Читать книгу Buller se plan - Ingrid Winterbach - Страница 5

Op ’n Donderdagoggend in die laatsomer ry Ester Zorgenfliess oor die Tugelarivier. Sy is op pad na die begrafnis van ’n vrou wat sy nie geken het nie. Haar neef, Boeta Zorgenfliess, het haar die aand vantevore gebel en gevra of sy hom nie in die dorp wil ontmoet nie. Boeta het die vrou, Selene Abrahamson, vroeër liefgehad, maar die verhouding het tot niet gegaan.

Ester Zorgenfliess ry vroegoggend uit die stad. Sy ry deur die dorpe Ongesien en Roukrans. Weenen is verlate, behalwe die Sondwela Trading Store op een stowwerige hoek. Op Bitterheid drink sy tee in die Wimpy. In die omgewing van Colenso is die grond modderpienk, daar is droë rivierlope, lang gras en doringbome. Sy ry deur die dorp Colenso. Die hotel is koud en vervalle. Naweke kyk die boere hier rugby en drink bier in die lounge – met koeëlgate in die glasdeure – terwyl die swartes uitbundig op die sypaadjies rondhang.

By die Tugela hou Ester voor die historiese brug stil en kyk uit oor die modderbruin rivier. Sy is nie vertroud met hierdie geskiedenis nie. Die vorige aand het sy oor die Slag van Colenso opgelees.

Op grond van die kaarte tot sy beskikking is generaal Sir Redvers Buller, opperbevelhebber van die Britse weermag, bekend met die basiese feite van die topografie van Colenso. Dit is ’n plat wêreld, met kort gras, dynserige heuwelreekse op die horison en ’n reeks lae koppies wat ’n groot deel van die vlakte oorheers. Buller moet net besluit waar om die Tugela oor te steek. Dit is ’n onvoorspelbare rivier, wat selfs in droë tye te diep kan wees vir soldate om te voet deur te gaan. Buller weet dat Louis Botha sy sterkste verdedigingslinie oorkant die drie driwwe opstel – maar hy weet nie dat die Boere hulle soos jakkalse daar ingegrawe het nie. Hulle loopgrawe is in die lang gras langs die rivierwal gegraaf en met klippe gekamoefleer. Foploopgrawe is op die horison gegraaf en die driwwe is verwoes. (Versterkings uit Ladysmith en ’n tweede leër van opgekommandeerde swart arbeiders het veertien dae lank daaraan gewerk.)

Vrydagnag 15 Desember is ’n koel, windlose nag. Halfvyf die oggend begin dit lig word – ’n wolklose hemel met enkele strepe karmosyn en goud (vóórspel tot ’n bloedige warm dag) – en die uitgebreide infanterie-kolonne is reeds aan die beweeg. Dit is die grootste Britse leër sedert die slag van Alma, ’n halfeeu vroeër, wat tot die slag toetree. Buller ry na Naval Gun Hill – ’n reeks lae heuwels. Sy groot bedenkinge het hy nog teenoor geeneen uitgespreek nie. Om halfses die oggend is die lug wolkloos en helder en die vlootkanonne begin hulle voorlopige bombardement. Hiermee wil hulle die Boere uitlok sodat hulle posisies sigbaar word.

Aanvanklik reageer die Boere nie. Generaal Louis Botha het sy manne beveel om nie te skiet voor die vyand binne gemaklike trefafstand is nie. Hy weet nie veel van konvensionele oorlogvoering nie en hy sien tot sy onthutsing die Engelse opmars in drie kolonne verdeel. Die twaalf veldkanonne kom sowat duisend tree van die Tugela tot stilstand.

Louis Botha is sewe en dertig jaar oud; hy is ’n beskeie man – sy tent staan vir elkeen oop; hy dra ’n Transvaalse roset en ’n veer in sy hoed. Hy oorweeg die situasie. Hy kan nie veel langer uitstel om die sein te gee nie (sy manne smeek hom al). Die oomblik toe die Britse kanonniers losbars, aarsel hy nie meer nie – hy gee die seinskoot met die Krupp-houwitser en om halfsewe die oggend begin die geluid van die Mauser-gewere. (Die begin van die einde vir die gedoemde Charles Long en sy kanonniers.)

Twee dae vantevore het die Soutpansbergse en ’n deel van die Boksburgse kommando Boskop ontruim. (Die kop is meer as ’n honderd myl in Britse gebied.) As Buller dit die dag vantevore geweet het, sou dit hom ’n enorme voordeel gegee het. Maar intussen het die kommandante lootjies getrek en agthonderd man van die Wakkerstroom- en Standerton-kommando is reeds gestuur om die kop weer te beset.

Generaal-majoor Fitzroy Hart (bevelhebber van die Irish Brigade; swierige Ier; oormaat aan selfvertroue) hou hom nie by die amptelike inligtingsdiens se bloudrukkaart nie. Hy laat hom deur ’n swart man verkeerdelik inlig oor die ligging van die drif. Op dié manier lei hy sy manne die verderf in – anderkant die mielieland aan die einde van die lus in die Tugela. (’n Brigade van vierduisend man.) Sy laaste fout is om die Innis-killings-bataljon te beveel om na die lus terug te keer. Intussen het die dwase kolonel Charles Long (uitmuntende kanonnier; Kitchener se hoofartilleris by Omdurman) nie Buller se opdrag uitgevoer nie. Hy het nie buite skietafstand van die Colenso-koppies stelling ingeneem nie, maar die kanonne – heeltemal uit posisie – ’n duisend tree van die rivierwal laat halt roep. Heeltemal te na aan die Boere.

Buller slaan dit alles gade van sy posisie op Naval Gun Hill en klim op sy vosperd, Biffin, om die eiesinnige Long uit die gevolge van sy dwaasheid te gaan verlos. Maar voor hy by hom uitkom, sneuwel Long. (Kritiek in die lewer gewond.) ’n Mauser kan nie verder as ’n myl akkuraat skiet nie, en die Boere is nie besonder goeie skuts nie, maar die omvang van die geweervuur gee die indruk van ’n baie groter Boeremag. Twee van die kanonniers kom Buller op sy vosperd tegemoet – hulle berig (verward en onsamehangend) dat hulle kanonne buite aksie is.

Buller is woedend oor die onbetroubare Long se kanonne en die kortsigtige Hart se vergissing. Generaal-majoor Hildyard wag intussen vergeefs om die hoofaanval te lanseer. Maar nie Long óf Hart óf Dundonald kan hom meer hierin steun nie. Al drie het self hulp nodig. Buller las gevolglik Hildyard se aanval op Colenso af. Generaal-majoor Lyttelton kry opdrag om die misleide Hart uit die gemors te help, maar die vier kompanies van sy Rifle Brigade raak self aan die einde van die lus vasgekeer. Ondertussen skuil die voortvarende luitenant-kolonel Thackeray en sy manne agter die klipmure van hutte in ’n swart kraal. Hildyard kry opdrag om (die gesneuwelde) Long se kanonne terug te haal. Hulle ly min ongevalle. Die Queens grawe hulle agter Colenso se klipmure en krale in.

Buller en sy staf ry persoonlik na die vuurlinie om die situasie te takseer. Buller se ribbes raak ernstig deur ’n bomskerf gekneus, maar hy is so moorddadig kwaad vir Long dat hy eers later besef hóé ernstig. Tot oormaat van ramp word sy lyfarts en gunsteling, kaptein Hughes, noodlottig langs hom in die longe gewond.

Redvers Buller is ’n donkerbloedige man (sigbaar aan sy dieprooi gelaatskleur). As hy kwaad word, stoot die dik bloed in sy hoof op en voel dit vir hom asof daar in sy hele liggaam te veel bloed is. Ten spyte van die verlies van die onvolprese kaptein Hughes, en sy groot ergernis met Long en Hart omdat hulle hul opdragte verbrou het, ervaar Buller tog iets soos intense plesier aan die geveg. (Hy het veertien jaar laas self aan ’n slag deelgeneem.)

Vir die tweede keer ry Buller terug na die groot donga waar Long se oorblywende manne skuil. In ’n bulderende stem roep hy na vrywilligers om die kanonne te red. In die poging word twaalf perde geskiet, een manskap gedood en vyf verwond. Een van die vrywilligers is luitenant Freddy Roberts, wat in die los gemaal verdwyn, later in die veld swaar verwond aangetref word en oplaas sterf. Hy is die enigste seun van veldmaarskalk Lord Roberts – ’n teenstander van Buller.

Oplaas gee Buller (tot sy spyt) die onvermydelike bevel: Val terug. Steeds op sy vosperd ry hy tussen die manskappe rond en vind hulle aan die einde van hulle kragte – nie meer in staat om enigiets uit te rig nie.

Een vir een marsjeer Buller se infanterie-kompanies terug. Kaptein Walter Congreve skryf later dat hy selfs in Indië nooit so warm gekry het nie. Ongeveer halfvyf steek ’n paar Boere die rivier oor en bereik die donga. Hulle vra die Engelse om oor te gee. Kolonel Bullock weier (oormaat aan selfvertroue). ’n Skermutseling en verdere onderhandelings volg en kort daarna word ’n paar van sy voortande met ’n geweerkolf uitgeslaan deur een van die Boere. Hy word saam met die res van die Devons as gevangene weggeneem.

In ’n kabel meld Buller dat hy tot sy spyt ’n ernstige terugslag moet rapporteer, dat dit ’n ontsettende warm dag was, dat hoë eise aan die troepe gestel is, en dat hulle gedrag uitmuntend was. Die Boere het geen veld gewen nie. Die Engelse het ’n klein deel van hulle troepe verloor. Hy laat dit egter nie hierby nie. Later, teen middernag (moeg, bitter en gefrustreer, en in die geval van Lansdowne – as gevolg van ’n misverstand), stuur Buller aan Lansdowne in Engeland en White in Ladysmith elk ’n kabel wat nog bitter teen hom sou tel. Hy ontvang ’n paar dae later ’n syfer-telegram uit Londen waarin hy ingelig word dat Lord Roberts hom as opperbevelhebber van die weermag vervang.

Van Colenso ry Ester Zorgenfliess na Ladysmith. Van Ladysmith ry sy verder in ’n noordelike rigting na Steynshoop, verby die dorpe Berou en Vooruitgang. Die landskap waardeur sy ry, lyk nog bekend, maar is dit nie meer nie, sy was te lank gelede hier. Daar is nuwe grense. Sy weet nouliks in watter provinsie sy haar bevind. Sy hou stil vir brandstof en koop ’n nuwe toeratlas met uitgebreide kaarte van die land.

Sy vind die veranderende landskap besonder mooi. Die sagte voue van die heuwels. Die klowe met aalwyne. Die erosieslote. In ’n groot, swartgebrande veld is daar onlangs stapels hout verbrand. Oral smeul die vure nog. Mans staan met vurke by hopies smeulende takke. Die lug is troebel van die rook. Dit is koud, plek-plek mistig. Ongewone laatsomerweer.

Sy het afgespreek met Boeta Zorgenfliess om hom op Steynshoop by die Dorpskafee langs die historiese kerk te ontmoet. Sy onthou die kafee en die kerk. Sy onthou die groot okerkleurige klipblokke waaruit dit gebou is. Ester het Boeta lank laas gesien. Hy het nie goed geklink oor die telefoon nie. Hulle het nie baie gepraat nie. Hy is die enigste lid van haar familie aan vaderskant met wie sy nog kontak het; ’n hele paar jaar jonger as sy.

Boeta staan op toe sy die kafee binnekom. Hulle omhels mekaar. Sy is altyd bly om hom te sien. Hy glimlag verwelkomend, maar sy sien dit gaan nie met hom goed nie. Hy het pas uit die stad aangekom. Hy was nog nie by die gestorwe vrou se ouerhuis nie.

Hulle ry saam soontoe in Ester se motor.

Boeta se skouers is vooroorgeboë en die vel span styf oor sy voorkop. Soos ’n dier waarvan die ore gespits is.

Hulle hou voor die groot, ou huis onder in die dorp stil.

Hulle klim uit.

Hulle stap met die tuinpaadjie op. Die tuin is mooi en goed versorg. Rose in oorvloedige beddings en stokrose voor die venster. Boeta sit sy kop vorentoe, in ’n gebaar van onderwerping.

Hulle klop.

’n Vrou maak die deur oop. Toe sy Boeta sien, omhels sy hom en begin sag huil.

“Waar is sy, Antie Rose?!” roep Boeta, met ’n verskriklike klank in sy stem, terwyl hy uit haar omhelsing by haar probeer verbykom.

Antie Rose sê eers niks. Sy vee haar trane met ’n voorskoot af. Sy kyk pleitend na Boeta.

“Hulle het haar vanoggend kom haal,” sê sy, “die undertakers.”

Boeta sê: “Ek wil haar gaan sien.” (Soos iemand wat hy wil gaan besoek.)

Hulle draai weer om. Klim weer in die motor.

Bo in die dorp, links, net voor die historiese kerk, vind hulle die begrafnisondernemer.

Boeta klim uit.

Ester bly in die motor sit.

Sy beduie: nie vandag nie.

Voor hy ingaan, kyk hy ’n laaste keer om na Ester.

Na ’n ruk kom Boeta uit. Hy kyk nie links of regs nie. Hy klim in die motor.

Boeta leun vorentoe op sy arms teen die paneelbord en hy huil so, dat hy nie orent kan kom nie.

Hy en Ester sit ’n ruk so in die motor.

Een maal draai hy sy kop na Ester, met die slierte slym en water wat uit sy neus en mond kom, en hy sê hy is jammer dat hy so huil.

Toe hy effens bedaar het, vra Ester of hy wil teruggaan na Antie Rose-hulle.

Hulle hou weer voor die huis stil. Daar is ’n kombi en ’n duur sportmotor voor die deur.

“Jonah Voorsanger,” sê Boeta, “’n nice ou, maar sy vriende is laer as slangkak.”

Antie Rose maak weer die deur oop. Sy laat hulle woordeloos binne.

Boeta trek sy asem diep in, stap die donker gang af.

Daar is drie vroue in die kombuis. Ester omhels vir Fonny. Hulle oë ontmoet vlugtig. Dit is die eerste keer dat sy haar sien sedert die ongelukkige voorval waarin sy betrokke was. Fonny se hare is vasgebind, strakker teen haar kop as gewoonlik. (Heeltemal strak kan dit nooit, daarvoor is haar hare te swaar.)

Daar is Selene se twee susters, Annie en Dafnie. Annie is getroud, weet Ester, maar Dafnie – haar vel die tekstuur van room; sy lag almal deurentyd met kuiltjies in die wange toe – Dafnie is eenvoudig van gees. Haar miniatuurvoetjies en -handjies (soos lotusknoppies) is onnatuurlik klein in vergelyking met haar sagte, uitgeswelde jongvroulyf. Hierdie voetjies is te klein om haar volle gewig te dra; sy kan nie sonder ondersteuning beweeg nie.

Hulle gaan by die kombuistafel sit. Antie Rose kom by hulle sit.

Sy praat sag. Sy sê: “Selene het mos die miscarriage gehad, nè? Die kind was stillborn. Toe word sy siek van die complications. Dit was ’n week gelede. Teen Sondag kon hulle niks meer vir haar doen nie.” Antie Rose huil weer geluidloos in haar voorskoot.

“Bad luck,” sê Boeta, oor en oor.

“Jonah sit in die tuin,” sê Fonny.

Sy en Boeta kry groot koppies lou, sterk tee. Die kombuis is warm. Die vroue maak kos; hulle praat nie. Annie is Selene se oudste suster, Dafnie is haar jongste suster; Fonny is haar niggie. Die plafonne is hoog. Dit is ’n ou huis.

Fonny vee haar hande aan haar voorskoot af. “Het jy Jonah al gegroet?” vra sy.

“Nee,” sê Ester.

Boeta sit met sy kop in sy hande.

Dis twee-uur, sien Ester, op die horlosie teen die muur. Sy staan op, draai na die lig, en gaan buitentoe.

Boeta bly sit by die kombuistafel.

Fonny staan agter haar in die deur.

Jonah Voorsanger sit buite in die tuin op ’n tuinstoel. Bene oorkruis. Donkerbril op. Hare los. Hy rook. Voor hom staan ’n vol glas. Ester het hom lank laas gesien. Haar hartklop, voel sy, is effens versnel. Bennie Potgieter (die Wonderkind – so noem Ester hom) is daar. Braams du Buisson is daar. Sy het hulle álmal lank laas gesien – nie sedert sy terug is nie. Sy voel die eerste tekens soos stekies van ambivalente gevoelens. Nog twee mans en twee vroue wat Ester nie ken nie. (Jonah is altyd omring deur mense: bewonderaars, aanhangers, dissipels.) Dafnie met die yl hofie, kan Ester haar voorstel, spreek meer tot Jonah se verbeelding as wat sý kan. Maar dit is nie waar dit vandag om gaan nie.

Jonah groet Ester met die hand sydelings na haar uitgesteek. Hy gaan voort met sy gesprek. Hy duld geen aarseling nie – enige afwyking, enige afdwaling, enige verwording duld hy, maar nie aarseling nie. Aarseling maak hom angstig. Ester groet die Wonderkind en Braams. Sy gaan op een van die tuinstoele sit.

Fonny speel met die hond. Ester hou haar tersluiks dop. Hulle sal later geleentheid kry om te praat – dit is een van die redes waarom sy na die dorp gekom het. Fonny dra ’n swart rok wat net bokant haar enkels kom en haar arms bedek. Sy is ’n mooi vrou, met swaar, weelderige hare.