Читать книгу Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 11

НЕЗВЫЧАЙНАЕ Ў ЗВЫЧАЙНЫМ

Генадзь Пятровіч Аўласенка нарадзіўся ў 1955 г. у вёсцы Ліпавец Ушацкага раёна, на Віцебшчыне. Пасля навучання ва Ушацкай сярэдняй школе скончыў біялагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Працаваў у Якуціі і Забайкаллі. Болей за дваццаць гадоў выкладаў біялогію і хімію ў Вайнілаўскай сярэдняй школе Чэрвеньскага раёна, на Міншчыне. Потым працаваў намеснікам галоўнага рэдактара часопіса «Бярозка». Жыве ў горадзе Чэрвені.

Піша Генадзь Аўласенка на беларускай і рускай мовах. Друкуецца ў часопісах «Родная прырода», «Вясёлка», «Бярозка», «Рюкзачок» і іншых перыядычных выданнях. Жанравая палітра таленавітага творцы даволі шырокая – вершы, аповесці і апавяданні. Свае творы пісьменнік адрасуе як юнаму, так і даросламу чытачу. Аўтар кніг «Вася Лайдачкін у краіне Шкодных Звычак», «Прыгоды Васі Лайдачкіна», «Казкі дзядулі Дняпра», «Дашачка і чароўныя акуляры», «Зайка польку танцаваў», «Малпачка – дачка Нябеснага Дракона», «Колькі колераў у лета?», «Новые приключения маленького Ветерка из Вентилятора», «Ветерок и госпожа Зима», «Ветерок и Крысиный король», «Растения, которые нас приручили», «Сказки моего друга Ёжика» і інш.

Што да прозы Генадзя Аўласенкі, то яна амаль цалкам фантастычная, прычым фантастыка гэтая самая розная, пачынаючы ад амаль класічнай, навукова-фантастычнай і заканчваючы жанрамі фэнтэзі і містыкі.

Але час ад часу Генадзь Аўласенка піша і невялікія па памерах творы, у якіх амаль альбо зусім няма нічога фантастычнага і незвычайнага. Незвычайныя толькі сітуацыі, у якія героі па злой іроніі лёсу ці з-за ўласных памылак могуць патрапіць. Менавіта такое і адбылося з героямі апавяданняў, прадстаўленых у нашым зборніку…

«Альма, Альмачка!»

– А ну, тармазі! – загадаў лейтэнант сяржанту, пільна ўглядаючыся кудысьці ў бок парку. – Прыпыніся, каму кажу!

– Слухаю!

Сяржант, які і сядзеў за рулём, прыняў убок і спрытна прыпаркаваў «уазік» ля самага, лічы, тратуара, а лейтэнант, выскачыўшы з машыны яшчэ да поўнага яе спынення, ужо бег туды, дзе сярод высокіх дрэў старога парку мітусіліся людзі і чуўся чыйсьці спалоханы крык.

Карціна, якую пабачыў лейтэнант, падбегшы бліжэй да ўсёй гэтай мітусні, была і сапраўды амаль крытычнай, бо вялізны сабака байцовай пароды (пітбуль, здаецца), ухапіўшыся за рукаў скураной курткі, з лютым рыканнем цягаў па зямлі нейкага мужчыну… а той ужо і не крычаў нават, а толькі тоненька вішчаў ад жаху…

– Альма, Альмачка! – бегаючы вакол, крычала са слязамі ў голасе маленькая дзяўчынка і біла сабаку па спіне тоненькім скураным раменьчыкам. – Фу, Альма! Фу!

Разумеючы, што справа зайшла занадта далёка і жыццю мужчыны пагражае рэальная небяспека, лейтэнант выхапіў з кабуры пісталет, навёў яго на сабаку.

– Не трэба, дзядзечка! – заўважыўшы гэта, адчайна залямантавала дзяўчынка, але лейтэнант ужо націскаў на курок.

Стрэл, яшчэ адзін стрэл… і пітбуль, адскочыўшы ўбок, адразу ж асеў у густую высокую траву. І ўсё гэта моўчкі, хоць звычайна смяротна параненыя сабакі жаласліва скавычуць перад тым, як канчаткова адысці ў нябыт… усе, нават самыя злосныя і куслівыя з іх…

– Не страляйце, дзядзечка! – крыху запознена выкрыкнула дзяўчынка і, зразумеўшы, нарэшце, што адбылося, з ціхім галашэннем кінулася да нерухомага цела пітбуля, літаральна павалілася на яго. – Альма! Альмачка!

Але лейтэнант ужо не глядзеў у той бок. Уся ўвага ягоная была прыкаваная да мужчыны, які, змоўкшы, уздымаўся цяпер з зямлі, цяжка, з прысвістам пры гэтым дыхаючы.

– У, зараза! – прашыпеў ён праз моцна сцятыя зубы і нават замахнуўся, ці то на сабаку, ці то на дзяўчынку, нагой, але лейтэнант, схапіўшы мужчыну за плячо, з сілай адкінуў яго кудысьці ўбок.

– Астынь!

– Усё зразумеў, начальнік! – падазрона-пакорліва адазваўся мужчына і, цыкнуўшы сабе пад ногі слінай, злосна дадаў: – Развялі тут ваўкадаваў!

У мужчыны быў нейкі азызлы і амаль чорны ад пастаяннага п’янства твар і сінія ад наколак рукі. А калі лейтэнант падышоў крыху бліжэй, то яго ледзь не званітавала ад смуроду і застарэлага паху перагару, які ішоў з гнілазубага рота мужчыны.

«І трэба было гэткую поскудзь ратаваць! – міжволі падумалася яму. – Не, каб каго добрага…»

– Альма, Альмачка! – зноў пачуўся за спінай лейтэнанта заплаканы дзіцячы галасок. – Ну, расплюшчы вочкі!

Вакол сабралася ўжо даволі шмат людзей, у асноўным жанчыны, і ўсе яны глядзелі зараз на лейтэнанта, дакладней на пісталет, які той усё яшчэ трымаў у правай руцэ.

– Усё законна! – звяртаючыся адразу да ўсіх патлумачыў лейтэнант, таропка хаваючы пісталет у кабуру. – Гэты сабака напаў на чалавека, мог да смерці загрызці…

– Шкада, што не загрыз! – з непрыхаванай нават злосцю выгукнула нейкая пажылая жанчына. – Алкаша такога!

– Ён тут, па парку, з самай раніцы швэндаўся! – дадала яе суседка, такога ж узросту. – Да людзей чапляўся, мацюкаўся ўсяляк…

– Грошы вымагаў! – уступіла ў размову трэцяя жанчына, крыху маладзейшая за першых дзвюх. – А потым нож выхапіў і…

– Нож? – насцярожыўся лейтэнант, азіраючыся па баках. – Які нож?

Тут ён і на самай справе заўважыў непадалёку ў траве нож.

– Твой? – паказваючы на нож, спытаўся лейтэнант у мужчыны з наколкамі, але той адразу ж адмоўна закруціў галавой.

– Які нож, начальнік? Першы раз бачу!

– Не мані! – разам загаманілі жанчыны. – Твой нож… вунь і дзяўчына пацвердзіць!

І яны, таксама ўсе разам, павярнуліся да маладой жанчыны (дзяўчыны нават), якая ўвесь гэты час трымалася крыху ў баку ад натоўпу. Лейтэнант таксама ўважліва паглядзеў на дзяўчыну: вочы ў яе былі заплаканыя, на тоненькай блузцы спераду мелася вялізная дзірка…

– Ён да яе з нажом кінуўся, паваліў, у кусты пачаў цягнуць… – патлумачыла першая жанчына. – І каб не сабака гэты…

– Не было такога, начальнік! – неяк нервова выгукнуў мужчына з наколкамі. – Брэша яна ўсё, лярва драная!

У гэты час хтосьці крануў лейтэнанта за плячо, і, азірнуўшыся, ён убачыў побач з сабой сяржанта.

– Пратакол складаць будзем? – амаль шэптам прагаварыў той, паказваючы ў бок дзяўчынкі, якая па-ранейшаму сядзела побач з забітым сабакам і, абхапіўшы яго за шыю, ціхенька плакала. – На гаспадароў сабакі, я маю на ўвазе…

– Ды пачакай ты са сваім пратаколам! – адмахнуўся лейтэнант. – Тут больш сур’ёзная справа! Мы з табой, здаецца, серыйнага маньяка затрымалі… Ну, таго, што на жанчын з нажом у апошні час нападаў… А ну, стаяць! – крыкнуў ён, паварочваючыся ў бок мужчыны з наколкамі і, нібыта незнарок, кладучы пры гэтым руку на кабуру.

– Стаю, начальнік! – жаласліва і неяк лісліва прабубнеў той. – Але ж я, дальбог, нічога такога не рабіў! Ішоў сабе ціхенька… а тут гэты ваўкадаў…

– Не мані! – перабіў яго хтосьці з жаночага натоўпу. – Бач ты, ішоў ён ціхенька!

– І нож не твой? – перапытаў лейтэнант, асцярожна ўздымаючы нож і змяшчаючы яго ў поліэтыленавы пакет. – Адвязеш у аддзел, хай здымуць адбіткі, – дадаў ён, звяртаючыся да сяржанта і перадаючы яму пакет.

– Мой нож! – штосьці сцяміўшы, загаласіў мужчына. – Але ж я яго для таго толькі і выхапіў, каб ад звяругі гэтага абараніцца.

– Яго таксама ў аддзел адвязеш! – не слухаючы мужчыну, загадаў лейтэнант сяржанту. – Да высвятлення ўсіх абставін…

– Слухаю! – сказаў сяржант і, схаваўшы пакет з нажом у кішэню, спрытна зашчоўкнуў наручнікі на запясцях мужчыны. – А ну, пайшлі!

– За што, начальнік?! – яшчэ гучней загаласіў той. – Я – пацярпелы, а мяне яшчэ і ў мянтоўку!

Ён змоўк і ліхаманкава абвёў поглядам людзей вакол у пошуках падтрымкі, але змог разгледзець у вачах усіх прысутных адну толькі варожасць.