. Hy lyk of hy in sy groot, geruite baadjie geslaap het. Sy blik is soos altyd ontwykend agter die bril met die swaar, onvleiende raam. Hy is onbeweegliker as wat sy hom onthou, miskien ook stroewer. Sy dink dat sy nie veel van hom weet nie. Hulle was nooit só goed bevriend nie.

Jonah vind Selene se dood baie erg, sê hy ineens. Sy wag vir hom om hierop uit te brei, maar hy doen dit nie. Sy het altyd aangeneem dat Bennie se bewondering, en miskien ook sy onuitgesproke erotiese begeertes en angste, uitsluitlik op Jonah Voorsanger gerig is.

Kort hierna groet hulle, en slaan elk ’n eie koers in. Laatmiddag bel Ester vir Fonny Alexander by Antie Rose se huis en vra of sy saam met haar die aand na die Steynhuis wil gaan, want in haar wandeling deur die dorp het sy op plakkate gesien dat die musiekgroep Jan de Dood en sy Bende vanaand die gaskunstenaars daar is. Van Jan de Dood weet Ester, maar sy het hom nog nie sien optree nie, en sy vind dit ’n onverwagse bate dat sy optrede in die dorp met haar besoek saamval.