Читать книгу Vleiswond - Johann de Lange - Страница 17

na George Barker

Ek tors, gekruisig teen die wind,

krysend bo die kielsog uit,

wiek-stort terug en hang

bo dié twee seuns wat hand-in-hand

gewronge spartel in ’n wiergroen ewigheid:

oorboord geval en weggesleur.

’n Wit vlerk water klapwiek hoog,

stort sugtend neer. Niks kan skei

wat wanhoop hier verstrengel het.

En ek, soos die gestalte van ’n god

waarna hulle oë so reikhalsend

reik, hang roerloos hoog en kyk

hoe hulle wegdryf, wit en strak,

bo groen dieptes soos twee kruise.