Читать книгу Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 7

Мне пазваніў пісьменнік Аляксей Пролін і запрасіў да сябе на дзень нараджэння.

– Галіцына ведаеш? – спытаў ён.

– Канечне, – сказаў я. – На беларускай дарозе.

Праз Галіцына я шмат разоў праязджаў на цягніку Масква – Мінск, аднак бываць у ім мне яшчэ не даводзілася. Зрэшты, у Падмаскоўі нямала пасёлкаў, у якіх я не бываў. Як кажуць, якія нашыя гады, яшчэ сямідзесяці няма.

– Прыязджай, – сказаў Пролін. – Кумпанія тая ж, што і ў ЦДЛ. Наконт пітва таксама ўсё ведаеш. Карацей, чакаю ў пятнаццаць нуль-нуль, ужо хутка цямнее.

– Добра, – сказаў я.

З Проліным я пазнаёміўся ў Цэнтральным доме літаратараў. Потым у нас у адным і тым жа выдавецтве выйшлі кнігі, і мы міжволі зблізіліся. Ён аказаўся не толькі добрым пісьменнікам, але і дасціпным субяседнікам. Глухаваты, праўда, але для чалавека, якому ўжо пад восемдзесят, гэта нармальна.

«Вазьму бутэльку рыжскага бальзаму, – вырашыў я, – слоік леташніх марынаваных апенек, падпішу кнігу, якая нядаўна выйшла, – і вось ён, тыповы маскоўскі госць. Добра, кветкі купляць не трэба, не юбілей. Ды і мужчынам яны не пасуюць».

«Гледзячы, якім мужчынам, – сказала маё другое “я”. – Некаторым кветкі падабаюцца».

«Гэта ў каго бабы, – запярэчыў я. – А ў Аляксея яе, здаецца, няма. Вунь як вакол Кацярыны ўвіхаецца».

Кацярына была галоўным рэдактарам выдавецтва, у якім у нас з Проліным выйшлі кнігі. Яна была не толькі маладая, але і надзвычай прыгожая, што ў выдавецкім свеце было хутчэй выключэннем, чым правілам. Я і сам бы паўвіхаўся вакол яе, але ж занадта многа канкурэнтаў. Акрамя Проліна, гэта былі філосаф з Каломны Малюцін, паэт Пянцюх, які хадзіў з кавялой, і марыенбадскі язвеннік Аганясян. Марыенбадскім я яго называў таму, што кожны год ён на два тыдні ездзіў у Марыенбад для папраўкі здароўя. І, здавалася, яму ўдавалася гэта зрабіць. Я сам, напрыклад, не ўмеў пазбегнуць мацнейшага ўдара па ўласным здароўі ні на адным з курортаў. Але гэта асобная гісторыя.

У Галіцына я вырашыў ехаць на таксі.

– А чаму не на машыне? – здзівіўся мой сын Ягор. – Усяго пятнаццаць хвілін ад Перадзелкіна.

У Перадзелкіне ў нас была дача, і ехаць адтуль у Галіцына сапраўды было б зручней на машыне. Але што яна ў жыцці разумее, цяперашняя моладзь.

– У адрозненне ад усіх вас, – сказаў я, – за рулём я не п’ю.

– Мы не толькі за рулём, – гмыкнуў Ягор, – мы зусім не п’ём.

Тут ён сказаў праўду. Ягор і ўся іхняя перадзелкінская кампанія былі абыякавыя да алкаголю. Мяне, зрэшты, здзіўляла яшчэ і тое, што ў гэтай кампаніі хлопчыкі лёгка сябравалі з дзяўчынкамі. У тыя часы, калі мне было столькі ж гадоў, колькі ім, гэта было немагчыма. Мы ці кахаліся, ці варагавалі, і трэцяга не існавала.

– Закажы мне лепей таксі, дзе не трэба плаціць, – сказаў я. – Выдатны від транспарту.

– Закажу, – кіўнуў Ягор, – але ўваб’ю ў заказ нумар тваёй банкаўскай карты. Ён у мяне ёсць.

«Пракаціцца на шармачка не ўдасца, – падумаў я, – але ўсё роўна гэта лепш, чым расплачвацца жывымі грашыма».

І я сказаў Ягору, каб ён заказваў машыну на палову на трэцюю.

Нягледзячы на затор, які ўтварыўся на мінскай шашы з-за перакуленага аўтакрана, мы даехалі да Галіцына за дваццаць хвілін.

«Раней за ўсіх прыеду», – падумаў я.

Вадзіцель таксі ехаў строга па навігатары. Мне летась на дзень нараджэння таксама падарылі навігатар, але я дасюль не сабраўся яго паставіць. Без навігатара ўсё-ткі лягчэй было адбрэхвацца ад дамачадцаў.

– Адвязі мяне ў сядзібу Кускова, – патрабавала жонка.

– А я не ведаю, як туды ехаць, – лёгка адказваў я.

– Ты ж трыццаць гадоў за рулём, – не разумела яна.

– А як ехаць у Кускова – не ведаю, – уздыхаў я. – Гэта ўсё ж не мая вотчына, юсупаўская.

З навігатарам такі нумар не прайшоў бы.

– Які вуліца? – спытаў вадзіцель. Ён быў, канечне, гастарбайтар.

– Барадзінаўская, – сказаў я.

– Даўно ваджу машыну, але горад яшчэ не вывучыў, – прамармытаў ён, напружана ўглядваючыся ў навігатар.

Я паціснуў плячыма. Усе мы даўно водзім. І ўсе яшчэ не ўсё вывучылі.

Мы паўзлі па нейкай ухабістай вулачцы, але гэта мяне амаль не непакоіла. Навігатар ведае, па якіх вулачках нам поўзаць.

– Тут, – сказаў вадзіцель. – Бачыш, напісана?

Вулачка ўпіралася ў глухія жалезныя вароты, на якіх вісела шыльда: «Барадзінская, д. 11».

Мне быў патрэбны дом дзесяць «А», але я адчыніў дзверы машыны і выйшаў. Раз ёсць дом адзінаццаць, значыць, дзесьці побач і дом дзесяць «А».

Таксі развярнулася і паволі паехала па вулачцы назад. Я азірнуўся па баках. На паўнацэнную вуліцу гэтая выбоістая вулачка не цягнула. Уся спрэс яна была ў глухіх жалезных парканах, з-за якіх бачыліся чарапічныя дахі змрочных цагляных асабнякоў.

«Няўжо ён такі багаты? – падумаў я пра Проліна. – Па ім не скажаш».

Каля аднаго з парканаў стаяў джып, у салоне якога сядзелі мужчына і дзяўчынка гадоў каля пяці. Пакуль я ішоў да джыпа, мужчына з дзяўчынкаю выбраліся з яго.

– Дзе тут дом дзесяць «А»? – спытаў я.

Мужчына паціснуў плячыма і накіраваўся, прыспешваючы хаду, да весніц у паркане. Ён і дзяўчынка так сінхронна азіраліся на мяне, што я зразумеў: гэта бацька з дачкой.

Я спыніўся, яшчэ раз паглядзеў направа-налева і таксама паціснуў плячыма.

– Давядзецца званіць Проліну, – услых сказаў я.

Аляксей адказаў пасля трэцяга гудка.

– Ты дзе? – спытаў ён.

– Стаю на Барадзінскай вуліцы каля дома нумар адзінаццаць, – адрапартаваў я.

– На Барадзінскай такога дома няма, – памаўчаўшы, сказаў Пролін.

– Ды вось напісана на варотах: Ба-ра-дзін-ска-я, – па складах прачытаў я.

Пролін зноў памаўчаў.

– Ты куды і на чым прыехаў? – нарэшце спытаў ён.

– У Галіцына на таксі.

Я вырашыў быць карэктным да апошняга.

– Барадзінская вуліца даўжынёю дзвесце метраў! – закрычаў Пролін. – І цябе на ёй няма! Я выйшаў на Барадзінскую і гляджу ва ўсе бакі – няма цябе!

– А дзе я? – спытаў я, з усяе моцы стараючыся валодаць сабою.

– Не ведаю! – крыкнуў Пролін і адключыў тэлефон.

Я ў разгубленасці зноў паглядзеў па баках. Тыя ж парканы. Ранейшыя асабнякі. І ніводнай жывой душы, апроч мяне, вядома.

«Вось і з’ездзіў на дзень нараджэння!» – хіхікнула маё другое «я».

«Заткніся! – раз’юшыўся я. – Тут нашымі літарамі напісана – Барадзінская!»

У канцы вулачкі паказаліся дзве мужчынскія постаці. Я адразу зразумеў, што гэта гастарбайтары, але, тым не менш, кінуўся ім насустрач.

– Дзе тут вуліца Барадзінская? – спытаў я, калі яны параўняліся са мной.

– Нэ знаю, – сказаў адзін з іх.

– Там Лясная, – паказаў на завулак другі.

«Бярмудскі трохкутнік!» – злосна сплюнуў я.

У кішэні курткі завібраваў мабільнік.

– Ну, і дзе ты? – пачуў я голас Проліна.

– Тут, – сказаў я, круцячы галавой. – Вакол жалезныя парканы і цагляныя дамы. У цябе цагляны дом?

– Ты мне зубы не загаворвай! – адчувалася, Пролін таксама ледзь стрымліваецца. – Ты дакладна ў Галіцына прыехаў? Не ў Жаваранкі?

– Што я, Жаваранкі не ведаю? – сказаў я. – Па навігатары ехаў, а ён Галіцына з Жаваранкамі не зблытае.

– Яшчэ раз скажы: на якой вуліцы ты знаходзішся?

– На Барадзінскай, – адказаў я, адчуваючы сябе калі не дурнем, дык паўдуркам. – Так на шыльдачцы напісана. Рускімі літарамі.

– А шыльда на чым вісіць?

– На жалезных варотах у тупіку.

– У нас няма тупіка! – зноў закрычаў Пролін. – Калі не можаш выйсці на Барадзінскую, выбірайся хоць бы на праспект Рэвалюцыі! У нас гэта галоўная вуліца.

І ён адключыўся.

«Мала табе Барадзінскай, – паныла падумаў я, – атрымай праспект Рэвалюцыі. Цудоўная назва».

Такім чынам, я стаяў на вуліцы, на адных з варот якой у тупіку вісела шыльда з назваю «Барадзінская». І ў той жа час Барадзінскай яна не была, таму што на ёй не было бачна Проліна. Між іншым, галіцынскага абарыгена.

«Можа быць, менавіта вось гэтак вар’яцеюць? – зноў вылезла маё другое «я». – У газетах часта пішуць пра старых, якія згубіліся».

«Па-першае, я яшчэ не стары, – запярэчыў я, – а па-другое, не твая сабачая справа. Сядзі і маўчы».

«Ну-ну, – гмыкнуў субяседнік. – Барадзінскую ўжо знайшоў, цяпер шукай праспект Рэвалюцыі».

– І гэта я яшчэ не піў! – услых здзівіўся я.

«Бутэльку рыжскага бальзаму адкаркуй, – параіла другое «я». – Прападаць – дык з музыкай!»

Гэта была першая разумная думка майго апанента, але я адкінуў яе. Яшчэ не вечар.

Я паглядзеў на гадзіннік. Палова на чацвёртую. Цікава, госці ўжо ўсе сабраліся?

Ці ёсць такія, хто таксама ехаў па навігатары? Не, на маёй вулачцы больш нікога не было.

Я раптам убачыў, як адчыніліся аўтаматычныя вароты аднаго з асабнякоў, і з іх выехаў джып.

«Цуд! – узрадаваўся я. – Калі больш няма на каго спадзявацца, вер у цуды, і табе адплаціцца».

Я ледзь не бегма накіраваўся да джыпа, матор якога вуркатаў, але з месца ён не кранаўся. У салоне машыны я разгледзеў чатыры постаці ў хіджабах.

«Адкуль тут хіджабы? – спыніўся я. – Я ж знаходжуся ў Галіцыне…»

«А цяпер усё Падмаскоўе пераўтварылася ў Ісламскую дзяржаву, – улезла маё другое «я». – Кожны дзень новыя мячэці адчыняюцца».

Ад разгубленасці я нават не цыкнуў на спрачальніка.

Усе чатыры ўладальніцы хіджабаў былі маладыя і прыгожыя. Старэйшая з іх сядзела за рулём. Ды і хіджабы, трэба сказаць… Гэта быў дарагі матэрыял, можа быць, парча.

Я дзівіўся з мусульманак, што называецца, разявіўшы рот.

«Пра справу не забывайся», – паляпала мяне па шчоках другое «я».

– Так… – ачомаўся я. – Дзяўчаты, вы не ведаеце, дзе тут праспект Рэвалюцыі?

«Якія яны табе дзяўчаты? – з лёгкай ноткай перавагі спытаў мой апанент. – Гэта ж сапраўдныя гурыі. І чаму ты спытаў пра праспект Рэвалюцыі? Табе ж патрэбна Барадзінская».

Тры гурыі як па камандзе апусцілі вочы. Ім не дазвалялася размаўляць з няверным. І толькі чацвёртая гурыя, дзяўчо гадоў чатырнаццаці, усміхнулася, паказаўшы брэкеты на зубах, і махнула рукой:

– Праспект Рэвалюцыі там.

– А Барадзінская?

– Барадзінская тут.

Яна паказала на завулак, па якім пайшлі джыгіты, якія запэўнівалі мяне, што ён вядзе да Лясной.

– Хай ратуе вас Алах! – прыціснуў я да грудзей правую руку. – Да скону буду памятаць!

Джып гайдануўся і паволі крануўся з месца. Я доўга праводзіў яго поглядам, стараючыся захаваць у памяці ўсмешку малодшай з гурый.

«Мужчыны, нябось, у Сірыі ваююць, – зноў няўчас вылезла маё другое «я», – а гэтыя на базар па барана паехалі. У іх заўтра Курбан-байрам».

«Адкуль ты ўсё ведаеш? – абурыўся я. – Навошта ім баран?»

«Рэзаць».

«Як, самі будуць рэзаць?!»

«Канечне, самі. Мусульмане з нажамі добра ўпраўляюцца».

Я зразумеў, што другое «я» канчаткова ахамела, і вырашыў больш з ім не спрачацца. Няхай думае, што хоча. А мне трэба на Барадзінскую.

Завулак вельмі хутка вывеў мяне на вуліцу, якая на самай справе называлася Барадзінскаю. Гэта была звычайная вуліца, асфальтаваная, з хатамі на той і гэты бок. Каля дома нумар дзесяць «А» нервова пахіствалася постаць Проліна.

– Ну, і дзе ты швэндаўся? – закрычаў ён здалёк.

– Знаёміўся з Ісламскай дзяржаваю, – сказаў я. – У цябе тут ягоны анклаў.

– Якая Клава?

Пролін зноў зрабіўся глухі. А яшчэ хвілін пятнаццаць таму, калі ён крычаў на мяне па телефоне, Аляксей усё выдатна чуў.

– Не Клава – анклаў, – гучна сказаў я.

– Там, дзе ты быў, у нас пасёлак, – зірнуў на мяне спадылба Пролін. – Мы туды нават не ходзім.

– Дарэмна, – гмыкнуў я, – там жывуць чароўныя гурыі. Як ты думаеш, хто пераможа: хрысціяне ці мусульмане?

– Я ўжо такі стары, – ганарыста сказаў Пролін, – што мне гэта абсалютна ўсё роўна.

«А мне не ўсё роўна, – падумаў я. – Пакуль сярод іх будуць трапляцца гурыі з брэкетамі, яшчэ не ўсё страчана».

– Пайшлі лепш вып’ем, – абняў я Проліна за плечы. – Я табе ў падарунак бутэльку рыжскага бальзаму прывёз.

– Бальзам я нікому не дам, – цвёрда адвёў маю руку Пролін, – а гарэлкі вып’ем.

І мы накіраваліся ў сад, у глыбіні якога ўжо даўно гаманіла застолле.

Гурый у хіджабах і тым больш з брэкетамі на зубах сярод гасцей застолля не было.