Читать книгу Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 6

1

Я прыехаў у Варшаву па выдавецкіх справах і адразу пазваніў свайму сябру Болеку.

– Ты тут? – узрадваўся той. – Вось цяпер мы дакладна паездзім па Польшчы. Ты куды хочаш – у Кракаў ці ў Гданьск?

– У Гданьск, – сказаў я. – Там і Сопат побач.

– Не толькі Сопат, – засмяяўся Болек. – Заўтра ўранку сустракаемся на вакзале.

Мы з Болекам даўно дамаўляліся праехацца па Польшчы. Болеку больш даспадобы была паездка ў Кракаў, гістарычную сталіцу Польшчы, але я выбраў Гданьск, колішні Данцыг. Там ваяваў мой дзядзька, і я хацеў, як кажуць, пазнаёміцца з мясцовасцю.

Сябры звалі нас Болек і Лёлік. Канечне, пры жаданні Алеся можна было перарабіць у Лёліка, але ўсё-ткі гэтае жаданне павінна было быць вельмі моцным. Спачатку я пратэставаў, аднак потым прызвычаіўся. А Болек і не пратэставаў, па натуры ён быў канфарміст. Хаця сябраваць з рускімі ў Польшчы адважваўся далёка не кожны канфарміст.

– А мы нікому не скажам, – гаварыў Болек, калі я яму нагадваў пра гэта. – Давай лепш вып’ем.

Мы сустрэліся на вакзале. Болек ужо ўзяў білеты туды і назад.

– Прыедзем, пагуляем па Гданьску, з’ездзім у Сопат і Мальбарк і вячэрнім цягніком вернемся, – паведаміў ён. – Я тут пакінуў машыну, каб адразу адвезці цябе ў гатэль.

– Я спыніўся ў Рускім доме, – сказаў я.

– Адвязу цябе нават у Рускі дом, – усміхнуўся ён.

– Нацыяналістам не скажам? – шэптам спытаўся я.

– Нікому не скажам, – таксама шэптам адказаў Болек.

2

Мы ўладкаваліся на сядзеннях. Цягнік крануўся.

Нейкі час я пазіраў у акно, потым пераключыўся на тэлевізійныя навіны. Ва ўніверсітэце я вучыў польскую мову, і набытых ведаў мне хапала не толькі для зносін з Болекам, але і для прагляду апошніх навін. Тэлевізійная карцінка значна аблягчала разуменне таго, што адбывалася ў свеце. У глыбіні душы я спадзяваўся, што калі-небудзь гэтыя веды дапамогуць мне дамовіцца аб рамантычным спатканні з чароўнаю Тэрэзай альбо Гражынай, аднак пакуль такі выпадак не надарыўся. Я хацеў быў спытацца, ці ёсць у шоу Болека, якое ён вядзе на тэлебачанні, падыходзячыя экземпляры, але ён мяне апярэдзіў.

– Матка Боска! – схапіў мяне за руку Болек і перажагнаўся.

– Што такое? – занепакоіўся я.

– Глядзі, гэта ж прывакзальная плошча ў Варшаве!

Болек пабляднеў, на лбе ў яго выступілі дробныя кроплі поту.

– Так, – прыгледзеўся я, – плошча, нядаўна мы на ёй былі.

– Я там пакінуў свой «сааб»…

– Добрая машына, – кіўнуў я, – лепшая за маю «міцубішы».

– Дык жа там зараз нямецкія геі, і яны б’юцца з нашымі гамафобамі!

Болек ледзь не плакаў.

Высветлілася, што ў Варшаву з Германіі для ўдзелу ў гей-парадзе прыбыў цягнік з гэтымі самымі геямі, трансгендарамі і іншымі бісексуаламі. І на прывакзальнай плошчы з дубінкамі ў руках іх сустрэлі мясцовыя ахоўнікі чысціні нораваў.

– Пяць тысяч геяў! – схапіўся за галаву Болек.

Я падумаў, што ў адзін цягнік пяць тысяч пасажыраў не ўлезуць, нават калі яны будуць сядзець ці ляжаць адзін на адным. Але гаварыць зараз пра гэта Болеку не было сэнсу. Ён быў на мяжы істэрыкі.

– У гады сваёй бурлівай маладосці ў Мінску мне з імі даводзілася сустракацца, – сказаў я. – Сярод іх поўна качкоў.

– Каго? – на імгненне сціх Болек.

– Хлопцаў з нарошчанымі біцэпсамі і трыцэпсамі. Пабіць іх было няпроста.

– Мая машына! – зноў схапіўся за галаву Болек. – Што яны зробяць з маёй машынаю?!

– Пазвані каму-небудзь, каб яе забралі з плошчы, – сказаў я. – Ты ж пакідаеш ключы ад машыны сваякам ці палюбоўніцы?

– Нікому ключы я не пакідаю! – закрычаў Болек.

Адчувалася, што размова са мной толькі пагаршае ягонае становішча. Я замаўчаў.

3

Наш цягнік прыбыў у Гданьск, і мы накіраваліся на пешаходную вуліцу, якая была запоўненая вулічнымі мастакамі і турыстамі.

Болек мяне папярэдзіў, што на гэтай вуліцы трэба асцерагацца кішэннікаў, якіх тут поўна. Аднак зараз сам ён знаходзіўся ў поўнай прастрацыі, абсалютна не думаючы пра цэласць бумажніка. Як добры ахоўнік, я ішоў за ім на паўкроку ззаду, уважліва сочачы за сітуацыяй.

– Куды паедзем? – спыніўся Болек.

– У Сопат, – сказаў я. – Гэта адзінае месца, дзе мы здолеем прывесці свае думкі ў парадак.

Болек паслухмяна пайшоў за мной на вакзал.

Мы прыехалі ў Сопат і прагуляліся па дарожках уздоўж пясчанага пляжа. Для ліпеня тут было халаднавата. Некаторыя з тых людзей, што загаралі на пляжы, хаваліся ад ветру за сімвалічнымі загарадкамі, зробленымі з падсцілак. Некалькі хлопцаў і дзяўчат гулялі ў валейбол, але і мяч зносіла ветрам.

– Пайшлі ў кафэ, – прапанаваў я.

Болек моўчкі пайшоў за мной.

– Чым будзем закусваць? – спытаўся я.

– Халібутам, – сказаў Болек.

Я замовіў палтуса, падсмажанага ў кіпячым алеі, па-польску ён называўся халібутам, і трохі гарэлкі.

– Выпі, – падсунуў я да Болека чарку, – гэта адзінае, што можа дапамагчы ў дадзенай сітуацыі.

Болек выпіў.

– Гарэлку добра галёнкай закусваць, – сказаў ён і ўздыхнуў.

Мелася на ўвазе свіная галёнка. Гэта сапраўды была добрая закуска.

– Палтусам таксама някепска, – сказаў я. – Зноў немцы вам свінню падклалі. Спачатку крыжакоў нацкавалі, потым Гітлера са Сталіным, цяпер вось геяў падаслалі.

– Гэта англа-саксы, – вяла пакалупаў палтуса Болек. – У іх Ротшыльд з Ракфелерам на службе. Сусветны ўрад.

Ён ізноў цяжка ўздыхнуў.

– Як думаеш, хто ў гэтай прывакзальнай бойцы перамог – геі ці вашыя? – спытаўся я.

– Якая розніца? – паглядзеў на мяне Болек. – Маю машыну ўжо нічога не ўратуе. Замак крыжакоў паедзем глядзець?

– Канечне, – сказаў я. – Даўно марыў убачыць яго.

4

Гняздо тэўтонскіх рыцараў я агледжваў без Болека.

– Я яго ўжо бачыў, – сказаў ён. – Пасяджу вунь у той кавярні.

На яго было балюча глядзець.

«Няхай пасядзіць, – падумаў я. – Я яму толькі на нервы дзейнічаю».

Я паказаў журналісцкае пасведчанне, і мяне ў замак прапусцілі бясплатна.

Памеры і моц замка пераўзышлі ўсе мае чаканні. Гэта была цытадэль у поўным сэнсе гэтага слова. Тут рыцары елі, там спалі, у гэтым крыле спраўлялі патрэбу. Усё ў замку было прадумана да дробязяў. Я нават пасядзеў у крэсле вялікага магістра ордэна Ульрыка фон Юнгінгена.

«І як толькі палякі перамаглі іх у бітве пад Грунвальдам! – здзіўляўся я, седзячы ў крэсле. – А ўсё таму, што кароль польскі Ягайла аб’яднаўся з вялікім князем літоўскім Вітаўтам, узяўшы ў паплечнікі татарскую конніцу Джалаладдзіна і тры палкі смалянаў. На жаль, больш нам адзіным фронтам выступаць не даводзілася».

Я злез з крэсла і пайшоў да Болека.

– Пра што-небудзь даведаўся? – спытаўся я.

Болек адмоўна пахітаў галавой.

– Ну і добра, – сказаў я. – Будзем спадзявацца на цуд.

І гэты цуд здарыўся.

Мы прыехалі ў Варшаву і выйшлі на прывакзальную плошчу. Яна спрэс была засыпаная бітым шклом, зламанымі дубінкамі, жалезнай арматураю і падранымі анучамі. І на ўсёй гэтай вялізнай плошчы, якая патанала ў кучах смецця, стаяла толькі адна машына. Гэта быў «сааб» Болека. На ім не было ні драпіны.

– Матка Боска! – зноў закрычаў Болек. – Ніякага Рускага дома! Паехалі да мяне!

Мы прыехалі да Болека і прасядзелі ў яго да раніцы. На гэтым урачыстым сходзе мы не толькі ўзнеслі асану Госпаду, але і абвясцілі братэрства каталікоў і праваслаўных. Болек некалькі разоў прамовіў слова «схізматыкі», але я гэтага не заўважыў.

– А геі няхай ідуць у… – крычаў Болек, уздымаючы келіх.

– Яны туды і пайшлі, – супакойваў я яго. – «Яшчэ раз, яшчэ раз, нех жые-жые нам!»