Читать книгу Römische Weltgeschichte - Justin - Страница 12

|24|PROLOGUS LIBRI XIX

Undevicensimo volumine continentur res Carthaginensium in Africa per Sabellum Annonem gestae et in Sicilia, cum Selinuntem et Agragantum et Camerinam et Gelam ceperunt: quo bello Dionysius Syracusanus Siciliae regnum occupavit. Bellum, quod cum eo Poeni per Himilconem gesserunt, qui obsidione Syracusarum exercitum et classem amisit.

LIBER XIX

1 (1) Mago, Karthaginiensium imperator, cum primus omnium ordinata disciplina militari imperium Poenorum condidisset viresque civitatis non minus bellandi arte quam virtute firmasset, diem fungitur relictis duobus filiis, Asdrubale et Hamilcare, (2) qui per vestigia paternae virtutis decurrentes sicuti generi, ita et magnitudini patris sucesserunt. (3) His ducibus Sardiniae bellum inlatum; adversus Afros quoque vectigal pro solo urbis multorum annorum repetentes dimicatum. (4) Sed Afrorum sicuti causa iustior, ita et fortuna superior fuit, (5) bellumque cum his solutione pecuniae, non armis finitum. (6) In Sardinia quoque Asdrubal graviter vulneratus imperio Hamilcari fratri tradito interiit, (7) cuius mortem cum luctus civitatis, tum et dictaturae undecim et triumphi quattuor insignem fecere. (8) Hostibus quoque crevere animi, veluti cum duce vires Poenorum cecidissent. (9) Itaque Siciliae populis propter adsiduas Karthaginiensium iniurias ad Leonidam, fratrem regis Spartanorum, concurrentibus grave bellum natum, in quo et diu et varia victoria fuit proeliatum. (10) Dum haec aguntur, legati a Dario, Persarum rege, Karthaginem venerunt adferentes edictum, quo Poeni humanas hostias immolare et canina vesci prohibebantur; (11) mortuorum quoque corpora cremare potius quam terra obruere a rege iubebantur; (12) petentes simul auxilia adversus Graeciam, cui inlaturus bellum Darius erat. (13) Sed Karthaginienses auxilia negantes propter adsidua finitimorum bella ceteris, ne per omnia contumaces viderentur, cupide paruere.

|26|2 (1) Interea Hamilcar bello Siciliensi interficitur relictis tribus filiis: Himilcone, Hannone, Gisgone. (2) Asdrubali quoque par numerus filiorum fuit: Hannibal, Asdrubal et Sapho. (3) Per hos res Karthaginiensium ea tempestate regebantur. (4) Itaque et Mauris bellum inlatum et adversus Numidas pugnatum et Afri conpulsi stipendium urbis conditae Karthaginiensibus remittere. (5) Dein, cum familia tanta imperatorum gravis liberae civitati esset omniaque ipsi agerent simul et iudicarent, centum ex numero senatorum iudices deliguntur, (6) qui reversis a bello ducibus rationem rerum gestarum exigerent, ut hoc metu ita in bello imperia cogitarent, ut domi iudicia legesque respicerent.

(7) In Sicilia in locum Hamilcaris imperator Himilco succedit, qui cum navali terrestrique bello secunda proelia fecisset multasque civitates cepisset, repente pestilentis sideris vi exercitum amisit. (8) Quae res cum nuntiata Karthagine esset, maesta civitas fuit; omnia ululatibus non secus, ac si urbs ipsa capta esset, personabant, (9) clausae privatae domus, clausa deorum templa, intermissa omnia sacra, omnia privata officia damnata. (10) Cuncti deinde ad portum congregantur egredientesque paucos e navibus, qui cladi superfuerant, de suis percontantur. (11) Ut vero dubia antea spe et suspenso metu, incerta orbitatis expectatione casus suorum miseris eluxit, tunc toto litore plangentium gemitus, tunc infelicium matrum ululatus et flebiles querelae audiebantur.

3 (1) Inter haec procedit inops navi sua imperator sordida servilique tunica discinctus, ad cuius conspectum plangentium agmina iunguntur. (2) Ipse quoque manus ad caelum tendens nunc sortem suam, nunc publicam fortunam deflet; (3) nunc deos accusat, qui tanta belli decora et tot ornamenta victoriarum, quae ipsi dederant, abstulerint; qui captis tot urbibus totiensque hostibus terrestri navalique proelio victis exercitum victorem non bello, sed peste deleverint. (4) Deferre se tamen civibus suis non modica solacia, quod malis eorum hostes gaudere, non gloriari possint; (5) quippe cum neque eos, qui mortui sunt, a se occisos, neque eos, qui reversi sunt, a se fugatos possint dicere, (6) praedam, quam relictis a se castris abstulerint, non esse |28|talem, quam velut spolium victi hostis ostentent, sed quam possessione vacua fortuitis dominorum mortibus sicuti caduca occuparint. (7) Quod ad hostes pertineat, victores se recessisse; quod ad pestem, victos. (8) Nihil tamen se gravius ferre, quam quod inter fortissimos viros mori non potuerit servatusque sit non ad vitae iucunditatem, sed ad ludibrium calamitatis. (9) Quamquam ubi miseras copiarum reliquias Karthaginem reduxerit, se quoque secuturum commilitones suos (10) ostensurumque patriae non ideo se in eam diem vixisse, quoniam vellet vivere, sed ne hos, quibus nefanda lues pepercerat, inter hostium exercitus relictos morte sua proderet. (11) Tali vociferatione per urbem ingressus, ut ad limina domus suae venit, prosecutam multitudinem velut postremo adloquio dimisit (12) obseratisque foribus ac nemine ad se, ne filiis quidem, admissis mortem sibi conscivit.